Morgunblaðið - 14.01.2021, Side 47

MINNINGAR 47
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 14. JANÚAR 2021
Stundum verður vetur
veröld hjartans í.
Láttu fræ þín lifa,
ljóssins Guð, í því.
Gef oss þitt sumar
sólu þinni frá.
Kristur, kom og sigra,
kom þú og ver oss hjá.
(A. Frostenson – Sigurbjörn
Einarsson)
Það er komið haust og um
skólabyggingu Hlíðardalsskóla
hljóma glaðværar raddir ungs
fólks. Sum okkar þekkjast frá
vetrinum á undan en svo voru
nýjar raddir að bætast við hóp-
inn. Fram undan voru mánuðir
þar sem við myndum deila saman
lífi okkar í námi og leik. Við vor-
um full eftirvæntingar að kynn-
ast nýjum skólasystkinum, eign-
ast nýja vini. Þannig var það með
okkur Önnu, við komum úr ólík-
um áttum, önnur frá sjávarþorpi
og hin úr sveit, en báðar frá
mannmörgum heimilum. Frá
fyrsta degi bundumst við vináttu-
böndum sem varað hafa rúm 60
ár. Við vorum í júlí árið 1959
staddar á vikulöngu ungmenna-
móti aðventista sem þá var haldið
í Skógaskóla. Sumir gistu í skóla-
byggingunni en svo var hópur
ungs fólks sem tjaldaði og þar á
meðal vorum við Anna. Þessi
vika var dásamleg og svo margt
brallað og skemmtilegt gert. Oft
höfum við rifjað upp þessa daga.
Við Anna vorum ekkert að flækja
málin þegar kom að því að velja
okkur maka og það gerðist ein-
mitt á þessu móti. Okkar beggja
val voru skólabræður okkar og
voru það góðar ákvarðanir. Árin
færðust yfir og meiri tími gafst
til samskipta. Dagsferðalög hing-
að eða þangað voru skipulögð
með stuttum fyrirvara, eða að við
hittumst á kaffihúsi eða færum í
ísbíltúr. Aldrei skorti umræðu-
efni, HDS-árin, fréttir af gömlum
skólafélögum og svo daglega líf-
ið. Þær eru svo margar minning-
arnar sem við höfum yljað okkur
við, sérstaklega síðari ár þar sem
við rifjuðum upp, hlógum að og
öðluðumst nýjan skilning á. Sér-
staklega áttum við mörg símtölin
á kvöldin á liðna árinu þar sem
Anna Guðlaug
Þorsteinsdóttir
✝ Anna GuðlaugÞorsteinsdóttir
fæddist 17. nóv-
ember 1943. Hún
lést 31. desember
2020.
Útför Önnu fór
fram 13. janúar
2021.
ekki var hægt að
hittast vegna veir-
unnar og þá deild-
um við fréttum af
því sem er okkur
kærast, sem er sí-
stækkandi hópur af-
komenda okkar.
Anna var einstak-
lega vel gerð og góð
kona, hún og Óli
voru samhent í öllu
sínu og héldu vel ut-
an um allan hópinn sinn. Við er-
um innilega þakklát fyrir að hafa
notið vináttu þeirra hjóna í öll
þessi ár og Önnu er sárt saknað.
Guð blessi ástvini hennar alla.
Sigríður og Ármann.
Kær vinkona okkar, Anna, er
látin. Andlát hennar hennar var
óvænt og ótímabært.
Anna og Óli, maðurinn hennar,
hafa verið okkar kærustu vinir í
vel yfir hálfa öld. Það verður því
mikil eftirsjá að henni fyrir okk-
ur og mikill missir fyrir Óla og
fjölskyldu hans.
Anna var traust vinkona og
trygglynd. Hún hafði góða nær-
veru, var glaðleg, með fallegt
bros og dillandi hlátur. Hún var
blíð og hugsunarsöm og vildi allt
fyrir alla gera. Fyrir henni komu
allir á undan henni í þörfum,
hvort sem það var fjölskylda
hennar, vinir eða aðrir sem hún
taldi að þyrftu á aðstoð að halda.
Hún tók erfiðleikum af æðru-
leysi, hugprýði og mikilli þolin-
mæði. Hún trúði á Guð og trú
sína sýndi hún í góðum verkum.
Anna hafði gaman af að
ferðast og við eigum einstaklega
góðar minningar frá mörgum
ferðum bæði utan- og innanlands
með henni og Óla. Einnig tengj-
umst við sterkum fjölskyldu-
böndum. Við eigum barnabörn
og langömmu/afabörn saman því
dóttir okkar, Cecilie, er eigin-
kona Kristins, elsta sonar Önnu
og Óla. Við höfum því átt margar
dýrmætar stundir saman með
sameiginlegri fjölskyldu okkar.
Okkur þótti ákaflega vænt um
hana og við munum sakna henn-
ar sárt. Hennar sæti getur eng-
inn fyllt.
Við viljum minnast hennar
sérstaklega með fáeinum orðum
úr Orðskviðum Salómons þar
sem segir: „Margar konur hafa
sýnt dugnað en þú tekur þeim
öllum fram.“
Elsku Óli, Kiddi, Cissý, Steini,
Íris, Brynjar, Örvar og fölskyld-
ur, systkini Önnu og fjölskyldur,
megi góður Guð hugga ykkur í
sorg og söknuði. Megi minningin
um góða konu leiftra í huga ykk-
ar.
Ásta og Björgvin.
Elsku mamma er farin, allt of
fljótt og allt of hratt. Sjötíu og sjö
ár er ekki hár aldur í dag og alls
ekki í hennar langlífu fjölskyldu.
Það er ótrúlegt að hugsa sér að
hún var með okkur í Friðlandi að
Fjallabaki í september síðast-
liðnum í dásamlegu veðri og var
hin hressasta. Hversu dýrmætt
er að eiga slíkar minningar núna
þegar ekki er hægt að bæta fleir-
um við.
Við erum ennþá að reyna að ná
utan um þessa staðreynd, að
hennar glaða rödd og hlátur
heyrist ekki lengur. Hennar ein-
staka umhyggja fyrir fólkinu
sínu og öllum þeim sem á vegi
hennar urðu er ekki sjálfgefin.
Það er einstök náðargáfa að setja
alltaf vellíðan og velferð annarra
framar sinni eigin. Við nutum öll
hennar óskilyrta kærleika og
umhyggju allt til enda. Hún sagði
fyrir nokkrum vikum að það sem
hún væri hvað þakklátust fyrir
væri hve afkomendur hennar
væru gott fólk. Henni fannst
þannig að líf hennar hefði skilað
einhverju góðu inn í þennan
heim, hvernig er hægt að biðja
um meira en það? Alveg fram á
síðustu stundu var hún æðrulaus
og tók hlutunum eins og þeir
komu, hversu erfiðir sem þeir
voru. Það er nokkuð sem ég vona
að okkur sem eftir lifum takist að
tileinka okkur.
Það var ótrúlega dýrmætt að
fjölskyldan hennar skyldi vera
nánast öll hjá henni þegar hún
kvaddi. Hún kvaddi í faðmi fjöl-
skyldunnar sem hún elskaði.
Við kveðjum mömmu í dag
með miklum söknuði. Þeim sem
gefa mikið af sér af kærleika og
gleði er sárt saknað. En þótt
söknuðurinn sé mikill er þakk-
lætið enn meira fyrir allt það
góða sem við munum aldrei
gleyma.
Kristinn Ólafsson.
Það er erfitt að hugsa til þess
að mamma sé ekki lengur á með-
al okkar. Það er ekki langt síðan
við töluðum við mömmu og pabba
um hvað við hlökkuðum til að fá
þau í heimsókn til okkar á Eng-
landi í vor þegar sól færi að
hækka á lofti og heimsfaraldurs-
ástandið væri komið á það stig að
óhætt væri að ferðast. En annað
átti eftir að koma á daginn.
Mamma veiktist og örfáum vik-
um síðar kvaddi hún þennan
heim og eftir sitjum við með tár í
augum og söknuð í hjarta. Þó að
móðurmissirinn sé mikill og erf-
iður, er ég þakklátur fyrir að
hafa fæðst inn í þessa fjölskyldu
og átt þessa yndislegu mömmu.
Við systkinin höfum oft haft á
orði hversu dýrmætar fyrir-
myndir bæði mamma og pabbi
hafa verið okkur. Alltaf stóðu þau
saman með hvort öðru og fjöl-
skyldunni bæði þegar vel gekk
og á móti blés.
Líf mömmu snerist um fjöl-
skylduna og þá sem í kringum
hana voru. Ef eitthvað bjátaði á
var hún fljót að taka upp símann
og hringja til að vita hvernig
gengi, hlusta og koma með upp-
örvandi orð. Nokkrum dögum áð-
ur en hún dó, frétti hún af konu
sem tengist fjölskyldunni og lá á
sjúkrahúsi erlendis í öndunarvél
með Covid. Þótt hún hefði aldrei
hitt hana, spurði hún eftir líðan
hennar á hverjum degi til síðasta
dags. Þetta var mamma í hnot-
skurn. Hún kvartaði aldrei eða
vorkenndi sjálfri sér, heldur var
umhyggja fyrir þeim sem í kring-
um hana voru mikilvægari henni
en hennar eigin þjáning.
Þeir sem þekktu mömmu
munu minnast hennar sem glað-
lyndrar konu sem alltaf var já-
kvæð og brosandi, fljót að fyr-
irgefa og aldrei langrækin. Hún
var ófeimin og átti auðvelt með
að kynnast fólki, en leið alltaf
best ef hún gat fengið að vera í
þjónustuhlutverki frekar en mið-
punktur þess sem var að gerast í
kringum hana.
Ég verð ávallt feginn að við
skyldum koma heim um jólin og
fá að eiga góðar stundir með
mömmu áður en hún dó. Ég verð
ævinlega stoltur af að geta kallað
mig son hennar og þakklátur fyr-
ir að hafa átt hana sem mömmu.
Þorsteinn Ólafsson.
Í dag kveðjum við yndislegu
tengdamóður mína.
Anna var einstaklega ljúf og
hlý kona og ég gæti ekki hafa
fengið betri tengdamóður!
Fyrstu kynni mín af henni
voru þegar við Steini vorum ný-
byrjuð saman. Við kynntumst í
heimavistarskóla og byrjuðum
saman rétt fyrir jól. Í jólafríinu
frétti Anna að Steini væri kom-
inn með kærustu. Hún vissi ekki
mikið um mig eða fólkið mitt, en
hún sendi mér, bláókunnugri
táningsstúlku, jólagjöf! Þetta lýs-
ir því svo vel hvers konar ein-
staklingur hún var.
Þegar ég kom svo í heimsókn í
fyrsta skipti var tekið á móti mér
opnum örmum og mér látið líða
eins og einni af fjölskyldunni.
Alltaf síðan hafa þau hjónin,
Anna og Óli, komið fram við mig
eins og dóttur. Þetta veit ég að er
líka reynsla allra hinna tengda-
barna þeirra.
Anna var alltaf blíð, kærleiks-
rík og umhyggjusöm, aldrei
gagnrýnin eða dæmandi. Hún
hugsaði meiri um aðra en sjálfa
sig, alveg til þess síðasta. Hún
var og mun alltaf vera mér mikil
fyrirmynd.
Elsku tengdamamma, þú yfir-
gafst okkur allt of snemma! Þín
verður sárt saknað.
Hvíldu í friði.
Lise Marit Kaspersen.
Lífið getur tekið stórum
breytingum á stuttum tíma, það
er fátt sem býr mann undir að
takast á við erfiðleika og sorg, en
á erfiðum tímum hugsar maður
um það góða.
Hér sit ég tárvotur með hjart-
að í hálsinum, skiptist á að brosa
og bresta hugsandi til ömmu
minnar, Önnu Guðlaugar Þor-
steinsdóttur sem lést gamlárs-
kvöld síðastliðið. Miðvikudaginn
13. janúar fylgjum við henni síð-
asta spölinn, sá dagur verður erf-
iður en fallegur.
Það helltist yfir mig einhver
þörf á að segja eitthvað, ég veit
bara ekki hvað, ég get ekki út-
skýrt með góðu móti hvernig mér
líður, orðin týnast í einhverri
þoku sama hvað ég reyni, hvern-
ig á ég að minnast ömmu? Anna
amma er nefnilega í huga mínum
ekki einn eða safn atburða, sam-
verustunda, ákveðin hegðun eða
tilfinning, amma mín var svo
mikið, mikið meira en það.
Amma mín var límið á svo marg-
an hátt, hún var auðmjúk, hóg-
vær, æðrulaus, jákvæð og elskaði
alla í kringum sig. Með brosið að
vopni setti hún ætíð líðan ann-
arra framar sinni eigin og á þeim
36 árum sem ég fékk að deila
með henni fékk ég heldur betur
að upplifa það. Ást hennar, kær-
leikur og óbilandi trú á öllu sem
ég hef tekið mér fyrir hendur
hefur litaði líf mitt alla tíð. Án
hennar væri ég vafalaust ekki
sami maður sem ég er í dag. Hún
var einn af burðarbitum í lífi
mínu.
Amma, ég mun halda áfram
minni braut, ég mun halda áfram
af því fordæmi sem þú settir og
eftir bestu getu reyna að halda
áfram að gera þig stolta. Ég og
mín fjölskylda unnum klárlega í
fjölskyldulottóinu að fá að eiga
þig allan þann tíma sem við feng-
um. Hlátur þinn, bros og faðmlög
lifa góðu lífi í minningum mínum,
barna minna og konu.
Hvíldu í friði, ég veit að endur-
fundir okkar verða fylltir ham-
ingju, hlátri, gleði og góðum
stundum.
Amma, ég hef alltaf elskað þig,
ég elska þig enn og mun alla tíð
gera.
Andri Þór Kristinsson.
✝ Eiríkur Sig-urjónsson
fæddist á Eyr-
arbakka 9. júní
1942. Hann lést á
heimili sínu, Álfa-
skeiði 74, 1. janúar
2021. Foreldrar
hans voru Sigurjón
Bjarnason, f. 20.5.
1922, d. 28.2. 1995,
og Guðbjörg Eiríks-
dóttir, f. 1.11. 1922,
d. 10.4. 2004. Systkini Eiríks eru:
Sólveig María, f. 6.3. 1944, Elín
Margrét, f. 27.5. 1947, d.
28.12.2007, Bjarni, f. 27.8. 1945,
og Erla Sigríður, f. 30.4. 1949.
Börn Eiríks eru
1) Guðbjörg Eiríksdóttir, f.
23.9. 1962, maki Sveinn Lárusson,
f. 21.6. 1962, börn þeirra eru Sig-
ríður Elfa, Eiríkur Heiðar og Sig-
urjón Bjarni. Barnabörn: Ane
Madelen, Aron Elfar, Adrian Al-
exander, Saga, Ari, Karl og Sven
Helgi.
2) Bjarni Berþór Eiríksson, f.
28.5. 1971. Börn hans eru Gunn-
hildur Rut og Berglind Saga.
Barnabarn: Bergþór Logi.
Fósturbörn Eiríks eru:
1) Ragnheiður Gunnarsdóttir, f.
27.2. 1964, maki Jón Guðni Krist-
insson, f. 6.1. 1958.
Börn þeirra eru
Gunnar Örn, Anna
Guðný, Arnar Ingi,
Marta og Heiða.
Barnabörn: Erik
Nói, Matthías Hjört-
ur, Hekla Björk,
Salka Eik, Ragn-
heiður María, Jaki
Freyr, Andrea Elín
og Björgvin Tinni.
2) Sigurður
Gunnarsson, f. 6.4. 1965, maki
Salóme Eiríksdóttir, f. 9.2. 1965.
Börn eru Anton Ingi, Lína Birg-
itta. Barnabörn: Yrsa og Gríma
3) Ragnar Þór Gunnarsson, f.
17.9. 1966. Börn hans eru Jó-
hannes, Margrét, Arnar Jóhann,
Guðný og Sigríður Rut. Barna-
börn: Amelía Sól, Hektor Már,
Jóel Hrafn, Þóranna Reyn, Kar-
ítas Emma, Íris Lillý, Aníta Mjöll
og Sóley Birta.
Eiríkur ólst upp fyrstu ár ævi
sinnar á Eyrarbakka, síðan í
Reykjavík. Hann vann hin ýmsu
störf um ævina þó aðallega við
sjómennsku og síðan við keyrslu
hjá Hópbílum.
Útförin fer fram frá Víðistaða-
kirkju þann 14. janúar 2021
klukkan 13.
Elsku Eiríkur pabbi minn, í
dag mun ég fylgja þér síðasta
spölinn okkar saman, það sem
ég gæfi ekki fyrir að svo væri
ekki. Ég á þér svo mikið að
þakka, þú varst alltaf til staðar
fyrir okkur systkinin, passaðir
ungana þína svo vel. Ævi þín var
ekki alltaf dans á rósum en þú
lentir alltaf standandi og þú
máttir ekkert aumt sjá, þá varst
þú tilbúinn til að hjálpa okkur
sama hvað var.
Ég er svo þakklát fyrir sam-
talið sem við áttum á gamlárs-
dag, við gátum þakkað hvort
öðru fyrir árið sem var að líða,
það reyndist svo vera síðasta
samtalið okkar hér á þessari
jarðvist.
Þú varst börnum mínum svo
góður afi, settir þig inn í þeirra
áhugamál og talaðir við þau eins
og þú værir þeirra aðalstuðn-
ingsmaður hvort sem voru
íþróttir eða seinna þegar þau
völdu sér nám. Þá varst þú bú-
inn að kynna þér það sem þau
voru að gera og vissir stundum
miklu meira en ég hvað þau voru
að fást við. Þetta var þinn mesti
og besti eiginleiki, þú varst alltaf
með okkur í öllu, stærsti og besti
stuðningsmaður okkar.
Allar sögurnar sem þú sagðir
okkur frá þér, lítill gutti í
Reykjavík og seinna frá Reyk-
hólasveitinni, eftir að við eign-
uðumst Króksfjarðarnes, þú
varst í sveit á Ingunnarstöðum
þar sem þér leið svo vel. Þú
sagðir svo skemmtilega frá og
auðvitað kryddaðir og settir í
stílinn eins og þú hafðir svo gott
vald yfir.
Nú ert þú kominn í sumar-
landið góða og búinn að hitta alla
þá sem voru þér svo kærir og
færð hvíld frá öllum raunum hér
á jörð. Þegar þú hittir elsku
mömmu þá skilar þú kveðju,
segir henni að ég elski hana og
sakna hennar á hverjum degi og
þegar hún byrjar að brosa, gefðu
henni þá knús og koss á kinn frá
mér. Elsku pabbi minn ég kveð
þig með söknuði og miklu þakk-
læti og veit að við fjölskyldan
munum eiga yndislega minningu
um góðan og yndislegan pabba,
tengdapabba, afa og langafa.
Þín
Ragnheiður.
Elsku afi minn. Það er sárt að
sitja eftir með einungis minning-
arnar um þig. Þú sem brostir
alltaf svo blítt, heilsaðir manni
alltaf eins og enginn tími hefði
liðið á milli hittinga, gafst allt af
þér og skildir eftir svo mikið.
Það var nú bara rétt fyrir jólin
að ég og krakkarnir hittum þig
hér í Hafnarfirði. „Mikið eru
þetta falleg börn sem þú átt
Anna Guðný,“ voru síðustu orðin
sem ég heyrði þig segja.
Fyrir það er ég þakklát, ég er
þakklát fyrir góðar minningar
sem ég á um þig. Eins og þegar
við fórum á Lödunni þinni suður
með sjó í ísbíltúr í Grindavík eða
þegar við sátum á Eyrarbakka,
þar sem þér leið alltaf svo vel, og
þú sagðir okkur frá miklum
hetjum hafsins. Já sögurnar þín-
ar voru bæði skemmtilegar og
ógnvekjandi, söguhetjurnar yfir-
leitt alltaf sjómenn sem þurftu
að berjast við hafið til að komast
heim til fjölskyldna sinna, nú og
einstaka sæskrímsli urðu á vegi
þeirra. Þú hafðir einstakt lag á
því að gera hversdagsleikann
skemmtilegri.
Ég geng nú með þér síðasta
spölinn og fylgi þér yfir í Sum-
arlandið góða. Takk fyrir sam-
fylgdina elsku afi minn. Ég elska
þig.
Anna Guðný Andersen.
Eiríkur
Sigurjónsson
 Fleiri minningargreinar
um Eirík Sigurjónsson bíða
birtingar og munu birtast í
blaðinu næstu daga.
Á þessum tíma-
mótum finn ég mest
fyrir þakklæti. Er
óendanlega þakklát Hadda fyrir
allar góðu stundirnar sem við átt-
um saman.
Lífsförunautur hans var Sig-
ríður Oddsdóttir (Úa) móður-
systir mín. Veit ekki betur en þau
hafi kynnst á gömlu dönsunum.
Fyrstu búskaparárin á Dunhaga
11 deildu þau Haddi og Úa hús-
næði með afa mínum og ömmu,
Oddi og Guðrúnu, allt þar til þau
féllu frá. Það hefðu örugglega
ekki allir verið tilbúnir í slíka
sambúð, en öðlingnum Hadda
Eiríkur Sigurður
Hafsteinn Sölvason
✝ Eiríkur Sig-urður Haf-
steinn Sölvason 12.
apríl 1928. Hann
lést 11. desember
2020.
Útför hans fór
fram í kyrrþey að
ósk hins látna.
fannst þetta bara
sjálfsagt.
Haddi og Úa voru
alltaf stór hluti af
tilveru minni. Móðir
mín Pálína og Úa
voru aðeins tvær
systurnar, og sam-
band þeirra mjög
náið. Þau fjögur,
Haddi og Úa,
mamma og pabbi
minn Kristján, voru
alltaf saman og umvöfðu mig og
mína fjölskyldu. Ekkert var of
gott fyrir okkur. Það var líkast
því að eiga tvenna foreldra.
Þess fékk ég að njóta alla tíð
og ekki síður Kristján og Magn-
ús, synir okkar Leifs, öll þeirra
uppvaxtarár.
Þó að Haddi og Úa ættu ekki
barn saman, þá var það Hadda
mikil gæfa að fyrir hjónaband
eignaðist hann son, Viðar. Sam-
band þeirra hefur alltaf verið
gott og eftir að Úa féll frá hefur
Viðar verið hans stoð og stytta.
Minningarnar ylja; bústaðirnir
tveir í „Gömlu sveit“ nálægt Ell-
iðavatni og litli kofinn sem Haddi
smíðaði þar handa Kristjáni og
Magnúsi, þegar þeir voru litlir
drengir, og var nefndur Bræðra-
borg. Þá eru ótaldar allar sam-
verustundirnar og ferðalög okkar
átta, bæði austur um haf og vest-
ur.
Haddi var með ótrúlegt jafn-
aðargeð, skipti aldrei skapi, var
léttur í lund og skemmtilegur,
þolinmóður og barngóður. Þótti
sjálfsagt að ganga úr rúmi ef syn-
ir okkar Leifs fengu að gista, sem
var ekki sjaldan.
Taflmennskan var stóra
áhugamálið og hann var mjög
góður skákmaður, tefldi allt til
hins síðasta. Hann var líka lunk-
inn veiðimaður og var sagt að ef
Haddi fengi ekki lax, þá væri
engan að hafa.
Ákveðnum kafla í lífi mínu er
nú lokið að þeim fjórum gengn-
um. Ég sé þau fyrir mér í sum-
arlandinu; kannski sest pabbi við
píanóið og þau fjögur eiga nota-
lega stund saman.
Oddrún Kristjánsdóttir
og fjölskylda.