Morgunblaðið - 23.10.2020, Blaðsíða 49

MINNINGAR 49
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 23. OKTÓBER 2020
við talað um allt milli himins og
jarðar, félagslífið, mikilvægi
menntunar, pólitík og málefni líð-
andi stundar yfir í samræður um
okkar hjartans mál.
Eftir menntaskólaárin hitti ég
Lúlla sjaldnar en þó alltaf eitt-
hvað við ýmis tækifæri. Leiðir
okkar lágu óvænt saman í maí á
þessu ári og var það alltaf jafn-
yndislegt. Ég hitti hann stuttu
fyrir andlátið og er sú stund mér
afar kær. Lúlli vissi að hann var
að deyja og talaði mjög opinskátt
um það sem koma skyldi. Hann
var auðmjúkur, sýndi mikið
æðruleysi og var þakklátur fyrir
það fallega líf sem hann hafði átt
með sinni yndislegu fjölskyldu og
vinum. Í þessum samræðum okk-
ar kom hik á Lúlla eitt andartak,
hann sagðist vera sáttur með allt
nema kannski eitt. Þetta eina var
að Leeds var loksins komið upp í
efstu deild í enska boltanum og
nú fengi hann ekki að fylgjast
með þeim þar sem hann væri að
deyja. Þetta var lýsandi dæmi
fyrir húmorinn hans. Við sprung-
um úr hlátri og gleði og sorgart-
árin spruttu fram eins og enginn
væri morgundagurinn. Hann
horfði síðan hlýlega til mín og
kvaddi mig með sömu orðum og
alltaf: „Guð blessi þig! Adios.“
Ég er þakklát í hjarta mínu að
góður Guð leiddi Lúlla inn í líf
mitt. Nú er hann lagður af stað í
ný heimkynni og er ég viss um að
gleðin og góðmennskan ræður
þar ríkjum. Ég hef líka fulla trú á
því að hann gegni mikilvægu
hlutverki að halda Leeds uppi í
efstu deild.
Elsku Inga, Kristín, Guðrún,
Villi og aðrir ástvinir. Það hefur
verið aðdáunarvert að fylgjast
með ykkur við hlið Lúlla í þessum
veikindum og hvernig þið upp-
fylltuð draum hans að vera
heima, með allri ykkar ást og um-
hyggju. Ég bið góðan Guð að um-
vefja ykkur, styðja og styrkja
með kærleika sínum og sendi
mínar innilegustu samúðarkveðj-
ur.
Minningin um yndislegan
mann lifir.
Guðbjörg Jóna
Guðlaugsdóttir.
Komið er að kveðjustund.
Kynni okkar Lúðvíks Vilhjálms-
sonar (Lúlla) hófust fyrir nær
fimmtíu árum þegar hann fór að
sækja knattspyrnuæfingar hjá
Ármanni. Okkur varð fljótt til
vina og hefur sú vinátta haldist
óslitið síðan, þótt mislangt hafi
verið á milli þess að við heyrð-
umst eða hittumst.
Frá þessum tíma eignaðist
hann marga vini sem hafa fylgst
að í gegnum tíðina, þar skal nefna
Óla Ómar, en þeir héldu miklu
sambandi alla tíð.
Lúlli fór að æfa knattspyrnu
sér til ánægju, til að vera með
eins og sagt er. Hann stundaði
vaktavinnu og gat því ekki sótt
æfingar sem skyldi.
Þrekæfingar voru ekkert
uppáhald hjá honum. Minn mað-
ur vildi skipta í tvö lið og byrja að
spila.
Af og til átti hann snörp tilþrif
inni á vellinum, þótt sum hafi ekki
verið sérlega æfð. Utan vallar
voru tilþrifin enn betri, sérlega í
þá góðu gömlu daga.
Fyrir mér var Lúlli dagfars-
prúður maður, afbragðsspaugari
og sá alltaf eitthvað gott í atvik-
um, þótt eitthvað hafi farið á ann-
an veg en til stóð.
Á góðum stundum var hann
hrókur alls fagnaðar. Þegar sagð-
ur var brandari gat Lúlli oftast
betrumbætt og stílfærði með sínu
lagi. Oftar en ekki gerði hann
grín að sjálfum sér án þess að
fegra hlutina.
Þegar Lúlli fór að hlæja sínum
smitandi hlátri var ekki annað en
hægt að hlæja með. Oft endaði
það þannig að allir viðstaddir
skellihlógu, en enginn vissi af
hverju, nema að Lúlli byrjaði.
Lúlli var góður sögumaður í
orðsins fyllstu merkingu. Var vel
lesinn um margvísleg efni og sér-
lega fróður um sögu seinni
heimsstyrjaldarinnar, þar var
hægt að „fletta upp í honum“ um
atriði er vörðuðu ýmis atvik og
tímabil frá þessum tíma.
Eftir að Lúlli fékk greiningu
með sinn sjúkdóm tók hann þeim
tíðindum með einstakri yfirveg-
un, sagði aðeins; Ég var óheppinn
og dró Svarta Pétur, bætti svo
við, ég hef átt sjötíu og fimm góð
ár og kvarta ekki. Að lokum vant-
aði hann nokkra daga til að ná
þeim aldri.
Eitt af síðustu skiptum er við
kvöddumst, kvaddi hann mig með
orðunum: Vertu sæll elsku
drengurinn minn.
Með þessum orðum kveð ég
þig: Vertu sæll elsku drengurinn
minn.
Jón Hermannsson.
Stór skörð eru nú höggvin í
vorn ættarboga, barnabörn þess
mikla hóps sem Gissur Gunnars-
son (6.11. 1872-26.4. 1941) og
Ingibjörg Sigurðardóttir (30.5.
1876-30.5. 1956) frá Byggðar-
horni komu á fót upp úr aldamót-
unum 1900. Fram að því hafði
barnadauði verið landsplága í
aldaraðir, fólk átti gjarnan 15 til
20 börn sem dóu mörg í æsku,
hugsanlega lifðu þrjú til fjögur
börn af 15. Um aldamótin 1900
verða ótrúlegar breytingar en
börnin í Byggðarhorni urðu 16,
einn dó um tvítugt í spænsku
veikinni en hin 15 lifðu öll, flest til
hárrar elli.
Síðastur þeirra systkina
kvaddi Geir Gissurarson (30.5.
1916-11.4. 2004) bóndi í Byggð-
arhorni og í útför hans á Selfossi
komst Sigurður Sigurðarson
(30.5. 1944-21.11. 2010) vígslu-
biskup svo að orði: „Hér er sem
mikilli bók sér lokað.“ Við bana-
börnin syrgjum auðvitað allt
þetta fólk, en nú eru að kveðja
fleiri af börnum þeirra, sem áttu
Ingibjörgu og Gissur að afa og
ömmu. Börn sem sóttu heim í
Byggðarhorn og kynntust þar og
þau sem kynntust í stórafmælum
fjölskyldunnar. Það var oft á
þessum samkomum að einhver
sagði í ógáti „á ekki að taka lagið“
og var þá sem við manninn mælt
að upphófst konsert hjá þessari
söngelsku fjölskyldu langt fram á
nótt. Kannski kynntumst við
fyrst við þessar aðstæður Gunnar
Kjartansson viðskiptafræðingur,
Guðmundur Ólafsson hagfræð-
ingur og Gísli Geirsson bóndi, en
allir höfðum við sprangað ber-
fættir um Flóann. Gissur Geirs-
son póstur var nokkru eldri og
lést 1996.
Lúðvík var flugumferðarstjóri
að mennt en áður hafði hann ver-
ið með oss í grennd við heimili sitt
á Grundarstíg og svo austur í
Flóa. Gissur Sigurðsson frétta-
maður var oft með. Allir á svip-
uðum aldri. Góð vinátta spratt af
þessu en við hittumst minna hin
síðari ár. Alltaf var þó vinsemdin
og glaðværðin sem tengdi okkur,
virðing við ættina og ekki má
heldur gleyma yndislegum
frænkum okkar og söngfuglun-
um í Byggðarhorni.
Fyrstur féll frá af þessum
yngra hópi Gissur fréttamaður
nú í vor og síðan Gunnar fyrir
stuttu og loks Lúðvík, sem leið út
af í fangi konu sinnar. Þótt miss-
irinn sé sár er varla hægt að
hugsa sér friðsælla brotthvarf úr
þessum heimi eftir erfið veikindi.
Hann átti farsælan feril í starfi,
meðal annars 10 ár í Dúbaí og
sagði margar forvitnilegar sögur
þaðan. Glaðværð og léttleiki hug-
ans einkenndi hans skaphöfn og
trygglyndi.
Við sem eftir lifum af þessum
hópi finnum ljáinn nálgast og
þökkum hverja stund, flytjum
fjölskyldu samúðar- og vinar-
kveðjur. Öllum ættingjum sam-
hygðar- og ástarkveðjur.
„Drottinn veiti oss innsýn í
þjáningar annarra, vísaðu oss
veginn til annarra manna.“
Gísli Geirsson, Selfossi,
Guðmundur Ólafsson,
Hveragerði.
✝ Fríður varfædd 21. mars
1935 í Blesugróf í
Reykjavík, önnur í
röð sjö systkina.
Hún lést á Heil-
brigðisstofnun Suð-
urlands, Selfossi,
17. október 2020.
Foreldrar Fríðar
voru Pétur Björns-
son Guðmundsson,
f. 1906, vélstjóri og
bóndi, d. 1978, og Guðbjörg Elín
Sæmundsdóttir húsmóðir, f.
1910, d. 1963.
Systkini Fríðar: Theodór
Heiðar, f. 1933, d. 1988, Gunnar
Rúnar, f. 1938, d. 2017, Kristný,
f. 1942, Elín Drífa, f. 1944, Guð-
mundur, f. 1946, og Pétur Hauk-
ur, f. 1948.
Eiginmaður Fríðar var Hjalti
Ólafur Elías Jakobsson, f. 15.3.
1929, d. 18.6. 1992, garðyrkju-
maður. Foreldrar hans voru
Jakob Narfason, f. 1891, og
Etelríður Marta Hjaltadóttir, f.
1952 að fjölskyldan fluttist að
Laxnesi í Mosfellssveit. Þar
kynntist hún mannsefninu sínu.
Fríður og Hjalti hófu búskap í
Reykholti í Biskupstungum 1954
þar sem Hjalti var ráðsmaður á
garðyrkjustöð. Árið 1957 flutt-
ust þau í Laugarás í sömu sveit
og stofnuðu þar og byggðu upp
garðyrkjubýlið Laugargerði.
Fríður bjó í Laugarási til 2016
er þau Reynir fluttu á Selfoss.
Fríður var ötul í starfi
kvenfélagsins í sveitinni, söng í
kórum, starfaði með leikfélag-
inu og lét, ásamt manni sínum
sveitarstjórnarmál til sín taka.
Hún vann við saumaskap og eld-
hússtörf, hélt úti tjaldstæði á
tímabili, bakaði mikið og seldi.
Síðustu árin var hún virk í
prjónahópi Rauða krossins á
Selfossi.
Útför Fríðar verður gerð frá
Selfosskirkju 23. október 2020
kl. 14.
Vegna aðstæðna verða aðeins
nánustu aðstandendur við-
staddir.
Streymt verður frá athöfn-
inni á vefsíðu Selfosskirkju.
https://selfosskirkja.is
Virkan hlekk á streymi má
nálgast á:
https://www.mbl.is/andlat
1894. Árið 2000 hóf
Fríður sambúð með
Reyni Ásberg
Níelssyni, f. 1931,
rafvirkjameistara
úr Borgarnesi.
Börn Fríðar og
Hjalta eru: 1) Pétur
Ármann f. 1953.
Kona hans er Rut
Fjölnisdóttir. 2) Er-
lingur Hreinn, f.
1955. Kona hans er
Sjöfn Ólafsdóttir. 3) Hafsteinn
Rúnar, f. 1957. Kona hans er
Anna Kristín Kjartansdóttir. 4)
Jakob Narfi, f. 1960. Kona hans
er Alice Petersen. 5) Guðbjörg
Elín, f. 1964. Maður hennar er
Björgvin Snorrason. 6) Marta
Esther, f. 1968. Maður hennar
er Þór Guðnason. Barnabörnin
eru 22 og barnabarnabörnin eru
líka 22.
Fríður ólst upp víða á Reykja-
víkursvæðinu en fjölskyldan
fluttist á Siglufjörð þegar hún
var 9 ára. Þar bjó hún til ársins
Dagurinn sem ég hef óttast
rann upp laugardaginn 17. októ-
ber. Hún mamma mín dó. Hann
var ekki eins erfiður og ég hélt
hann yrði enda mamma orðin 85
ára og var búin að vera ansi veik
síðustu dagana sína.
Mamma var mikil húsmóðir.
Hún var útsjónarsöm, nýtin og
hörkudugleg og lét sér fátt fyrir
brjósti brenna.
Prjónavélin var iðulega uppi við
hjá mömmu í minni æsku sem og
saumavélin og prjónarnir innan
handar. Ég sem vanþakklátur
krakki og unglingur kunni nú ekki
alltaf að meta að vera í heima-
saumuðu, hvað þá í sokkum sem
hún gerði við með þeim hætti að
hún saumaði nýja botna á þá og
ekki endilega í sama lit og og rest-
in af sokknum.
Minningar mínar um mömmu
tengjast flestar matargerð,
saumaskap og bakstri, vinnu hjá
kvenfélaginu, lúðusuðu í Aratungu
fyrir fullar rútur af túristum af
skemmtiferðaskipum, saumastof-
unni Strokk sem saumaði alls kon-
ar ullarflíkur. Svo á ég minningar
um okkur að spila Rússa við eld-
húsborðið, henni að reyna að að-
stoða mig við heimanámið en
skapstóra, ég ekki samvinnuþýð
svo bækur flugu. Minningar
tengdar kaffidrykkju, reykingum
og vinaspjalli við eldhúsborðið
heima, kaffiheimsóknum til ná-
granna og sveitunga, sem örverpið
ég fékk oft að koma með í. Ég á
minningar frá leikritum sem
mamma tók þátt í, reiðtúrum sem
ég fékk að fara í með henni og
kvenfélaginu. Minningar um
Þorrablótsdagana þegar verið var
að fylla á trogið og daginn eftir
þegar hákarls- og harðfisklyktin
fyllti húsið þar sem trogið hafði
staðið á eldhúsborðinu frá því
komið var heim af blótinu, inn-
pakkað í sinn dúk með stóra
hnútnum á. Minningar frá slátur-
gerð, stór-jólahreingerningum þar
sem sófasettið var jafnvel borið út
til viðrunar, jólabakstri í stórum
stíl og öðru stússi sem endaði með
staðuppgefinni mömmu eftir mat-
inn á aðfangadagskvöld. Ég á
minningar um Reykjavíkurferðir
þar sem mamma þræddi allar svo-
kallaðar tuskubúðir á Laugaveg-
inum og svo var endað í Hressing-
arskálanum að afloknu búðarápi.
Ég á minningar um mömmu frá
því ég varð sjálf móðir og hún kom
og var í nokkra daga til aðstoðar,
reykti eins og strompur og fór
hamförum í eldhúsinu. Minningar
úr bakaríinu frammi, um hjóna-
sælur, lagkökur og smjörkökur í
stórum stíl, bakaðar til að selja.
Minningar um mömmu á brúð-
kaupsdaginn minn þegar hún m.a.
sagðist nú loksins geta hætt að
skipta sér af mér, en var svo varla
komin út úr kirkjunni að lokinni
athöfn þegar hún var búin að
gleyma því. Minningar um
mömmu sem slapp alltaf svo vel út
úr hremmingum sínum við akstur
að óhætt var að grínast með þær.
Sérstaklega varð mamma og akst-
ur hennar á Gulu hættunni tilefni
skemmtisagna og hláturs.
En mamma var ekki alltaf
heilsugóð, lét samt aldrei neinn
bilbug á sér finna, bar sig vel og
fór stundum áfram á þrjóskunni
einni saman. Hún bar ekki tilfinn-
ingar sínar á torg en enginn velkt-
ist í vafa um að ótímabært andlát
pabba var henni stórt áfall sem tók
hana mörg ár að ná áttum eftir.
Eftirlifandi sambýlismaður henn-
ar hann Reynir Ásberg á stóran
þátt í hversu gott og ánægjulegt líf
hún átti síðustu tuttugu árin og
eru hans spor þung núna.
Mamma mín var stór kona í
sjón og raun, falleg, hæfileikarík
og góð kona sem sagði sínar skoð-
anir á mönnum og málefnum um-
búðalaust. Hún var nagli eins og
dætur mínar segja. Hennar verð-
ur minnst með sorg í hjarta en
hlýju og gleði í huga.
Marta.
„Vitur maður hefur sagt að
næst því að missa móður sína sé
fátt hollara úngum börnum en
missa föður sinn“ Þannig ritaði
skáldið frá Laxnesi í Brekkukots-
annál. Núna þegar ég stend yfir
moldum móður minnar sem að
hluta er líka ættuð frá Laxnesi
rifjast þessi speki upp og hve mér
fannst og finnst enn að hún sé
harðneskjuleg og ósvífin. Ég, kall
á sjötugsaldri, er jafn ósáttur við
það að móðir mín sé gengin eins
og tíu ára barn væri, þó svo ég
skilji leið lífsins og viti hvað bíður
allra við lok þess.
Mömmu beið það hlutskipti þá
17 ára heimasætu í Laxnesi að
kynnast ungum manni úr sveitinni
og saman rugluðu þau reytum og
fluttu með mig ómálga austur fyr-
ir fjall að Reykholti í Biskupstung-
um, þingmannaleið á þeirra tíma
mælikvarða. Ég hef alltaf dáðst að
þeim kjarki og þeirri trú á framtíð
þessa unga pars að leggja út í
óvissuna frá öryggi fjölskyldunn-
ar sinnar og langt upp í Tungur í
húsnæði sem vart væri talið við
hæfi skepna í dag, ekkert renn-
andi vatn, ekkert rafmagn og
moldargólf í stofunni. Þessi kjark-
ur og þetta áræði sem hún þar
sýndi hefur einkennt líf hennar
alla tíð, ákveðin kona, ósérhlífin og
fylgin sér þegar þess þurfti við.
Aldrei liðum við skort og mamma
var einstaklega lagin við að búa til
mat fyrir stöðugt stækkandi fjöl-
skyldu úr litlum efnum og sauma
og breyta fötum svo þokkalega
færi á okkur. Hvernig hún fór að
því er mér hulin ráðgáta en upp
komumst við systkinin sex svo oft
var fjörugt í kotinu. Hægt og ró-
lega jukust efnin og þau fluttu í
nýbyggt hús í Laugarási 1965 og
framtíðin var björt. Þegar kominn
var tími til að fara að hægja á sér
og njóta lífsins dundi sú ógæfa
sem hvað mest var á mömmu en
pabbi lést úr krabbameini langt
fyrir aldur fram 1992 aðeins 63 ára
að aldri. Það var þungt högg , en
með Rifsþrjóskunni reif hún sig
upp, hlóð á sig verkefnum og gerði
hvað hún gat til að vinna sig frá
áfallinu. Sennilega tókst það aldr-
ei alveg þó svo að sviðinn minnk-
aði en á þeim tíma ferðaðist hún
nokkuð einsömul og gerði það sem
fæstir hafa sennilega prófað, að
gerast au-pair liðlega sextugir. En
til Bandaríkjanna fór hún og
dvaldi þar um tíma hjá íslensku
fólk við enskunám og létta aðstoð.
Líf hennar tók svo nýja stefnu
er hún kynntist rafvirkjameistara
úr Borgarfirði, Reyni Ásberg, og
saman héldu þau heimili þar til yf-
ir lauk, eða um 20 ár, fyrst í Laug-
argerði en síðustu árin í Sóltúni 29
hér á Selfossi. Reynir reyndist
mömmu sá styrkur sem hún
þarfnaðist og henni auðnaðist að
veita honum það skjól sem hann
þurfti hin seinni árin. Mig langar
að þakka Reyni fyrir einstaklega
þægilegt viðmót við okkur öll í
fjölskyldunni, hann hefur verið
móður okkar ómetanlegur stuðn-
ingur.
Nú að leiðarlokum er svo
margs að minnast að efni væri í
bók en fátt af því er rifjað upp hér,
ég kveð hér þá sterkustu og bestu
móður sem ég hefði getað óskað
mér og tel það guðsgjöf að hafa
fengið að umgangast hana núna
eftir að flutti á Selfoss nánast dag-
lega og lesa og læra af þeim visku-
brunni sem hún bar með sér. Ég
trúi því staðfastlega að hún sé nú
þegar búin að hitta hann pabba í
Sumarlandinu og hann sé búinn að
bjóða henni á rúntinn á Fordinum
góða. Takk fyrir allt, mamma mín,
þín er sárt saknað.
Þinn sonur,
Pétur Ármann Hjaltason.
Við munum alltaf eiga góðar og
hlýjar minningar um þig og að
koma til þín í Laugarás. Hvað við
vorum heppnar að hafa þig sem
langömmu og sem fyrirmynd, erf-
itt er að finna jafn duglega konu
og þig.
Við viljum kveðja þig elsku
amma með ljóði.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt,
þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti,
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Þínar langömmustelpur,
Jóhanna, Þórunn og Ester.
Elsku amma Fríður
Það er svo erfitt að hugsa til
þess að tíminn okkar sé búinn og
að fleiri vettlingapör séu ekki
væntanleg frá þinni vandvirku og
elskandi hendi. Við horfðum alltaf
upp til þín og dáðumst að þessari
kraftmiklu konu hverrar barna-
börn okkur hlotnaðist sá heiður að
vera, það voru nú nokkur skiptin
sem þú fékkst okkur systkinin yfir
til þín annaðhvort í betli um eitt-
hvað sætt eða plástur á hnéð það
var svo gott að hafa þig þarna í
stuttri fjarlægð og alltaf tókst þú á
móti okkur með opnum örmum
þar sem við vorum kannski ekki
stilltustu börnin i hverfinu og ansi
uppátækjasöm. En nú ert þú kom-
in í sumarlandið við hlið afa Hjalta
og þið fylgist nú með okkur þaðan.
Við elskum þig kæra amma. Minn-
ing þín lifir í hjörtum okkar.
Sæunn, Arndís, Hjalti, Kasper,
Sara, Aron, Óliver og Anna Sif.
Mitt síðasta bréf til þín.
Elsku stóra systir. Þetta er síð-
asta bréfið til þín frá mér …
Ég kom sem barnapía sumarið
’56, Pétur þá tveggja og hálfs árs
og Erlingur eins árs í júlí. Þú
treystir mér fyrir prinsunum þín-
um þó ég væri bara 11 ára. Erling
eins árs setti ég á bögglaberarann
og sagði honum að halda utan um
mig og þriggja lítra mjólkurbrúsa
á stýrið, svo hjóluðum við að
Brautarhól á hverjum degi að
kaupa mjólk, ca. eins kílómetra
leið. Erlingur svaf alltaf um miðj-
an daginn, þá tók ég Pétur með í
sundlaugina. Við vinkonurnar vor-
um með bíldekksslöngu í lauginni.
Eitt skipti setti ég Pétur í slöngu-
hringinn og brýndi fyrir honum að
alls ekki rétta upp hendurnar. Svo
æfðum við vinkonurnar köfun.
Allt i einu sáum við að hringurinn
var tómur, enginn Pétur. Við köf-
uðum allar niður á botn og dróg-
um hann upp, hann var orðinn
blár í framan.
Aldrei hef ég verið hræddari í
lífi mínu, ég henti honum yfir öxl-
ina og hljóp í sundbolnum alla leið
heim, þá hafði hann hóstað upp
vatninu og öskraði hástöfum.
Sjaldan hef ég verið svo glöð að
heyra barn öskra. Fríður mín, þú
fékkst ekki að heyra þennan sann-
leika fyrr en hann varð fimmtugur.
Erlingur elskaði mat og við stelp-
urnar vorum með bú, þar bökuðum
við drullukökur og skreyttum þær
með sóleyjum og grasi. Þegar þú
fékkst að vita að hann át þessar
kökur þótti þér betra að ég fengi
kakó, sykur og haframjöl og hnoð-
aði saman fyrir hann, honum varð
ekkert meint af þessu og ekki
stoppaði hann í vexti, náði næstum
tveimur metrum fullorðinn. Þetta
var yndislegt sumar, á sunnudög-
um fórum við út að keyra, skoða
umhverfið og náttúruna. Ég sat
aftur í með strákana sinn hvorum
megin við mig, engin belti, engir
barnastólar. Þið frammi í og sung-
uð dúett, þetta var hamingja, ég
minnst þessa sumars sem eins af
mínum bestu.
Síðan kom haust og ég fór
heim, þið bættuð við barnahópinn,
fjórir strákar í röð, þú sagðist vera
hætt. En 1964 skeði kraftaverkið.
Í desember kom langþráða stelp-
an, þvílík hamingja, en þið bættuð
enn einni við í safnið 1968. Ynd-
islegt fólk öll börnin ykkar sex.
Nú ertu aftur komin, Fríður
mín, til Hjalta og Guð blessi minn-
inguna um ykkur.
Þín litla systir,
Meira: mbl.is/andlat
Drífa.
Fríður Ester
Pétursdóttir