Lindin - 01.04.2003, Blaðsíða 11

rétta sig svaraði sr. Magnús honum grafalvar-
legur á svip: „Því miður, við erum ekki með
hópa fyrir svo gamia." Það var mikið að þessu
hlegið og sr. Magnús kom mér fyrir sjónir sem
þó nokkuð mikill húmoristi. Einhvern tíma var
ég viðstaddur einhvers konar æskulýðsmessu
hjá honum í Fríkirkjunni. Á leiðinni í prédikun-
arstólinn sneri hann sér að okkur krökkunum í
kirkjunni og spurði: „Á ég að flytja langa ræðu
eða stutta?" Auðvitað gall við í kirkjunni
„Stutta, stutta!" Ég átti svo eftir að kynnast sr.
Magnúsi betur um sumarið því hann var for-
stöðumaður í dvalarflokknum.
Eiga atburðir sögunnar Ég var eyland
einhverjar stoðir í þeirri dvöl?
Nei, alls ekki. Það eina sem ég á sammerkt
með söguhetjunni er að ég var langminnstur
og yngstur í hópnum, en ég leið ekki á nokkurn
hátt fyrir það. Leifur Agnarsson átti heldur
ekkert sameiginlegt með hinum svikula félaga
drengsins í sögunni annað en að vera vinur
minn og ferðafélagi. Auðvitað voru staðhætt-
ir og stemmning svipuð og sagan greinir frá en
atburðirnir tómur tilbúningur.
Dvölin í Vatnaskógi þessa daga stóð alger-
lega undir væntingum og var hin skemmtileg-
asta og enginn vandi að hafa ofan af fyrir sér.
Ég man sérstaklega eftir indíánaleiknum og
svo kvöldvökunum sem voru mjög fjörugar.
Þar fóru foringjarnir á kostum með ýmsum
hætti, ég minnist Þóris Guðbergssonar sér-
staklega en hann stóð oft fyrir alls konar gríni
í Utvarpi Lindarrjóðri.
Benedikt Arnkelsson kristniboða man ég
líka. Hann spurði mig hvort ég væri nokkuð
skyldur Jóhanni Tryggvasyni hljómsveitar-
stjóra í London, Benedikt þótti við Jóhann
vera svo líkir. Ég hafði enga hugmynd um
þann skyldleika 8-9 ára gamall, en síðar kom
i Ijós að Benedikt hafði rétt fyrir sér.
Sr. Magnús lék á als oddi í Vatnaskógi, en var
vægast sagt fastur fyrir þegar kom að aga-
málum. Einhverju sinni brá hann sér til
Reykjavíkur og kom aftur í Vatnaskóg seint að
kvöldi. Þetta kvöld gekk foringjunum illa að
halda ró í svefnsalnum þar sem ég svaf, hvort
það var Vatnasalur eða Skógarsalur man ég
ekki. Þeir voru búnir að reyna allt hvað þeir
gátu til að hafa hemil á okkur en allt kom fyr-
ir ekki. Svo kom sr. Magnús á staðinn og þá
var eins og varpað væri sprengju. Einn dreng-
ur frá Akranesi stóð úti á miðju gólfi og lét
öllum illum látum. Magnús þreif til hans svo
að náttföt drengsins rifnuðu. Allt féll í dúna-
logn á eftir. í kjölfarið fylgdi mögnuð ræða
þar sem sr. Magnús sagði meðal annars: „Ég
var í bænum rétt áðan. Þar var allt með ró og
spekt en hér í Vatnaskógi rikir ekki friður. Hér
er órói og læti. Því má segja að á þessari
stundu sé kveðskapur sr. Friðriks öfugmæli
þar sem segir um Vatnaskóg: Gott er að
gleyma glaumnum í bæ, Guðs náðar geyma
gnótt, sem hér ég fæ."
Kvöldið eftir stóð sr. Magnús við herberg-
isdyrnar og tók í hönd hvers og eins okkar og
lét okkur lofa því að segja ekki eitt einasta orð
eftir að við værum komnir upp í. Hann horfði
í augu okkar og fór með heit sem við áttum
að svara játandi, sem sé: „Lofar þú... o.s. frv."
Þegar við vorum gengnir til náða byrjaði einn
Ljósmynd: Einar Falur Ingólfsson
strákurinn að tala. Við minntum hann á heit-
ið sem hann hafði gefið sr. Magnúsi, en þá
sagði hann: „Ég sagði ekki „já", heldur „mjá"."
Ég held að sr. Magnús hafi jafnað þetta
náttfatamál við Akurnesinginn með einhverj-
um hætti, enda ekki alvarlegt. Ætli staðnum
yrði ekki bara lokað ef þetta hefði gerst nú á
dögum?
Eitt lærði ég í Vatnaskógi sem hefur oft
komið mér vel á lífsleiðinni. Von var á norræn-
um gestum til Vatnaskógar og lét sr. Magnús
okkur læra alla þjóðsöngva Norðurlandanna
sem við sungum svo til heiðurs erlendu gest-
unum. Ég hef oft síðan brillerað á alþjóðlegum
þingum með því að kunna þessa þjóðsöngva.
Dvöl mín í Vatnaskógi var mjög jákvæð og
dýrmæt reynsla. Einhvern veginn æxlaðist það
svo að ég fór ekki aftur til dvalar þangað enda
var ég alltaf í sveit á sumrin norður í Svarfað-
ardal.
Svo mælti Þórarinn Eldjárn að lokum.
i Þórarinn Eldjárn 1981. Ofsögum sagt. Úr
æviminningum róttekjumanns I, Ég var eyland.
Iðunn
ii Sker þetta er vestarlega í Eyrarvatni myndað af
tveimur stórum steinum sem hallast hvor að
öðrum og var rifa milli þeirra. Skerið hefur
breyst á undanförnum áratugum.