Morgunblaðið - 14.01.2021, Qupperneq 43

MINNINGAR 43
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 14. JANÚAR 2021
✝ Sverrir Gunn-arsson fæddist
á Akureyri 28. mars
1927. Hann lést á
líknardeild Land-
spítalans 1. janúar
2021. Foreldrar
hans voru hjónin
Inga Sigurrós Guð-
mundsdóttir frá
Reykjavík, d. 1991,
og Gunnar Snorra-
son frá Akureyri, d.
1974. Eldri bróðir Sverris var
Snorri Rögnvaldur, d. 1979.
Yngri systkini hans voru Svan-
hildur Lovísa, d. 2013, Gunnar,
d. 2010, og Inga Kristín, f. 1941,
búsett í Kanada.
Sverrir kvæntist Jónu Sigríði
Marteinsdóttur frá Neskaupstað,
f. 1931. Börn þeirra eru Inga
María, f. 1956, gift Guðfinni Ein-
arssyni; börn Eva Sigurrós og
Jenný Maren. Svanhildur Krist-
ín, f. 1958, gift Bjarna Bjarna-
syni; börn Edda Hrund og Sverr-
ir. Marteinn, f. 1962, kvæntur
Margréti Halldórsdóttur; börn
Sandra Björk, Hanna María,
Sverrir Hákon og Rebekka.
Barnabarnabörn eru tíu. Sverrir
og Jóna Sigríður skildu eftir 30
ára hjónaband. Fyrir átti Sverrir
soninn Sigurð Halldór, d. 5. apríl
2020. Móðir hans er María
Sigurðardóttir. Maki Sigurðar
var Mary Pat Frick, d. 8. mars
inni Dröfn í Hafnarfirði, fyrst
sem yfirsmiður og síðar yf-
irverkstjóri til starfsloka 1997. Á
þessum árum í Hafnarfirði
kenndi Sverrir fagteikningar í
skipasmíði við Iðnskólann í
Hafnarfirði. Síðast var hann
kennari hjá Iðnskólanum orðinn
84 ára. Hann var margoft skip-
aður meðdómari við Héraðsdóm-
stól Reykjavíkur, Héraðsdómstól
Hafnarfjarðar og í Borgarnesi,
auk þess var hann skipaður
matsmaður við þessa dómstóla.
Á námsárum Sverris stofnuðu
hann og samnemendur hans í
skipasmíði Félag skipasmíða-
nema og var Sverrir formaður
þess. Að loknu námi gekk hann í
Sveinafélag skipasmiða þar sem
hann var kosinn í stjórn og var
ritari félagins þar til hann flutti
til Neskaupstaðar.
Sverrir var listhagur og naut
þess til æviloka að renna og
smíða gjafir til fjölskyldu og
vina. Auk þess var hann virkur
þátttakandi í félagslífi; meðal
annars tefldi hann og spilaði
brids. Riddarinn, skákklúbbur
eldri borgara, sæmdi hann heið-
ursriddaranafnbót í virðingar-
og þakklætisskyni fyrir störf og
þátttöku í klúbbnum allt frá
stofnun hans árið 1998.
Útförin fer fram frá Hafn-
arfjarðarkirkju 14. janúar 2021
klukkan 13 og í ljósi aðstæðna
verða aðeins nánustu aðstand-
endur viðstaddir.
Streymt verður frá útför:
https://youtu.be/08P3N0Qsb_Y
Virkan hlekk á slóð má nálg-
ast á:
https://www.mbl.is/andlat
2020. Sverrir
kynntist Kristrúnu
Stefánsdóttur frá
Minni-Borg í Gríms-
nesi, f. 1937, og
undu þau hag sínum
saman síðustu sex-
tán árin.
Sverrir lauk
námi frá Iðnskól-
anum í Reykjavík
og námi í skipa-
smíði frá Slippfé-
laginu í Reykjavík. Hann fékk
meistararéttindi í skipasmíði
1952. Sama ár var hann ráðinn
meistari og verkstjóri hjá Drátt-
arbrautinni hf. í Neskaupstað.
Hann kenndi einnig skipateikn-
ingar við Iðnskólann í Neskaup-
stað.
Í lok árs 1959 flutti Sverrir
ásamt fjölskyldu til Reykjavíkur
og síðar í Kópavog þar sem þau
byggðu hús á Hlíðarvegi 20. Þar
bjuggu í mörg ár tvær samrýmd-
ar fjölskyldur með barnahópinn
sinn, hvor á sinni hæðinni. Sverr-
ir og Jóna Sigríður byggðu síðan
hús á Þrúðvangi í Hafnarfirði og
fluttu þangað ásamt börnum sín-
um 1974. Sverrir bjó í Hafn-
arfirði til dauðadags.
Sverrir stofnaði og var fram-
kvæmdastjóri skipasmíðastöðv-
arinnar Nökkva hf. í Garða-
hreppi. Í upphafi árs 1963 hóf
hann störf hjá skipasmíðastöð-
Á nýársdag kvaddi tengdafaðir
minn, Sverrir Gunnarsson. Hann
hafði ekki verið veikur lengi og
var erfitt að horfa upp á hann
missa þróttinn þessa síðustu
mánuði.
Hann missti þó aldrei móðinn
og ætlaði sér að ná heilsu aftur.
Lengi vel trúðum við að það
myndi gerast því Sverrir var
ákaflega hraustur maður allt sitt
líf. Hann lifði heilsusamlegu lífi,
synti til dæmis á hverjum degi,
þar til loka þurfti sundlaugum
vegna veirunnar. Það varð honum
áfall þar sem sundið gerði honum
svo gott.
Þar hitti hann líka félaga sem
hann rabbaði við og fékk sér kaffi
með eftir sund.
Samskipti okkar hafa að mestu
farið fram á laugardögum í gegn-
um tölvu síðustu árin. Sverrir
hringdi hvern laugardag á Skype.
Það var órjúfanlegur þáttur í líf-
inu að tala við hann þannig,
skiptast á að sýna hvað hefði
komið út úr rennibekknum og
naut ég oft leiðsagnar hans í
gegnum netið.
Sverrir var listasmiður, hafði
rennt úr tré næstum allt sitt líf.
Skapað marga fallega muni. Fyr-
ir rúmum tveimur árum, þegar ég
var í heimsókn á Íslandi, fór hann
með mig niður í vinnustofuna sína
og sýndi mér handtökin við renni-
bekkinn.
Oft töluðum við um að hann
gæti komið í heimsókn og kennt
mér meira, enda er hans kunn-
átta og reynsla eitthvað sem ég
næ aldrei þótt áhugi á rennismíði
sé til staðar.
Marga veiðiferð fórum við fyrr
á árum og nokkrum sinnum kom
hann með mér og fjölskyldu til
Víkur. Sjötíu og fimm ára kom
hann að heimsækja okkur til
Englands. Við fórum þá til Lond-
on og skoðuðum báta á Thames-
ánni, sem ég hafði verið að vinna
við. Á áttatíu og fimm ára afmæli
sínu kom hann til okkar til Nor-
egs.
Þá fórum við um alla Osló og
nutum þar leiðsagnar tengdason-
ar Kristrúnar hans. Það var ekki
að sjá á Sverri að aldurinn væri
farinn að segja til sín. Við gönt-
uðumst oft með hvert hann myndi
heimsækja okkur á níutíu og
fimm ára afmælisári sínu.
Að leiðarlokum vil ég þakka
tengdaföður mína samfylgdina
síðustu þrjátíu og fimm ár, og fyr-
ir samskipti sem aldrei bar
skugga á. Hann var traustur og
góður maður og hans verður sárt
saknað.
Guðfinnur Einarsson.
Mínar fyrstu minningar tengd-
ar afa eru að þiggja af honum rús-
ínur í eldhúsinu á Þrúðvanginum
og brölta á eftir honum um slipp-
inn í Dröfn. Þegar ég var átta ára
færði afi mér fiðlu sem hann hafði
keypti á markaði í Búlgaríu og
flutt með sér til Íslands. Fiðlan
hafði ágætan hljóm og nýttist
mér í mörg ár en vakti gjarnan
athygli vegna þess hversu appels-
ínugul hún er – auk þess sem hún
er merkt “Stradivarius“.
Afi hefði orðið 94 á þessu ári en
þrátt fyrir háan aldur var hann
lengst af við mjög góða heilsu.
Hann fór daglega í sund - oft hjól-
andi - og í kaffi með félögunum.
Hann tefldi líka og spilaði bridge,
var duglegur að ferðast og sækja
ýmiss konar skemmtanir og við-
burði.
Hann varði þó líka alltaf mikl-
um tíma á verkstæðinu sínu – og
seinna í kompunni á Herjólfsgötu
þar sem hann hafði komið sér upp
smíðaaðstöðu.
Þegar ég þurfti á að halda var
afi alltaf innan handar tilbúinn að
smíða, græja og gera það sem
þurfti; t.d. svaf ég stóran hluta
ævinnar í rúmum sem afi smíðaði
undir mig. Afi var 86 ára þegar
hann setti upp vegg í íbúðinni
minni og smíðaði hillur í geymsl-
una.
Þegar sprakk á bílnum, skipta
þurfti um rúðu í svaladyrunum
eða fá hita á ofnana inni í stofu
var alltaf hægt að kalla á hann
eftir aðstoð.
Það má segja að minningar um
hann leynist í hverju horni; lamp-
ar, krukkur, fuglar og aðrir mun-
ir sem hann smíðaði og gaf mér
minna á traustan og góðan mann
sem ég kem til með að sakna mik-
ið.
Ég er þakklát fyrir að dóttir
mín hafi fengið að kynnast „gang-
afa“ sínum og eiga með honum
margar gæðastundir. Hún á
margar góðar minningar um bíl-
túra, sundferðir og leikfangabíla
og –báta sem hann smíðaði handa
henni eftir pöntun.
Hvíl í friði elsku afi minn.
Þín
Edda
Elsku afi minn.
Ég trúi því varla að þú sért far-
inn frá okkur.
Næst þegar ég kem til Íslands
get ég ekki skroppið í bakaríið og
keypt bakkelsi fyrir okkur og set-
ið með þér og heyrt þig segja sög-
ur af því þegar ég var krakki. Þú
hafðir lúmskt gaman af að rifja
upp minningar frá því í gamla
daga. Þú nefndir oft söguna þeg-
ar þú komst, eins og mjög oft, á
sunnudegi að sækja mig í sund.
Ég sem var að verða unglingur,
var ekki alveg á því að vera með.
„En afi minn, fer þá enginn með
þér?“ „Nei Eva mín, ég fer þá
bara einn.“ „Jæja þá afi minn, ég
skal þá koma með þér.“ Og svo
hlóstu.
Mér verður oft hugsað til ferð-
arinnar okkar til Ítalíu og jól voru
aldrei jól nema að fara til afa á
jóladag í hangikjöt og fiskihlaup-
ið fræga.
Sagan um hvernig krummi
hefði borðað puttann þinn, sem
ég trúði langt fram á fullorðinsár,
er ég komst að því að þú hefðir
sagað af þér puttann.
Ferðir með þér í Dröfn þar
sem ég horfði á þig renna og
smíða. Ég er svo heppin að eiga
fleiri hluti sem þú renndir, lampa,
skálar og kertastjaka. Þú varst
fagurkeri mikill og ég var svo
endalaust stolt af að þú værir afi
minn.
Afi minn sem fór í sund,
göngutúra og keyrðir út um allt
kominn yfir 90 árin. Geri aðrir
betur.
Við vorum heppin að hafa feng-
ið að hafa þig svona lengi og að þú
hefðir svona góða heilsu.
Minningarnar eru svo margar
að ég gæti skrifað heila bók, og á
meðan ég hef þær hef ég enn þá
hluta af þér hjá mér og nú er það
mitt að segja mínum börnum sög-
ur af langafa.
Þangað til við hittumst aftur.
Þín
Eva Rós.
Afi minn var einstakur. Ég er
ekki frá því að hann hafi getað
allt. Frá því ég var pínulítil man
ég alltaf eftir afa að smíða eitt-
hvað. Skip, hús, handrið, stiga og
skrautgripi, hann gat þetta allt.
Þegar ég kom í heimsókn var
hann meira að segja alltaf búinn
að baka eitthvert sætabrauð -
mikið var hann flinkur! Ég held
að það hafi ekki verið fyrr en eftir
að hann kynntist Kristrúnu fyrir
16 árum og hún tók við bakstr-
inum að ég áttaði mig á því að
hann hefði bara verið svona dug-
legur að versla í bakaríi áður en
ég kom.
Já, afi var sko aldeilis með
húmorinn í lagi. Meira að segja í
veikindum hans fann hann tíma
til að grínast í hjúkkunum sem
önnuðust hann. Hann var öllum
sem hann hitti kær og það var
gaman að ræða við hann um allt
milli himins og jarðar. Pólitík,
sögur af hans víðtæku lífsreynslu
og verkalýðshreyfingin voru í
uppáhaldi. Ég var ekki orðin tán-
ingur þegar hann kom í heimsókn
á meðan ég vann úti í garði hjá
pabba. Afi spurði mig hvað pabbi
væri að borga mér fyrir verkið og
ég sagði að það væri nú lítið sem
ekkert. Hann var ekki lengi að
segja mér að ég skyldi heimta
kauphækkun ellegar skyldi ég í
verkfall.
Ég naut þeirra forréttinda að
fá að eyða miklum tíma með afa
síðustu mánuði. Hann hafði brot-
ið á sér mjaðmagrindina og var
orðinn óþolinmóður hvað það tók
langan tíma að ná sér. Því var ég
nú ekki sammála, en hann náði
upp alveg merkilegum kröftum á
mjög stuttum tíma. Hann hafði jú
haldið sér í góðu formi allt sitt líf
með reglusemi, líkamlegri vinnu
og sundi upp á hvern einasta dag.
Það eru nú ekki margir 93 ára
menn sem eru enn með bílpróf
eins og afi.
Kristrún, sambýliskona afa,
held ég að hafi líka haldið honum
ungum. Þau voru svo hamingju-
söm saman og bæði alveg jafn
dugleg. Þau voru alltaf út og suð-
ur, út um allt land og allan heim.
Hann var orðinn 89 ára gamall
þegar þau fóru saman alla leið til
Taílands, af því að afi vildi fara
þangað á meðan hann var enn
ungur.
Þetta finnst mér svo lýsandi
fyrir hann afa, lífsgleðin, dugnað-
urinn og húmorinn.
Elsku afi minn, takk fyrir allar
minningarnar og stundirnar okk-
ar saman, þær eru ómetanlegar.
Hanna María Marteinsdóttir.
Fyrstu minningar mínar um
langafa eru frá því að ég var um
það bil tveggja ára og sat í skott-
inu á jeppanum hans, það var
bara einfaldlega sætið mitt í öll
skiptin sem ég fór í bílinn með
honum, sem var frekar oft. Hann
var mikill smiður og ég fór oft
með honum í smíðakompuna og
fékk að horfa á hann smíða og
stundum hjálpa til með því að til
dæmis rétta honum verkfæri,
sópa sagið og líka leika með sagið
og búa til stafi og mynstur úr því.
Svo þegar ég varð eldri fór ég að
hjálpa til í eldhúsinu. Afi fór í
sund á hverjum degi og ég fékk
stundum að koma með og þá sat
ég í skottinu í bílnum.
Á flestum jólum var hann og
konan hans Kristrún með okkur,
við borðuðum saman, opnuðum
pakka og höfðum það huggulegt.
Hann var líka alltaf með afmælið
mitt á hreinu og ég fékk alltaf
góðar gjafir frá honum. En síð-
asta haust fór hann að verða veik-
ur og hætti að geta gengið og
þurfti alls konar hjálp, en hann lét
það ekki stoppa sig, hann ætlaði
aftur að fara í sund og verða
hraustur aftur, en honum fór sí-
fellt versnandi og var ekki á bata-
vegi. Ég man eftir síðasta skipt-
inu sem ég sá hann, ég hélt í
höndina á honum og sá hvernig
honum leið, honum leið ekki vel.
Þó að þetta sé erfitt er samt gott
að hann sé á betri stað.
Svanhildur Lea.
Við fráfall mágs okkar systra,
Sverris Gunnarssonar, viljum við
minnast hans með þakklæti. Það
var mikið lán þeirra beggja,
Kristrúnar systur okkar og
Sverris, að eiga saman 16 gæfu-
söm ár, bæði komin á efri ár.
Sverrir var strax boðinn velkom-
inn í stórfjölskylduna. Þau kynnt-
ust í starfi eldri borgara í Hafn-
arfirði og höfðu bæði misst maka
sína, sem báðir voru Norðfirðing-
ar. Sverrir og Kristrún voru virk í
starfi eldri borgara enda bæði af-
ar félagslynd. Þau áttu margt
sameiginlegt, dansinn, göngu-
ferðirnar, ferðalögin og sópuðu
að sér bridge-verðlaunum á mót-
um. Sverrir átti gjarnan nýjan bíl
og sá um aksturinn þar til hann
veiktist í haust. Sverrir og Krist-
rún voru jafningjar. Samband
þeirra var kærleiksríkt, þau
hjálpuðust að við heimilishaldið
og saman bjuggu þau sér heimili í
Hafnarfirði en þar áttu þau bæði
íbúð. Við systur þökkum Sverri
samfylgdina og vottum Kristrúnu
systur okkar og fjölskyldum
þeirra beggja innilega samúð.
Blessuð sé minning Sverris.
Ólöf og Ingunn Stefánsdætur.
Allt er í lífinu hverfult líkt og á
taflborðinu. Það var dapurlegt að
heyra af fráfalli okkar góðar vin-
ar og skákfélaga, Sverris Gunn-
arssonar, skipasmíðameistara og
rennismiðs, nú í ársbyrjun, þótt
vissulega megi við öllu búast í
þeim efnum þegar aldurinn fær-
ist yfir, hvað þá þegar menn eru
komnir á tíræðisaldur.
Sverrir tefldi sjálfum sér og
öðrum til ánægju og yndisauka í
skákklúbbi eldri borgara, Ridd-
aranum í Strandbergi, Safnaðar-
heimili Hafnarfjarðarkirkju,
vikulega um nær tuttugu ára
skeið eftir að hann komst á eft-
irlaunaaldur og reyndist þar
mörgum skeinuhættur. Alveg
fram til þess að veiran skæða
skarst í leikinn fyrir tæpu ári og
hamlaði öllu skákmóthaldi og öðr-
um mannamótum. Þá var sjálf-
hætt.
Sverrir hafði alla tíð haft mik-
inn áhuga fyrir manntafli og
fylgst með á því sviði og leyst
skákþrautir þótt honum gæfist
ekki tími til að tefla nema af og til
í þröngum vinahópi. Þess í stað
uppfræddi hann afkomendur sína
þeim mun meira og betur um
leyndardóma skáklistarinnar.
Í skákmótunum Æskan og ell-
in var hann lengi elsti þátttakand-
inn síðustu 12 árin sem og í Sum-
armótunum við Selvatn á vegum
skákdeildar KR og seldi sig dýrt.
Kominn vel á níræðisaldur lét
hann sig ekki muna um að fylkja
liði með hópi eldri skákmanna
sem hélt til Berlínar til keppni við
eitt elsta og virtasta taflfélag
Þýskalands, „Kreuzberg Schack
Club“, á 20 borðum og stóð fyrir
sínu.
Sverrir var sleginn til heiðurs-
riddara Riddarans fyrir 10 árum í
virðingar- og þakklætisskyni fyr-
ir „Framlag hans til klúbbstarfs-
ins; gæsku hans og góðsemi;
þrautseigju hans og háttvísi og
eindreginn sigurvilja á skákborð-
inu,“ eins og sagði á heiðursskjal-
inu.
Það eru orð að sönnu um þann
mæta öldung sem nú er allur og
mikill sjónarsviptir er að.
Genginn er traustur félagi og
hvers manns hugljúfi, sem verður
öllum þeim sem við hann öttu
kappi og honum kynntust minn-
isstæður.
Blessuð sé hans góða minning.
F.h. Riddarans – skákklúbbs
eldri skákmanna.
Einar S. Einarsson
erkiriddari.
Nú er því miður komið að
kveðjustund eftir stutt veikindi
afi míns. Afi var skýr og heilsu-
hraustur nánast fram til hins síð-
asta. Hann synti daglega og spil-
aði brids og tefldi skák vikulega.
Hann var duglegur að læra á nýja
tækni, sem er ekki sjálfsagt fyrir
mann á níræðisaldri; í tölvunni
sinni tefldi hann skák, las fréttir
og talaði við ættingja í gegnum
netið. Hann smíðaði frá því að ég
man eftir mér og sendi mér hver
einustu jól fallega rennda tré-
fugla, þar með talin síðustu jól,
viku áður en hann kvaddi. Hann
var fyrirmynd þegar kom að því
að eldast.
Afi hafði sterkar skoðanir en
var alltaf rólegur í skapi. Þótt síð-
asta ár hafi verið erfitt fyrir hann,
sérstaklega þegar Sigurður, son-
ur hans og móðurbróðir minn, féll
frá síðasta vor, tók hann öllum
áföllum með miklu jafnaðargeði.
Hann var jarðbundnasti og hóf-
samasti maður sem ég þekki.
Eftir að ég flutti til útlanda
vorum við í reglulegu sambandi í
síma og hittumst alltaf þegar ég
átti leið til Íslands. Afi og Krist-
rún hans höfðu einstaklega gott
lag á því að taka á móti gestum og
ég fékk alltaf mjög góðar mót-
tökur hjá þeim. Ég mun sakna
þess að hitta afa minn þegar ég
fer næst til Íslands.
Sverrir
Sverrir
Gunnarsson
Sálm. 86.11
biblian.is
Vísa mér veg þinn,
Drottinn, að ég
gangi í sannleika
þínum, gef mér
heilt hjarta, að ég
tigni nafn þitt.
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
INGA ÓLAFSDÓTTIR,
Vesturgötu 7, Reykjavík,
lést á Vífilsstöðum föstudaginn 1. janúar.
Jarðarförin fór fram í kyrrþey að ósk hinnar
látnu.
Una Árnadóttir Einar Hörðdal Jónsson
Ólöf Ingibjörg Baldursdóttir Gústaf Adolf Skúlason
barnabörn og barnabarnabörn
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir, afi og langafi,
MAGNÚS ÞORGEIRSSON,
húsgagnasmiður og Strandamaður,
Espilundi 7, Garðabæ,
lést á hjúkrunarheimilinu Ísafold föstudaginn 8. janúar.
Margot Häusler
Emma Björg Magnúsdóttir Gunnlaugur Gunnarsson
Páll Þór Magnússon Gabríela Kristjánsdóttir
Brynjar Már Magnússon
barnabörn og barnabarnabörn