Morgunblaðið - 13.10.2020, Page 20

20 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 13. OKTÓBER 2020
✝ Fjölnir Björns-son fæddist á
Siglufirði 26. des-
ember 1940. Hann
lést á Landspít-
alanum Hringbraut
3. október 2020.
Foreldrar hans
voru Björn Sigur-
björnsson, ættaður
frá Ökrum í Fljót-
um, f. 8.6. 1913, d.
7.7. 1988 og Berg-
þóra Baldvinsdóttir, f. 27.12.
1913, d. 30.12. 1999, ættuð frá
Leiti í Dýrafirði. Systkini hans
eru Sigríður (Sísí), f. 6.4. 1935 og
Matthías, f. 18.12. 1947, d. 4.9.
1960. Sammæðra hálfsystir
Fjölnis er Helga Ásgeirsdóttir, f.
25.6. 1951.
Fjölnir kynntist lífsförunaut
sínum, Evu Gestsdóttur, árið
1972. Þau giftu sig á æskuheimili
Evu og framtíðarheimili þeirra
hjóna, Bárugötu 33 í Reykjavík, í
apríl 1973. Eva og Fjölnir eign-
eru Erla, f. 20.6. 1984, Tinna, f.
26.10. 1989, Fjölnir, f. 7.10. 1991,
d. 16.11. 1991, Kristófer, f. 19.6.
1996, og Bergþóra, f. 26.5. 1999.
Langafabörn Fjölnis eru börn
Valdimars, þau Tristan Máni,
Maríkó, Júlía og Gunnar Oliver.
Börn Ernu, þau Natan Hugi, Ant-
on Breki og Eva Mekkín. Börn
Elísabetar, þau Elma Rut og
Gunnar Vilberg og börn Erlu,
þau Sóley Birna og Ylfa Björk.
Fjölnir ólst upp á Siglufirði til
8 ára aldurs en þá fluttist fjöl-
skyldan á höfuðborgarsvæðið.
Fjölnir vildi ungur komast á sjó-
inn og lauk farmannaprófi frá
Stýrimannaskólanum í Reykja-
vík árið 1963 og hóf þá störf hjá
Ríkisskipum. Næstu árin starfaði
hann þar sem stýrimaður og síð-
ar skipstjóri við strand- og milli-
landasiglingar. Fjölnir sagði skil-
ið við sjómennskuna og kom í
land 1978 og starfaði eftir það
sem sölumaður og sölustjóri hjá
Sjóklæðagerðinni 66°N þar til
hann fór á eftirlaun árið 2009.
Útför Fjölnis fór fram í kyrr-
þey, að hans ósk, 12. október
2020.
uðust dæturnar
Dóru, f. 9.5. 1974 og
Valdísi, f. 17.8.
1978. Eiginmaður
Dóru er Teitur Jón-
asson og eiga þau
Tinna, f. 24.1. 2003,
Sunnu, f. 28.10.
2004, Viggó, f. 11.8.
2010 og Darra, f.
3.12. 2011. Eig-
inkona Valdísar er
Hanna Magnús-
dóttir. Saman eiga þær tví-
burana Huga og Elí, f. 5.8. 2015.
Fyrir átti Valdís Mikael Búa, f.
14.2. 2013 og Hanna átti Þórdísi
Lind, f. 12.3. 2000.
Fjölnir átti af fyrra hjóna-
bandi dæturnar Rut, f. 19.8. 1964
og Bergþóru, f. 27.10. 1965. Sam-
býlismaður Rutar er Pétur
Hjaltason og börn hennar eru
Valdimar Ragnar, f. 3.1. 1981,
Erna, f. 10.12. 1985, Elísabet
Ósk, f. 28.4. 1988, og Guðrún Líf,
f. 22.10. 1999. Börn Bergþóru
Í dag kveð ég þig elsku pabbi
minn. Þú varst minn klettur í líf-
inu, mín stoð og stytta og fyrir-
mynd í einu og öllu. Þú varst svo
traustur og góður, svo hlýr og svo
skemmtilegur. Þú varst líka ag-
aður og heiðarlegur og strangur í
þínu uppeldi sem ég sá oftar en
ekki síðar meir hversu gott það
gerði mér. Ég gat alltaf leitað til
þín með allt og ég vissi að ég fengi
alltaf hreinskilið svar – kannski
ekki alltaf það svar sem ég óskaði
eftir en nánast undantekninga-
laust hafðir þú rétt fyrir þér og
oftar en ekki óskaði ég þess að
hafa fylgt þínum ráðum og hlust-
að á þig. Þú kenndir mér svo
margt.
Í erfiðustu ákvörðunum í lífi
mínu stóðst þú fyrstur upp og
studdir mig, stoltur af mér fyrir
að vera sú sem ég er og standa
með sjálfri mér því það gerðir þú
allt þitt líf. Stoltur af þér og þín-
um, sama hvað öðrum fannst, og
trúr þinni sannfæringu.
Þú varst svo skemmtilegur
elsku pabbi, oft stríðinn en alltaf
glaður og hlæjandi og brostir með
augunum svo það smitaði út frá
sér til allra í kringum þig. Elsk-
aðir að hitta vini mína og spjalla
við þá um daginn og veginn og
vildir taka þátt í lífi mínu og svo
áhugasamur um allt sem ég tók
mér fyrir hendur. Heimsóttir mig
út um allan heim til að fá að kynn-
ast því sem ég var að upplifa og
taka þátt í því með mér. Það var
mér svo ómetanlegt sem og öll
okkar ferðalög síðustu ár.
Þú varst líka besti afi sem hægt
er að hugsa sér, laðaðir að þér
börnin þín með einlægni þinni og
gleði og oftast sömu bröndunum
sem enginn gat fengið leið á því
það varst þú sem sagðir þá og
hlóst oftast mest sjálfur.
Hversu dýrmætt fyrir börnin
mín að fá að alast upp með þér í
sama húsi síðustu ár, hitta þig á
hverjum degi, knúsa þig og kitla
og stússa í hinu og þessu. Þau
sakna þín svo.
Ég mun gera mitt besta í að
taka þína bestu eiginleika og kosti
og ala strákana mína upp með það
að leiðarljósi og í þínum anda. Þú
ert þeirra fyrirmynd.
Takk fyrir allt elsku pabbi. Ég
elska þig.
Þín
Valdís.
„Þú passar hana, hún er á þína
ábyrgð,“ sagði hann við mig á
stigaskör Bárugötunnar kvöldið
áður en ég fór með Dóru dóttur
hans, rétt skriðna af unglinga-
skeiðinu, í margra mánaða ævin-
týrareisu um Austurlönd fjær.
„Já auðvitað,“ tautaði ég og föln-
aði. Þarna hafði ég verið kærasti
dótturinnar í rúm þrjú ár og við
Fjölnir rétt að byrja að kynnast.
Hann lífsreyndur fyrrverandi
sjóari og ég nýskriðinn úr
menntaskóla, óreyndur með öllu.
Til að byrja með var ég eflaust
ekki í miklu uppáhaldi hjá honum.
Mér fylgdi bara vesen. Dóttirin
þurfti sífellt að fá lánaðan bílinn
til að heimsækja mig í Kópavog-
inn. Svo borðaði ég allan matinn í
ísskápnum hans enda ekki vanur
að hafa sísvangan unglingspilt á
heimilinu. Ég var sérstaklega
duglegur að klára heimalagaða
rækjusalatið sem hann dreymdi
eflaust um að gæða sér á eftir
langan vinnudag. Fjölnir kvartaði
samt aldrei. Það fannst mér fal-
lega gert af honum. Enn í dag hef
ég ekki fengið betra rækjusalat.
Samband okkar Fjölnis þróað-
ist svo og þroskaðist með árunum.
Fjölnir hafði þægilega nærveru,
var glaðvær og hlýr. Hann var
maður orða sinna, reglusamur,
traustur og trygglyndur. Maður
vissi að hann vildi allt fyrir sitt
fólk gera. Það var gott að leita til
hans og okkur leið vel saman.
Hann var alltaf tilbúinn að rétta
okkur hjálparhönd. Skipti þá ekki
máli hvort það var stórt eða
smátt. Ef það þurfti að mála, slá
grasið (jafnvel á aðfangadag),
skutla eða sækja börnin eða bara
sinna öllu því sem við báðum um.
Stundum gerði hann það líka bara
alveg óumbeðið. Hann vildi nefni-
lega hafa reglu á hlutunum en við
áttum það kannski ekki endilega
sameiginlegt tengdafeðgarnir.
Honum fannst ég stundum full-
trassasamur með viðhalds- og
garðverkin og ég var bæði feginn
og þakklátur þegar hann tók sig
til og reddaði mér. Ég get líka al-
veg viðurkennt það að stundum
vonaðist ég til þess að hann myndi
gera það og beið eftir því. Ég held
að við höfum haft þegjandi sam-
komulag í þessum málum. Hann
var glaður að geta hjálpað og ég
var hæfilega skömmustulegur.
Svo reyndi hann einu sinni að
kenna mér að binda pelastikks-
hnút. Ég gafst upp eftir klukku-
tíma. Það fannst honum fyndið.
Meiri sólardýrkanda en Fjölni
hef ég ekki kynnst. Það þurfti
ekki mikla sól í garðinum okkar í
Danmörku til þess að hann rifi sig
úr skyrtunni og sleikti hvern ein-
asta geisla. Eldhúsið og grillið var
samt okkar besti samkomustaður.
Þó árangurinn hafi ekki alltaf ver-
ið sá besti lét Fjölnir mér alltaf
líða eins og ég væri meistara-
kokkur. Ég lagði líka metnað í að
finna upp á einhverju nýju að elda
þegar Fjölnir var í heimsókn. Það
lifnaði yfir honum þegar við byrj-
uðum að plana matinn. Svo fannst
okkur gaman að kaupa í matinn
saman. Líklega toppar þó fátt
verslunarferð okkar í Whole Fo-
ods í Flórída til að halda upp á sjö-
tugsafmæli Evu. Sjaldan hafa
tengdafeðgar skemmt sér jafn vel
við matarinnkaup. Við vorum líka
báðir mjög áhugasamir um potta,
hnífa og aðrar eldunargræjur
enda flestir mínar bestu eldhús-
græjur gjöf frá Fjölni og Evu.
Fjölnir var hlýr og glaðlyndur
afi og í miklu uppáhaldi hjá börn-
um okkar Dóru, þeim Tinna,
Sunnu, Viggó og Darra. Þau
munu sakna hans og minnast með
ást og hlýju.
Hafðu svo engar áhyggjur,
Fjölnir minn, ég passa Dóru þína,
hún er á mína ábyrgð.
Takk fyrir allt síðastliðin 30 ár.
Ég mun sakna þín.
Þinn tengdasonur,
Teitur Jónasson.
Elsku afi minn, ég sakna þín
svo endalaust mikið. Eftir að við
fengum að vita um veikindi þín
hefur ekki liðið sá dagur sem ég
hef ekki hugsað til þín. Þú sagðir
alltaf svo skemmtilegar sögur og
hláturinn þinn fékk mig alltaf til
að skellihlæja, alveg sama hvað.
Ég man þegar ég var lítil og þú
tókst alltaf í nefið mitt, síðan sett-
irðu þumalinn þinn á milli vísi-
fingurs og löngutangar og lést
eins og það væri nefið mitt. Svo
hlóstu svo mikið í hvert skipti, að
það fékk mig líka til þess að hlæja,
þótt ég hafi verið hrædd um að
hafa misst nefið mitt.
Ein fyndin saga er líka þegar
þú varst í heimsókn heima hjá
mér í Danmörku á seinasta ári og
þú fórst og keyptir rakvél handa
mér í Lyngby Storcenter. Þú
reyndir að tala dönsku við af-
greiðslukonuna og sagðir: „Min
pige vantar …“. Þú gast samt
ekki orðað það þannig að hún
skildi þig svo þú endaðir á að tala
með höndunum og sýndir hvernig
maður rakar skegg. Konan varð
rugluð því þú varst búinn að gefa
til kynna að ég væri stelpa og
núna að ég væri skeggjuð. Svo
komstu heim með rakvélina og
sagðir mér þessa sögu en þú gast
það varla því þú hlóst svo mikið.
Þetta var í síðasta skipti sem ég
sá þig áður en þú kvaddir heim-
inn.
Þú varst yndislegur afi minn og
alltaf til staðar fyrir mig. Ég er
svo þakklát fyrir að hafa kynnst
þér. Takk fyrir að hafa verið besti
afi sem til er. Ég elska þig.
„Din pige,“
Sunna.
Með tregablöndnum huga
minnist ég nýlátins náins vinar og
samstarfsmanns Fjölnis Björns-
sonar, sem lést 3. október sl.
Skyndileg veikindi hans komu á
óvart. Þau leiddu á stuttum tíma
til andláts hans. Hann hafði alla
tíð verið hraustur um ævina og
bar það með sér í fasi og fram-
komu. Hann var ósérhlífinn til
allra verka, heiðarlegur, jákvæð-
ur og bóngóður þá leitað var til
hans.
Auk þess að hafa starfað með
Fjölni um 30 ára skeið hjá Sjó-
klæðagerðinni hf. 66°N vorum við
tengdir fjölskylduböndum sem
svilar, giftir samrýndum systrum,
sem gerði samband fjölskyldna
okkar nánara en ella.
Dæturnar Dóra og Valdís,
greindar og vel menntaðar, bera
svipmót foreldranna og eru meyj-
arblóminn þeirra ásamt barna-
börnunum, sem voru hans stolt og
honum alla tíð efst í huga.
Fjölnir hóf störf hjá Sjóklæða-
gerðinni ehf. í byrjun árs 1978 og
starfaði alla tíð sem sölustjóri sjó-
og vinnufatadeildar fyrirtækisins
eða um 30 ára skeið. Í starfi sínu
ávann Fjölnir sér trúnað og traust
viðskiptavina sem og starfs- og
forráðamanna. Hann átti stóran
þátt í að skapa fyrirtækinu góðan
orðstír með góðri og traustvekj-
andi framkomu. Hann kunni þá
list að tala við fólk og halda uppi
góðum samræðum. Hann kunni
vel að segja frá samferðafólki sínu
og stundum með leikrænum til-
þrifum sem voru honum eðlislæg
en sem engan særði. Þá var
glettni í augum þegar frásögnin
komst á flug.
Fjölnir hafði frá unga aldri
starfað sem sjómaður og hafði afl-
að sér stýri- og skipstjórnarrétt-
inda, sem hann starfaði við m.a.
hjá Skipaútgerð ríkisins í strand-
ferðasiglingum um margra ára
skeið. Það má því segja að það
hafi verið rökvís ákvörðun hans að
fara í land á réttum tíma og hefja
störf hjá fyrirtæki sem var ná-
tengt sjávarútvegi þar sem Sjó-
klæðagerðin ehf. var, enda var
hann flestum hnútum kunnugur á
þeim vettvangi.
Í nánum samskiptum fjöl-
skyldna okkar minnumst við
margra ánægjulegra samveru-
stunda. Samverustundirnar á
ættaróðali þeirra systra þar sem
um er að ræða sögufrægan sum-
arbústað, Birkihlíð á Laugar-
vatni, sem var byggður af listmál-
aranum Þórarni B. Þorlákssyni
árið 1924. Þar áttu þau hjón og
fjölskyldan ótaldar ánægjustund-
ir bæði í leik og starfi. Þar var
Fjölnir í forystu í framkvæmdum
og viðhaldi staðarins í gegnum ár-
in og átti þar stærstan þátt án
þess að gengið sé á hlut annarra,
sem þar komu að. Þar skilur hann
eftir sig stórt skarð.
Það verður ekki talað um
Fjölni án þess að minnast eigin-
konunnar Evu. Hún var klettur-
inn að baki Fjölni þar sem eðl-
iskostir hennar komu glöggt í ljós
í fasi traustrar eiginkonu og mátti
þar kenna eindrægni og festu í
öllu hennar lífi.
Ég þakka Fjölni samfylgdina
og trúmennsku við mig og fjöl-
skyldu mína og óska honum góðr-
ar ferðar til fyrirheitna landsins.
Þórarinn Elmar Jensen.
Kær fjölskylduvinur og sam-
starfsfélagi til margra ára er fall-
inn frá eftir stutt veikindi.
Það var fyrir um 50 árum sem
ég hitti Fjölni í fyrsta sinn þegar
hann var að slá sér upp með móð-
ursystur minni Evu og var boðinn
í mat á Bárugötuna, húsnæði afa
og ömmu. Ég var búsettur þar
þennan vetur hvaðan ég sótti
lokaárið í menntaskóla. Man hvað
mér fannst þessi eldhressi sjóari
og stýrimaður skemmtilegur þar
sem ég settist hjá honum inn í
stofu meðan Eva var að sinna
matreiðslunni. Eva var greinilega
smá stressuð yfir pottunum og
birtist eldsnöggt í dyragættinni
og segir: „Fjölnir! geturðu nokk-
uð skotist út í sjoppu að kaupa
kók með matnum?“ Fjölnir var
rétt svo búinn að loka útihurðinni
á eftir sér þegar Eva rýkur í sím-
ann og hringir í Svönu systur sína
til að fá ráð varðandi matreiðsl-
una. Sennilega hefur lítið verið
drukkið af kók en þeim mun betur
tekist til með matinn enda upphaf
á farsælu hjónabandi.
Tveimur árum síðar gerðist ég
háseti á Esjunni þar sem Fjölnir
var 1. stýrimaður. Þar sá maður
hvað hann var virtur og vinsæll
hjá áhöfninni enda duglegur og
úrræðagóður. Minnist sérstak-
lega hvað Tryggvi Blöndal skip-
stjóri treysti mikið á Fjölni þegar
erfið mál komu upp og kröfðust
tafalausrar úrlausnar. Þá var iðu-
lega viðkvæðið hjá honum: „Talið
við Fjölni, hann leysir úr þessu.“
Árið 1977 hófum við Fjölnir
báðir störf hjá Sjóklæðagerðinni
66°N. Þetta var þegar fyrirtækj-
unum Max og Sjóklæðagerðinni
var skipt upp milli tveggja eig-
enda sinna og vörumerkið 66°N
tekið upp og vöruframboðið stór-
aukið. Fjölnir var þá ráðinn sem
sölustjóri, en hann vildi komast í
land eftir 20 ára farsælan feril
sem stýrimaður og skipstjóri, en
ég hóf störf nokkrum mánuðum
fyrr sem fjármála- og framleiðslu-
stjóri. Sölustarf á þessum tíma
byggðist mest á persónulegum
kynnum, símtölum og söluheim-
sóknum. Þarna nýttust hæfileikar
Fjölnis einstaklega vel, hann
hafði gott tengslanet um landið og
kunni að tala við menn á kjarn-
yrtu máli eins og góðum stýri-
manni sæmir. Þar komu líka ósér-
hlífni hans, dugnaður, heiðarleiki
og ekki síst skemmtileg fram-
koma og skopskyn sér vel.
Þegar ég hætti hjá 66°N og hóf
störf á öðrum vettvangi árið 2008
tókum við upp gamla hefð frá
66°N að bjóða starfsmönnum upp
á jólahangikjöt síðasta vinnudag-
inn fyrir jól. Þá fannst okkur
ómissandi upp á stemninguna að
bjóða Fjölni og föður mínum sem
stofnanda og fyrrverandi for-
stjóra 66°N, það hélst alveg fram
á síðasta ár þegar því var hætt
vegna rekstrarbreytinga.
Að leiðarlokum viljum við hjón-
in þakka allar þær frábæru stund-
ir sem við höfum átt með Fjölni og
Evu gegnum árin. Þar ber fyrst
að nefna þorrablót fjölskyldunnar
þar sem Fjölnir var hrókur alls
fagnaðar, öll jólaboðin, veiðiferð-
irnar og samverustundir í fjöl-
skyldubústaðnum á Laugarvatni
en þar átti hann ófá handtökin
sem ber að þakka.
Elsku Eva, Dóra, Valdís, Rut
og Bergþóra og fjölskyldur. Megi
allar góðar vættir blessa ykkur og
styrkja.
Gestur Már, Ella Dóra og fjöl-
skylda.
Gestur Már Þórarinsson.
Fjölnir vinur okkar er fallinn
frá eftir snarpa en stutta glímu og
enn fækkar í saumaklúbbnum
sem nú hefur séð á bak fjórum fé-
lögum á síðustu fjórum árum.
Raunar er ekki hægt að kalla
klúbbinn saumaklúbb þar sem
hvorki hefur sést í nál eða prjón í
tugi ára, miklu fremur vinkon-
uklúbb þar sem við „strákarnir“
fengum aukaaðild, án atkvæðis-
réttar, og þar sem léttleiki og lífs-
gleði réðu ríkjum öllum stundum.
Fjölni kynntumst við fyrir
röskum 40 árum þegar Eva kippti
honum í land úr skipstjórastóln-
um og féll hann þá strax vel í
klúbbinn.
Við sem nú eftir sitjum syrgj-
um góðan dreng og félaga, heil-
steyptan, heiðarlegan eðaldreng.
Af mörgu er að taka þegar litið er
yfir farinn veg:
Horfnar minningar hópast nú að
og hugurinn reikar um víða,
en tekur því nokkuð að tala um það
hve tíminn er fljótur að líða.
(Eiríkur Hansen)
Þegar horft er til baka standa
kvöldverðarboð hjá Evu og Fjölni
upp úr í minningunni, bæði hjá
þeim heima svo og í sælureitnum
á Laugarvatni. Alltaf fór Fjölnir
þá á kostum, sá um „kokkeríið“
með stæl, sama hvort það var
rjómalöguð humarsúpa, strog-
anoff eða grillað ljúfmeti, allt allt-
af framúrskarandi ljúffengt.
Þá er ferð okkar til Möggu og
Óla í Lúxemborg fyrir nokkrum
árum alltaf ofarlega í huga. Þar
var dvalið í nokkra daga í frábær-
um höndum „Lúxaranna“, vin-
áttuböndin styrkt og samvistanna
notið til hins ýtrasta. Frábærir
dagar.
Nú eru allir þessir dagar og
boð að baki og fyrir það ber að
þakka af hlýhug og þá einnig fyrir
vináttuna, velvildina og minn-
inguna um þennan dáðadreng.
Við færum Evu, dætrum og öll-
um aðstandendum okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur og biðjum
góðan Guð að veita þeim styrk í
sorg þeirra.
Í minningu dauðlegra manna
er margvísleg tákn að sjá:
Sum árin, sem liðin eru,
þar englavængi fá.
(Guðmundur Böðvarsson)
Saumaklúbburinn;
Margrét, Sigríður,
Ólafur og Leifur.
Okkur langaði að minnast
Fjölnis með nokkrum orðum. Í
minningunni kemur hann okkur
fyrir sjónir sem hress og
skemmtilegur maður. Meðan
Erna var að leggja lillurnar, sem
þá voru Rut og Begga, þurftum
við undirritaðar að fá smá „trít“
og það var Fjölnir boðinn og bú-
inn að veita okkur. Því það voru
ófá skiptin sem hann náði í okkur
og fór með okkur í bíltúr. Þá var
plötuspilarinn settur á og við
hlustuðum á Bítlana og fleiri sem
voru vinsælir á sjöunda áratugn-
um. Fjölnir var mjög hress og
gantaðist mikið við okkur um okk-
ar málefni sem hann var alltaf vel
að sér um. Alltaf var það á þann
hátt að við skellihlógum að góðlát-
legu gríninu og ummælum ýms-
um um það sem efst var á baugi
hjá okkur.
Einhverju sinni langaði okkur
alveg agalega mikið til að fara í
bíó og sjá mynd sem hét „Húsið
sem draup blóði“ í Hafnarbíó.
Hún var bönnuð innan sextán og
þetta var svolítið snúið. Því hvor-
ug okkar hafði náð þeim aldri. Því
brugðum við á það ráð að mála
okkur og reyna að manna okkur
svolítið upp til að geta komist inn.
Við fórum í krumplakkskápurnar
og sparifötin, settum á okkur
ljósbláan augnskugga og rauðan
varalit sem við stálumst í hjá Rut
ömmu/mömmu. Svo þegar við
spurðum Fjölni hvort við litum út
fyrir að vera sextán, þá brosti
hann bara og hvatti okkur til að
prófa, en beið svo úti í bíl. Við fór-
um með heimalagað poppkorn í
brúnum bréfpoka og komumst
inn. Stöldruðum þó stutt við á
myndinni og héldum saman út,
hönd í hönd.
Við minnumst hans með ljós,
birtu og yl í hjarta.
Eygló Rut Óladóttir og
Linda Kristín Ernudóttir.
Fjölnir Björnsson