Hinsegin dagar í Reykjavík - ágú. 2008, Blaðsíða 54

54
Ragnhildur Sverrisdóttir
Regnbogadagurinn í ágúst á hverju ári er þjóðhátíðin okkar. Við
fjölskyldan, tvær mömmur og tvær stelpur, förum alltaf þegar við
getum í gleðigönguna. Fyrst fórum við þegar systur voru tæplega
eins og hálfs. Einu sinni gáfumst við upp. Þá vorum við albúnar,
gengum út úr húsinu okkar, settum stelpurnar í kerrur – og fórum
aftur inn, gjörsamlega gegndrepa í rigningunni. Regnið það árið
dró auðvitað ekkert úr gleðinni niðri í bæ þótt smábarnamömmur
vorkenndu sér óskaplega.
Stelpurnar okkar vita að Regn-
bogadagurinn er merkilegur.
Hann er dagurinn okkar. Hann
er mikilvægur fjölskyldunni
okkar, hann er mikilvægur
öllum konum sem elska konur,
körlum sem elska karla og
öllum sem þeim tengjast. Við
erum allar að rifna úr stolti
þennan dag.
Í fyrra fórum við í bæinn.
Þegar við komum heim skrif-
aði ég eftirfarandi færslu á
bloggið mitt:
11.8.2007 | 22:47
Gleðigangan
Við vorum snemma í því,
mættar á Hlemm um hálf-
tvö. Magga systir kom með
okkur. Við lögðum bílnum
við Kjarvalsstaði og röltum
Rauðarárstíg. Þegar við nálg-
uðumst Hlemm benti ég
stelpunum á að þar væri
gangan, ég sæi fána og
blöðrur. Elísabet hafði áhyggj-
ur: „Ef við göngum og gangan
er að ganga, hvernig náum við
henni þá?“ Ég sagði henni að gangan væri ekki lögð af stað (og
væri þar með ekki orðin „ganga“, skiljiði?)
Öll hersingin lagði af stað og við vorum viðbúnar að skjóta
okkur inn í hana. En biðum kannski of lengi. Við vorum jú ekki

„Dykes on Bikes“, ekki heyrnarlausar og samkynhneigðar, ekki
teljumst við til aðstandenda samkynhneigðra (nema Magga systir
en hún vildi vera samferða okkur), við tilheyrum ekki áhugafólki
samkynhneigðra um trúmál og svo mátti lengi telja. Hver flotinn á
fætur öðrum fór hjá, en loks þegar Páll Óskar sigldi framhjá með
dúndrandi diskótónlist og dansandi gaura á pallinum, þá röltum við
á eftir. Guð má vita hvað það gerir okkur. Svona fer þegar maður
analíserar allt fjandans til.
Stelpurnar voru hrifnar af
öllum þessum skrautlegu og
stundum skr‡tnu búningum.
„Svona á fólk sko að skemmta
sér!“ lýsti Margrét hrifin yfir
og dillaði sér svo í takt við
tónlistina hjá Páli Óskari.
Um miðjan Laugaveg
vorum við farnar að dragast
verulega aftur úr Páli Óskari
og co og þá skelltum við okkur
niður á Hverfisgötu, gengum
rösklega yfir á Arnarhól, sett-
umst niður í blíðunni og biðum
rólegar eftir að gangan kæmi
til okkar. Mikið rosalega var
þetta allt flott og vel heppnað!
Og verður fjölmennara með
hverju árinu! Og veðrið, maður
lifandi!!! Og hvað er hægt að
setja mörg upphrópunarmerki
í eina málsgrein??!!!
Og aftur í ár!
Við ætlum í næstu gleði-
göngu líka. Systur myndu ekki
taka annað í mál og auðvitað
þurfa þær ekki að beita okkur
Kötu hörðu. Fátt er betra fyrir
sálina en að slást í för með regnbogaliðinu niður Laugaveginn.
Þar er enginn eins, en allir geta fylkt sér undir sama fánann.
Regnbogafánann okkar, sem er tákn frelsis og fjölbreytileika.
Er hægt að hugsa sér betri þjóðhátíð?
REGnbOGAdAGuRInn