Börn og menning - 01.04.2014, Side 26

Hjörvar Pétursson
Óvitar, unglingar og einn andi úr
plasti
börnunum sínum. í mars síðastliðnum varð ég þeirrar gæfu aðnjótandi að fara í leikhús í
Það er alltaf gaman að fara í leikhús með
þrígang, sitt skiptið með hverju barni.
Óvitar eftir Guðrúnu Helgadóttur
Leikstjóri: Gunnar Helgason
„Ef strákurinn hefði ekki strokið að
heiman, þá hefðu þau kannski getað
leyst vandamálin heima hjá sér."
(Una, níu ára)
Handritið að Óvitum er skrifað af Guðrúnu
Helgadóttur. Hugmyndin er þekktari en frá
þurfi að segja: Börnin fæðast stór inn í heim
leikritsins og minnka síðan eftir því sem
tíminn líður. Þetta er dregið skýrt fram í
kómísku upphafsatriði sem gerist í fatabúð
þar sem foreldrarnir passa sig á að fötin séu
örugglega of lítil þegar þau eru keypt, svo
að krakkarnir geti skroppið saman í þau.
Aðalsöguhetjan, Guðmundur, á besta vininn
Finn. Finnur strýkur að heiman og felur sig
inni hjá Guðmundi, og samskipti þeirra og
feluleikurinn fyrir þeim sem leita að týnda
barninu er sá hverfipunktur sem skapar
dramað og skemmtunina í sýningunni.
Þetta verk er að verða kanóníserað í
íslenskri barnaleikritasögu; fyrst sett upp árið
1979 og uppsetningin í vetur er að minnsta
kosti sú fjórða. Upphaflegir Óvitar voru án
söngatriða en fyrir uppsetningu Leikfélags
Akureyrar árið 2007 samdi Jón Ólafsson
tónlist við texta Davíðs Þórs Jónssonar. I þetta
skipti var fönkhljómsveitin Moses Hightower
fengin til að sjá um tónlistina. Henni ferst það
vel úr hendi, titillagið límdi sig við heilann og
tónlistin féll að öðru leyti vel að sýningunni.
Söngur einstakra leikara var kannski ekki
eftirminnilegur, nema söngur Ágústu Evu
Erlendsdóttur í hlutverki litlu (lesist: stóru)
systur Guðmundar.
Sviðsmyndin var skemmtileg; hverfið
þar sem þessi ofvöxnu börn eiga heima
samanstendur af dótahúsum sem hvert
mannsbarn kannast við úr sínu eigin herbergi.
Heimili Guðmundar er brotið í sundur milli
gaflanna í upphafi sýningar svo opnast inn
á heimili sem er skipulagt eins og dúkkuhús:
tvö herbergi uppi, eldhús og baðherbergi
niðri og stofan opin út á framsviðið. Uppi
á mæninum er meira að segja handfang,
eins og á hverri stundu sé von á tíu metra
háu barni að sækja Playmobil-húsið sitt.
Við feðginin veltum sögninni í þessu mikið