Morgunblaðið - 14.01.2021, Page 40

40 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 14. JANÚAR 2021
✝ Gunnar A. Þor-mar tann-
læknir fæddist í
Reykjavík 21. júlí
1932. Hann lést á
hjartadeild Land-
spítalans 3. janúar
2021.
Foreldrar hans
voru Andrés G.
Þormar, f. 29. jan-
úar 1895, d. 30.
desember 1986, að-
algjaldkeri Landssímans, og
kona hans, Guðlaug Gunn-
arsdóttir, f. 15. apríl 1905, d. 15.
september 1974. Bróðir Gunn-
ars var Birgir A. Þormar lög-
fræðingur, f. 15. maí 1939, d. 11.
janúar 1996.
Gunnar kvæntist 26. ágúst
1960 Sveinbjörgu Sigurð-
ardóttur, f. 23. mars 1938, d. 27.
desember 2013. Foreldrar henn-
ar voru Sigurður Kr. Svein-
björnsson, f. 13. nóvember 1908,
d. 25. janúar 1999, frkv.stj. og
kona hans Ingibjörg Ingimund-
ardóttir, f. 16. febrúar 1908, d.
26. nóvember 1989. Þau skildu
árið 1968.
Börn þeirra eru Kristín Inga,
f. 7. júlí 1962, skrifst.stj. sem var
gift Einari H. Reynis, þau
skildu. Börn þeirra eru Bryndís
Inga, f. 1994, og Jósef Andri, f.
1996. Áður átti Kristín Þóreyju,
f. 1981, gift Jóhanni Þór Sveins-
í Grímsnesi, skólabarna í Vík í
Mýrdal 1970-86 og sá lengi um
tannlæknisþjónustu á vegum
Styrktarfélags vangefinna.
Einnig var hann tannlæknir
Kópavogsdeildar Landsp. og
stundakennari við Þroskaþjálfa-
skóla Íslands 1977-93.
Gunnar var alla tíð virkur í
Tannlæknafélagi Íslands og
gegndi stöðu formanns, endur-
skoðanda og gjaldkera og sat í
stjórn, sáttarnefnd, gerðardómi,
fræðslu- og skemmtinefnd,
stjórn styrktarsjóðs, nefndum
um málefni þroskaheftra og í
skólanefnd Tannsmíðaskóla
TFÍ. Árið 2012 var hann kosinn
heiðursfélagi TFÍ.
Hann var fyrsti formaður
Landsamt. Þroskahjálpar og var
sæmdur gullmerki þeirra 1991.
Sat í stjórn Skandinavíska tann-
læknafélagsins og Nordisk For-
ening for Handicaptvård frá
stofnun og heiðursfélagi frá
1991. Sat í framkvæmdanefnd
landsöfnunar Rauðu fjaðr-
arinnar 1976, var varaformaður
Styrktarfélags vangefinna, sat í
stjórnum Skálatúnsheimilisins
og Dentalíu hf.
Útför Gunnars fer fram hjá
Fossvogskirkju í dag, 14. janúar
2021, kl. 13 að viðstöddum nán-
ustu ættingjum og vinum.
Hægt verður að fylgjast með
útförinni á
https://www.streyma.is
Virkan hlekk á streymi má
nálgast á:
https://www.mbl.is/andlat
syni, börn þeirra
eru Rakel Emma, f.
2009, Ísey Gunnur,
f. 2013, og Elvar
Nóel, f. 2018. Andr-
ea, f. 22. apríl 1964,
list- og safnafræð-
ingur, gift Atla Má
Jósafatssyni. Börn
þeirra eru Elísabet,
f. 1994, Thelma
Rós, f. 1996, og
Gunnar Már, f.
1998. Ólafur, f. 6. apríl 1967,
starfsmaður hjá Lindex, og
Sveinbjörn, f. 12. maí 1968, kerf-
isstjóri, kvæntur Kristínu Þórs-
dóttur féhirði. Börn þeirra eru
Þór, f. 1991, Gunnar, f. 1996,
Guðbjörg, f. 2002, og Brynjar, f.
2004.
Gunnar lauk stúdentsprófi
frá VÍ 1952, Cand. Odont.-prófi
frá Tannlæknaháskólanum í
Ósló og öðlaðist tannlækn-
ingaleyfi 1957, naut NATÓ-
styrks til náms í tannlækningum
þroskaheftra og fatlaðra í Dan-
mörku og Sviss 1978 og stund-
aði framhaldsnám við Univers-
ity of Washington í Seattle 1986.
Hann var aðstoðartannlæknir
hjá Jóni Kr. Hafstein í Reykja-
vík 1958 og rak eigin stofu í
Reykjavík frá 1958 til starfs-
loka. Gunnar annaðist tann-
viðgerðir heimilisfólks að Skála-
túni í Mosfellsbæ og Sólheimum
Við kveðjum föður okkar með
nýársvísu Guttorms Vigfússonar
frá árinu 1925. Guttormur
langafi okkar sendi syni sínum
Andrési vísuna í minningu Sig-
ríðar langömmu.
Burt er bros af vörum
brostin gleði í sinni
fjör og sjón á förum,
förlast traustu minni.
Horfin er frá hörmum,
hún sem best mig studdi
vafði ástar örmum
og angurs brautir ruddi.
En því skal þrautir telja
þær eru systur elli
og sorgum sáðreit velja
sólarlags á felli.
Langa lífsins daginn
leitt mig hefur drottinn
heimilis blessað haginn
svo hamingju ber allt vottinn.
Nú skal guði gjalda
af gleði klökku og hlýju,
þakkir þúsundfaldar
á þessu ári nýju.
Sjötíu og fimm ár sólu
sá ég himinn renna,
nú hallar að njólu,
nú tekur ljós út brenna.
Kveðja frá börnum Gunnars,
Kristín, Andrea, Ólafur
og Sveinbjörn.
Þegar ég hitti Gunnar í fyrsta
skiptið, þennan stóra og mikla og
brúnaþunga mann, stóð mér ekki
alveg á sama. En svo fór ég að
koma oftar í Vesturbergið og þá
sá ég afann í honum. Ég minnist
matarboða á sunnudögum, hann
kenndi mér að meta gott rauðvín
og fallega muni. Ég fór einu sinni
í stólinn hjá honum, hann dró úr
mér endajaxl og þá kynntist ég
fagmennskunni.
Ég kom með barn í búið, var
búin að eignast Þór minn og tók
Gunnar honum eins og sínu
barnabarni frá upphafi. Svo
fæddist Gunnar Þormar yngri og
þá stækkaði hjartað í afa sem
eignaðist nafna og hefði dreng-
urinn ekki getað borið annað
nafn því mikið voru þeir líkir,
áttu mjög gott skap saman og
miklir mátar alla tíð. Það tók
ekki langan tíma fyrir afa að
vinna drenginn og fóru þeir víða
saman innan lands sem utan og
ferðirnar ófáar í bústaðinn og
heilu helgarnar sem hann var
með nafna sinn. Svo fæddist
Guðbjörg og það þurfti svolítið til
að vinna hana, en afi hafði sínar
leiðir og ís bjargar öllu. Hún fór í
ballett og kom afi á allar sýn-
ingar hjá henni og færði henni
alltaf rós að lokinni sýningu. Og
kjólarnir sem afi kom með, já
þeir voru ekkert slor og kápur og
peysur. Allt valið af kostgæfni í
bestu búðunum í London. Svo
kom Brynjar í restina og kallaði
afi hann alltaf Stubb og það var
ekkert mál fyrir þá tvo að kynn-
ast því stóra systir var til að leið-
beina, það væri allt í lagi hjá afa.
Og þó að Brynjar sé orðinn 16
ára og stærstur í fjölskyldunni
var hann alltaf kallaður „stubb-
ur“ af afa sínum.
Gunnar var ekki ræðinn mað-
ur og ekkert að láta í ljós tilfinn-
ingar en maður sá að hann elsk-
aði barnabörnin sín. Hann var
lengi vel með jólaboð og færði
börnunum gjafir og fékk ég alltaf
gjöf líka. Þó að hann væri ekki
ræðinn svona dags daglega þá
hélt hann flottar ræður og talaði
oft blaðlaust og í brúðkaupinu
okkar hélt hann flotta ræðu þar
sem stiklað var á stóru um
Svenna. Man ekki alveg ræðuna
en hann endaði hana svona: „Það
er alltaf gleðiefni þegar börnin
manns ná sér í góðan maka, og í
dag er ástæða til að gleðjast.“
Þetta þótti mér vænt um!
Elsku Gunnar minn, takk fyrir
samfylgdina til 26 ára. Við
Svenni munum passa upp á Óla
eins og við lofuðum þér.
Þótt sárt í huga sakni þín
og syrgi vinur hver.
Við heim til Guðs er heldur þú
í hjarta fylgjum þér.
(Höf. ók.)
Þín tengdadóttir,
Kristín Þórsdóttir.
Elsku afi Gunnar hefur nú
kvatt þennan heim. Mínar fyrstu
minningar um hann eru frá því
ég var í leikskóla, en hann átti
það til að sækja mig þangað.
Óvitinn ég kunni ekki á klukku
en vissi að afi ætlaði að sækja
mig klukkan fjögur svo ég bað
fóstrurnar ávallt um að láta mig
vita hvað klukkan væri svo ég
vissi hvað væri langt í afa. Þegar
afi svo mætti beið hann með út-
breiddan faðminn og ég kom
hlaupandi til hans á móti. Svo
miklir voru fagnaðarfundirnir.
Ég var svo lánsöm að koma úr
stórum hópi barnabarna og naut
hvert okkar góðs af afa. Á hverj-
um jólum voru haldin litlu jólin
hjá afa en þá klæddi hann sig
upp sem jólasvein og útdeildi
gjöfum. Þessi hefð vakti mikla
lukku meðal barnabarnanna. Afi
ferðaðist einnig mikið og kom
hann iðulega heim með falleg föt
og gjafir handa okkur.
Afi var duglegur að fara með
mig í leikhús og man ég allra
helst þegar hann fór með mig sex
ára gamla á Litlu hryllingsbúð-
ina í Borgarleikhúsinu. Ég man
ég var svo hrædd við mannætu-
plöntuna að ég hélt fyrir augun
nánast allan tímann, en þá var
gott að hafa afa sér við hlið sem
passaði upp á mann.
Á unglingsaldri hugðist ég
leggja land undir fót. Afa sem og
öðrum fjölskyldumeðlimum leist
ekki vel á þessa hugmynd mína
en vissu að það þýddi lítið að tala
mig úr henni. Þegar ég kvaddi
afa laumaði hann að mér smá-
vegis gjaldeyri og þar fylgdi með
miði. Á honum stóð að ég skyldi
hafa samband við hann um leið ef
ske kynni að ég lenti í alvarleg-
um vandræðum. Sem betur fer
kom ekki til þess en mér mun
alltaf þykja vænt um þessa hug-
ulsemi og væntumþykju sem ein-
kenndu samskipti okkar afa.
Á stundu sem þessari er svo
ótalmargs að minnast. Ég verð
afa ævinlega þakklát fyrir að
hafa auðgað barnæsku mína.
Yndislegri afa var vart hægt að
finna.
Elsku afi, ég mun sakna þín
um ókomna tíð.
Bryndís Inga Reynis.
Líf afa átti eftir að taka tals-
verðum breytingum þegar 19 ára
dóttir hans eignaðist stúlku.
Þetta var ekki framtíðin sem
hann ímyndaði sér fyrir dóttur
sína og taldi það koma í sinn hlut
að aðstoða hana með afabarnið.
Óvæntustu breytingarnar áttu
sér þó eflaust stað þegar hann
uppgötvaði að þarna fengi hann
nýtt upphaf. Því bæði vorum við
leitandi, ég að föður og hann að
tækifæri til að gera betur. Við
gátum því verið fyrir hvort ann-
að það sem við mest þurftum á
að halda. Saga okkar inniheldur
svo ótalmargar skemmtilegar,
yndislegar og dýrmætar minn-
ingar en mest minnist ég þó kær-
leikans og einlægni hans í minn
garð. Þrátt fyrir dekurumönnun
fyrstu árin reyndist honum erfitt
að ná mér á sitt band en hann
gafst þó aldrei upp og óskaði
sjálfur eftir því að gerast helg-
arafi og sérleg pössunarpía. Það
var svo ekki fyrr en í fyrstu utan-
landsferðinni okkar, ég þá tæp-
lega fjögurra ára, sem við loksins
náðum saman. Við vorum að
labba með höfninni þegar ég
missti dótið mitt í sjóinn, afi
teygði sig eftir því en það gekk
ekki betur en svo að hann datt
beint út í. Afi sagði að upp frá því
hefði myndast þegjandi sam-
komulag um að vera bestu vinir
og þannig hefur það verið alla
daga síðan. Það skipti eiginlega
ekki máli hvað við vorum að
gera, alltaf leið okkur vel saman,
gátum talað um allt en líka setið í
þögninni og notið félagsskapar
hvort annars. Hjá honum átti ég
alltaf heimili og man ég eiginlega
ekki eftir mér öðruvísi en með
annan fótinn hjá honum. Fyrir
utan að vera aðra hverja helgi
hjá honum var ég hjá honum á
jólunum, páskunum og sumrin.
Þegar ég var sjálf farin að ráða
ferðum mínum varð heimili afa
míns oftar en ekki fyrir valinu
því mér leið svo vel þar. Í öllum
próftörnum snúllaðist hann í
kringum mig og passaði að ég
fengi vel að borða og skorti ekk-
ert.
Þótt ég hafi vitað að við afi átt-
um einstakt samband þótti mér
samt alltaf jafn gaman að sjá
hversu undrandi fólk var á sam-
bandi okkar og mátti einu gilda
hvort þetta væru fóstrurnar mín-
ar á leikskólanum, vinkonur eða
samstarfsfólk, öll sögðu þau að
hann væri yndislegur afi og þar
er ég hjartanlega sammála, því
betri afa hefði ekki getað fengið.
Hann hvatti mig til dáða, studdi
mig í öllu því sem ég tók mér fyr-
ir hendur, sama hversu misgáfu-
legt honum fannst það. Hann
treysti mér og treysti því að ég
myndi finna mína leið. Fyrir vik-
ið hafði ég trú á mér sjálfri og
var óhrædd við að láta drauma
mína rætast. Vitandi að það biði
mín ávallt öruggur faðmur þegar
ég þurfti á að halda.
Afi var fasti punkturinn í lífi
mínu, hætti aldrei föðurlegri um-
hyggju eða að vera með áhyggj-
ur og góðlátlega stjórnsemi, allt
fram til síðasta dags. Missirinn
er mikill og söknuðurinn sömu-
leiðis.
Takk fyrir allt elsku afi minn
en þakka þér allra mest fyrir að
vera mér besti pabbinn og ekki
síður fyrir að vera yndislegur afi
barnanna minna. Þótt sögu okk-
ar hér á jarðríki ljúki núna,
treysti ég því að bönd okkar nái
til heima hvors annars, svo ég
geti enn fundið fyrir föðurlegri
umhyggju þinni og vinsemd.
Þórey Þormar.
Það er með miklum söknuði
sem ég kveð þig, afi Gunnar. Þú
hefur alltaf verið hluti af lífi
mínu, alla barnæskuna og inn í
fullorðinsárin. Ég er mjög þakk-
lát að hafa átt svona mikinn tíma
með þér og mun halda minningu
þinni hátt á lofti svo lengi sem ég
lifi, svo sterk áhrif hafði þín til-
vera. Það fór ekki á milli mála ef
þú varst á svæðinu, stór og mikill
maður og persónuleiki. Þú elsk-
aðir okkur barnabörnin mikið og
við fundum það.
Í óteljandi heimsóknum hjá
þér sem krakki var alltaf líf og
fjör, þú naust þín í afahlutverk-
inu og gafst af þér í formi leik-
fanga, súkkulaðis og húmors. Ef
þú varst í stuði máttum við
gramsa í stórum bala fullum af
smáaurum og eiga nokkra eða fá
Hraun sem var vel falið í verk-
færaskápnum. Á jólunum settir
þú upp jólasveinahúfu og skegg
og komst askvaðandi inn í stof-
una með svartan ruslapoka með
gjafir fyrir barnabörnin og ég
man að stundum var ég skelkuð
að sjá þennan hávaxna ógurlega
jólasvein.
Elsku afi, þú varst alltaf svo
sjálfstæður og hugmyndaríkur,
ferðaðist mikið og fórst um allar
trissur í erindagjörðum. Í seinni
tíð fékk ég það hlutverk að
skutla þér á milli staða, ein búð
varð að fimm eða þar til komið
var fram á kvöldmatartíma. En
það var með gleði í hjarta þegar
ég skildi þig eftir heima, sáttan
með afrakstur dagsins, dagblöð í
annarri hendi og góðgæti í hinni.
Kvöldmatartími var reyndar
mjög fljótandi hugtak fyrir þér,
hvort sem það var á sunnudegi í
Sæviðarsundi eða á aðfangadag,
þú komst bara þegar þú varst
tilbúinn. Það var samt ekki hægt
að erfa það við þig að vera of
seinn, enda hef ég greinilega
fengið þann eiginleika frá þér, afi
minn.
Þú hefur alltaf verið svo stolt-
ur af því sem ég hef tekið mér
fyrir hendur, samglaðst mér í
sigrum mínum og verið minn
helsti stuðningsaðili. Þér var
mjög annt um velgengni okkar
barnabarnanna og spurðir um
framtíðarplön í hverju samtali og
hafðir yfirleitt nokkrar hug-
myndir sjálfur. Þú varst aldrei
hrifinn af fjallabrölti mínu og ég
lærði fljótt að hætta að sýna þér
myndir af mér að klifra, þér leist
ekkert á blikuna og sagðir mér
sífellt að fara varlega.
Ég held fast í allar góðu minn-
ingarnar sem við eigum saman
og þakklát fyrir síðustu heim-
sóknina til þín á aðfangadag þar
sem þú varst svo glaður að sjá
mig og Thelmu. Þú munt alltaf
eiga stóran stað í hjarta mínu
sem er fullt af kærleik og þakk-
læti í þinn garð og ég veit að þér
líður vel núna.
Takk fyrir allt, elsku afi.
Kveðja,
Elísabet.
Kveðja frá
Tannlæknafélagi Íslands
Nú er sú rödd þögnuð. Kvadd-
ur er hugsjónamaður, brautryðj-
andi og heiðursfélagi í Tann-
læknafélagi Íslands. Gunnar
Þormar tannlæknir lést á hjarta-
deild Landspítalans sunnudag-
inn 3. janúar, 88 ára að aldri.
Eftir stúdentspróf lá leið
Gunnars í tannlæknaháskólann í
Ósló þar sem hann lauk kandi-
datsprófi 1957. Starfaði Gunnar
um hríð í Noregi, en hélt
tengslum við kollega þar um ára-
bil. Hann stundaði framhalds-
nám í tannlækningum þroska-
heftra og fatlaðra í Birmingham í
Alabama og í Danmörku og Sviss
á árunum 1974-78. Síðar stund-
aði hann nám við University of
Washington í Seattle. Á þessum
árum var Gunnar mikið í nor-
rænu samstarfi um málefni fatl-
aðra, var árum saman í stjórn
Nordisk Forening for Hand-
icaptandvård og í tvígang for-
maður. Gunnar var varaformað-
ur Styrktarfélags vangefinna í
Reykjavík og fyrsti formaður
Landssamtakanna Þroskahjálp-
ar. Gunnar var virkur í umræðu
um málefni fatlaðra allt fram á
síðasta dag. Árið 1991 varð hann
heiðursfélagi í Nordisk Forening
for Handicaptandvård og hlaut
gullmerki Landssamtakanna
Þroskahjálpar.
Gunnar var vel greindur,
kappsfullur, áræðinn og vílaði
hlutina sjaldan fyrir sér, en
trygglyndi og festa voru þó
helstu einkenni hans. Við fystu
kynni gat maður freistast til að
halda að Gunnar Þormar væri
það háttvísa prúðmenni sem
hann sýndist vera, en þegar á
reyndi að sækja og verja hags-
muni skjólstæðinga sinna var
hann harður í horn að taka, stóð í
hárinu á heilbrigðisyfirvöldum
og Tryggingastofnun ríkisins
þegar honum fannst hallað á
hagsmuni tannlækna, en sér-
staklega fatlaðra.
Gunnar Þormar var virkur í
félagsstarfi tannlækna og vart til
sá málaflokkur þar sem hann
lagði ekki hönd á plóg. Á náms-
árum kynnist hann málefnum
tannlækna og tannlæknafélaga
og taldi að margt mætti betur
fara í ranni íslenskra tannlækna.
Í formannstíð sinni beitti hann
sér fyrir aukinni endurmenntun
með reglulegum fræðafundum,
ársþingum og útgáfu Tann-
læknablaðs. Gunnar var hvata-
maður að gerð Tannlæknatals og
stækkun félagsheimilis tann-
lækna. Hann var gerður heiðurs-
félagi 2012.
Minnisstæðar eru ferðir með
Gunnari á tannlæknaráðstefnur í
Chicago, en hópur íslenskra
tannlækna sótti þær árlega í
febrúar. Þar var hann hrókur
alls fagnaðar.
Gunnar rak eigin stofu í
Reykjavík frá 1958 til 2003,
lengst af á Laugavegi 66, en síð-
ar Vegmúla 2. Jafnframt annað-
ist hann tannlækningar vistfólks
á Skálatúni og Sólheimum í
Grímsnesi, sá um tannlækninga-
þjónustu á vegum Styrktarfélags
vangefinna í Reykjavík og Kópa-
vogsdeildar Landspítalans.
Hann var kennari við Þroska-
þjálfaskóla Íslands um árabil.
Óræð eru örlög manna, ekki
síst leið okkar að loknu þessu
jarðlífi. Ef trú okkar er reist á
öðru tilveruskeiði, er ljóst að vel
verður tekið á móti öðlingnum.
Þar mun rödd hans heyrast hátt,
hann mun áfram verða fyrirferð-
armikill og sinna baráttumálum
sínum, þar sem frá var horfið.
Fyrir hönd Tannlæknafélags
Íslands kveðjum nú þennan ein-
staka samferðamann og kollega.
Blessuð sé minning Gunnars
Þormar.
Svend Richter.
Kveðja frá FUMFS –
félagi um munnheilsu
fólks með sérþarfir
Í dag kveðjum við brautryðj-
anda á sviði tannlækninga fyrir
fólk með sérþarfir á Íslandi. Árið
2001 tók Gunnar sig til og stofn-
aði Íslandsdeild NFH (Nordisk
Forening for Handicaptandvärd)
sem hlaut nafnið félag um munn-
heilsu fólks með sérþarfir með
skammstöfunina FUMFS. Þang-
að til hafði hann sjálfur verið Ís-
Gunnar A. Þormar
Minningarkort á
hjartaheill.is
eða í síma 552 5744
Ástkær eiginmaður minn, sonur, faðir,
stjúpfaðir og afi,
GÍSLI PÁLSSON,
Sjávargrund 8A, Garðabæ,
lést á krabbameinsdeild Landspítalans
laugardaginn 9. janúar.
Jarðarför verður auglýst síðar.
Dagný Björk Pétursdóttir
Soffía Stefánsdóttir
Ólivía Gísladóttir
Páll Gíslason
Fríða Sædís Gísladóttir
Anný Rós Ævarsdóttir
Andri Pétur Dalmar Dagnýjarson
Andri, Sunna, Emilía, Jenný og Gabríel