Dagblaðið Vísir - DV - 19.03.2021, Blaðsíða 23

FÓKUS 23
É g byrjaði á blæðingum á því herrans ári 1990 – nánar tiltekið 16.
febrúar. Ég var alveg að fara
að fermast og farið að lengja
eftir þessu.
Nokkrum mánuðum fyrr
hafði mér áskotnast bók sem
átti eftir að hafa varanleg
áhrif á líf mitt. Bókin hét
Stelpnafræðarinn og var eftir
Miriam Stoppard. Í henni var
farið yfir allt það sem ung
stúlka þurfti að vita um ungl-
ingsárin, bólur og blæðingar
og ég man að ég las þetta af
áfergju enda lífsnauðsynlegar
upplýsingar á ferðinni. Mér
er sérstaklega minnisstæður
kaflinn um blæðingar en þar
stóð: Þegar þú byrjar á blæð-
ingum ertu orðin kona.
Glatað að vera síðust
Mig var farið að lengja eftir
mínum enda alveg að koma
að fermingu og mig grunaði
að allar vinkonur mínar væru
löngu byrjaðar án þess að ég
hefði það staðfest. Ég var hins
vegar fremur seinþroska og
hafði af því þungar áhyggjur
enda glatað að vera minnst og
síðust.
Þetta var fagur febrúar-
dagur og viðbrögð mín voru
ofsagleði. Bókstaflega. Ég
var loksins orðin kona og ég
hringdi sigri hrósandi í móður
mína í vinnuna og sagði henni
tíðindin. Hún samgladdist mér
ÞÓRA SIGURÐARDÓTTIR RITHÖFUNDUR OG BLAÐAMAÐUR
EVA RUZA SKEMMTIKRAFTUR
STELPNAFRÆÐARINN VAR BIBLÍAN
Þóra Kolbrá Sigurðardóttir las Stelpnafræðarann eftir Miriam Stoppard af mikilli áfergju
og tók mjög bókstaflega boðskap bókarinnar sem var: „Til hamingju! Þú ert orðin kona.“
FRÍPASSI Í SUND
Eva Ruza var aldrei neitt feimin
með blæðingarnar eftir að hún
byrjaði fyrst. Henni fannst þetta
samt hrikalega mikið vesen þó það
hafi alveg vanist með tímanum.
É g man svo sannarlega hvar ég var þegar Rósa frænka bankaði fyrst
upp á. Ég var nýbúin á hand-
boltaæfingu og skaust á kló-
settið áður en við vinkonurnar
áttum að taka strætó heim. Ég
man að ég hugsaði: „Sjitt, nei.“
Kallaði svo á bestu vinkonu
mína og við tókum sameigin-
lega ákvörðun um að ég myndi
setja pappír í buxurnar áður
en við hlupum að ná strætó.
Ég var aldrei neitt feimin
með blæðingarnar og fór nátt-
úrulega til mömmu um leið og
ég kom heim. Þetta var vesen.
Það var mín upplifun. Mér
fannst þetta hrikalega mikið
vesen, en eftir því sem tíminn
leið þá varð þetta bara partur
af lífinu.
Ég man samt í grunnskóla,
þegar það var sundtími, þá
fékk maður að sleppa sundi
ef þessi tími mánaðarins var í
gangi. Það var samt hrikalega
Ég tala opin­
skátt um
blæðingar við
dóttur mína og
systurdóttur.
Ég hringdi
sigri hrósandi
í móður mína
í vinnuna.
hallærislegt að svara „Já, T“ –
já, túr – til að kennarinn vissi
að maður færi ekki í sund. Mér
var samt svo sem sama. Nýtti
það óspart ef sundið hitti ekki
á á réttum tíma mánaðarins.
Þannig að þetta var hálfgerður
frípassi líka í sund.
Ég tala opinskátt um blæð-
ingar við dóttur mína og
systurdóttur, því ég vil að þær
upplifi engin vandræðalegheit
gagnvart þessum gangi lífs-
ins. En ég neita því ekki að
ég hugsa enn í dag „þetta er
vesen“. n
en ég man að mér þótti undar-
legt að hún væri ekki jafn
tryllt af gleði og ég.
Gleymdi að fara í búðina
Hún lofaði að koma við í búð á
leiðinni heim úr vinnunni og
kaupa fyrir mig dömubindi.
Ég var mjög skýr í máli. Mig
vantaði týpuna í skólapakkn-
ingum en þá voru nýkomin
samanbrotin bindi í pakkn-
ingum en þetta var þó nokkru
áður en vængirnir komu til
sögunnar. Þegar mamma kom
heim úr vinnunni kom í ljós að
hún hafði gleymt að koma við í
búð og ég ætla rétt að ímynda
mér að viðbrögð mín hafi
verið allt annað en yfirveguð
þar sem hún fór í snarhasti út
aftur og út í búð með skottið
milli fótanna.
Vesalings mamma hefur
enn ekki bitið úr nálinni með
þettaa og reglulega er það rifj-
að upp þegar hún gleymdi að
fara út í búð og dóttirin fékk
nærri því taugaáfall enda
ekki á hverjum degi sem ung
stúlka verður alvöru kona.
Þóra Kolbrá
Sigurðardóttir,
blaðamaður
og rithöf-
undur, var
hissa á því
að mamma
hennar væri
ekki jafn brjál-
æðislega kát
og hún sjálf
yfir blæðing-
unum.
MYND/ERNIR
Erla Hlynsdóttir
erlahlyns@dv.is
Erla Hlynsdóttir
erlahlyns@dv.is
Eva Ruza vill engin vandræðaheit tengd blæðingum. MYND/ERNIR
DV 19. MARS 2021