Morgunblaðið - 04.12.2020, Side 23

MINNINGAR 23
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 4. DESEMBER 2020
✝ Áki Sigurðssonfæddist 1. maí
1960 í Súðavík.
Hann lést á sjúkra-
húsi í borginni
Petropavlowsk
Kamchatsky í Rúss-
landi 11. nóvember
2020. Hann var
elsta barn Sigurðar
Borgars Þórðar-
sonar, f. 1937, og
Ástu Ákadóttur, f.
1941. Systkini Áka eru Þórður
Þórarinn, f. 1961, Nanna, f.
1963, og Una, f. 1972.
Áki kvæntist Evu Margréti og
eignuðust þau þrjú börn: Ástu, f.
1994, sambýlismaður hennar er
Þorsteinn Elías og eiga þau þrjú
börn: Jakob Helga, 7 ára, Alex-
öndru, 4 ára, og Ragnhildi
Áki stofnaði Rofa sf. árið 1984 í
Súðavík og er það félag enn
starfandi. Árið 1986 flutti fjöl-
skylda Áka til Kópavogs og 1987
stofnaði Áki félagið Örgjafann
ehf. í Kópavogi og rak það í átta
ár ásamt fleirum, auk Rafgjaf-
ans ehf. sem var starfrækt í
nokkur ár. Áki vann alla tíð sem
rafvirki og við forritun á iðn-
tölvum. Áki flutti aftur vestur
og þá til Bolungarvíkur árið
2009. Áki vann hjá 3X stáli ehf.
á Ísafirði við iðntölvustýringar
og uppsetningar á vinnslulínum
úti um allan heim.
Útför Áka fer fram í dag, 4.
desember 2020, kl. 15. Aðeins
nánustu aðstandendur verða
viðstaddir en útförinni verður
streymt á slóðinni:
https://www.facebook.com/
groups/akisigurdsson
Virkan hlekk á slóð má nálg-
ast á
https://www.mbl.is/andlat
Steinunni, tveggja
og hálfs mánaðar,
Sigríði Drífu, f.
1997, dó sama ár,
Karl Davíð, f. 1999.
Fyrir átti Eva þrjú
börn, þau Maríellu,
f. 1987, Petreu, f.
1989, og Kristján
Óla, f. 1991. Áki og
Eva slitu samvistir.
Áki hlaut sveins-
próf í rafvirkjun
frá Iðnskólanum á Ísafirði 1981.
Áki var á samningi hjá Pólnum á
Ísafirði með námi. Árið 1983 út-
skrifaðist Áki sem rafiðnfræð-
ingur frá Tækniskóla Íslands.
Hann hlaut nafnbótina meistari
í rafvirkjun árið 2005. Tók að
sér nema sem skilaði afburðaár-
angri og hlaut viðukenningu.
Mér var mjög brugðið þegar
ég heyrði að Áki var orðinn
veikur og það í Rússlandi, eins
langt frá Íslandi eins og hægt
var og á stað sem ber heitið
Petropavlovsk á Kamsjatka-
skaga. Dagarnir liðu og hver
fréttin verri barst. Svo kom
reiðarslagið, Áki var látinn. Áki
hafði farið þangað áður og kom
eitt skipti við í vinnunni hjá mér
til að heilsa upp á mig áður en
hann fór í ferðina „óendanlegu“
eins og hann orðaði það, því það
var mikið ferðalag að komast
þangað. En ég fann að hann
hafði mjög gaman af starfinu
sínu og naut þess að gera það
sem hann var að starfa við og
var stoltur af því. Ég kynntist
Áka fyrir tæpum 45 árum og við
höfum alltaf haldið sambandi í
gegnum árin. Áki var einn af
þessum mönnum sem maður gat
treyst 100% og ef Áki lofaði ein-
hverju þá vissi maður að það
yrði staðið við það. Hann var
með stórt hjarta, vildi öllum vel,
gaf mun meira af sér en hann
þáði. Við stofnuðum fyrirtæki
saman fyrir ca. 30 árum og seld-
um m.a. ljóskastara í skip með
ágætisárangri. Áki vildi fara
meira inn í rafmagnið og stofn-
aði Rofa og var með það fyrir-
tæki í mörg ár og eitt leiddi af
öðru sem varð til þess að hann
flutti vestur í Bolungarvík og
fór að vinna hjá 3-X Stáli á Ísa-
firði sem svo varð að Skaginn
3X. Áka leið vel í þeirri vinnu,
naut mikillar virðingar og ekki
nema von, enda ótrúlega fær og
vandvirkur fagmaður, svo eftir
var tekið, alltaf til taks og
reiðbúinn til að sinna öllum mál-
um.
Áki hafði gaman af því að
ferðast og fór víða, bæði sjálfur
og vegna vinnu. Við ferðuðumst
saman m.a. á tölvusýningar í
Hannover í Þýskalandi, fórum
saman á ráðstefnu í London þar
sem við lærðum m.a. að borða
nautasteik með sinnepi, sem
okkur fannst rosalega gott, en
skrítið.
Fallinn er frá, allt of snemma,
góður drengur og vinur sem ég
mun alltaf hugsa til með hlýju.
Elsku Siggi og Ásta mín, Ásta
og Karl Davíð, og afabörnin
hans Áka míns, Nanna, Dúddi,
Una og aðrir aðstandendur,
ykkur sendi ég mínar dýpstu
samúðarkveðjur.
Haraldur Leifsson.
Það var svo sárt að fá þá frétt
að Áki væri búinn að yfirgefa
þennan heim. Áki var einn af
þeim sem fæðast góðir og ein-
hvern veginn tókst honum að
varðveita þessa góðmennsku
sína og hlýleika í lífsins ólgusjó.
Flestum leið vel í návist hans.
Hann var ekki þessi málglaða
týpa, honum leið betur með að
hlusta.
En þegar hann sagði eitthvað
þá var það að vel íhuguðu máli.
Hann hafði sterkar skoðanir á
mönnum og málefnum, en var
ekki endilega að flíka þeim hve-
nær og hvar sem var. Hann var
þrjóskur eins og hann átti kyn
til en hann nýtti þrjóskuna í
bland með vandvirkninni í öllu
sem hann tók sér fyrir hendur
og skilaði af sér hverju meist-
araverkefninu á fætur öðru.
Hann var fyrirmyndarfagmaður
og eftirsóttur í sínu fagi. Hann
var oftast léttur í lund og glaður
í hjarta og þegar hann hló
bræddi hann öll hjörtu. Hann
var gjafmildur með eindæmum.
Ef ég hringdi í hann vestur á
firði og bað hann um að redda
harðfiski eða hákarli þá spurði
hann bara: Hve mikið? Alltaf
fékk ég svo sendingu með flugi
daginn eftir og yfirleitt þrefalt
það magn sem ég bað um. Við
Áki vorum systkinabörn og
bjuggu fjölskyldur okkar ásamt
afa og ömmu í litlu sjávarþorpi á
Vestfjörðum. Öll bjuggum við
og unnum á sama blettinum, það
tók ekki mikið lengri tíma en
þrjár mínútur að hlaupa á milli
húsa. Fjölskylduböndin voru
sterk og samgangur tíður og
mikill. Áki afi og Rósa amma
virkuðu sem segull á okkur
barnabörnin og vorum við Áki
mjög stolt að bera nöfnin þeirra,
hann afa nafn og ég ömmu nafn.
Fjölskyldurnar þrjár fluttu svo
saman á Reykjavíkursvæðið
haustið 1986 og fjölskyldubönd-
in héldu áfram að vera sterk.
Síðar flutti svo Áki einn vestur
aftur og varð okkar sterka teng-
ing við uppeldissvæðið fyrir
vestan.
Síðasta stóra verkið sem við
Áki tókum þátt í saman var
minningarviðburður sem hald-
inn var í Súðavík í fyrra. At-
höfnin var haldin í tilefni þess
að 50 ár eru liðin frá því að allri
áhöfninni á Svan ÍS 420 var
bjargað, eftir að báturinn sökk í
aftakaveðri.
Allir Álftfirðingar fá ryk í
augun þegar þeir minnast
þessa, enda höfðu þorpsbúar ár-
in tvö á undan misst tvo báta
með báðum áhöfnum og tilhugs-
unin um að sagan væri að end-
urtaka sig var óbærileg. Þessir
atburðir voru Áka mjög hug-
leiknir.
Hann virkjaði með sér
fjöldann allan af Súðvíkingum,
búandi sem brottfluttum, og út-
koman varð falleg og fjölmenn
athöfn þar sem sjómanna sem
hvíla í votri gröf var minnst og
björgunin rifjuð upp. Viðburður,
sem í mínum huga mun ekki
lengur eingöngu tengjast minn-
ingum um hetjur hafsins.
Fráfall Áka skilur eftir sig
stórt skarð í stórfjölskyldu okk-
ar, skarð sem aldrei verður
hægt að fylla. Við minnumst
manns með stórt hjarta og miss-
irinn er sár. Kæra Ásta og
Siggi, Ásta og fjölskylda, Karl
Davíð, Nanna, Dúddi, Una og og
fjölskyldur, og aðrir ástvinir,
aðstandendur og vinir Áka.
Ykkur öllum sendi ég mínar
innilegustu samúðarkveðjur,
megi Guð og góðar vættir hjálpa
ykkur í sorg ykkar og missi.
Rósa Björk Barkardóttir.
Kveðja frá
samstarfsmönnum
Það lætur ekki mikið yfir sér,
þorpið í fámenni sínu. Skapar
þeim þó einatt er þar alast upp
víðtækari reynslu en þeim í fjöl-
menninu. Þar munar meira um
einn. Menn þurfa jú að bjarga
sér. Áki Sigurðsson, sem við
kveðjum í dag, er sprottinn úr
slíku umhverfi. Á margan hátt
holdgervingur þess umhverfis.
Fæddur og uppalinn í Súðavík
sem lúrir undir fjöllum Álfta-
fjarðar. Öflugt mannlífið þar og
ekki síst atvinnulífið sem kallaði
allar vinnufúsar hendur til
verka.
Það má segja að Áki hafi
gengið tækniveginn. Rafvirkj-
unin varð snemma hans fag.
Súðvíkingar voru margra
manna makar í uppbyggingu at-
vinnulífs, sérstaklega á áttunda
og níunda áratug síðustu aldar.
Á þeim tíma hlaut Áki eldskírn
sína. Sótti fljótt í flókin og erfið
verkefni á sínu sviði enda barst
orðstír hans víða.
Þegar hann á árinu 1997 tók
að sér fyrstu verkefnin fyrir 3X
Stál var hann þegar orðinn einn
af reynslumestu rafhönnuðum
landsins í stórum verkefnum í
sjávarútvegi hvort sem það var
til lands eða sjávar, innanlands
eða utan. Hann kom síðan að
fullu til starfa hjá fyrirtækjum
Skagans 3X í upphafi árs 2009
og starfaði þar óslitið síðan.
Í hans huga var ekkert
vandamál óleysanlegt heldur
einungis misjafnlega flókið úr-
lausnar. Hann vann störf sín af
festu, harðduglegur og ósérhlíf-
inn alla tíð. Þá var honum ein-
staklega lagið að setja sig í spor
viðskiptavina, skilja þarfir
þeirra og vinna með þeim að
farsælli lausn.
Þrátt fyrir hæglátt fasið stóð
hann ætíð fastur á sínu, ekki
síst þegar hann taldi þörf á betri
lausnum. Best naut hann sín á
vettvangi hjá viðskiptavinum og
var fyrstur til að taka að sér
verkefni, ekki síst þau sem voru
erfið úrlausnar. Það var í einni
slíkri ferð á fjarlægum slóðum
sem hann kenndi sér skyndilega
alvarlegs meins sem enginn
mannlegur máttur réð við.
Fráfall hans í miðjum önnum
er okkur samstarfsmönnum
hans mikið áfall. Alvörugefni og
trausti félaginn sem jafnframt
gat verið hrókur alls fagnaðar
er horfinn á braut og um leið
einn reynslumesti og dyggasti
starfsmaðurinn.
Minningin mun lifa, ekki síst
hjá afkomendum hans sem nú
syrgja fjölskylduklettinn Áka.
Stjórnendur Skagans 3x og
samstarfsmenn hans senda
börnum hans, barnabörnum,
foreldrum og öðrum ættingjum
innilegustu samúðarkveðjur.
Fyrir hönd samstarfsmanna,
Albert Högnason,
Jakob Tryggvason,
Karl Ásgeirsson,
Halldór Jónsson,
Ingólfur Árnason.
Áki Sigurðssontil Mapútó í Mósambík, þar semLilja Dóra var fyrir, og vann þar
með henni í rúmt ár og kynntist
henni ágætlega á þeim tíma.
Af Lilju Dóru geislaði sjálfs-
öryggi. Hún var ákveðin og hafði
skoðanir á mörgum hlutum. Og
var ekki feimin við að láta þær í
ljós. Því var gott að vinna með
henni, því ég vissi ævinlega hvar
hún stóð og það kunni ég að
meta. Hún var hrein og bein og
kom eins fram við alla. Skipti
engu máli hvort um var að ræða
ráðherra sem var að leita eftir
verkefnapeningum eða konuna í
þorpinu sem vildi læra að lesa.
Allir voru jafnréttháir í hennar
huga. Henni var mjög umhugað
um velferð staðarráðna fólksins
sem vann með okkur og lagði sig
í líma við að þekkja hagi þess og
hjálpa því ef illa stóð á.
Lilja Dóra var fljót að setja
sig inn í hluti og að skilja kjarn-
ann frá hisminu. Eitt verkefn-
anna sem við unnum að snerist
um fiskeldi á landi, en það var
málefni sem hún í upphafi vissi
ekkert um. Á ótrúlega skömm-
um tíma setti hún sig það vel inn
í verkefnið að hún gat átt í
hrókasamræðum um fiskeldi við
sérfræðinga og var engin leið að
sjá hver hefði stundað margra
ára nám í þeim fræðum og hver
ekki. Mér virtist sama hvað Lilja
Dóra tók sér fyrir hendur, ef
hún hafði áhuga, þá varð hún
mjög fær.
Lilja Dóra bjó um margra ára
skeið í portúgölskumælandi
löndum og var sleip í því tungu-
máli. Hún gerði sitt besta við að
hjálpa mér í slagnum við að læra
portúgölsku, en stundum brast
hana þolinmæðina. „Villi, hættu
að hugsa þetta svona mikið og
talaðu bara!“ datt þá stundum
upp úr henni. Já, hún tók ekkert
með silkihönskum á manni, enda
engin ástæða til. Núna ylja
svona minningar.
Lilja Dóra naut sín í Mapútó.
Hún átti marga vini þar og vissi
fátt skemmtilegra en að sitja
með þeim á hinum mörgu kaffi-
og veitingahúsum borgarinnar.
Gaman var að sækja þau Nel-
son heim og var þá ekkert skorið
við nögl. Bæði heimsborgarar.
Það er synd og skömm að
Lilja Dóra sé farin og komi ekki
aftur. Hún var í blóma lífsins og
hlakkaði mikið til framtíðarinn-
ar. Framtíðarinnar sem aldrei
kom. Við sem erum eftir erum
fátækari fyrir vikið, en getum þó
glaðst yfir því að hafa kynnst
Lilju Dóru.
Vilhjálmur Wiium.
Þótt undir niðri hafi mig
grunað hvert stefndi var and-
látsfregnin reiðarslag, bylmings-
högg í hjartastað. Guð minn góð-
ur! sagði ég upphátt, elsku Lilja
Dóra – tekin frá okkur í blóma
lífsins. Með yfirþyrmandi sorg
helltust yfir mig minningabrot
líkt og hraðspólun á kvikmynd
frá ófáum ferðalögum okkar á
framandi slóðum, Mukano, Ka-
langala, Quelimane, Cahora
Bassa, Tete, Mangochi. Alltaf
var Lilja Dóra stöðug í trúnni,
trúnni á jákvæðar breytingar í
þróunarsamvinnu með áherslu á
valdeflingu kvenna og réttindi
stúlkna.
Leiðir okkar lágu víða saman
og það voru ekki endilega fram-
andi slóðir í veruleika hennar því
hún bjó mörg ár ævinnar víðs
vegar í Afríku og þekkti þá álfu
vel, bjó um lengri eða skemmri
tíma í Angóla, Úganda, Mósam-
bík og Malaví.
Lilja Dóra var oft andlit ís-
lenskrar þróunarsamvinnu með-
al samstarfsþjóða Íslendinga í
Afríku.
Hún var verkefnastjóri úti á
akrinum, þekkti fólkið í sveitun-
um sem við vorum að vinna fyrir
og gerði sér far um að skilja
þarfir þess, viðhorf, menningu.
Hvarvetna var henni tekið af
mikilli virðingu sem traustum
vini, traustum leiðtoga fjarlægr-
ar þjóðar í samstarfi um bættan
hag og aukin lífsgæði. Þróunar-
samvinna var ástríða Lilju Dóru
og hún var lausnamiðuð og heil í
hverju verkefni sem hún tók sér
fyrir hendur, yfirveguð og æðru-
laus. Þannig tókst hún líka á við
sjúkdóminn sem skyndilega
breytti öllu fyrir hálfu öðru ári.
Nú stöndum við niðurlút í djúpri
sorg með þakklæti fyrir fallegar
minningar sem ylja um ókomna
framtíð. Missirinn er sárastur
fjölskyldu hennar, eiginmanni,
móður, stjúpdóttur og bróður,
en íslensk þróunarsamvinna hef-
ur líka misst mikið við fráfall
baráttukonunnar Lilju Dóru
Kolbeinsdóttur.
Höldum kyndli hennar á lofti.
Gunnar Salvarsson.
Í dag fylgi ég góðri vinkonu til
grafar eftir 32 ára vinskap. Okk-
ar fyrstu kynni voru á skólasetn-
ingu Kvennaskólans haustið 88
og næstu árin vorum við saman
nánast hvern einasta dag. Við
vorum yin og yang að svo mörgu
leyti en samt áttum við svo vel
saman. Lilja var alltaf svo fín og
flott í tauinu og hún hefur reglu-
lega rifjað upp útganginn á mér
þennan fyrsta skóladag, en hún
var í skyrtu og jakka en ég í
hettupeysu og strigaskóm. Mikið
sem ég er þakklát fyrir að við
vorum saman í bekk því þetta
var upphafið að ómetanlegri vin-
áttu. Við gengum saman í gegn-
um menntaskólaárin sem voru
algjörlega frábær. Við fengum
æði fyrir Frakklandi og fengum
meira að segja að fara 5 vinkon-
ur saman til Frakklands í
þriggja vikna ferð árið sem við
urðum 18 ára. Við Lilja vorum
þær einu sem vorum orðnar 18
ára og máttum keyra bílinn og
önnur keyrði á meðan hin sat
með stór götukort og vísaði veg-
inn.
Það gekk lygilega vel, líka í 6
akreina hringtorgunum í París.
Ferðin gekk að mestu vel, þó við
höfum lent í að vera rændar þá
eigum við svo skemmtilega
minningu af því að fá að hitta
sjálfan Albert Guðmundsson
heitinn, sendiherrann í París,
sem skammaði okkur að passa
ekki betur upp á íslenska vega-
bréfið okkar sem væri það dýr-
mætasta sem við ættum. Eftir
útskrift fórum við Lilja saman í
frönskunám til Montpellier. Við
bjuggum saman í pínulítilli íbúð
á besta stað og nutum lífsins í
botn.
Við áttum það sameiginlegt að
vera miklir sælkerar og það var
veisla alla daga hjá okkur. Eftir
þennan tíma okkar lágu leiðir
okkar sinnar í hvort landið en
við vorum alltaf í miklum sam-
skiptum og nýttum hvert tæki-
færi til að hittast. Það er svo
dýrmætt því að núna á ég fullan
kassa af skemmtilegum bréfum,
kortum, myndum og hjartað
fullt af dýrmætum minningum
með góðu traustu Lilju minni.
Eftir að Lilja greindist í fyrra
kom hún til mín og við fundum
okkur góðan stað úti í móa þar
sem við dúndruðum eggjum í
klett og öskruðum helv. fokking
fokk út í vindinn. Við hlógum
líka mikið að sjálfum okkur en
þetta var hin besta útrás.
Við plönuðum að fara saman
til Frakklands þegar hún yrði
hressari. Undir lokin þegar Lilja
var komin á líknardeildina leit
ekki vel út með að við færum
saman í ferðina, þá gat bless-
unarlega vinkona okkar sem er
búsett þar farið og tekið myndir
og gátum við þannig glatt hana
með myndum af gömlu götunni
okkar og fleiri kennileitum það-
an sem við bjuggum og áttum
við góða stund og skemmtum
okkur vel yfir góðum minningum
frá áhyggjulausum tíma.
Elsku Lilja mín, ég er enn of
dofin til að fara út í móa að kasta
eggjum en mun gera það fyrr en
síðar því ég á svo erfitt með að
skilja og sætta mig við að þú haf-
ir ekki fengið lengri tíma til að
vinna að þínum mikilvægu og
frábæru verkefnum. Ég lofa að
þegar ég ber þig hinsta spölinn
mun ég ekki mæta í hettupeysu
né strigaskóm og verð með cha-
nel-varalitinn sem þú mæltir
með að ég eignaðist og okkur
fannst við þurfa að eiga fyrir
Frakklandsförina okkar.
Góða ferð í sumarlandið, elsku
vinkona. Þín
Guðrún.
Kær vinkona er farin frá okk-
ur, svo snögglega og allt of
snemma.
Ég man ekki hvenær eða
hvernig leiðir okkar Lilju Dóru
lágu fyrst saman, það hefur lík-
lega verið fyrir fimmtán árum
síðan en það var eins og við hefð-
um alltaf þekkst. Undanfarin ár
höfum við fetað sömu slóðir en
Lilja Dóra var þó alltaf skrefi á
undan. Vinátta okkar styrktist
og dýpkaði fyrir nokkrum árum
þegar við mæðgin bjuggum í
sama fjölbýlishúsi og Lilja Dóra
í Mapútó. Þar tóku Lilja Dóra og
Nelson á móti okkur af sinni
þekktu gestrisni og örlæti. Það
var svo sannarlega gott að hafa
klettinn hana Lilju við hlið okkar
þegar við vorum að taka okkar
fyrstu skref í nýrri borg og
byrja í nýju starfi og skóla. Með
hennar hjálp var sonur minn
kominn í skóla daginn eftir að
við lentum; hún brunaði með
okkur til Suður-Afríku til að
kaupa húsgögn, öryggisatriði yf-
irfarin og auðvitað sá hún til
þess að ég vissi hvar besta rauð-
vínið fengist og hún leiddi mig
markvisst á milli allra bestu
veitingastaða borgarinnar.
Lilja Dóra var stór karakter.
Fróð og áhugasöm um nánast
hvað sem er. Eftir sautján ára
starfsreynslu í fjórum löndum
Afríku talaði hún af öryggi,
þekkingu og innsýn um þróun-
arsamvinnu, pólitískar svipting-
ar í álfunni og viðskipti en jafn-
réttismál, valdefling kvenna og
umhverfismál stóðu henni sér-
staklega nærri bæði í leik og
starfi. Það var bæði lærdómsríkt
og skemmtilegt að vera nálægt
Lilju Dóru, umræðuefni skorti
aldrei, stutt í hláturinn og grín
og góður matur og drykkur léku
alltaf stórt hlutverk. Hún kunni
þá list best að gera huggulegt í
kringum sig og skapa góðar
stundir, sem nú eru hlýjar minn-
ingar.
Í haust fluttum við sonur
minn til Malaví, fluttum inn í fal-
lega húsið sem var hennar heim-
ili síðastliðin þrjú ár. Lilja Dóra
þurfti að skilja snögglega við
heimili sitt síðasta vor vegna
veikindanna en aftur sá klettur-
inn hún Lilja Dóra til þess að að-
lögun okkar í nýju landi gengi
sem best fyrir sig. Þrátt fyrir af-
ar erfið veikindi í sumar og
haust gaf hún sér tíma til þess að
ég færi sem best undirbúin til að
taka við af henni í starfi og að
allt væri sem huggulegast á nýju
heimili. Hvernig hún hafði styrk
til þess að gera þetta er mér al-
gjörlega óskiljanlegt.
Ég mun aldrei gleyma fjög-
urra tíma símtali okkar síðasta
sumar þar sem Lilja Dóra lá á
spítalanum og var óvenjuhress
„enda að fá gæðablóð“ beint í æð
eins og hún sagði.
Eins og í flestum samræðum
við hana var víða komið við en
sýn hennar á veikindi sín var
einstök og á sama tíma svo lýs-
andi fyrir hana sem manneskju.
Hún var búin að undirbúa prakt-
íska hluti skyldi allt fara á versta
veg en á sama tíma var hún
bjartsýn um að allt þetta myndi
hafast. Baráttukonan Lilja Dóra
er fallin frá; kona sem var með
skýra sýn, praktísk og á sama
tíma vongóð um að allt færi á
besta veg.
Elsku Nelson og Amína. Mín-
ar dýpstu samúðarkveðjur,
missir ykkar er mikill. Megi allir
góðir vættir vaka yfir ykkur og
gefa ykkur styrk.
Inga Dóra
Pétursdóttir.