Hinsegin dagar í Reykjavík - aug. 2013, Side 52

52
Árið var 2000
Húbert Nói Gunnarsson
Árið var 2000. Það var ágúst og ég átti
einn mánuð eftir í það að verða tvítugur
Hafnfirðingur. Hver viðburðurinn rak
annan þetta ár, ég kom út úr skápnum
(sjálfum mér til nokkurrar furðu), eignaðist
minn fyrsta kærasta, hætti í flugnámi, tók
þátt í minni fyrstu gleðigöngu, hóf mína
fyrri háskólagöngu og um haustið var ég
farinn að vinna sem barþjónn á flottasta
hinsegin bar borgarinnar (að mér fannst) –
MannsBar.
Hugvitssamlegur bar
Barinn sá var hannaður með það í huga að
vera fyrir karla sem vildu kynnast öðrum
körlum. Barborðið var hringur á miðju gólfi
svo að auðveldara væri að gjóa augum
yfir til næsta manns. Þótt staðurinn væri
fyrst og fremst ætlaður karlmönnum máttu
piltarnir taka með sér vinkonur sínar á
fimmtudagskvöldum. Athafnamaðurinn
Róbert G. Róbertsson, sem nú er látinn,
opnaði barinn þetta haust og ég man að
hann átti í smáerfiðleikum við yfirvöld
sem kröfðust þess að kvennasalerni væri á
staðnum, svo og salerni fyrir hreyfihamlaða.
Hann leysti þó þessar flækjur með mögu-
lega minnsta kvennasalerni í Reykjavík
og einstaklega rúmgóðu salerni fyrir
hreyfihamlaða sem þó var oftast bæði myrkt
og dularfullt. Mannsbar lifði ekki lengi, en í
andanum lifir staðurinn enn fyrir mér. Þar er
nú Ölstofa Kormáks og Skjaldar.
Ungliðarnir í Revolta
Mín fyrstu kynni af hinsegin heimi
höfuðborgarsvæðisins voru þegar ég mætti
á fund í húsnæði Samtakanna 78 veturinn
1999–2000. Þetta var umræðuvettvangur
ungra homma sem voru að feta sín fyrstu
skref í nýjum veruleika – reyna að átta sig á
því hvað það þýddi að vera samkynhneigður
og hverju það myndi mögulega breyta. Páll
Óskar Hjálmtýsson hélt erindi á fundinum
og stjórnaði umræðum. Síðan kynntist
ég mörgu góðu fólki í ungliðahreyfingu
Samtakanna ’78 sem þá kallaði sig Revolta.
Regnbogasalur félagsins var fastur
viðkomustaður á fimmtudagskvöldum (og
reyndar öðrum kvöldum líka) og þar var
setið, skrafað, hlegið og rætt undir rós.
Laugardagurinn 12. ágúst mun alltaf
skipa sérstakan sess í minningunni. Mér
kemur í hug orðið frelsi – ég varð frjáls. Ekki
aðeins hafði ég þegar komið út úr skápnum
fyrir fjölskyldu og nánum vinum, nú kom ég
út fyrir þjóðinni og öllum þeim sem vildu við
mig kannast. Mér kemur einnig í hug orðið
hugrekki – því ég þurfti að takast á við minn
eigin kjark þegar ég tók skyndilega áskorun
um að setjast upp á vagn þennan dag. Ég
segi hugrekki, því ég get ekki sagt að það sé
í eðli mínu að standa í sviðsljósinu. En það
gerðist þó þennan dag!
ævintýri álfaprinsins
Það var í fylgd nokkurra vina í Revolta
að ég kom í miðborgina þegar verið var
að undirbúa fyrstu gleðigöngu sögunnar.
Nokkrir kunningjar voru að leggja lokahönd
á vagn í sundi við Ingólfsstræti þar sem
klúbbur MSC Ísland var til húsa. Þetta
var glæsivagn sem aka átti í fararbroddi
göngunnar, dreginn af tveimur hrossum
(kyn þeirra eða kynhneigð fylgir ekki
sögunni) og á vagninum sátu álfakonungur
(Árni Pétur Guðjónsson) og álfadrottning
(Hanna María Karlsdóttir). Aftar á
Kóngur og
drottning
með prins
inum Húb
ert Nóa og
prinsessu
í fyrstu gl
eðigöngu
Hinsegin d
aga í Reyk
javík árið
2000.