Morgunblaðið - Sunnudagur - 31.01.2021, Page 15

31.1. 2021 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 15
„Við leigðum þá íbúð í Breiðholti og það
var á laugardagskvöldi að við vorum stödd
heima hjá vini okkar. Við höfðum verið þar í
tvo sólarhringa á vökunni í neyslu. Þá hring-
ir eigandi íbúðarinnar og segir okkur að
íbúðin standi í björtu báli. Hann spurði
hvort ég hafi gleymt að slökkva á kerti og ég
neita því. Við fáum ekkert að fara inn fyrr en
daginn eftir og þegar ég kom inn í íbúðina
fékk ég taugaáfall. Það var allt farið. Ég
lyppast niður og græt og græt; þetta var svo
mikið áfall. Það var allt brunnið; allar mynd-
irnar af börnunum litlum, öll fótsporin og
handaförin úr gifsi sem börnin höfðu gefið
mér. Þetta var gríðarlegt áfall. Okkur var
boðin áfallahjálp en ég þáði hana ekki. Eftir
þetta var ég aftengd og í miklu rugli í níu
mánuði. Lífið var hræðilegt á þessum tíma,“
segir hún.
„Alla okkar sambúð tók ég amfetamín í nef-
ið. Ég svaf lítið. Mynstrið var þannig að ég
vakti kannski þrjá sólarhringa og svaf svo
einn,“ segir hún.
Árið 2012 lauk loks þessu ofbeldissambandi.
„Þegar við hættum saman breyttist neyslan
mín og ég átti erfitt með að horfast í augu við
raunveruleikann. Ég fór að taka inn róandi lyf
og svefntöflur. Eins tók ég tímabil þar sem ég
prófaði ýmis eiturlyf, en alltaf var amfetamínið
til staðar. Lífið var hræðilega erfitt og ég sá
börnin mín sjaldan. Þá var öllum orðið ljóst
hvað ég var orðin veikur alkóhólisti og allir
búnir að loka á mig. Ég umgekkst bara fólk í
neyslu og kunni varla að eiga eðlilegar sam-
ræður. Það snerist allt um fíkniefni og glæpi.
Ég er bara komin inn í þannig líf,“ segir Anna
María, sem leigði þá íbúð með meðleigjanda
þar sem hún bjó næstu tvö árin.
Fór að biðja til guðs
„Á þessum tveimur árum er ég inn og út úr
meðferð. Ég var alltaf svo búin á því, á svona
tveggja mánaða fresti. Rúnturinn var inn og
út, algjörlega buguð,“ segir hún.
„Ég misbýð mér rosalega. Ég er orðin
óvinnufær og misbýð mér til að verða mér úti
um næsta skammt, annaðhvort með þjófnaði,
sölu á fíkniefnum eða karlmönnum. Ég horfi til
baka og trúi ekki á hvaða stað ég var komin
miðað við hvar ég er í dag. Hvaða kona var
þetta?“ segir hún.
„Aðfangadagskvöld 2013 er ég ein heima.
Börnin vildu ekki tala við mig. Ég var í mikilli
sjálfsvorkunn en sjúkdómurinn hafði komið
mér á þennan stað,“ segir hún.
„Ég verð svo fertug milli jóla og nýars 2013
og fer inn í meðferð 13. janúar 2014. Gjör-
samlega búin á því. Ég var mjög vonlaus og í
mikilli vanlíðan. Ég fer upp á Vík og klára
meðferðina. Þetta var langbesta meðferð sem
ég hef farið í. Ég hef alltaf haft mína barnatrú
og í þessari meðferð tók ég guð aftur inn í líf
mitt og fer að biðja. Ég bað faðirvorið og bað
guð að taka frá mér fíknina. Að ég fengi heimili
þegar ég kæmi út úr meðferð. Ég átti ekkert
heimili; var búin að missa íbúðina, en fékk inni
á áfangaheimilinu Draumasetrinu. Ég kom út
og var ofboðslega hrædd; ég kunni ekkert að
vera edrú. Á Draumasetrinu upplifði ég mik-
inn kærleika. Ég var svo tætt og brotin. Elín
og Óli sem reka Draumasetrið umvöfðu mig
kærleika,“ segir hún en Anna María bjó þar í
þrjú ár.
„Það bjargaði lífi mínu. Ég hélt í raun ekki
að ég gæti orðið edrú en óskaði einskis heitar;
ég þráði að verða heilbrigð móðir fyrir börnin
mín.“
Saman eftir fyrsta rúntinn
Mikil vinna var fram undan. Anna María tók
edrúmennskuna föstum tökum og stundaði
AA-fundi og fann sig fljótt á kvennafundum
sem hún stundar enn vikulega og jafnvel oftar.
Einnig fékk hún mikla hjálp hjá geðlækni.
„Áður átti ég enga vinkonur en á þessum
kvennafundum hef ég eignast mínar bestu vin-
konur. Þær eru eins og systur mínar. Ég fer
svo í þriggja ára endurhæfingu, í Grettistak
sem er endurhæfingarúrræði fyrir fíkla, þaðan
í Hringsjá, sem er starfs- og námsendurhæf-
ing. Eftir það fékk ég vinnu á læknastöð og hef
unnið þar í þrjú ár. Nú er ég í góðri vinnu og er
virkur þjóðfélagsþegn,“ segir Anna María,
sem fékk sér íbúð í Vesturbænum þar sem hún
hefur búið síðustu fjögur árin.
„Ég á fallegt heimili í dag,“ segir Anna
María en á svipuðum tíma og hún var að klára
endurhæfinguna kynntist hún núverandi unn-
asta sínum, Ara Þorsteinssyni.
„Ég kynntist honum á AA-fundi og varð svo
heilluð af því hvað hann talaði fallega um
mömmu sína. Ég sá hann aftur viku seinna og
fann að mig langaði svo að kynnast þessum
manni. Ég taldi í mig kjark og sendi honum
vinabeiðni og svo skilaboð. Hann svaraði strax
að hann nennti ekki að spjalla í gegnum tölvu
og býðst til að sækja mig. Við fórum á rúntinn
og við höfum verið saman síðan,“ segir hún en
nýlega festi parið kaup á fallegri íbúð, þeirri
fyrstu sem Anna María eignast.
Við eigum allar séns
Sjö ár eru nú liðin frá örlagaríka janúar-
deginum 2014 þegar Anna María steig inn á
Vog, buguð á sál og líkama.
„Síðan þá hef ég verið í mikilli sjálfsvinnu,
og það hefur alveg verið erfitt. Ég hef lagt
mikið á börnin mín en vil trúa því að þau séu
búin að fyrirgefa mér. Ég er þeim þakklát að
hafa ekki gefist upp á mér þótt það hafi verið
erfitt að vinna traust þeirra á ný. Ég á ynd-
islega fallegt samband við þau í dag og á þess-
um tíma hef ég eignast þrjár ömmustelpur.
Það er ómetanlegt að geta verið edrú og til
staðar fyrir þær og ég er mikið með stelpurnar
mínar. Elsta ömmustelpan gistir mjög oft hjá
mér,“ segir Anna María og ljómar þegar hún
talar um litlu ömmustelpurnar.
„Svo byrjaði ég fyrir tveimur árum að ganga
á fjöll og það er mín ástríða. Ég fæ aldrei fíkn í
eiturlyf, en ég fæ fíkn í að labba á fjöll,“ segir
hún og brosir.
„Það er von fyrir konur sem eru búnar að
brenna allar brýr að baki sér. Við eigum allar
séns. Líf mitt í dag er svo fallegt. Ég á risa-
stóran guð sem ég tala mikið við. Ég er í góðu
sambandi við allt mitt fólk. Áður átti ég ekkert
bakland, nema systur mína, sem stóð alltaf
með mér eins og klettur. Líf mitt var gjör-
sneytt gleði en ég hef fundið aftur hamingju.
Eftir allt þetta svartnætti í öll þessi ár er lífið
ótrúlega bjart.“
Morgunblaðið/Ásdís
Ari unnusti Önnu Maríu er duglegur að ganga
með henni á fjöll. Það er hennar ástríða í dag.