Hinsegin dagar í Reykjavík - aug. 2013, Side 16

16
Maður sér ekki vel nema með hjartanu
Nanna Úlfsdóttir í viðtali við Þorvald Kristinsson
Það var morgun einn í október 1971 að ég sá Nönnu í fyrsta sinn, í Árnagarði Háskóla Íslands, á ganginum þar sem nemendur
í þjóðfélagsfræði og íslensku áttu sameiginlegt reyksvæði. Það var á þeim árum þegar þjóðinni leyfðist að reykja í öruggu og
vernduðu umhverfi. Ljóshærð, tággrönn og stælt, svolítið eins og úr öðru landi. Aldarfjórðungi síðar hittumst við á vettvangi
Samtakanna ’78. Þá hafði hún með eftirminnilegum hætti sagt okkur af sjálfri sér í blaðaviðtali og ennþá jafn grönn og stælt
og um árið. Á vordögum 2013 bað ég Nönnu um að segja mér sögu sína. Við komum víða við en töluðum lengst um sameiginlegt
áhugamál beggja – ástina á tímum þagnarinnar, ástina á tímum sýnileikans.