Morgunblaðið - 23.10.2020, Qupperneq 54

✝ Áslaug Eiríks-dóttir fæddist
28. janúar 1933 á
Glitstöðum í Norð-
urárdal, Mýrasýslu.
Hún lést á Borg-
arspítalanum hinn
13. október 2020.
Foreldrar henn-
ar voru Eiríkur
Þorsteinsson, f.
22.10. 1896, d. 22.7.
1991, og Katrín
Jónsdóttir, f. 2.3. 1899, d. 4.6.
1994.
Systur hennar fjórar eru Þór-
unn, f. 20.1. 1928, d. 29.12. 2003,
Guðrún, f. 31.10. 1930, Steinunn
Jóney, f. 26.10. 1934, og Katrín
varð löggiltur bókasafnsfræð-
ingur 1986.
Hún stundaði skrifstofustörf í
Reykjavík og Osló 1955 til 1961
og varð síðar kennari í Héraðs-
skólanum í Reykholti 1966-67.
Þá tók við lestrarkennsla barna
heima frá 1967-70 og síðan
stundakennsla í Laugarnesskóla
1970-71 auk starfa í sumarbúð-
um þjóðkirkjunnar 1966-69 og
1972. Hún var kennari og skóla-
safnvörður Laugalækjarskóla
frá 1974-80 og 1982-84. Þá var
hún bókavörður á bókasafni
Norræna hússins í Reykjavík,
1978, 1980-82 og frá 1984 til
starfsloka.
Útför hennar fer fram frá
Hallgrímskirkju í dag, 23. októ-
ber 2020, klukkan 15.
Streymt verður frá útförinni:
https://bit.ly/3434myu
Virkan hlekk á slóð má nálg-
ast á:
https://www.mbl.is/andlat
Auður, f. 16.6.
1938, d. 17.1. 2018.
Eftirlifandi eig-
inmaður Áslaugar
er sr. Ingólfur Guð-
mundsson, f. 22.11.
1930. Börn þeirra
eru: 1) Eiríkur, f.
3.7. 1960, d. 9.1.
2019. 2) Ólöf, f. 1.4.
1962. 3) Jón Ari, f.
12.10. 1963. 4) Hall-
ur, f. 12.9. 1969.
Áslaug varð stúdent frá MA
1954 og lauk kennaraprófi frá
KÍ 1955. Þá lauk hún einnig
prófi í bókasafnsfræðum frá HÍ
1976 og BA-prófi í bókasafns-
fræði og sænsku frá HÍ 1985 og
Þá er hún elsku mamma farin
frá okkur. Hennar skarð verður
ekki fyllt. Fáar kynslóðir hafa
upplifað meiri breytingar en
hennar. Hún ólst upp á Glitstöð-
um í Norðurárdal og mundi vel
þegar sími, rafmagn og rennandi
vatn kom á bæinn. Þaðan sem
ganga þurfti langa leið til skóla
og fara á báti yfir ána ef hún var
ekki frosin. En að ævikvöldi gat
hún haft samskipti við aðra og
létt sér lífið með því að nýta sér
nútímatölvutækni sitjandi í raf-
drifnum hægindastól. Mamma
var hæglát og barst ekki mikið á,
en var stöðugt eitthvað að dedúa
eins og hún kallaði það. Var að
hekla þegar kallið kom. Þetta ró-
lyndi og milda fas hefur alla tíð
blekkt mig til að halda að líf
mömmu hafi verið fábrotnara en
það raunverulega var, en hún
reyndi margt og upplifði á sinni
löngu ævi. Hún minntist uppvaxt-
arins með systrum sínum fjórum
með blik í auga, og fannst
skemmtilegast af öllu að hitta
þær og spila við þær. Eftir
bernskuna tók við frekara nám í
Reykholti, Akureyri og Reykja-
vík þar sem hún kynntist pabba.
Þau bjuggu um tíma Noregi áður
en þau komu aftur heim og eign-
uðust sín börn með öllu því basli
sem því fylgdi. Þau dvöldust eða
bjuggu nokkuð víða á þessum ár-
um og alla tíð hafa þau hjónin
dvalist víða við sín störf þó heim-
ilið hafi lengst af verið í Reykja-
vík, alla vega eftir að ég kom til.
En þau hafa alla tíð ferðast nokk-
uð mikið og víða, og það held ég
að hafi verið bestu gæðastundir
þeirra hjóna. Mamma naut þess
að hitta fólk og fá gesti. Hún var
skyldurækin og hugsaði eins vel
og hún gat um allt sitt fólk þrátt
fyrir oft þröngan kost. Þá komu
nýtni hennar og útsjónarsemi í
góðar þarfir. Manni lærðist í
þessu umhverfi að fátt er sjálf-
sagt, en að allt væri mögulegt ef
maður legði sig fram. Hún var
virkilega góð mamma sem rækt-
aði börnin sín og innrætti okkur
góða siði. En mamma sprakk al-
veg út í ömmuhlutverkinu. Þar
naut hún sín best. Maður varð
næstum afbrýðisamur við að
horfa upp á þann kærleik sem
hún átti til fyrir ömmubörnin,
enda á hún sterkt og einstakt
samband við þau. Og maður naut
svo sannarlega góðs af gæskunni
þegar maður varð foreldri. Hún
lagði sig fram við að rækta sam-
bandið og hjálpa til á hvern hátt
sem hún gat. Þegar hægðist um
tók mamma til við að syngja, og
kórastarfið var henni mikilvægt.
Sérstaklega var kór eldri kvenna,
Senjoríturnar, í uppáhaldi og
söng hún með þeim lengur en
hún gat komið fram. Enn er
margt óupptalið af viðburðum og
ekki síst mannkostum sem rúm-
ast ekki í þessari grein og orð fá
ekki auðveldlega lýst. Nú í sumar
buðu hjónin öllum sínum ættboga
í hringferð um landið. Það var
ómetanleg reynsla og mömmu
fannst gaman að sýna okkur
landið sitt og gott að fá að kveðja
það. Á sumum áningarstöðum
bað hún mig til gamans að gera
vísu til minningar um staðina,
enda getur kveðskapur sagt
meira en orðin ein. Hér er ein að
lokum. Takk fyrir allt elsku
mamma mín.
Þú varst birtan, hlýjan, mildin
Gæska prýddi allt þitt þel
Við geisla þína glæddust gildin
Að hugsa hlýtt og gera vel
Hallur Ingólfsson.
Nú hefur Áslaug amma kvatt
þennan heim, södd lífdaga. Efst í
huga er þakklæti fyrir samfylgd-
ina og söknuður að samveru-
stundirnar skyldu ekki verða
fleiri. Gott er þreyttum að sofna
að loknu góðu dagsverki, og nú
fær amma sína hvíld.
Það var tekið að hausta í lífi
ömmu fyrir þó nokkru. Æsku-
vorið að baki fyrir hálfri öld, hár-
ið orðið hrímhvítt og líkaminn
farinn að visna. Hugurinn þó
skýr eins og bjartasti október-
dagur.
Hún ólst upp á Glitstöðum í
Norðurárdal, sem mér hefur allt-
af virst vera paradís á jörð, og
sögur hennar og annarra af þeim
tíma báru ævintýraljóma. Hún
átti náið samband við systur sín-
ar, sérstaklega Rúnu, og þær
áttu vináttu sem raunverulega
varði heila mannsævi.
Amma var fyrirmyndareigin-
kona. Hún var hagsýn og nýtin
með eindæmum, alveg óháð því
hvernig stóð á fjármálunum. Hún
var greind og vel máli farin, mikil
húsmóðir og vandvirk í öllu sem
hún tók sér fyrir hendur.
Hún hafði gáfur til að gera
hvað sem er, og hún menntaði sig
bæði sem kennari og bókasafns-
fræðingur, en fjölskyldan var
ömmu eitt og allt. Hún hafði mik-
inn metnað fyrir okkar hönd,
gladdist með okkur á góðum
stundum og þjáðist með þegar á
móti blés. Afa var hún ómetan-
legur stuðningur alla tíð.
Langflestir afkomendur ömmu
og afa leggja einhverja stund á
tónlist, ýmist í leik eða starfi, og
það er ljúft að rifja upp þær
stundir sem við höfum getað
glatt hana og aðra viðstadda með
hljóðfæraleik.
Við amma vorum alnöfnur, og
hún hafði mjög gaman af því þeg-
ar ég fetaði í fótspor hennar og
fór í bókasafnsfræði. Það kom
fyrir að það var ruglast á okkur á
pappír, og við fengum stundum
símtöl og bréf sem voru ætluð
hinni. Ég held það hafi undan-
tekningarlaust verið ömmu til
skemmtunar, aldrei ama.
Í sumar bauð hún öllum af-
komendum og mökum í hringferð
um landið, og tókst henni þannig
að gefa okkur þá dýrmætustu
gjöf sem hægt er að hugsa sér:
samveru og vináttu þvert á kyn-
slóðir og ættleggi. Hún sagðist
aldrei nokkurn tímann hafa borg-
að nokkurn reikning með eins
glöðu geði og þessa ferð.
Nú er þessi mæta kona farin á
undan okkur þessa örskotslengd
yfir landamæri lífs og dauða. Án
hlýju ömmu verður heimurinn að-
eins kaldari, en ég veit að við mun-
um sjá stirna á hárið hennar í
vetrarsnjónum og glampann í aug-
unum hennar finnum við sem eftir
lifum í stjörnum næturhiminsins.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Héðan skal halda
heimili sitt kveður
heimilisprýðin í hinsta sinn.
Síðasta sinni
sárt er að skilja,
en heimvon góð í himininn.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem)
Áslaug Eiríksdóttir.
Yndisleg fyrrverandi tengda-
móðir mín, Áslaug Eiríksdóttir, er
látin, sofnuð svefninum langa. Ég
kynntist þeim Áslaugu og Ingólfi
sumarið 1977 þegar við Eiríkur,
frumburður þeirra, kynntumst.
Strax þá eignaðist ég vinkonu í
Áslaugu, nokkru seinna tengda-
móður og hún tók á margan hátt
við móðurhlutverkinu þegar ég
missti móður mína sumarið 1983.
Minningar hrannast upp í huga
mínum og í djúpu þakklæti langar
mig að rifja upp nokkrar þeirra.
Það var alltaf gott að koma í
Skeiðarvoginn með ungahópinn
sinn. Þar fengu börnin sannarlega
að finna hversu mikið Áslaug
amma naut þess að fá þau í heim-
sókn, gaf þeim verðug verkefni og
hrósaði ríkulega fyrir dugnaðinn.
Þau fengu að heyra að það væri
sannarlega hjálplegt að hafa
vinnufólk. Það þurfti að vökva
blómin í garðinum sem voru enda-
laust þyrst á heitum sumardögum.
Þá þurfti líka oft að „mála“ pallinn
með vatni. Orkumiklir krakkarnir
fengu pensla og ýmis plastílát
breyttust í málningarfötur. Þetta
var verkefni sem hægt var að end-
urtaka nær endalaust. Inniverk
sem gjarnan þurfti að leysa var að
koma múslíinu í boxið, stuttir fæt-
ur fengu að standa uppi á stól við
verkið. Fyrst þurfti að hræra að-
eins í því til að jafna kornið í
blöndunni og kæla hana enn betur.
Það þótti líka alveg sjálfsagt að
smakka hvort það væri í lagi með
lögunina, stundum fækkaði rúsín-
unum eitthvað aðeins. Þó sum
verkefnin væru mjög þörf og til
mikils gagns var á stundum
brugðið á leik með ekkert annað
en skemmtun í huga. Þarna dettur
mér í hug að veiða í stiganum. Ás-
laug amma þreyttist ekki á að sitja
á stigaskörinni með hendur í flík-
um þeirra yngri svo enginn dytti,
meðan spotti með krók á endanum
var látinn síga, krækt í allt mögu-
legt skrýtið sem af einhverri
skemmtilegri tilviljun lá á gólfinu
fyrir neðan og síðan híft upp með
tilheyrandi fagnaðarlátum. Milli
mikilvægra verkefna settist Ás-
laug amma oft niður til að lesa
fyrir börnin, stundum sömu bók-
ina aftur og aftur með puttann
undir textanum sem lesinn var.
Hún skildi svo vel hvernig börn
læra að lesa og lét þau snemma
finna að orðin „koma úr bókinni“
enda tók hún það að sér í Laug-
arnesinu að undirbúa fimm til sex
ára börn undir skólagönguna með
því kenna þeim að lesa á þeim
tíma sem hennar eigin börn vöru
lítil og hún heimavinnandi. Þegar
lítið fólk fór að þreytast, ósjaldan
með þeim afleiðingum að það
kastaðist í kekki milli systkinanna
gaf Áslaug amma þeim „tuðara-
kex“ og „rólegheitadrykk“. Þá
tókust sættir nær undantekning-
arlaust og það færðist mikil ró yf-
ir hópinn, það gerði nafngiftin.
Ég er Áslaugu innilega þakklát
fyrir allt sem hún gaf mér. Það
var til dæmis fyrir hennar tilstilli
að ég fór í kennaranám haustið
1983. Það sumar og vel fram á
haust bjuggum við Eiki með okk-
ar frumburð og alnöfnu hennar í
kjallaranum. Það er þakkarvert
og ekki sjálfgefið að aldrei bar
skugga á þá sambúð. Hún var góð
fyrirmynd og ég mun um ókomna
framtíð hafa hennar djúpvitru,
umburðarlyndu, auðmjúku og
kærleiksríku ráð að leiðarljósi.
Sendi Ingólfi og afkomendum
dýpstu samúðarkveðjur
Sesselja Árnadóttir.
Það er dálítið flókið að flytja úr
sveit í borg þegar maður er 16 ára
unglingur á leið í menntaskóla.
Eftir að hafa leigt í eitt ár með
vinkonum, við frekar lítinn orðs-
tír, varð mér það til happs að fá
inni hjá Áslaugu og Ingólfi í
Skeiðarvoginum þar sem ég
dvaldi í tvo vetur. Ég þekkti auð-
vitað Áslaugu móðursystur mína
ágætlega þá þegar, því samgang-
ur innan fjölskyldunnar var tals-
verður, einkum á æskuheimili
systranna fimm á Glitstöðum. Það
var hins vegar ekki fyrr en á þess-
um unglingsárum mínum sem við
kynntumst betur og má segja að
þá hafi myndast fallegur strengur
á milli okkar sem styrktist enn
betur eftir því sem árin liðu. Ás-
laug var og er sterk fyrirmynd.
Ef ég ætti að velja eitt lýsing-
arorð myndi ég segja að Áslaug
hafi verið vitur, en það hugtak
rúmar þó alls ekki alla hennar
mannkosti. Meðal þeirra, fyrir ut-
an afburðagreind, var hversu hlý,
velviljuð og ráðagóð hún var.
Þannig benti hún mér góðlátlega
á að það væri í lagi að slaka á
svona inn á milli þegar henni
fannst, réttilega, að ég færi full-
fljótt yfir og tækist heldur margt
á hendur samtímis. Sjálfsagt hefði
einhver kallað það æðibunugang
en einhvern veginn voru slík hug-
tök ekki í orðabókinni hennar Ás-
laugar. Eftir að ég fullorðnaðist
áttum við Áslaug margar góðar
stundir og ég leitaði stundum til
hennar ef mig vantaði nýja sýn á
málin eða góð ráð. Bestar voru þó
stundirnar þar sem ekkert sér-
stakt var á dagskrá annað en að
vera til og skrafa. Ómetanlegt
hefur verið að fylgjast með sam-
hug og væntumþykju milli systr-
anna fimm, Áslaugar, mömmu,
Rúnu, Tótu og Auju en þær tvær
síðastnefndu eru einnig fallnar
frá. Áslaugar verður sárt saknað
en ljósið hennar skín áfram skært
og minningabankinn ríkur af fal-
legum samverustundum þar sem
gleði, samhugur og umhyggja
ríkti. Ég og fjölskylda mín vottum
Ingólfi og fjölskyldu þeirra Ás-
laugar innilega samúð, sem og
mömmu, Rúnu og öðrum sem sjá
nú á eftir engli sem farinn er til
nýrra heima.
Elín Blöndal.
Með þessum fátæklegu orðum
langar mig að minnast Áslaugar
Eiríksdóttur, minnar kæru vin-
konu. Hún var reyndar meira en
vinkona því hún var mér sem
systir alla tíð. Ég var öll mín
bernskuár í sveit hjá foreldrum
hennar þeim heiðurshjónum
Katrínu og Eiríki á Glitstöðum í
Norðurárdal. Þar kynntist ég Ás-
laugu og þeim systrum öllum en
alls voru þær fimm og Áslaug í
miðjunni.
Það var ævintýri fyrir mig
borgarbarnið að vera á þessu
yndislega heimili með þessum
skemmtilegu stelpum. Þótt þær
væru eldri en ég var mér alltaf
boðið með.
Áslaug var vel gefin og
skemmtileg vinkona með góða
kímnigáfu og alltaf stutt í brosið.
Þegar hún, ung stúlka, kom til
Reykjavíkur í háskólanám var
erfitt að fá húsnæði í Reykjavík.
Móðir mín bauð þá Áslaugu að
búa hjá okkur en sá ljóður væri á
því boði að hún yrði að láta sig
hafa það að sofa hjá mér á svefn-
sófanum. Við létum okkur hafa
það að sofa saman á sófanum
heilan vetur og tengdumst enn
frekari vináttuböndum.
Þó að langt væri á milli okkar
síðustu fimmtíu og fimm árin var
sambandið alltaf sterkt og gott.
Við höfðum alltaf jafn gaman af
að hittast, hlæja og skemmta
okkur yfir óteljandi gömlum góð-
um minningum.
Ég sendi fjölskyldu hennar
mínar innilegustu samúðarkveðj-
ur.
Blessuð sé minning Öllu, ég
mun sakna hennar sárt.
Svava Eatough, Flórída.
Kær bekkjarsystir, Áslaug Ei-
ríksdóttir, hefur kvatt. Við stúd-
entar frá MA 1954 söknum góðs
félaga.
Undanfarin ár höfum við, sem
búsett erum í Reykjavík, hist
mánaðarlega í hádeginu á veit-
ingahúsi til skrafs og ráðagerða
um lífið og tilveruna og upprifj-
unar liðinna tíma.
Nú er skarð fyrir skildi – Ás-
laug horfin.
Við vorum fámennur bekkur,
34 að tölu, sem höfðum lifað af
niðurskurð landsprófsins. Í dag
er tæpur helmingur fallinn frá.
Áslaug var einstök manneskja,
yfirlætislaus, ráðholl og traust.
Hún var og afbragðs nemandi,
ættuð úr Borgarfirðinum, dóttir
öndvegis bænda. Nýstúdentar á
ferðalagi nutu gestrisni á Glit-
stöðum.
Í Carminu MA 1954 segir, að
hún hafi verið stillt og geðgóð og
friðsöm, sem voru orð að sönnu
einnig í dag. Hún var ljóðelsk,
kunni sand af ljóðmælum. Stað-
reyndin er sú, að hún var skáld-
mælt, en því miður fyrir skúffuna.
Hún var „bekkjarljósið og bar
af meyjunum“ eins og segir í
Carminu.
Við samhryggjumst fjölskyldu
hennar.
Hvíl í friði kæra Áslaug.
F.h. MA-stúdenta 1954,
Svava Stefánsdóttir.
Það var gott og gaman að eiga
hana Áslaugu að vini og þess höf-
um við notið í meira en 60 ár. Það
er langur tími en aldrei hefur
nokkur skuggi fallið á þá dýr-
mætu vináttu. Ingólfur bóndi Ás-
laugar og Bernharður voru sam-
tímis í guðfræðideildinni og luku
þaðan embættisprófi vorið 1962
og þá um haustið hlutu þeir báðir
prestsvígslu, Ingólfur til Húsavík-
ur en Bernharður til Súðavíkur
eða Ögurþinga. Þau Áslaug og
Ingólfur voru vel undirbúin,
höfðu meðal annars verið við nám
og störf í Noregi og var sú dvöl
þeim mikils virði og mótaði mjög
lífssýn þeirra. Við bæði hjónin
höfðum eignast frumburðina árið
1960 og héldum nú út í lífið sem
prestsfjölskyldur með þeirri
margvíslegu reynslu sem slíkum
fjölskyldum mætir. Við urðum
aftur grannar er við fluttumst
austur í Árnesþing. Þau sátu á
Torfastöðum í Biskupstungum en
við í Gnúpverjahreppi og á Skeið-
um og við áttum hlýtt og
skemmtilegt samfélag.
Áslaug var afar góð og upp-
byggileg í allri viðræðu og naut
þar þess menningararfs sem hún
flutti með sér heiman frá Glit-
stöðum í Borgarfirði. Hún var
frábærlega minnug og dýrmæt
kímnigáfa hennar kallaði fram
margar glaðar stundir. Hún fór
svo í háskólanám í bókasafns-
fræðum og að því loknu fór hún
til starfa í bókasafni Norræna
hússins og vann þar til starfsloka
við miklar vinsældir bæði sam-
starfsfólks og viðskiptavina. Hún
var þarna hin fasta stæða þar
sem starfsmannaskipti Norræna
hússins eru tíð eðli málsins sam-
kvæmt. Hún mætti öllum með
hlýlegu viðmóti sínu, þekkingu og
áhuga.
Þau hjónin áttu fallega útsýn-
isíbúð við Skúlagötuna í Reykja-
vík og sat Áslaug þar löngum
stundum með bók í hendi, handa-
vinnu og gjarnan barnabarn. En
þau Ingólfur urðu fyrir ógnar
höggi þegar elsti sonur þeirra,
Eiríkur, lést í blóma lífsins. Þar
studdi hana hin trausta trú henn-
ar.
Áslaug mótaðist mjög af hinni
íslensku sveitamenningu í uppeldi
sínu á Glitstöðum, hún varð und-
irstaða að sterkri skapgerð henn-
ar og lífsmáta, jafnvægi hennar,
kímnigáfu og ættjarðarást. Þar
fór kona sem engin svik voru í.
Við hjónin erum afar þakklát
fyrir kynnin af Áslaugu, vináttu
hennar og sextíu ára samleið og
felum hana góðum Guði.
Rannveig Sigurbjörns-
dóttir og Bernharður
Guðmundsson.
Einn góðviðrisdag haustið 1951
lá leið okkar nokkurra ungmenna
upp Eyrarlandsveginn á Akur-
eyri. Við komum gangandi frá
höfninni þar sem strandferða-
skipið Esja lá bundið við bryggju.
Við roguðumst með koffort og
ferðatöskur, einn með dívan og
sjópoka. Áfangastaðurinn var há-
reist timburhús á næstvirðuleg-
asta stað bæjarins, sem í okkar
augum var eins og höll.
Við vorum víðast hvar af land-
inu, vestan, sunnan, austan og
líka úr nærsveitum, sum í fyrsta
skipti að heiman. Við þóttumst
samt vera veraldarvön og lífs-
reynd en barnið og sveita-
mennskan voru þarna innst inni.
Við vorum nokkuð á undan skóla-
setningunni og skipulagi heima-
vistarinnar og deildum okkur því
sjálf á hinar mörgu og máðu vist-
arverur.
Svo kom hátíðleg skólasetning-
in, ókunnir og gáfulegir kennarar
með skólameistarann í forystu,
sumir strangir á svip með allar
reglur á takteinum. Við ósköp lítil
inni í okkur á þessari hátimbruðu
stundu. Okkur busunum vísað á
óæðri herbergin og urðum að
víkja fyrir eldri nemendum.
Fyrsta kennslustundin: Ég
renndi augum yfir hópinn. Þetta
voru framandi andlit og augu mín
staðnæmdust við augu einnar
stúlkunnar. Það var eins og dauf-
ur skuggi og vottur af sorg þar
inni fyrir, við fyrstu sýn. En er
tíminn leið var eins og opnaður
væri gluggi í kvöldhúmi á skært
upplýst herbergi og birta þess féll
út á mjúka nýfallna mjöll fyrir ut-
an.
Þetta var Áslug Eiríksdóttir
frá Glitstöðum í Borgarfirði. Hún
var öðruvísi en við hin, virtist
eldri og jafnvel móðurleg, yfir-
veguð, athugul og orðvör. Röddin
dálítið dimm eins og hjá Marlene
Dietrich.
Við vorum í fyrstu sundurlaus
hópur, hver frá sínum landshluta
með sinn framburð og áherslur.
Mér leist ekki vel á þetta í byrj-
un, þessa fyrstu kennslustund.
Hugurinn hvarflaði til vinanna
heima, Jóa Sim, Gunnsa og
Magga Asp. En með tímanum
hristumst við saman og urðum
brátt eins og fjölskylda með
ábyrgð og og væntumþykju, sem
haldist hefur til þessa dags.
Í ljóði um okkur bekkjarsystk-
Áslaug
Eiríksdóttir
54 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 23. OKTÓBER 2020