Tónamál - 01.11.1981, Blaðsíða 22

Hérna á árum áður, þegar ákveð-
inn hópur ungra manna var með-
vitað eða svo að segja alveg óvart
að velja sér það lífsstarf að stunda
músík og leika á hljóðfæri, höfð-
um við það alveg skýrt í huga
félagarnir, hverja eiginleika sá
þyrfti að hafa til að bera, sem
kallast gæti góður „bandmaður" á
okkar máli — orðið band í merk-
ingunni hljómsveit. Þeim hinum
sama þurfti að vera fleira til lista
lagt en það, að geta leikið á hljóð-
færi sitt af prýði, þannig að lýs-
ingin „góður hljóðfæraleikari“
náði engan veginn fyrirbærinu.
Góður ,,bandmaður“ þurfti að
bjóða af sér góðan þokka, vera
snyrtimenni í hvívetna, stundvís
og háttprúður, hafa eyra fýrir sam-
leik og samhljómi og næmi fýrir
samvinnu, tilfinningu fýrir heild-
arútkomu, en auk þess kraftinn,
sjálfsöryggið og aðra góða eigin-
leika einleikarans, þegar svo bar
undir. A þessum dögum þótti
nefnilega ekki nóg að hljómsveitir
flyttu góða músík síns tíma held-
ur tilheyrði að vera þokkalega til
fara og temja sér sæmilega sviðs-
framkomu. Samkvæmt þeirri
,,ný-siðfræði“ bylgju hljómsveit-
arfólks, sem þá barst líklega hing-
að frá Ameríku með íslenzkum
námsmönnum við músikskóla í
New York, þeim K.K. og Svavari
Gests, voru t. d. reykingar
stranglega bannaðar á sviðinu,
ekki þótti siðlegt að snúa baki við
22
t
Andrés Ingólfsson
Fæddur 11. júlí 1935
Dáinn 4. apríl 1979
áheyrendum nema nauðsyn bæri
til, fráleitt að vera órakaður eða
með illa greitt hárið, dónaskapur
að hósta í hljóðnemann og margt
fleira, sem ég man ekki í svip.
Þessar bollaleggingar um hinn
góða ,,bandmann“ komu mér í
hug við sviplegt fráfall eins félag-
anna, Andrésar Ingólfssonar.
Fréttin um látið kom eins og ís-
kaldur gustur fýrir tveim eða
þrem dögum. Fyrst verður maður
orðlaus, síðan koma hugrenningar
um líflð og dauðann, og þá er
kannski litið yfir farinn veg og til
þeirra tíma, þegar leiðirnar lágu
saman. Og þegar ég hugsa til ár-
anna, er leiðir okkar Andrésar
lágu hlið við hlið, sé ég svo skýrt,
að hann er einmitt eitt gleggsta og
bezta dæmið um hinn góða
,,bandmann“, sem ég á í minn-
ingunni, hafandi þó verið svo
heppinn að starfa með mörgum
úrvalsmanninum.
Ég hef ekki talið árin nákvæm-
lega, en líklega eru þau ekki færri
en níu, sem við Andrés stóðum
saman á pöllum. Fyrst ég í hljóm-
sveit hans stuttan tíma, en síðar
hann í hljómsveit minni um ára-
bil. I Reykjavík mestan hlutann,
en auk þess vítt og breitt um
landið, og svo utanlands líka, erf-
itt tveggja mánaða skeið í Þýzka-
landi. Ég minnist heilmargra
sjónvarpsþátta, þar sem Andres
stóð sem klettur úr hafinu við
upptökur og sýndi ótvíræða leik-
TÓNAMÁL