Morgunblaðið - 18.11.2020, Síða 15

MINNINGAR 15
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 18. NÓVEMBER 2020
✝ Sigurrós Bald-vinsdóttir
fæddist í Reykjavík
16. ágúst 1925. Hún
lést á hjartadeild
Landspítalans 31.
október 2020.
Foreldrar henn-
ar voru Guðrún Ok-
tavía Jóramsdóttir,
f. 13.10. 1899, d.
20.6. 1982, og Bald-
vin Sigmundsson, f.
20.8. 1894, d. 4.11. 1956. Systir
Sigurrósar er Erna Baldvins-
dóttir, f. 16.4. 1930. Hálfbróðir
þeirra var Eiður Baldvinsson, f.
1.10. 1917, d. 7.7. 1999. Móðir
Eiðs var Sigríður Árnadóttir, f.
27.7. 1901, d. 31.8. 1962.
Þann 9. maí 1953 giftist Sig-
urrós Hans Þór Jóhannssyni, f.
4.12. 1925, d. 8.7. 1983. Börn
þeirra eru: 1) Guðrún Íris, f.
25.10. 1953, gift Ásgeiri Ás-
geirssyni, f. 21.11. 1947. Þeirra
börn eru: a) Tinna, f. 8.8. 1976,
sambýlismaður hennar er Eirík-
ur Þórleifsson, f. 12.5. 1973.
Dóttir Tinnu er Vaka, faðir
hennar Orri Páll Dýrason. Dæt-
ur Eiríks og Tinnu eru Elísabet
Friðrika og Guðrún Jakobína. b)
Flóki, f. 20.1. 1983, sambýlis-
kona hans er Ásgerður Snæv-
arr, f. 1.8. 1988. Dóttir Flóka er
Dimmblá Usva, móðir hennar
unni í Reykjavík og síðar á Ei-
ríksgötu, gekk í Austurbæj-
arskólann og var í sveit á sumr-
in. Eftir skyldunám vann hún í
bakaríi um skeið, fór síðan í
Verzlunarskólann og lauk fyrsta
ári þar en fór þá að vinna hjá
Magnúsi Blöndahl heildsala. Um
tvítugt hélt hún til Svíþjóðar
ásamt vinkonu sinni og þær voru
vetrarlangt á húsmæðraskóla.
Eftir að heim kom vann hún
um hríð hjá Erlingi Þorsteins-
syni lækni. Hún fékk svo vinnu
sem talsímavörður og vann síð-
an á Landsímanum, lengst á 02,
talsambandi út á land, en síðar á
03, upplýsingum, með hléum til
sjötugs, í fullu starfi og auk þess
mikla yfirvinnu eftir að hún
missti mann sinn.
Þegar starfsævinni lauk fór
hún að sýsla ýmislegt, fór á bók-
bandsnámskeið og batt inn
fjölda bóka, gekk í kór eldri
borgara og í málfreyjufélag .
Hún var listfeng, teiknaði og
málaði. Sigurrós var heilsugóð
lengst af, og keyrði bíl tvö ár
fram um nírætt. Þá fór hún
smám saman að láta undan síga,
en sá þó um sig sjálf með aðstoð
þar til fram undir það síðasta.
Útförin fer fram frá Seltjarn-
arneskirkju í dag, 18. nóvember
2020, klukkan 13. Vegna að-
stæðna verða aðeins nánustu að-
standendur viðstaddir. Athöfn-
inni verður streymt á slóðinni:
https://livestream.com/luxor/
sigurros
Virkan hlekk á streymið má
einnig finna á:
https://www.mbl.is/andlat
Mira Mykkänen.
Dóttir Ásgerðar er
Iðunn, faðir hennar
er Andri Bjartur
Jakobsson. c) Katla,
f. 20.1. 1983, unn-
usti hennar er
Ragnar Árni
Ágústsson, f. 14.3.
1989. Sonur Kötlu
er Hrafnkell Flóki,
faðir hans er Krist-
ján Bjarni Jóhanns-
son. 2) Jóhann, f. 27.6. 1959, d.
14.5. 1992. Dóttir hans og Lauf-
eyjar Jóhannsdóttur er Nína
Katrín, f. 15.6. 1985, unnusti
hennar Viktor Orri Lima, f.
19.7. 1991. Sonur Nínu og Guð-
brands Jóhannessonar er Þór
Jökull og sonur hennar og Vikt-
ors Orra er Úlfur Elí. Sonur Jó-
hanns og Elísabetar Kristjáns-
dóttur er Kristján Andri, f. 7.7.
1988. 3) Baldvin, f. 23.3. 1962,
kvæntur Ingibjörgu Jóhanns-
dóttur, f. 20.6. 1953. Börn þeirra
eru a) Johann Thorsson, f. 4.12.
1975, eiginkona hans Silvana
Thorsson, f. 23.11. 1974. Börn
þeirra eru Noah Daniel og
Sophia Regina. b) Jaclyn Thors-
son, f. 4.10 1981, gift Cisco
Contreras, f. 29.10. 1980. Þeirra
börn eru Eric Baldvin og Mich-
ael Louis.
Sigurrós ólst upp á Þórsgöt-
Mamma sagðist hafa fæðst í
sigurkufli og hún lagði sína sér-
stöku merkingu í það eins og
annað.
Mamma var sjálfstæð, stolt,
hvatvís, dugleg, frumleg, örlát,
þrjósk, skemmtileg – og óráð-
þægin. Hún lét engan segja sér
fyrir verkum. Og þrátt fyrir allt
mótlæti sem hún hafði orðið fyr-
ir um ævina hélt hún lífsgleði
sinni fram undir það síðasta.
Fyrir ári vorum við hjá lækni.
Þá dæsir mamma og segir upp
úr eins manns hljóði: „Mér líður
bara eins og gamalmenni!“ Hún
var níutíu og fjögra.
En mamma varð aldrei gömul.
Þegar hún lenti loks á spítala
var hefðbundin þjónusta virkjuð,
henni tryggð göngugrind og ör-
yggishnappur þegar heim kæmi,
vikulegt eftirlit með hjartanu,
heimsendur matur og regluleg
þrif. Mamma varð fljótlega ósátt
við þessa fullveldisskerðingu.
Göngugrindin hvarf inn í
geymslu, öryggishnappurinn var
aldrei á úlnliðnum, maturinn var
vondur og hún afþakkaði hann,
þrif fannst henni nóg að fá á
þriggja vikna fresti, því hjá
henni væri enginn umgangur, og
hún átti til að vera afundin við
hjúkrunarfræðingana og jafnvel
vísa þeim á brott. Hún hætti líka
oft að taka lyfin sín, staðhæfði að
þau gerðu henni illt, hún þekkti
sinn líkama betur en læknarnir –
og á endanum sagði hún lyfjun-
um upp.
Hún var líka duttlungafull.
Það var næstum segin saga að
væri henni gefin gjöf bað hún
um kvittunina daginn eftir til að
geta skilað – þótt henni hefði
ekki litist illa á hlutinn daginn
áður.
Meðan mömmu entist heilsa
gekk hún mikið eða tók strætó í
vinnuna. Þegar pabbi var orðinn
veikur eftirlét hann henni stund-
um bílinn. Eitt sinn kom mamma
gangandi heim af kvöldvakt. „Og
hvar er bíllinn?“ spurði pabbi.
Hún hafði gleymt honum í
vinnunni.
Eitt sinn bauð pabbi kunn-
ingja sínum far heim af skemmt-
un. Á leiðinni að bílnum hvíslaði
kunninginn: „Heldurðu að hún
sé nógu allsgáð til að keyra?“
Mamma var ekkert fyrir áfengi,
drakk bara kók, en hún var
svona glaðvær. Og reyndar
keyrði hún alla tíð svolítið
óformlega.
Þegar hún var 92 var henni
sagt að hún mundi missa öku-
réttindin ef hún færi ekki í augn-
steinaaðgerð. En til þess kom
aldrei. Stuttu seinna var bakkað
í veg fyrir hana, gamli bíllinn
hennar gaf upp öndina og hún
treysti sér ekki til að venjast
nýjum. Við þetta missti hún mik-
ið af sjálfstæði sínu.
Mömmu var mjög annt um út-
lit sitt – hún var pjöttuð. Stutt er
síðan við vorum á leið til læknis
en hún datt áður en við kæm-
umst út og hruflaði sig á nefinu
og fékk glóðarauga. Læknis-
heimsókninni var frestað. Það
var sama hvað að henni gengi,
hún tók ekki í mál að sýna lækn-
inum sig með glóðarauga.
Hún hafði lengi gaman af að
spila á spil, las svo mikið að bera
þurfti í hana bækur, og föndraði
lengi, málaði myndir eða lagði
kapal ef ekki lá annað fyrir. Á
kvöldin sat hún við sjónvarpið og
nartaði í sælgæti – ef ekki var,
sem ósjaldan kom fyrir, „svo
leiðinlegt í sjónvarpinu“.
Við systkinin þökkum okkar
óhefðbundnu mömmu fyrir sam-
fylgdina. Minningin lifir.
Guðrún Íris og Baldvin.
Sigurrós tengdamóðir mín var
áreiðanlega ekki framleidd í
mörgum eintökum þótt hún hafi
sjálfsagt átt einhverja sína líka í
nærri átta milljarða hópi.
Hún var sjálfri sér mjög nóg
og það svo, að bæri mann óboð-
inn að garði var stundum eins og
geimvera stæði fyrir dyrum úti:
„Hva!? Af hverju eruð þið að
koma!?“ Hún hafði þá verið eitt-
hvað að sýsla innan síns hrings
og umheimurinn gleymst um
stund. Kannski var hún að
teikna, kannski að yrkja,
kannski lá hún á hnjánum og
handskrúbbaði gólfteppið í stof-
unni, það gerði hún langt fram á
níræðisaldur. Eða hún var að
fylgjast með sjálfgengu ryksug-
unni, hvetja hana til dáða og
vara hana við borðfótum og
hvössum hornum. Eða hún var
að baka köku. Kökur voru henni
mikilvægara fæðubótarefni en
nokkurt vítamín, gott ef hún
taldi þær ekki grundvöll næring-
arpíramídans. Ekki verður ann-
að sagt en þær hafi staðið vel
undir, hún át þær til hinsta dags
og varð hálftíræð.
Hún var lífsglöð að upplagi,
þótt sól gæti brugðið sumri, og
var létt um hlátur. Hún var líka
uppátækjasöm og hefur líklega
þótt óþæg í æsku. Þá var óþægð
ekki talin til dyggða og til að fá
þessa einkunn nægði oft að vera
fjörmikill. Fann maður á Sigur-
rósu að henni fannst hún hafa
goldið þess að ósekju að vera
ekki nógu auðsveip. Þessi eig-
inleiki rann aldrei af henni. Í ut-
anlandsferðum á efri árum var
henni stundum plantað utan við
búðarglugga svo fylgdarliðið
gæti skotist frá í nokkrar mín-
útur. Þá vildi henda að henni
tækist óðara að sannfæra sig um
að hún hlyti að mega skreppa
sjálf. Hljóp svo öllum hland fyrir
hjarta, en þó er ljóst að hún
fannst jafnan.
Á efstu árum varð henni lífs-
hlaupið hugleikið. Hún sat þá
löngum stundum í hugskoti sínu
og ekki alltaf á friðstóli, því hún
taldi sig eiga ýmissa harma að
hefna. Hún var ekki trúuð í
strangri merkingu, svo hún
hafði ekki að því að hverfa. Eitt
haldreipi nefndi hún þó oft:
„eitthvað æðra, einhvern mátt.“
Guðfræðin var ekki flókin: hann
átti bara að sjá um það að sann-
leikurinn kæmi í ljós og rétt-
lætið næði fram að ganga. Sann-
leikurinn um allt sem misgert
hefði verið í heiminum. „Það er
svo mikill tilbúningur“ sagði hún
oft og bætti við að hún tryði því
að „allt ætti eftir að koma fram“.
Þessar almennu vonir gera auð-
vitað að verkum að nokkur
trúarbrögð gætu gert tilkall til
hennar og yrði það þá svipað og
í gamla daga þegar nokkrir
stjórnmálaflokkar voru búnir að
eigna sér mann en ógerningur
var að fá sig afskráðan.
Fyrst minnst er á pólitík skal
þess getið að ævinlega kaus hún
rangan flokk. Hafði byrjað á því
til að styðja mann sinn, sem var
atvinnurekandi, og sat svo við
sinn keip, því einþykk var hún.
Manni gat hitnað í hamsi þegar
manni fannst hún hafa bitið ein-
hverja vitleysu í sig. En mér
fannst og ég hafði oft á orði, að
einþykknin og óráðþægnin og
einstaka eiginleiki í viðbót sem
reynt er að rækta úr fólki hefðu
reynst henni drjúg vopn í lífs-
baráttunni. Lífið hafði ekki allt-
af farið mjúkum höndum um
hana – og hún lét þá hart mæta
hörðu.
Ásgeir Ásgeirsson.
Eins og barnabarna er siður
þá mátum við ömmu okkar
framan af eftir einfaldasta mæli-
kvarðanum: Hvað gefur hún
mér fínt? Og gjafirnar frá ömmu
voru alltaf veglegar; alls kyns
varningur sem hún hafði sankað
að sér í kringlum og útlöndum, á
mörkuðum og útsölum, hrúgað
saman í einn stóran losaralegan
pinkil með borða sem féll alltaf
af þegar gjöfinni var rennt undir
jólatréð. Aldrei virtist hvarfla að
henni að reyra borðann al-
mennilega utan um pakkann
þannig að hann tolldi.
Skýringin á þessum myndar-
legu afmælis- og jólapökkum
var ekki eingöngu að hana lang-
aði til að gleðja barnabörnin
heldur einnig sú að hún hafði un-
un af að versla, amma keypti
jólagjafir allan ársins hring. Iðu-
lega kviknaði þessi ævintýralega
samsteypa á janúarútsölunum
og varð fullburða í desember.
Umfram allt var Sigurrós
amma okkar listakona. Á haust-
in sat hún við og teiknaði og
föndraði jólakort og merkimiða.
Á borðanum sem datt af gjöfinni
hékk alltaf lítið listaverk, heima-
gerður merkimiði. Listaverkið
var gert úr því sem til féll, dót-
aríi sem aðrir flokka í endur-
vinnslutunnur og losa sig við.
Oft var mótífið litlar furðuverur
sem bregður fyrir í mörgum öðr-
um verkum hennar, þar sem þær
gægjast fram handan við tré á
skærbleiku málverki eða birtast
teiknaðar á rekavið sem hún hef-
ur dragnast með heim úr fjör-
unni.
Á tímabili notaði amma mikið
trjábörk í málverkin sín. Hún
hafði heimsótt okkur til Svíþjóð-
ar um sumar og tekið með sér
heim góðan slatta af þykkum
berki. Þegar börkurinn kláraðist
fengum við beiðni um að senda
meiri börk hið snarasta. Og lengi
vel tíndum við systkinin með
okkur heim alla þá veglegustu
barkarbita sem urðu á vegi okk-
ar. Eflaust hefur amma verið
löngu hætt að nota börk þegar
við hættum að tína hann. En hún
kunni alltaf að meta viðleitnina.
Hún var ekki bara frumleg í
listsköpun, heldur líka í hugsun
og oft í viðmóti. Ekki alltaf
þannig að maður kynni að meta
það, hún gat verið frámunalega
bersögul, en alltaf þannig að
maður sæi og þekkti konuna sem
hún var. Sem var glaðvær, op-
inská, hugmyndarík og örlát
kona sem háð hafði á stundum
erfiða lífsbaráttu en alltaf staðið
með sjálfri sér og sínum í gegn-
um þykkt og þunnt.
Þegar við kveðjum ömmu
okkar í síðasta sinn er okkur efst
í huga þakklæti fyrir allar góðu
minningarnar og fyrir það hvað
okkur hlotnaðist að eiga hana
lengi að. Hennar er sárt saknað.
Tinna, Flóki og Katla
Ásgeirsbörn.
Sigurrós
Baldvinsdóttir
 Fleiri minningargreinar
um Sigurrósu Baldvins-
dóttur bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu
daga.
sem einkenndi hann fram á síð-
asta dag. Í þessari síðustu snerru
varð niðurstaðan þó ekki sú sem
við vonuðum. Eftir stöndum við
sem lifum, þakklát fyrir að hafa
kynnst Magga og með sjóð góðra
minninga, ekki síst af heimvelli
hans, hálendi Íslands. Þar mun
andi hans og lifa. Friður sé með
þér frændi!
Skúli Magnússon.
Hann Magnús var engum öðr-
um líkur. Ég minnist hans fyrst á
unglingsárum mínum þegar það
fréttist í fjölskyldunni að Hlíf, föð-
ursystir mín, væri að slá sér upp
með ungum manni, nýskriðnum
úr verkfræði úti í Köben. Ég
minnist þess ekki að Hlíf, eða
Dedda eins og hún var alltaf köll-
uð, hafi mikið verið að sýna þessa
hlið á sér. Sagan segir, og ég sel
það ekki dýrara en ég keypti það,
að Maggi hafi farið til fjalla í
gönguferð með nokkrum vinkon-
um og gengið allar dömurnar af
sér nema Deddu og þannig valið
sér kvonfang sem uppfyllti
drauma hans um þá ævintýra-
mennsku sem ætíð einkenndi líf
hans. Ég mundi ekki eftir brúð-
kaupi þeirra en mér var sagt um
daginn að þau hefðu stungið sér
inn til fógeta og þaðan beint upp í
Tindfjöll í brúðkaupsferð þar sem
Maggi átti fjallaskála með nokkr-
um félögum. Þetta þætti ekkert
tiltökumál í dag en á þessum árum
þótti það merkilegt og dálítið
dæmigert fyrir Magga. Minnis-
stæð eru gamlárskvöldin hjá
Magga og Deddu, en árum saman
var boðið til mikilla veisluhalda á
miðnætti; á boðstólum var gjarn-
an forláta lauksúpa.
Skömmu eftir að hann kom
heim frá Köben stofnaði hann
verkfræðistofuna Hönnun ásamt
þremur öðrum. Þegar ég lauk
verkfræðinámi við sama skóla níu
árum síðar var það fyrir tilstilli
Magga að ég fékk vinnu hjá Hönn-
un og var ég honum ævinlega
þakklátur fyrir það. Við deildum
bás í nokkur ár en hann var ekki
mikið fyrir skrifborðsvinnu; var
ævinlega fyrstur úr bænum ef það
var í boði. Ég fór í nokkrar mæl-
ingarferðir með honum; ein var
sérlega minnisstæð en hún var til
að kanna virkjunarkosti í Skjálf-
andafljóti við Íshólsvatn. Við
mældum nokkra prófíla og það
vantaði nokkra punkta handan við
fljótið en til þess að komast þang-
að þurfi að keyra langt niður í
Bárðardal og til baka handan ár.
Þetta var drjúgur spölur, en áður
en búið var að meta hvort þetta
væri bránauðsynlegt var Maggi
kominn á nærbrókina, með mæli-
stöngina og stiku sér til stuðnings
skellti hann sér út í Skjálfanda-
fljótið og óð yfir. Hafi einhver átt
níu líf, þá var það Maggi, og hann
nýtti þau öll vel en þarna held ég
að hann hafi splæst einu.
Það verður að segjast eins og er
að hann var ekki besti bílstjórinn í
bænum, a.m.k. velti hann fleiri bíl-
um en gengur og gerist en alltaf
kom hann ómeiddur frá þeim
óhöppum, nokkrum lífum fátæk-
ari. Einhver líf voru síðan notuð í
ævintýraferðum um landið þvert
og endilagt á skíðum. Þá vann
hann víða erlendis, m.a. á stríðs-
hrjáðum svæðum við hjálparstörf.
Viðtöl við Magga um þessar ferðir
rötuðu ítrekað í fjölmiðla.
Maggi var, eins og alkunna er,
algjör reglumaður og í mjög góðu
formi og því kom það eins og
þruma úr heiðskíru lofti þegar
hann fékk hjartaáfall. Nú var gott
að eiga enn inni nokkur líf en af-
leiðingar áfallsins háðu honum
nokkuð alla tíð síðan. Það kom því
kannski á óvart að þessi höfðingi
þyrfti að lúta í lægri haldi fyrir
smádjöflunum, eins og Pétur
Hoffmann orðaði það forðum.
Megi Maggi nú hitta hana
Deddu sína aftur og gera eitthvað
skemmtilegt með henni í handan-
heimum.
Ólafur Sigurðsson.
 Fleiri minningargreinar
um Magnús Hallgríms-
son bíða birtingar og munu
birtast í blaðinu næstu daga.
Frímann & hálfdán
Útfararþjónusta
Frímann
897 2468
Hálfdán
898 5765
Ólöf
898 3075
Sími: 565 9775
www.uth.is
uth@uth.is
Cadillac 2017
Elskuleg móðir okkar, kær systir,
tengdamóðir, amma, langamma
og langalangamma,
JÓHANNA GUÐJÓNSDÓTTIR
frá Suðureyri við Súgandafjörð,
verður jarðsungin frá Áskirkju 20. nóvember
klukkan 13.
Vegna aðstæðna verður streymt frá athöfninni á slóðinni
www.sonik.is/johanna. Blóm og kransar vinsamlegast
afþakkaðir, en þeim sem vilja minnast hennar er bent á
Viðgerðarsjóð Suðureyrarkirkju, kt. 630269-2539, banki
0174-05-420412.
Hrönn
Iðunn
Elfa Rún Egill Kristján
Hnikarr Áróra Hlín
Guðrún Guðjónsdóttir
barnabörn, makar og barnabarnabörn
Okkar ástkæra eiginkona, móðir,
tengdamóðir, amma og langamma,
ANNA LÓA MARINÓSDÓTTIR,
Holtsbúð 22, Garðabæ,
lést á heimili sínu umvafin fjölskyldu sinni
föstudaginn 13. nóvember.
Útför auglýst síðar.
Pálmi Sigurðsson
Marinó Pálmason Guðbjörg Erlingsdóttir
Steinar Pálmason Sigríður Birgisdóttir
Sigurður Pálmason Valdís Harrysdóttir
Lovísa Anna Pálmadóttir
barnabörn og barnabarnabörn