Börn og menning - 01.09.2011, Síða 13

Og þá mega stór skrímsli gráta
13
hefur verið túlkuð og toguð í allar mögulegar
áttir, en villidýrin sem aðalpersónan Max
kemst í kynni við í draumalandi sínu hafa
meðal annars verið talin tákna reiði hans
gagnvart móðurinni sem sendir hann upp í
herbergi án þess að gefa honum kvöldmat.
Marina Warner hefur aftur á móti vakið
athygli á því að (nútímasamfélagi séu skrímslin
orðin bestu vinír barnanna, jafnvel eins konar
alter-ego eða staðgenglar þeirra sjálfra.
Börnin taki skrímslunum fagnandi og spegli
sig í þeim af áhuga og þar með geti engin
gagnrýni á foreldrana rúmast í skrímslunum.
Warner segir að nú á póstmódernískum
tímum óróa og ringulreiðar virðist vinsælasta
leið barna til að takast á við ótta sú að þau
taki sjálf á sig útlit og yfirbragð skrímslisins.9
Þannig mætti halda því fram að í litla og
stóra skrímslinu sé að finna allan þann ótta
sem búi í hverju barni. Á hinn bóginn eru
aðalsöguhetjurnar tvær skrímsli sem ekki ber
að forðast eða óttast heldur eru þau vinir
okkar - þau eru alveg eins og við sjálf. Fyrir
utan þann lærdóm sem draga má af hverri
skrímslabók læra ungir lesendur að ekki megi
dæma bókina (eða öllu heldur, skrímslið) af
kápunni og að öll þurfum við að takast á við
svípuð vandamál, óöryggi og ótta - meira að
segja skrímsli.
Höfundur er doktorsnemi í íslenskum
bákmenntum
9 Marina Warner. 2000. OffWith Their Heads: Scaring,
Lulling and Making Mock. Vintage, England.