Morgunblaðið - 23.10.2020, Page 59

MINNINGAR 59
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 23. OKTÓBER 2020
raunin um einn af okkar fé-
lögum. Stína sá til þess að hinn
beini og breiði vegur var farinn.
Eftir að Stína kom til sögunnar
voru hún og Óðinn eitt, það var
nánast sama hvað við gerðum
eða fórum félagarnir, alltaf var
Stína með. Samhentari hjón
þekki ég ekki, þau áttu einkar
vel saman og var henni tekið
fagnandi af vinum Óðins, hún
féll strax inn í hópinn.
Stína var ein af þessum
manneskjum sem öllum líkar
við, hún náði einkar vel til allra
og gaf alltaf af sér, vandaðri og
betri manneskja er vandfundin.
Þegar manni lá eitthvað á hjarta
var hún alltaf tilbúin til að
hlusta og koma með tillögur.
Stína var stúdent frá Mennta-
skólanum við Hamrahlíð og spil-
aði handbolta með Fram á sín-
um yngri árum. Hún sagði mér
fyrir alllöngu að hún hefði haft
áhuga á líffræði, en iðnnám varð
fyrir valinu. Hún hefði örugg-
lega orðið góður líffræðingur,
hún var nákvæm og vann sitt
verk af mikilli samviskusemi.
Eftir að hafa þekkt og um-
gengist Stínu síðan hún var 16
ára finnst mér ég eiga svolítið í
henni, það er því með mikilli
eftirsjá og sorg í hjarta sem ég
kveð mína góðu vinkonu, Krist-
ínu Þóru Birgisdóttur.
Vil ég votta fjölskyldu og
nánustu ættingjum mína dýpstu
samúð.
Rachid.
Í dag kveð ég vinkonu mína
og trúnaðarvin Kristínu Þóru
Birgisdóttur og langar að minn-
ast hennar.
Stínu kynnist ég þegar við
vorum 12 ára að æfa saman
handbolta í Fram. Stína kom
alltaf við hjá mér til að ná í mig
á æfingar. Upp frá þessu varð
vinskapur sem hélst allt fram á
þennan dag.
Stína var einstaklega glaðleg,
hlý og góð manneskja, sá alltaf
það góða í öllum. Hún var þó
skipulögð og þorði að segja sín-
ar skoðanir á hlutunum. Þrátt
fyrir það hlustaði hún alltaf
skoðanir annarra og tók tillit til
þeirra.
Fyrir mig var þessi vinátta
okkar ómetanleg og Stína var
mín fyrirmynd mín í svo ótal
mörgu.
Stína var einstaklega listræn
og það lék allt í höndunum á
henni. Hún var ung byrjuð að
prjóna og sauma. Hún málaði á
postulín í mörg ár og seinni árin
á striga og liggja eftir hana
mörg listaverk.
Það kom því ekki á óvart
þegar hún ákvað að læra hár-
greiðslu en það gerði hún með
tvö lítil börn að auki. Þetta var
mikil vinna en að sjálfsögðu með
góðu skipulagi kláraði hún það
með stæl.
Sextán ára kynntist Stína
kynnist Óðni, hrokkinhærðum
og hressum strák. Þrátt fyrir
það hélst náin vinátta okkar og
ég eignaðist þannig góðan við í
Óðni líka.
Við stofnuðum fjölskyldu á
sama tíma og fylgdust því að í
gegnum þann þroska að eignast
börn og stofna heimili. Fyrir
rúmlega tvítugar stelpur var
það ærið verkefni en þar komu í
ljós skipulagshæfileikar Stínu
og það voru ófáir sendibílastöðv-
arminnismiðarnir skrifaðir sem
listar yfir verkefni dagsins.
Stínu féll sjaldan verk úr hendi
og sá aldrei vandamál í hlut-
unum. Verkefnin varð bara að
vinna.
Stína var einkar náin börn-
unum sínum og þau áttu traust-
an bandamann í henni. Með röð
og reglu ásamt ástúð bar hún
velferð þeirra og síðar tengda-
barnanna og barnabarnanna
alltaf fyrir brjósti.
Emilía og Alexander voru
mikið með ömmu sinni og pass-
aði hún þau oft og bjó þannig til
ótal góðar minningar sem eru
þeim nú ómetanlegar.
Stína á stóra, háværa og sam-
heldna fjölskyldu. Ég er þakklát
fyrir að hafa kynnst þessum
yndislega hópi sem gleðst, hlær
og styður hvert annað.
Þegar Stína greindist með
krabbamein árið 2017 tók hún
því með ótrúlegu æðruleysi.
Hún reyndi alltaf að sjá það já-
kvæða, það sem hægt var að
gera fyrir hana, og barðist
hetjulega eins lengi og hún gat
með mikilli hjálp Óðins. Hún
umvafði fjölskylduna eins og
hún var vön og hughreysti þau
og hvatti.
Það var mér erfitt og sárt að
geta ekki stutt við bakið á henni
eins og ég hefði viljað gera
vegna Covid-faraldursins.
Ég á eftir að sakna Stínu
minnar óskaplega mikið, stórt
skarð hefur myndast í hóp
minna nánustu en þá ég nota
það sem hún kenndi mér; að sjá
það jákvæða. Ég á allar góðu
minningarnar og ég er einstak-
lega heppin að hafa átt hana að
vinkonu. Ég er þakklát fyrir allt
það sem hún kenndi mér og alla
væntumþykjuna sem hún sýndi
mér, Matta og börnum.
Elsku Óðinn, Elsa, Óskar,
Birgir, Guðrún, Biggi, Stefán,
Bríet, Auður, Emelía og Alex-
ander, guð gefi ykkur styrk á
þessum erfiðu tímum.
Minning Stínu minnar lifir í
hjarta okkar.
Þórunn Ólafsdóttir.
Það er þyngra en tárum taki
að setja þessi orð niður á blað,
sérstaklega þegar kona á besta
aldri er tekin frá eiginmanni,
börnum og barnabörnum. Eftir
hetjulega baráttu við krabba-
mein yfirgaf Stína okkur nú í
byrjun október og ferðaðist yfir
í Sumarlandið. Eftir sitja fal-
legar minningar um yndislega
manneskju og glæddi líf okkar
allra sem eftir sitjum.
Stína var fyrsta barnið sem
fæddist í okkar vinahóp og eftir
að fleiri börn fæddust var oft
fjörugt í Fossvoginum þar sem
Stína ólst upp með systkinum
sínum, Valdísi og Helga Bjarna,
en ekki síður í Skorradalnum
þar sem Birgir og Guðrún eiga
sumarbústað. Það var mikið æv-
intýri fyrir krakkana að fá að
alast upp saman og ferðalög
voru algeng á þessum árum.
Hvort sem það voru fjallgöngur
eða veiði í Skorradalsvatni þá
nutu sín allir eins og um eina
stórfjölskyldu væri að ræða.
Fyrsta og stærsta minningin
sem kemur upp í hugann þegar
við hugsum til Stínu er hlát-
urinn hennar. Stína hafði einn
mest smitandi hlátur sem nokk-
ur hefur heyrt fyrr eða síðar.
Þegar hún byrjaði að hlæja þá
var ekki annað hægt en að smit-
ast af hlátrinum hennar. Og
þegar hún brosti, þá brosti hún
með öllu andlitinu. Það virtist
alltaf vera gleði í kringum Stínu
og þannig minnumst við hennar.
Stína flutti snemma að heim-
an og kynntist Óðni sem hún
svo giftist. Þau eignuðust þrjú
yndisleg börn, Elsu, Óskar og
Birgi. Stína lærði hárgreiðslu
sem Þórður naut góðs af því
hann kom reglulega í klippingu
til hennar í Garðabæinn í hart-
nær tuttugu ár.
Elsku Biggi og Guðrún, þessi
fátæklegu orð lina lítið þann
missi og þjáningu sem þið gang-
ið í gegnum núna. Engum er
ætlað að lifa sín eigin börn og
við getum ekki ímyndað okkur
þá tilfinningu sem bærist um í
hjörtum ykkar. En eftir sitja
fallegar minningar um Stínu og
þær er aldrei hægt að taka í
burtu og þeirra munum við
njóta um aldur og ævi.
Við viljum senda okkar inni-
legustu samúðarkveðjur til Óð-
ins, Elsu, Óskars og Birgis, auk
Bigga, Guðrúnar, Valdísar og
Helga Bjarna og barnabarna.
Þórður, Edda, Kristinn,
Guðfinna, Sigurgeir og
Edda Björg.
✝ Stefán Þór-hallsson fædd-
ist 17. apríl 1931 á
Ánastöðum á
Vatnsnesi. Hann
lést á Heilbrigð-
isstofnun Vest-
urlands Akranesi 8.
október 2020.
Foreldrar Stef-
áns voru Ólöf Ingi-
björg Ólafsdóttir, f.
21. júlí 1903, d. 11.
apríl 1997, og Þórhallur Lárus
Jakobsson, f. 21. október 1896,
d. 24. mars 1984. Systkini Stef-
áns eru Ólafur, f. 1924, d. 2013,
Eggert, f. 1926, Jakob, f. 1928,
d. 2019, Ingibjörg, f. 1933, d.
2004, Steinar, f. 1936, d. 1989,
Jón Þór, f. 1939, d. 1978, og
Björn, f. 1940.
Hinn 8. desember 1957
kvæntist Stefán Björgu Stefaníu
Sigurðardóttur, f. 20. mars
1937. Foreldrar hennar voru
Sigurður Emil Jónsson, f. 1912,
vinnu, þ.á m. húsbyggingar.
Hann flytur svo norður á
Hvammstanga, byggir þar íbúð-
arhús þeirra hjóna á Hvamms-
tangabraut 1 og þar býr hann
allt til dauðadags. Á Hvamms-
tanga starfaði hann lengi við
trésmíðar og verkstjórn, m.a.
hjá Meleyri hf. þar sem hann
átti farsælan starfsferil. Hann
var um árabil slökkviliðsstjóri
Brunavarna Vestur-Húnavatns-
sýslu, einnig var hann formaður
Björgunarsveitarinnar Kára-
borgar um nokkurt skeið.
Starfsferlinum lauk Stefán sem
starfsmaður sveitarfélagsins,
meðal annars sem hafnar-
vörður. Stefán tók virkan þátt í
ýmsum félagsstörfum, hann sat
um tíma í sveitarstjórn
Hvammstangahrepps, bygging-
arnefndum hreppsins, Verk-
stjórafélagi Norðurlands vestra
auk þess sem hann var einn af
stofnfélögum Lionsklúbbsins
Bjarma á Hvammstanga.
Útför Stefáns fór fram í kyrr-
þey hinn 16. október 2020 frá
Hvammstangakirkju. Jarðsett
var í Kirkjuhvammskirkjugarði.
d. 1972, og Björn-
laug Marta Alberts-
dóttir, f. 1906, d.
1986. Börn Stefáns
og Bjargar eru tvö:
1) Emilía Marta, f.
1958, gift Þrándi
Óðni Baldurssyni, f.
1956. Þeirra börn
eru Arna, f. 1985,
og Baldur, f. 1989.
Sonur Emilíu frá
fyrra sambandi er
Óttar, f. 1976. 2) Ólafur Hallur,
f. 1960, kvæntur Huldu Ein-
arsdóttur, f. 1963. Þeirra börn
eru Sara, f. 1988, Aron Stefán, f.
1989, og Rakel Ósk, f. 1996.
Barnabarnabörnin eru níu.
Stefán ólst upp á Ánastöðum
á Vatnsnesi. Hann var í farskóla
í sveitinni og einn vetur í hér-
aðsskóla á Reykjum í Hrútafirði.
Þegar hann fer að heiman sem
ungur maður dvelur hann um
tíma fyrir sunnan og starfar þar
við sjómennsku og trésmíða-
Kæri mágur. Örfá minningar-
og þakkarorð til þín. Þú fórst allt
of snöggt en við erum heldur aldr-
ei tilbúin að fá svona fréttir. Mig
langar að minnast og þakka fyrir
allar okkar samverustundir.
Stundir sem við systurnar og
makar höfum átt á ferðalögum
hérlendis og erlendis og alla aðra
daga.
Við höfum búið hlið við hlið í
meira en hálfa öld. Alltaf varst þú
tilbúinn að rétta hjálparhönd og
aldrei sagðir þú styggðaryrði við
mín börn. Þau hafa alltaf verið
velkomin á ykkar heimili.
Fætur þínir gáfu sig allt of
snemma en hendurnar sköpuðu
fram á síðasta dag.
Ég bið um styrk fyrir systur
mína og hennar fjölskyldu.
Fjölskyldan frá Hvamms-
tangabraut 3 sendir samúðar-
kveðjur.
Minningin um þig lifir með
okkur öllum.
Helena Svanlaug.
Mig langar með nokkrum orð-
um að minnast Stefáns afa. Ég
kynntist Stefáni fyrst sumarið
1996 þegar við Óttar fórum að
vera saman. Stefán var Óttari
mínum miklu meira en bara afi,
hann var honum sem faðir og
þeirra samband var alveg ein-
stakt. Stefán var mikið ljúfmenni,
hann hafði svo gaman af því að
stússast með börnum okkar Ótt-
ars, fara með þeim niður á
bryggju að veiða, út á bát í Vest-
urhópsvatni og margt fleira. Við
fórum margar útilegur með
Böggu ömmu og Stebba afa, sum-
arbústaðaferðir og svo fórum við
æðislega ferð með þeim til Al-
mería og Benidorm. Stefán var
rosalega hjálpsamur og hjálpaði
okkur Óttari mikið, smíðaði með
okkur pall við litla íbúð sem við
keyptum, hann hjálpaði til við
byggingu á parhúsi sem við
byggðum og margt fleira. Það eru
ófáar góðu stundirnar sem við
fjölskyldan áttum með Stefáni og
Björgu. Ég er svo þakklát að hafa
fengið að kynnast Stefáni og
börnin mín eru svo rík af minn-
ingum um Stefán langafa. Elsku
Stefán, takk fyrir allt. Elsku
Bögga mín, missir þinn er mikill
en við munum standa saman og
halda utan um hvert annað í sorg-
inni. Guð blessi minningu Stefáns.
Eva Dís Björgvinsdóttir.
Elsku afi, Stefán afi.
Nú hefur þú kvatt og ert geng-
inn á vit feðra þinna. Hver veit
hve löng sú leið er og hvert hún
liggur en ég veit að við vorum
samferða á lífsins leið í rúm þrjá-
tíu ár. Þetta var mikilvæg sam-
fylgd og ég sé það nú, betur og
betur, hversu mikil og góð fyrir-
mynd þú varst mér. Hvort sem
litið sé til persónueiginleika eða
verklags þíns í lífsins störfum, þá
varstu alltaf til fyrirmyndar.
Hver er sinnar gæfu smiður, já
þú varst sannkallaður gæfusmið-
ur, handbragð þitt bar ætíð af.
Natni og gott auga fyrir úrlausn-
um einkenna vönduð verk, hvort
sem það er heimili þitt, Hvamms-
tangabraut 1, eða smátt bátslíkan.
Ég dáist af þeim fallegu smíðis-
gripum sem þú skilur eftir þig,
ekki síst vegna þeirra verkfæra
sem þú varst búinn, nútíma smiði
þætti kannski ekki mikið til þeirra
koma. Þú bara vannst úr því sem
þú hafðir. Þetta lýsir því best
hversu ótrúlega flinkur þú varst í
höndunum, sannur fagmaður.
Afi tilheyrði þeirri kynslóð sem
ólst upp við að bjarga sér, nýta
það sem náttúran hafði upp á að
bjóða. Hann var veiðimaður, sjó-
maður, hann naut sín best á sjó.
Mín fyrstu kynni af veiðimennsku
voru í gegnum þig. Við fórum
saman á sjó á Ráninni þinni, dróg-
um þorsk og ýsu, við lögðum net í
Sandvíkinni og alltaf var aflinn
góður. Á seinni árum naustu þess
að fylgjast með veiðum annarra,
þegar bátarnir reru til fiskjar á
Miðfirði, fylgdist þú spenntur
með úr eldhúsglugganum og
varst svo mættur niður á bryggju
þegar bátarnir snéru aftur heim.
Einnig hafðiru mikinn áhuga á að
heyra frá manni veiðisögur og
njóta aflans, ef einhver var.
Þú hafðir einstakt geðslag, í
dag er það kallað jafnaðargeð,
ósköp fátt gat raskað þinni léttu
lund. Það var aldrei neitt vesen,
aðrir sáu um það. Þú stóðst samt
fastur á þínu og t.d. ef þið amma
voruð ekki alveg sömu skoðunar,
voru málin oft sjötnuð með eft-
irfarandi orðum: „Jæja góða
mín.“ Þú varst glettinn og stutt
var í brosið.
Þú varst afi eins og afar eiga að
vera. Ætíð hafðiru áhuga á því
sem maður var að fást við í smíða-
vinnunni, hlustaðir og gafst oft
góð ráð. Það var oft eins og þú
hefðir verið með manni á bygg-
ingarstað, því þú vissir nákvæm-
lega um hvað hlutirnir snérust
þegar maður var að lýsa einstaka
verkefnum fyrir þér.
Elsku afi, nú er sár í hjarta
mínu en það grær með þeim ótal-
mörgu minningum sem þú skilur
eftir. Minningum um kærleiks-
mann sem ég ætla að hafa til fyr-
irmyndar allt mitt líf.
Takk fyrir samfylgdina elsku
afi, hvíldu í friði.
Þinn
Aron Stefán.
Elsku frábæri afi, tengdaafi og
langafi. Við vorum svo heppin að
fá að hafa þig í lífi okkar í mörg
góð ár. Ég er ekki viss um að allir
séu svo lánsamir að fá að kynnast
manni eins og þér. Þú varst ein-
stakur maður, í raun varst þú
holdi klæddur kærleikur. Líkt og
segir í fyrra bréfi Páls til Korintu-
manna, þá er kærleikurinn lang-
lyndur og góðviljaður, hann öf-
undar ekki og hreykir sér ekki
upp. Hann hegðar sér ekki
ósæmilega, er ekki langrækinn.
Kærleikurinn vonar allt og umber
allt. Mér finnst í raun ótrúlegt að
geta sagt að þú bjóst yfir öllum
þessum kostum og meira til.
Þú vildir öllum vel, sama hvað
lífið færði þér þá tókstu á við
verkefnin af æðruleysi og þraut-
seigju. Góðvilji, jákvæðni og ekki
má gleyma skopskyninu gerðu
þig að einstaklega góðum manni
sem gaf í hvívetna af sér yndis-
lega og uppbyggjandi nærveru.
Einlægar þakkir fyrir allar minn-
ingarnar, góðu ráðin og glæsilega
handverkið þitt sem þú skilur eft-
ir hjá okkur.
Ég vildi óska að ég gæti ein-
faldlega fengið að sitja með þér og
njóta þagnarinnar einu sinni enn,
elsku afi.
Við elskum þig og geymum í
hjarta okkar. Hvíldu í friði og ró.
Rakel Ósk, Sara, Daníel
Reynir og Óliver Uni.
Stefán Þórhallsson
Lúlli frændi er
fallinn frá eftir
stutta baráttu við
erfið veikindi.
Lúlli var að upplagi og í anda
sterkur einstaklingur sem kallaði
ekki allt ömmu sína. Að eiga skoð-
anaskipti við Lúlla var dásamlegt
og ekki var kurteisin við þá iðju
notuð. Skemmtilegar samræður
um allt á milli himins og jarðar en
oftast sögulega tengd og urðu svo
að rökræðum sem enduðu á
hlátrasköllum sem voru aðal ein-
kenni Lúlla frænda.
Seinustu heimsóknirnar voru
nýttar í þaula, þar var reifað eins
og alltaf en Lúlli vissi að tíminn
sem eftir var væri stuttur og þá er
hver mínúta notuð með meðvit-
und allra.
Lúlli var höfðingi elskaður af
öllum, mönnum, börnum og dýr-
Lúðvík
Vilhjálmsson
✝ Lúðvík Vil-hjálmsson
fæddist 26. október
1945. Hann lést 12.
október 2020.
Útför Lúðvíks
fór fram 23. októ-
ber 2020.
um, hans verður sárt
saknað.
Elsku Inga,
Kristín, Villi og fjöl-
skyldur, við sendum
okkar einlægu sam-
úðarkveðju.
Vilhjálmur (Villi)
og Helga.
Í lífinu hittir mað-
ur alls konar fólk
sem hefur mismikil áhrif á mann.
Í desember 1987 hitti ég Lúðvík
Vilhjálmsson, Lúlla. Ég var í að-
flugsþjálfun fyrir Keflavík og
Reykjavík. Lúlli var að koma
heim til Íslands eftir 8 ár að vinna
sem flugumferðarstjóri í Dubai,
svo hann var settur á námskeiðið
með mér og Davíð félaga mínum.
Það tók mann ekki langan tíma að
átta sig á að Lúlli var ótrúlega
skemmtilegur, hann var einn af
þessum mönnum sem hlæja þann-
ig að lífið verður miklu betra.
Sögurnar hans frá Dubai
kveiktu strax áhuga minn á því að
það gæti verið gaman að vinna
annars staðar en á Íslandi.
Lúlli varð félagi minn á vakt-
inni í Keflavík, frábær flugum-
ferðarstjóri og vinnufélagi, það
eina sem var skrítið var að hann
hélt með Crystal Palace í enska
boltanum. Lúlli hafði verið knatt-
spyrnudómari á sínum yngri ár-
um svo það var annað sem við átt-
um sameiginlegt.
Við unnum saman í 20 ár í
Keflavík, hann fór á eftirlaun ári
áður en ég gerði það sama og
hann hafði gert, ég flutti í „sand-
inn“. Lét drauminn rætast sem
Lúlli hafði sagt mér allt um, hef
oft hugsað til hans hérna, þetta
ævintýri okkar hér er eiginlega
honum að þakka.
Í vor varð þriggja daga fríið
mitt á Íslandi að þriggja mánaða
fríi, þökk sé Covid-19. En það
varð þó til þess að ég hitti Lúlla í
fyrsta skipti í rúm 10 ár. Á ynd-
islega litla Íslandi vill það svo
skemmtilega til að Kristín dóttir
Lúlla er nágranni okkar, garð-
arnir okkar liggja saman. Lúlli og
Inga voru í mat hjá Kristínu og
við hittumst fyrir tilviljun í garð-
inum. Lúlli var eins og alltaf kát-
ur og hló hátt en sagði okkur líka
að heilsan væri eitthvað að gefa
sig. Ekki grunaði mig þá að þetta
yrði í síðasta sinn sem ég hitti
hann en mikið svakalega er ég
glaður að hafa getað sagt honum
hvað hann hafði haft mikil áhrif á
líf mitt.
Lúlli hefði orðið 75 ára 26. októ-
ber og ég lofa að við munum fagna
afmælinu hans hér í sandinum.
Hláturinn og gleðin hans Lúlla er
góð minning á þessum skrýtnu
Covid-19-tímum.
Ég votta Ingu, Kristínu, Guð-
rúnu,Villa og öðrum ættingjum og
vinum Lúlla mínar innilegustu
samúðarkveðjur.
Egill Már Markússon.
Morgunblaðið birtir minningargreinar endurgjaldslaust alla út-
gáfudaga.
Skilafrestur | Ef óskað er eftir birtingu á útfarardegi verður greinin að
hafa borist eigi síðar en á hádegi tveimur virkum dögum fyrr (á föstu-
degi ef útför er á mánudegi eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað getur birting dregist, enda þótt grein berist
áður en skilafrestur rennur út.
Lengd | Minningargreinar sem birtast í Morgunblaðinu séu ekki lengri
en 3.000 slög. Ekki er unnt að senda lengri grein. Lengri greinar eru ein-
göngu birtar á vefnum. Hægt er að senda örstutta kveðju, HINSTU
KVEÐJU, 5-15 línur. Ekki er unnt að tengja viðhengi við síðuna.
Minningargreinar