Vinnan - 01.10.1946, Blaðsíða 9

HERSTÖÐVAMÁLIÐ
Enda þótt alþjóð sé kunnug hin hneykslanlega
afgreiðsla meiri hluta alþingis á herstöðvamálinu
og það kunni að þykja eftir dúk og disk að fara
að rifja það mál upp af nýju, vill „Vinnan“ fara
nokkrum orðum um aðdraganda þess og átök þaa,
er áttu sér stað meðan verið var að ákveða örlög
þjóðarinnar á alþingi um ófyrirsjáanlega framtíð
— og ekki sízt vegna þess, að leiðtogar samtaka
liinna vinnandi stétta í landinu, stjórn Alþýðu-
sambands íslands, höfðu, ásamt menntamönnum
vorum, rithöfundum og listamönnum, forystu í
baráttunni gegn landráðastarfsemi hinna lítil-
þægu þjóna hins ameríska dollaravalds á alþingi
íslendinga.
Svo sem kunnugt er, sömdum við óvéfengjan-
lega um það við Bandaríkjamenn árið 1941, að
þeir hyrfu héðan þegar í stað að loknu stríði með
allan her sinn. Allt um það var talsverður uggur
í mönnum við það, að Bandaríkin myndu tregð-
ast við að halda þennan samning, þótt hinu hafi
fáir búizt við, áð til væru rnenn á íslandi, sem
væru þess albúnir að ljá þeim liðsyrði sitt til
slíkra samningsrofa. Eigi að síður tók brátt að
bera á því, að „gamla konu langaði í ferðalag" —
í vesturátt. Þessi gamla matróna var jónas Jóns-
son. Hann hafði snemma á hernámsárunum sett
upp skotthúfuna, snurfusað sig og reynt að gera
sig sem allra útgengilegastan í augum setuliðsins,
og eftir að ráðamenn málgagna flokks hans höfðu
harðlokað fyrir honum öllurn innandyraþægind-
um sínurn bæði syðra og nyrðra, hafði hann í
heimilisriti sínu, Ófeigi — sem mun heitinn eftir
Ófeigi í Skörðum, en væri réttnefndur Feigur
Fallandason — birt hvern hundinn öðrum lengri
um nauðsyn þess, að Islendingar byndust eins
konar hjúskapartengslum við Bandaríki Norður-
Frá útifundinum á Lrekjartorgi
VINNAN
275