Hinsegin dagar í Reykjavík - ágú. 2008, Blaðsíða 41

ætti ýmsa stráka að góðum kunningjum sem
allir vissu að voru hommar. Þegar það kom
í ljós mörgum árum síðar að frænkur mínar
vissu allt um mig varð ég alveg gáttaður,
hvernig vissu þær þetta? Þær höfðu alltaf
vitað það, var svarið. Svona var maður nú
grænn. En þótt ég anaði stundum áfram
beint af augum þá hafði maður sín viðmið.
Mamma sagði einu sinni: „Ef þú kynnist
fólki, hugsaðu þá út í það fyrst hvort þú getir
hugsað þér að bjóða því heim.“ Þessu hef ég
aldrei getað gleymt.
Lulu is back in town
Árið 1946 hélt Þórir til New York og Boston
til að leita sér lækninga. Þar dvaldi hann
í rúmt ár, hitti vini sem hann hafði kynnst
meðal hermannanna, sótti staði þar sem
hommar komu saman og eignaðist nýja
félaga. Það var í Boston sem hann varð 21
árs, fullveðja og kominn með kosningarétt.
Og hafði meira að segja ratað inn í heim fína
fólksins, the society crowd.
Í hópi hommanna sem urðu á vegi mínum
fyrir vestan kynntist ég George Curley, syni
borgarstjórans í Boston. Hann var af írskum
ættum og við áttum saman margar góðar
stundir. En hans heimur var annar en minn.
Einu sinni var mér boðið í 300 manna veislu
á heimili borgarstjórans. George sagði við
mig að ég skyldi endilega taka einhvern með
mér. Fyrr um daginn rakst ég af tilviljun á
Fred, góðan vin minn af ítölskum ættum, og
sagði honum endilega að koma með mér til
borgarstjórans. Eftir að veislan var afstaðin
tók George mig á eintal og spurði hvernig í
ósköpunum mér hefði dottið í hug að taka
Fred með mér í boðið. Ég minnti hann á að
hann hefði sagt ég mætti taka með mér gest.
„Sjáðu til, Thor, þótt við séum góðir kunn-
ingjar á börunum, þá býður maður ekki daco
heim til sín.“ Allt í einu varð ég ofboðslega
sár, spurði hvað þetta daco þýddi og minnti
George á að hann hefði kynnt okkur Fred á
sínum tíma. Og ekki stóð á svarinu: „Það er
í sjálfu sér ekkert að honum Fred, hann er
bara Ítali.“ Þetta voru mín fyrstu kynni af
rasisma. Og mér finnst gott að geta sagt
það að ég hef aldrei gert mun á fólki eftir
þjóðerninu eða því hvernig það er á litinn.
Það er meira að segja svo merkilegt að útlit
og vöxtur skiptir mig engu máli þegar ég finn
mér elskhuga, það eru bara augun. Ef mér
líkar við augnaráðið þá veit ég hvað ég vil.
Í rabarbaragarði
num á Blönduós
i sumarið 1943.
Þórir á nítjánda ári með eftirlætinu,
hundinum Hrotta.