Stefnir - 01.11.1960, Síða 51

allt fá nýja og einfaldari merkingu. Hlutirnir
voru ekki eins erfiðir og þeir höfðu verið rétt
áður. Hún vildi að Packy hefði hlegið með. Hún
leit á hann. En þegar hún horfði á Packy varð
hjarta hennar aflur kalt og hún varð gagntekin
nýjum, einkennilegum ótta.
„Farðu inn!“ sagði hún og rak hann á undan
sér. Hún vildi koma honum undan starandi aug-
um nágrannanna. Hún hataði þá, karlmenn, kon-
ur og börn. Henni fannst, að allt hefði verið
öðruvísi ef þeir hefðu ekki verið þarna. Og hún
vildi komast burt til að þurfa ekki lengur að
horfa á blóðið á veginum. Hana langaði til að'
masa nokkrar kartöflur og laga kartöfluköku
handa Packy. Það mundi hugga hann. Honum
þótti kartöflukaka svo góð.
Packy snerti varla matinn. Og jafnvel eftir að
hann hafði þvegið sér var hann að finna blóð-
bletti á ólíklegustu stöðum: fyrir aftan eyrun,
undir nöglunum og undir líningunni á skyrtu-
erminni.
„Faröu í betri fötin þín,“ sagði ekkjan, og
gerði sér far um að vera alúöleg, en viðmót
hennar hafði orðið hrjúft og hart eins og grein-
arnar á trjánum, sem uxu við veginn heim að
kofanum, og jafnvel vinarhót hennar voru hörku-
leg. Drengurinn sat álútur í stólnum og það
kom henni úr jafnvægi að sjá hann sitja svo
þunglamalega. Hún vonaöi, að hann bæði leyfis
að mega fara út, en þó varð hún óró í hvert
skipti sem hann leit til dyranna. Henni fannst
hún örugg meðan hann var innan dyra; í umsjá
hennar.
Næsta morgun fór hún snemma á fætur til
að vekja hann í skólann, en þá var herbergið
autt; hann hafði ekki sofið í rúminu sínu. Hún
hljóp út í garðinn og kallaði á hann, en fékk
ekkert svar. Hún hljóp um allt. Hún fór til ná-
grannanna en hann var hvergi. Og henni fannst
hún heyra hálfkæfða hlátra að baki sér í hvert
sinn sem hún fór úr einu húsinu í annað. Haim
var ekki í þorpinu. Hann var ekki í kauptúninu.
Skólastjórinn sagðist skyldu láta lögregluna fá
lýsingu á honum. Hann sagðist aldrei hafa kynnzt
eins tilfinninganæmum pilti og Packy. Drengur
sem var þannig gerður gat fengið undarlegar
hugmyndir.
Lögreglan gerði sitt bezta, en það bárust eng-
ar fréttir af Packy þetta kvöld. Fáum dögum
síðar kom bréf frá honum þar sem hann sagði
að sér liði vel. Hann bað móður sína að láta
skólastjórann vita að hann kæmi ekki aftur, svo
einhver annar gæti sótt um námsstyrkinn. Hann
sagðist mundu senda verð hænunnar þegar hann
hefði unnið sér inn einhverja peninga.
Nokkrum vikum seinna kom annað bréf frá
honum þar sem hann sagðist hafa komizt á
togara og gæti því ekki skrifað mjög oft, en
hann mundi leggja til hliðar dálítið af hverjum
vikulaunum og senda móður sinni hvenær sem
hann kæmi í höfn. Hann sagðist vilja borga
henni aftur allt sem hún hefði gert fyrir hann.
Hann gaf ekki upp neitt heimilisfang. Hann hélt
loforð sitt um peningana, en hann gaf aldrei
upp heimilisfang þegar hann skrifaði.
Og þannig hefur fólk látið hugann reika margt
kvöldið sem það sat við arin ekkjunnar og hlust-
aði á mæðulega rödd hennar, er hún sagði aft-
ur og aftur: „Hvers vegna mat hann líf gömlu
ungahænunnar meira en sitt eigið?“ Og það get-
ur verið að þeirra útgáfa af sögunni geymi
einnig sannleikskorn. Ef til vill er tvöfallt gildi
fólgið í öllum okkar athöfnum; þessi möguleiki
til að velja og hafna, og það er ekki nema með
stakri aðgæzlu og algerri einlægni, sem okkur
tekst að fylgja þeirri braut, sem okkur er
ákvörðuð, en hversu sorgleg sem hún kann að
vera, er hún betri en sú mæða, sem við bökum
okkur sjálf.
Jón Hnefill Aðalsteinsson þýdcli.
STEFNIR 49