Stefnir - 01.11.1960, Side 50

En hér liggur meira á bak við, sem þú vilt ekki
láta mig vita. Ég veit það. Þú drapst hænuna
viljandi — það er nú mín skoðun! Þú ert orð-
inn þreyttur á skólagöngunni. Þig langar til að
sleppa við framhaldsnám. Þannig er það! Þú
heldur að ef þú drepir þessa fáu hænuvesalinga
verði engir peningar til fyrir bókum eða náms-
kostnaði. Þannig er^það!“ Packy varð eldrauður.
„Það væri nú nokkuð seint fyrir mig að fara
að hugsa um slíka hluti,“ sagði hann. „Ef mér
væri þannig innanbrjóst hefði ég átt að gera
þetta fyrir löngu. En þetta er ekki satt. Mig
langar í framhaldsskóla. Ástæðan til þess að
ég ók svo hratt niður brekkuna var sú, að ég
fékk námsstyrkinn. Kennarinn sagði mér það
þegar ég var að fara úr skólanum. Þess vegna
flýtti ég mér svo mikið. Þess vegna blístraði ég.
Þess vegna veifaði ég. Sástu ekki að ég veifaði
um leið og ég kom í ljós uppi á hæðinni?“
Ekkjunni féllust hendur. Hún gleymdi því sem
hún ætlaði að segja og vissi ekki hvernig hún
átti að bregðast við þessu. Hún fann að nágrann-
arnir störðu á hana. Hún óskaði þess að þeir
væru farnir að sinna sínum eigin erindum. —
Hana langaði til að faðma drenginn að sér og
gæla við hann eins og lítið barn. En hún fann
hvernig fólkið mundi horfa hvert til annars og
kinka kolli. Mömmudrengurinn! Nei, hún skyldi
ekki láta það eftir þeim. Ef hún léti undan til-
finningum sínum nú, mundu allir vita hvað
henni fannst mikið til um, að hann skyldi fá
þennan námsstyrk. Hún ætlaði ekki að gera þeim
til geðs! Þeir skyldu ekki skemmta sér á hennar
kostnað!
Hún horfði á Packy, og þegar hún sá hann
standa þarna, ataðan fjöðrum og blóði dauðu
hænunnar, fann hún til gífurlegra vonbrigða
yfir vonbrigðum drengsins sjálfs, og óhemjulegr-
ar reiði í hans garð fyrir að drepa hænuna á
þessum mikla degi og eyðileggja þannig fréttina
um þennan glæsilega árangur.
Hún var alveg rugluð. Hún horfði á blóðið
á andliti hans, og henni fannst eins og blóðið
væri slæmt tákn fyrir framtíð hans. Vonbrigði.
ótti, reiði og framar öllu þrjózka, brutust um
hið innra með henni eins og öskrandi dýr. Hún
leit af Packy og til áhorfendanna.
„Námsstyrkur! Námsstyrkur!“ sagði hún fyr-
irlitlega. „Þú heldur sjálfsagt að þú sért mikill
maður núna? Ég geri ráð fyrir að þér finnist þú
sjálfstæður? Þú heldur sjálfsagt að þú getir
komizt af án nokkurrar aðstoðar og getir litið
niður á móður þína, sem hefur stritað fyrir þér
í sveita síns andlitis með kálið og hænurnar?
Nú finnst þér víst ekki skipta máli hvort hæn-
urnar eru lifandi eða dauðar? Er það þannig?
En eitt skal ég segja þér! Þú ert ekki eins sjálf-
bjarga og þú heldur. Námsstyrkurinn nægir ef
til vill fyrir bókum og kennslugjaldi, en hver
á þá að borga fötin þín? Ja-há, þú gleymdir því,
var það ekki?“ Hún studdi höndunum á mjaðm-
irnar. Packy hengdi höfuðið. Hann leitaði ekki
lengur trausts hjá klunnalegum nágrönnunum.
Þeir hefðu ef til vill getað bjargað honum frá
höggum, en hann þekkti lífið nógu vel til að
vita, að þeir gátu ekki bjargað honum frá
skömm.
Ekkjan komst við í hjarta sínu þegar hún
horfði á skömmustulegt andlit hans, en jafn-
framt komst hún í enn meira uppnám, sem hún
gat ekki stöðvað nema á einn veg. „Hver á að
kaupa fötin á þig?“ spurði hún. „Hver á að
kaupa skó á þig“ Hún þagnaði andartak meðan
hún var að leita að auðmýkjandi ásökunum.
„Hver á að kaupa stuttbuxur á þig?“ Hún þagn-
aði aftur og beit saman tönnunum. Hvað mundi
særa dýpst? Hvernig gat hún lítillækkað hann?
„Hver á að kaupa náttfötin á þig, eða ætlarðu
að sofa nakinn?“
Nágrannarnir hlógu að þessu, og andrúms-
loftið varð léttara. Ekkjan hló sjálf. Hún hélt
um mjaðmirnar og hló, og þegar hún hló virtist
48 STEFNIR