Morgunblaðið - 23.10.2020, Blaðsíða 48

48 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 23. OKTÓBER 2020
✝ Lúðvík Vil-hjálmsson
fæddist í Reykjavík
26. október 1945.
Hann lést á heimili
sínu í Reykjavík 12.
október 2020.
Foreldrar hans
voru hjónin Vil-
hjálmur Albert
Lúðvíksson skrif-
stofumaður, f. 4.12.
1897, d. 13.11.
1995, og Helga Gissurardóttir
húsmóðir, f. 28.5. 1911, d. 9.9.
1994.
Systkini hans eru Oddný, f.
22.3. 1937, og Gissur Karl, f.
10.9. 1941.
Fyrri eiginkona Lúðvíks er
Sólveig Jónsdóttir, f. 16.6. 1946,
og eiga þau dótturina Kristínu,
f. 5.11. 1969. Hennar maki er
Björn Ágúst Björnsson, f. 9.7.
1967. Þeirra börn eru Þorsteinn
Friðrik Halldórsson, f. 19.11.
1992, Sólveig, f. 5.8. 1999, og
Haraldur, f. 24.9. 2006.
furstadæmunum, þar sem hann
starfaði sem flugumferðarstjóri
í átta ár. Eftir heimkomuna hóf
Lúðvík aftur störf á Keflavík-
urflugvelli þar sem hann gegndi
stöðu þjálfunarstjóra, samhliða
störfum sínum við flugumferð-
arstjórn. Hann starfaði einnig á
Grænlandi sumarið 2003 og í
Kabúl í Afganistan sumarið
2004 á vegum utanríkisráðu-
neytisins. Þegar Flugakademía
Keilis hóf störf á Keflavík-
urflugvelli setti hann upp og
leiddi fyrsta námskeiðið fyrir
flugumferðarstjóra þar. Þegar á
eftirlaun var komið kenndi Lúð-
vík flugumferðarstjórn í tæp tvö
ár í Madríd á Spáni og einnig
um tíma í Múskat í Óman. Hann
var um árabil í stjórn Félags ís-
lenskra flugumferðarstjóra.
Útför Lúðvíks fer fram frá
Guðríðarkirkju í dag, 23. októ-
ber 2020, og hefst athöfnin
klukkan 13. Vegna aðstæðna í
þjóðfélaginu geta aðeins nán-
ustu ættingjar og vinir verið við-
staddir.
Hægt er að fylgjast með at-
höfninni í streymi á slóðinni:
https://youtu.be/-A5U32L0JXQ
Virkan hlekk á slóð má nálg-
ast á:
https://www.mbl.is/andlat
Eftirlifandi eig-
inkona Lúðvíks er
Ingveldur Fjeld-
sted, f. 21.10. 1953,
og eiga þau soninn
Vilhjálm Albert, f.
5.4. 1990. Fyrir á
Ingveldur dótt-
urina Guðrúnu
Karitas Bjarnadótt-
ur, f. 15.6. 1971.
Hennar maki er
Halldór Sveinn
Kristinsson, f. 27.1. 1971. Þeirra
börn eru Egill Fannar, f. 12.3.
1993, Herdís Rún, f. 5.8. 1995,
og Kári Steinn, f. 30.6. 2005.
Lúðvík ólst upp í Þingholt-
unum og hlaut hefðbundna
skólagöngu. Hann lagði stund á
nám við Kennaraskólann áður
en hann hóf nám í flugumferð-
arstjórn á Keflavíkurflugvelli
árið 1965. Hann starfaði við
flugumferðarstjórn þar til hann
fór á eftirlaun. Árið 1980 flutti
Lúðvík ásamt fjölskyldu til
Dúbaí í Sameinuðu arabísku
Elsku pabbi minn hefur nú
siglt úr vör inn í fallegt sólarlagið.
Pabbi var ljúfur maður með
einstaklega góða nærveru. Hann
var hrókur alls fagnaðar í góðum
hópi, enda ávallt stutt í smitandi
hláturinn. Hans einstaki húmor
fylgdi honum allt til dauðadags.
Dæmi um það er þegar hann fékk
stóra dóminn á Landspítalanum í
sumar. Hans fyrstu viðbrögð eft-
ir fundinn með lækninum voru að
segja okkur hinum brandara um
bandarískan lækni sem tjáði
sjúklingi sínum að hann ætti þrjá
mánuði eftir ólifaða. Að þremur
mánuðum liðnum gat sjúklingur-
inn ekki greitt lækninum kostn-
aðinn og því gaf læknirinn honum
aðra þrjá mánuði til viðbótar í
greiðslufrest. Það var hlegið mik-
ið að þessu á göngum Landspít-
alans. Pabbi minn fékk þrjá mán-
uði og engan greiðslufrest.
Lúlli, eins og pabbi var kall-
aður, tók skammvinnum veikind-
um sínum af miklu æðruleysi og
ræddi opinskátt um dauðann sem
var á næsta leiti. Hann var sáttur
og þakklátur og tilbúinn í ferða-
lagið úr því sem komið var. Hann
gantaðist með það að þegar hann
væri farinn og ef hann yrði í að-
stöðu til, myndi hann láta okkur
hin vita hvort eða hvað tæki við.
Þegar ég var ung að árum
skildu foreldrar mínir og pabbi
giftist síðar Ingu en í vor hefðu
þau átt 45 ára brúðkaupsafmæli.
Árið 1980 fluttu þau til Dúbaí þar
sem pabbi starfaði sem flugum-
ferðarstjóri í átta ár. Á þeim ár-
um dvaldi ég hjá þeim á sumrin
ásamt Guðrúnu, dóttur Ingu, og
var mikill ævintýraljómi yfir
þeim fríum. Á þessum tíma voru
engir samfélagsmiðlar og skipt-
umst við feðginin jafnan á sendi-
bréfum sem nú er dýrmætt að
lesa og rifja upp frásagnir af æv-
intýrum þeirra í eyðimörkinni.
Pabbi lét oft fylgja með skemmti-
legar teikningar í bréfunum en
hann var mjög fær í þeim efnum.
Bréfin enduðu gjarnan á kveðj-
unni: Þinn elskandi pabbi.
Síðustu árin voru tileinkuð
golfíþróttinni og spilaði pabbi
reglulega með góðum félögum.
Hann lagði kapp á að nýta það
sem hann átti eftir af sumrinu í
golfið og þegar Villi bróðir kom
til Íslands frá Danmörku í júlí
áttu þeir feðgar góðar stundir
saman á vellinum. Síðustu vik-
urnar varði ég miklum tíma með
pabba, sem er mér mjög dýrmætt
nú.
„„Eitt sinn skal hver deyja“
segir einhvers staðar og öll erum
við feig á endanum.“ Þetta eru
lokaorð pabba í aðsendri grein í
Morgunblaðið fyrr á þessu ári en
hann var óragur við að tjá sig og
óháður öðrum í máli og skoðun-
um – þannig var hann.
Með þessum orðum kveð ég
þig, elsku pabbi minn, ég mun
ávallt halda minningu þinni á lofti
og vera vakandi yfir skilaboðum
frá þér eins og við ræddum um –
hvíl í friði.
Þar til næst, þín elskandi dótt-
ir,
Kristín.
Mín fyrstu kynni af Lúlla voru
þegar við stjúpdóttir hans fórum
að draga okkur saman fyrir rúm-
lega 30 árum. Ekki þurfti ég
langan tíma til að átta mig á því
að þarna var á ferðinni vandaður
maður. Lúlli hló manna hæst og
aldrei hitti ég á hann í vondu
skapi. Við áttum sameiginleg
áhugamál eins og fótbolta og golf
og síðan fannst okkur ekkert
slæmt að fá okkur einn og einn öl
annað slagið. Það er hægt að
segja margar skemmtilegar sög-
ur af Lúlla afa eins krakkarnir
kölluðu hann.
Þegar við fjölskyldan bjuggum
í Danmörku komu þau Inga og
Villi að heimsækja okkur og
leigðu bústað á Jótlandi.
Fótboltaáhugi okkar Lúlla varð
til þess að við keyrðum til Kaup-
mannahafnar til að sjá æfingaleik
Bröndby á móti Tottenham. Við
leigðum okkur hótelherbergi og
fórum á leikinn en eftir leikinn þá
settumst við með stuðnings-
mönnum beggja liða á einhverri
kránni. Áður en ég vissi af var
Lúlli, ósjálfrátt, búinn að draga
að sér fullt af ókunnugu fólki,
segjandi sögur og auðvitað hlæja
hátt. Fólk safnaðist í kringum
hann, þannig maður var Lúlli.
Þegar við síðan fluttum til
Reykjavíkur árið 1999 bjuggum
við fjölskyldan tímabundið hjá
þeim Ingu í Kringlunni áður en
við keyptum okkar fyrstu íbúð.
Samgangurinn varð síðan enn
meiri þegar Inga og Lúlli færðu
sig yfir í Grafarholtið þar sem við
búum einnig. Ég er þakklátur
fyrir alla golfhringina, alla fót-
boltaleikina, allar samverustund-
irnar sem við Lúlli náðum saman
og vinskapinn.
Við kveðjum skemmtilegan og
góðan dreng en himnarnir verða
ríkari og þar verður hlegið meira
og hærra.
Halldór Sveinn Kristinsson.
Haustið 1985 vakti ung, sól-
brún og ægifögur stúlka, Kristín
Lúðvíksdóttir, athygli náms-
manna í MR. Fyrirspurnir
drengjanna leiddu í ljós að Krist-
ín hafði dvalið um sumarið hjá
föður sínum, Lúðvík Vilhjálms-
syni, við ströndina í Dúbaí. Á
þessum tíma vissu fáir hvar
Dúbaí er í heiminum, en í dag
standa dýrustu hótel heims þar
sem húsið hans Lúðvíks stóð áð-
ur.
Ellefu árum síðar kynntumst
við Kristín og okkur var boðið í
mat til Lúðvíks og Ingu konu
hans. Mér var efst í huga að koma
vel fyrir og ekki var laust við smá
fiðring í maganum. Lúðvík tók
mér afar vel, var heillandi eins og
dóttir hans, með leiftrandi kímni-
gáfu sem hann spilaði á eins og
fiðlu – bresk kaldhæðni, fim-
maurabrandarar og allt þar á
milli.
Lúðvík var ávallt hrókur alls
fagnaðar, með hlátur Byggðar-
hornsættar frá Helgu móður
sinni, en áhuga á mannkynssögu
frá föður sínum, Vilhjálmi. Hann
þekkti manna best sögu 20. aldar
með uppgangi hættulegrar hug-
myndafræði kommúnisma og
nasisma. Afleiðingar áætlun-
arbúskapar hvers konar voru
honum ljósari en öðrum. Það er
því ekki að furða að Lúðvík var
staðfastur í skoðunum og um
málefni líðandi stundar las hann
helst í Morgunblaðinu og Þjóð-
málum. Hann hafði lag á að vekja
okkur til umhugsunar um þjóð-
málin frá spaugilegum hliðum –
oft og tíðum dugði brosið hans
eitt og sér og allir hlógu við dátt
án þess að Lúðvík segði orð.
Þetta átti sérstaklega við um
uppákomur eins og nýja „stjórn-
arskrá“ þjóðlagaþingsins.
Síðustu árin stundaði Lúðvík
golfíþróttina af krafti og oft feng-
um við tengdasynirnir að fljóta
með. Eitt sinn færði hann mér
með bros á vör forláta birdie-
pela. Báðir vissum við að golfget-
an bauð ekki upp á mikla notkun
og líklega er best að Lúðvík taki
pelann með sér í gullvagninn, það
er jú auðveldara að fá fugl í
þunna loftinu.
Lúðvík er nú kallaður heim af
teignum, sáttur við lífsverkið.
Brosið og minningin um góðan
mann lifir áfram í hans nánustu –
gakktu á guðs vegum, elsku Lúlli.
Björn Ágúst.
Þegar ég hugsa um afa þá
hugsa ég um sögur. Afi hafði ein-
stakt lag á því að segja sögur og
að láta fólk hlæja. Hann hafði
sögu fyrir hvert tilefni og jafnvel
hin hversagslegustu atvik urðu
kveikja að frásögn. Oftar en ekki
hófst sagan á alvarlegum nótum.
Tónninn dýpkaði og hrynjandin
gaf til kynna að þetta væri
kannski reynslusaga sem draga
mætti lærdóm af. Undir lokin tók
hún óvæntan og skondinn enda,
og afi skellti upp úr. Hláturinn
var ómótstæðilegur, fyllti her-
bergið og hreif alla áheyrendur
með sér.
Þannig var afi gæddur öfunds-
verðri frásagnargáfu. Það er ekki
öllum eðlislægt - og raunar fæst-
um – að geta hrifið með fólk sér á
þennan hátt. Veikindin náðu ekki
að ræna hann þessari gáfu. Hann
var afi fram á síðustu stundu,
með sína hlýju nærveru og skap-
gerð sem auðgaði alla sem hann
komst í kynni við.
Það var svo margt í fari afa
sem við systkinin, barnabörnin,
getum haft að leiðarljósi. Eitt af
því var viðleitni afa til þess að
lýsa heiminum nákvæmlega eins
hann kom honum fyrir sjónir.
Hann vék ekki frá sannfæringu
sinni og var óhræddur við að tjá
hana, hvort sem það var í sam-
ræðum eða í greinaskrifum.
Elsku afi, það var svo margt í
þínu fari sem við munum sakna.
Það verður ævinlega svo að þegar
við minnumst þín heyrum við ein-
stakan hlátur þinn óma. Og þá
birtist þú okkur ljóslifandi.
Þorsteinn Friðrik,
Sólveig og Haraldur.
Ég minnist Lúlla með hlýju og
virðingu. Hann kom inn í líf mitt
þegar ég var um þriggja ára, þeg-
ar hann og mamma urðu par. Ég
á óljósa minningu um það þegar
Lúlli, ásamt Kristínu dóttur
sinni, kom í fyrsta skiptið í heim-
sókn á æskuheimilið mitt á Ak-
ureyri. Í minningunni var ég
bæði feimin og forvitin um þenn-
an mann frá Reykjavík sem síðar
átti eftir að verða eiginmaður
mömmu og lífsförunautur.
Smám saman myndaðist vin-
átta á milli okkar Lúlla, þó okkur
hafi líka greint á um ýmislegt í
gegnum árin. Lúlli vann alltaf
vaktavinnu og þegar ég var
krakki þá áttum við stundum
tíma bara tvö, þegar mamma var
í vinnunni. Ég man eftir kakó-
malti og franskbrauði með hangi-
kjöti, flóknum spilagöldrum sem
hann ljóstraði aldrei upp, ótrú-
legum bullsögum sem hann sagði
með leikrænum tilburðum og
löngum stundum þar sem spilað
var á spil. Það er ljúft að eiga
þessar minningar.
Það var auðvelt að líka vel við
Lúlla; hann talaði hátt, hló dátt
og hafði gaman af því að segja
sögur. Sögurnar hans enduðu
undantekningarlaust á hans eigin
hláturrokum og ef svo ólíklega
vildi til að sagan væri ekki fyndin
þá var samt ekki annað hægt en
að hlæja með því hlátur hans var
svo smitandi. Á síðasta fundi okk-
ar, daginn fyrir andlátið, var
hann enn í hlutverki sögumanns-
ins, þó röddin væri orðin veik-
burða og hláturinn varla heyrð-
ist.
Blessuð sé minning hans.
Guðrún Karitas Bjarnadóttir.
Minning um bróður og góðan
vin.
Við bræðurnir erum af kyn-
slóðinni sem send var í sveit á
sumrin, og hvar lenti Lúlli, jú hjá
Moniku og dætrunum sjö, norður
í Skagafirði. Seinna var hann í
Byggðarhorni, við góðan orðstír.
Um 16 ára aldur var Lúðvík há-
seti yfir sumar á Öðlingi VE og
lauk sjómennskunni með að siglt
var til Þýskalands. Það var ham-
ingja með sigldan drenginn, sem
heim kom með 25 tommu Nor-
dmende-sjónvarp, og það var
meira að segja með fjarstýringu,
reyndar með 8 metra snúru og
pabbi gat hækkað í Rawhide.
Þessu fylgdu ferðir upp á þak til
að snúa loftnetinu og ná sem
bestu merki frá Keflavík. Við vor-
um líka í því að mála þakið og
húsið þegar þess þurfti, en það
skal nú játað að eina málninguna
dró ég þar til Lúlli kom heim í frí
frá Dubai, enda heimska að vera
að þessu einn þegar að við gátum
verið tveir.
Lúðvík var mikill gæfumaður
sem hann skapaði sjálfur. Hann
fór ekki endilega troðnar slóðir ef
hann sá aðra betri leið. Eitt gæfu-
sporið var að gerast flugumferð-
arstjóri, sem varð að hans ævi-
starfi. Lúðvík og Loftur vinur
hans ákváðu að leita starfa er-
lendis, eftir starf í Keflavík. Yf-
irvaldið hér reyndi að stoppa
pilta, en án árangurs og fóru þeir
til Dubai, og þar starfaði Lúlli í 9
ár. Sem betur fer var laust starf í
Keflavík þegar hann ákvað að
snúa heim. Seinna starfaði hann
víða, t.d. í Kosovo, Madrid, Græn-
landi og Oman. Lúðvík var vina-
margur, og það urðu vinir til ævi-
loka, og það lýsir honum vel, enda
gleðigjafi og alltaf með húmorinn
í lagi. Síðustu árin hittumst við
systkinin alla mánudaga við kaffi-
spjall þar sem öll heimsins mál
voru rædd. Þessir fundir voru
okkur hjónum mikið tilhlökkun-
arefni og dýrmæt minning.
Við systkinin vorum mjög sátt
í foreldrahúsum, enda voru aðal-
skemmtistaðir bæjarins í göngu-
færi, t.d. Nýja og Gamla bíó. Lúð-
vík kynntist fyrri konu sinni,
Sólveigu Jónsdóttur, og eignuð-
ust þau dótturina Kristínu. Síðar
skildu ungu hjónin. Með seinni
konu sinni, Ingveldi Fjelsted,
eignaðist hann soninn Vilhjálm,
en fyrir átti Inga dótturina Guð-
rúnu.
Það var aðdáunarvert að fylgj-
ast með þeim hjónum takast á við
þessar síðustu vikur, þar sem
fullvíst var hvað var í nánd, en
ekki hvenær, samstíga í að takast
á við veikindin uns yfir lauk.
Ingveldur, þú átt alla mína virð-
ingu og þakkir.
Kæra Ingaveldur, Kristín, Vil-
hjálmur og Guðrún, ég sendi ykk-
ur mínar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Ég kveð bróður minn með
söknuði. Blessuð sé minning
hans.
Gissur Karl Vilhjálmsson.
Lúðvík mágur minn er horfinn
á braut. Hans er sárt saknað. Það
var aldrei lognmolla hjá Lúlla,
hlátur hans gat látið alla fýlupúka
hlæja sem annars spöruðu bros-
in. Vinalega stríðni átti hann til,
eitt sinn kom hann úr Skotlands-
ferð og gaf mér stóra vínilplötu,
með þeim orðum að ferðir mínar
á þessar slóðir snerust ekki um
menningu Skota. Ég gerði nokkr-
ar tilraunir til hlustunar á téðri
plötu, en gafst alltaf upp en það
voru 12 sekkjapípulög á hvorri
hlið. Ég á plötuna enn, en spilara
engan. Lúðvík lifði og starfaði
víða, en þegar hann var kominn
heim úr útlegðinni, þá glöddumst
við að hann var ávallt sami Lúlli.
Starf og dvöl í austri eða vestri
breytti honum ekki. Það er erfitt
að sætta sig við að Lúlli er farinn.
Hann tók örlögunum sínum af
karlmennsku með klettinn Ingu
sér að baki og oftar en ekki gerði
hann góðlátlegt grín að sínum að-
stæðum. Það var ekta Lúlli, að
sættast við það sem hann ekki gat
breytt en hafði meiri áhyggjur af
okkur hinum.
Horfnar minningar hópast nú að
og hugurinn reikar um víða
en tekur því nokkuð að tala um það
hve tíminn er fljótur að líða.
(Eiríkur Hansen)
Inga, Guðrún, Kristín og Vil-
hjálmur, megi guð gefa ykkur
styrk, í sárum söknuði.
Bryndís Sigurðardóttir.
Það var sorgafregn þegar
pabbi tjáði mér að Lúlli frændi
væri látinn.
Lúðvík var yngsti bróðir
þeirra Oddnýjar og pabba og ól-
ust þau upp hjá ömmu og afa á
Grundarstígnum í hjarta miðbæj-
arins. Lúlli var hrókur alls fagn-
aðar, með létta lund, og hlátur-
mildari mann var erfitt að finna.
Það fylgdi Lúlla einfaldlega alltaf
mikil gleði hvert sem hann fór.
Lúlli var flugumferðarstjóri
við afskaplega góðan orðstír og
höfum við fregnir af því að hann
hafi verið einstaklega góður
kennari í flugumferðarstjórn og
vel liðinn. Lúlli vann um heim all-
an og dvaldist m.a. um langt skeið
í Dubai ásamt Ingu konu sinni.
Hann var áhugamaður um
heimsmálin, sögu og knattspyrnu
en hann var mikill Valsari og
Leedsari. Hann átti það til að
mála fallegar myndir, var góður í
brids, golfi og svo mætti lengi
telja.
Lúlli átti yndislega konu, Ingv-
eldi Fjelsted, og börnin Kristínu,
Vilhjálm og stjúpdótturina Guð-
rúnu. Missir þeirra er mikill.
Síðustu vikur sýndu Lúlli og
Inga mikið æðruleysi vegna veik-
inda Lúlla og nutu þau tímans og
með fjölskyldu og vinum.
Nú hefur þýða röddin í turn-
inum slokknað og hláturinn horf-
ið á braut, en minningin um kær-
an frænda lifir.
Elsku Inga, Kristín, Vilhjálm-
ur og Guðrún, við Linda sendum
okkar innilegustu samúðarkveðj-
ur.
Sigurður (Siggi) frændi.
Minningin um Lúðvík Vil-
hjálmsson er dálítið eins og fal-
legu haustdagarnir sem við fáum
að njóta þessa dagana. Þeir lýsa
upp veröldina á erfiðum tímum,
gleðja augað og gefa yl í hjarta-
stað.
Ég varð þeirra gæfu aðnjót-
andi að eignast yndislega vin-
konu, hana Kristínu, þegar ég
flutti suður í menntaskóla. Fjöl-
skylda Kristínar tók mér opnum
örmum, þar á meðal Lúlli pabbi
Kristínar og amma og afi á
Grundó, Helga og Vilhjálmur,
foreldrar Lúlla. Ég átti dýrmæt-
ar stundir með öllu þessu fólki
sem ég geymi í hjarta mínu.
Lúlli var einstakur maður og
urðum við strax góðir vinir. Hann
var þessi kærleiksríka og hlýja
persóna sem sýndi áhuga og um-
hyggju eins og ég tilheyrði hans
fólki. Þær voru fjörugar stund-
irnar sem við áttum saman hjá
honum og hans yndislegu konu,
Ingu. Ég fylgdi Kristínu oft heim
eftir skóla og þangað sem hún bjó
á síðasta árinu okkar í MR og
Lúlli þá oft heima þar sem hann
var í vaktavinnu. Alltaf var tekið
á móti okkur með opinn faðminn.
Það sem einkenndi Lúlla helst
fyrir utan hjartahlýju hans var
hans mikli húmor og gleðin sem
var alltaf í kringum hann. Hann
var með ógleymanlegan hlátur og
sá alltaf spaugilegu hliðarnar á
öllum málum. Hann var hreinn og
beinn, fullur af fróðleik og gátum
Lúðvík
Vilhjálmsson
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir, afi og langafi,
SVEINN BENEDIKTSSON
skipstjóri
frá Firði í Mjóafirði,
lést föstudaginn 16. október á
Landspítalanum. Útförin fer fram frá Mosfellskirkju föstudaginn
30. október klukkan 13. Streymt verður frá athöfninni:
https://www.facebook.com/groups/360349345170888
Guðríður Guðbjartsdóttir
Benedikt Sveinsson Steinunn Þorsteinsdóttir
Guðrún Matthildur Sveinsd. Peter Billeskov Hansen
Sesselja María Sveinsdóttir Guðmundur Örn Ingvarsson
Ólafur Arnar Sveinsson Tiffany Nicole White
María Hrefna Ringdal Nils Ringdal
Guðbjartur Hjálmarsson Anna Karla Björnsdóttir
afabörn og langafabörn