Morgunblaðið - 04.06.2021, Side 19

MINNINGAR 19
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 4. JÚNÍ 2021
✝
Jón Valgeir
Guðmundsson
fæddist 4. júní 1921
í Ísólfsskála við
Grindavík. Hann
lést að kvöldi 26.
september 2020
eftir tveggja daga
veikindi. Hann var
næstyngstur 11
systkina sem öll eru
látin. Foreldrar
hans voru Guð-
mundur Guðmundsson og Agnes
Jónsdóttir.
Fyrri kona Jóns var Ingunn
Eiríksdóttir, þau slitu samvistir.
Þau eignuðust þrjú börn;
Agnesi, Eyrúnu og Guðmund, en
fyrir átti Ingunn
dótturina Stein-
unni. Afkomendur
Jóns eru 32.
Eftirlifandi eig-
inkona Jóns er Erla
Stefánsdóttir, f. 22.
ágúst 1931 á Gauts-
stöðum á Sval-
barðsströnd, henn-
ar börn eru sex;
Stefán, Anna Dýr-
leif, Elínrós, Ída
Sigrún, Aðalheiður Matthildur
og Finnur. Afkomendur Erlu
eru 72.
Útför Jóns fór fram frá
Grindavíkurkirkju 5. október
2020.
Jón lést 99 ára að aldri 26. sept-
ember 2020. Í dag, 4. júní 2021,
hefði 100 ára afmælisveislan orðið
með gamaldags rjómatertunni
sem Ída var búin að lofa að gera,
en í stað þess að mæta í veislu
minnumst við Jóns með hlýju og
þakklæti.
Okkar fyrstu kynni af Jóni
voru 1990, þegar hann og Erla
móðir okkar fóru að draga sig
saman, sem varð að hjónabandi
15. maí 1999. Þau bjuggu saman í
Miðfelli, Skólabraut 4, í tæp tutt-
ugu ár, en það hús byggði Jón
1950.
Jón átti bátinn Þórarin GK 35 á
þessum árum og sótti sjóinn til
aldamóta. Iðjulaus var hann aldr-
ei, dyttaði að húsinu og dundaði í
garðinum og gróðurhúsinu þar
sem hann ræktaði rósir í mörgum
litum og vínberjaplöntur. Á
haustin áttu áhugamálin hug hans
allan, þá fór hann í berjamó og svo
tók víngerðin við. Krækiberjavín,
rósavín, rabarbaravín og rauðvín
leit dagsins ljós og þótti gott.
Gestaherbergið á Skólabrautinni
stóð okkur alltaf opið og var oft
boðið upp á signa lýsu með heima-
ræktuðum kartöflum og smjöri.
Jón miðlaði frá sér fróðleik og
sögum um heimahagana, mannlíf-
ið og uppvaxtarár sín, minnið var
ótrúlegt og margir bíltúrar farnir
með leiðsögn um Reykjanesið.
Eftir áttrætt var keyptur hús-
bíll og ferðuðust þau um sumar-
tímann næsta áratuginn með öðru
húsbílafólki og einnig var bílnum
lagt hjá ættingjum og dvalið um
stund, jafnt á Norðurlandi sem
Suðurlandi, og heimilisfólki boðið
í húsbílakaffi. Á þessum árum
voru farnar margar ferðir í sólina,
oftast til Kanarí, bæði um jól og í
annan tíma, og var vinsælast hjá
Jóni að vera á Las Camelias og
eignuðust þau marga vini í þess-
um ferðum. Eina ferð fóru þau
með eldri borgurum til Færeyja
og heimsóttu Ídu til Danmerkur,
skoðuðu sig vel um og fóru í Le-
góland.
Sumarið 2018 fluttu Jón og
Erla í litla íbúð í Víðihlíð með út-
sýni yfir höfnina og innsiglinguna,
þar líkaði þeim vel og var íbúðin
kölluð Sælustaðir, en vegna veik-
inda flutti Erla inn á hjúkrunar-
deild sem er í hinum helmingi
hússins í nóvember 2019 og var
Jón því einn á Sælustöðum sein-
asta árið sem hann lifði.
Alltaf hafði hann í hávegum orð
móður sinnar að aldrei skyldi
hann svara ónotum annarra.
Nú ertu horfinn á braut og gló-
andi hraunið rennur nú um dalina
sem þú þekktir svo vel.
Við þökkum Jóni fyrir allar
samverustundirnar og spjallið
síðastliðin 30 ár og kveðjum með
þínu uppáhaldserindi úr ljóðinu
Lífshvöt eftir skáldið mikla Stein-
grím Thorsteinsson:
Trúðu á tvennt í heimi,
tign sem hæsta ber:
Guð í alheims geimi,
Guð í sjálfum þér.
Aðalheiður M. Sveinbjörns-
dóttir (Didda),
Erling Pétursson,
Ída S. Sveinbjörnsdóttir.
Jón Valgeir
Guðmundsson
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma
og systir,
ÞURÍÐUR SAGA GUÐMUNDSDÓTTIR
leigubílstjóri,
lést á krabbameinsdeild LSH föstudaginn
21. maí. Útförin fer fram frá Hafnarfjarðar-
kirkju í dag, föstudaginn 4. júní klukkan 15.
Þóra Ýr Björnsdóttir
Halldór Einir Guðbjartsson Hulda Magnúsdóttir
Karl Guðmundsson
Sigurbjörg Guðmundsdóttir Bjarni Þór Óskarsson
Kjartan Ísak Guðmundsson Erna Vigdís Ingólfsdóttir
og barnabörn
Ástkær eiginkona mín, móðir, tengdamóðir
og amma,
ÞÓRA VÍKINGSDÓTTIR,
ónæmisfræðingur og kennari,
varð bráðkvödd á heimili sínu
mánudaginn 31. maí.
Blóm og kransar eru vinsamlegast afþakkaðir en þeim sem vilja
minnast hennar er bent á að hægt er að styðja góðgerðarstarf.
Útför verður auglýst síðar.
Bjarni Jónsson
Sveinbjörg Bjarnadóttir
Þóra H. Bjarnad. Lynggaard Niels Lynggaard
Valgerður Bjarnadóttir Jóhannes Ingi Torfason
Kári Kristinn Bjarnason Særún Anna Traustadóttir
Sölvi, Silja og Svana
✝
Sigurþór Hjör-
leifsson fædd-
ist 15. júní 1927 að
Brunngili í Bitru-
firði. Hann lést á
HSN á Sauðárkróki
20. maí 2021.
Foreldrar hans
voru Áslaug Jóns-
dóttir og Hjörleifur
Sturlaugsson sem
bæði voru fædd
aldamótaárið 1900.
Sigurþór var næstelstur sjö
systkina, þau eru; Jón, f. 1926,
d. 2012, Unnur f. 1928, Svavar,
f. 1930, Hróðmar, f. 1931, Reyn-
ir, f. 1934, drengur, f. 6.10.
1939, látinn sama dag. Sigurþór
ólst upp í Reykjavík til tíu ára
aldurs en flutti þá með fjöl-
skyldu sinni að Kimbastöðum í
Skagafirði. Sigurþór kvæntist
31.12. 1960 Guðbjörgu Hafstað
húsmæðrakennara, f. 25.6.
1928, d. 2.7. 1966. Dætur Sig-
urþórs og Guðbjargar eru; 1)
Steinunn, f. 4.3. 1962, maki Sig-
urður Guðjónsson, f. 1960, synir
Hansen eru; a) Hróðmar, f.
1988, í sambúð með Sólveigu
Pétursdóttur, dóttir Unnur Ýja,
f. 2011. b) Assa Sólveig, f. 1989.
Börn Össu og Gunnars Odds-
sonar eru; Ernir Hjörleifur, f.
2015, og Arney Þórkatla, f.
2017.
Sigurþór og Guðbjörg
byggðu sér hús í Messuholti
Skagafirði og fluttu í það 1962.
Haustið 1967 tók Fjóla B. Bárð-
dal að sér heimilið í Messuholti
og bjó þar með Sigurþóri á með-
an heilsa hennar leyfði.
Sigurþór lærði véla- og renni-
smíði í Iðnskólanum í Reykja-
vík. Hann starfaði hjá Vélasjóði
ríkisins um árabil. Var ráðu-
nautur hjá Búnaðarsambandi
Skagafjarðar frá árinu 1959, og
rak fyrir það véla- og járn-
smíðaverkstæði í Messuholti.
Sigurþór tók virkan þátt í
sveitarstjórnarmálum, starfaði
ötullega í björgunarsveit og
ýmsum ferðafélögum.
Útför Sigurþórs fer fram frá
Sauðárkrókskirkju í dag, 4. júní
2021, klukkan 14.
Streymt verður frá athöfn-
inni. Stytt slóð á streymið:
https://tinyurl.com/vjysr9ja/.
Virkan hlekk á streymi má
finna á:
https://www.mbl.is/andlat/.
þeirra; a) Örn, f.
4.12. 1988, d. 21.6.
2008. b) Þorgeir, f.
1993, í sambúð með
Brynju Rut Blön-
dal, þeirra sonur er
Örn, f. 2020. 2)
Arngunnur, f. 4.3.
1962, maki Ægir
Sturla Stefánsson,
f. 1961, dætur
þeirra; a) Guðbjörg
Fjóla, f. 1990, í
sambúð með Jóni Andra Þórð-
arsyni, sonur Hlynur Logi, f.
2016. b) Melkorka, f. 1994. 3)
Ingibjörg, f. 27.9. 1965, maki
Einar Sævarsson, f. 1963, börn
þeirra eru; a) Sigurþór, f. 1991,
maki Erna Agnes Sigurgeirs-
dóttir, þeirra dóttir er Silfá, f.
2018. b) Arngunnur, f. 1997, í
sambúð með Jan Burger. c) Þor-
gerður, f. 1997.
Dóttir Sigurþórs og Sól-
veigar Þórarinsdóttur er Hjör-
dís Þóra, f. 5.6. 1959, sambýlis-
maður Jón Ingvar Axelsson, f.
1960. Börn Hjördísar og Jóns
Þar sem jökulinn ber við loft hættir land-
ið að vera jarðneskt, en jörðin fær hlut-
deild í himninum, þar búa ekki framar
neinar sorgir og þessvegna er gleðin
ekki nauðsynleg, þar ríkir fegurðin ein,
ofar hverri kröfu.
(Halldór Kiljan Laxness)
Pabbi minn sofnaði svefninum
langa eftir nær níutíu og fjögur ár
að kveldi 20. maí sl. Hann var
þreyttur og fór að sofa. Góða nótt
og takk fyrir daginn sagði hann.
Hann hafði áhuga á lífinu og fylgd-
ist með fréttum til dauðadags.
Ferðalagið með pabba var fallegt,
gott og gefandi. Við fórum í alls
konar ferðir; vinnu- og viðgerða-
ferðir út um sveitir, ferðir á fjöll
þar sem unnið var í vegagerð, brú-
argerð eða við skálabyggingar,
jeppaferðir, gönguferðir, vélsleða-
ferðir og sjóferðir. Hann var úti-
vistar- og náttúruunnandi. Áhugi
hans og þekking á Íslandi var
óþrjótandi, einkum á hálendinu,
jöklunum og náttúrunni í allri
sinni dýrð. Hvar sem við vorum
fannst mér hann alls staðar
þekkja hverja þúfu og hvern stein,
örnefni og kennileiti. Hann fylgd-
ist vel með ferðum okkar systra á
fjöll og oftar en ekki var hann
fróðari um svæðið en við, það var
gaman að hringja í hann af fjalls-
toppum. Ferðalaginu er lokið,
pabbi er farinn í síðustu ferðina.
Góða nótt pabbi minn.
Þín
Steinunn.
Okkur langar að minnast pabba
og tengdapabba.
Frá æskuárunum eru margar
góðar minningar. Þær fyrstu eru
með pabba og mömmu, pabba sem
helgarpabba þegar við dvöldum í
Vík og svo pabba og Fjólu. Við
ferðuðumst mikið bæði innan
lands og utan en þó mest í jeppa á
fjöllum. Yfir sumartímann var
pabbi flestar helgar að vinna í
vegagerð á hálendinu eða að brúa
jökulár og fleiri ár sem ekki voru
jeppafærar. Við systurnar vorum
oftar en ekki með í för. Yfir vetr-
artímann voru það snjósleðaferðir
og um tíma snjóbíll. Ég minnist
pabba líka þegar hann hóf trjá-
rækt af miklum hug og nú njótum
við skógarins í Messuholti.
Ægir minnist tengdaföður sem
var traustur og góður vinur. Þeir
áttu sameiginlegt áhugamál í
veiði, lestri og skemmtilegum sög-
um um menn og málefni. Svo sam-
einuðust þeir líka í járninu og vél-
unum. Þegar við byggðum okkur
bústað í Skógarholti var pabbi
alltaf tilbúinn að aðstoða við það
sem hann gat og gefa ráð eða finna
lausnir.
Pabbi átti langt og gott líf en þó
ekki áfallalaust. Þrautseigja lýsir
honum hvað best. Hann setti sér
markmið og gerði hvað hann gat
til að ná þeim og tókst það oftast.
Við fjölskyldan munum halda
áfram að koma norður en nú verð-
ur það breytt þegar pabbi er ekki
lengur með okkur.
Söknuðurinn er sár en við
þökkum allar góðu stundirnar.
Arngunnur og Ægir.
Minningar æskunnar streyma
fram núna þegar ég kveð hann
pabba minn hinstu kveðju. Þegar
ég man fyrst eftir mér var rekið
vélaverkstæði á hlaðinu í Messu-
holti, hlæjandi kallar í kaffi í eld-
húsinu hjá mömmu Fjólu, alltaf
nóg um að vera og stundum sof-
andi ýtumenn í stofunni.
Minningar um pabba sem sjald-
an neitaði stelpunni sinni um að
koma með í viðgerðartúra hvort
heldur var út í Viðvíkursveit eða
fram í Lýtó. Þannig lærði ég nöfn á
flestum bæjum í Skagafirði og
einnig nöfn á flestum dölum og
fjöllum. Ótal ferðir fór ég með hon-
um á fjöll, fram í Laugafell og
seinna Ingólfsskála, stikutúra að
hausti eða vorferðir til að huga að
færð á vegum, æfingar hjá björg-
unarsveitinni eða sleðaferð fram á
Haukagilsheiði til að lesa af veður-
mælum. Einu sinn riðum við líka úr
Austurdal yfir Nýjabæjarfjall með
afa á Kimbastöðum, frændum okk-
ar í Lyngholti og hestamönnum af
Króknum, lentum i miklum ævin-
týrum við að komast til byggða í
Villingadal vegna leysinga.
Minningin af pabba á snjóbíln-
um Depli, í rafmagnsleysi sem
stóð í viku, keyrandi viðgerðar-
mönnum hingað og þangað meðan
norðanvindurinn og hríðin börðu
húsið.
Pabbi var alltaf til í ferðalög,
hvort heldur stutt eða löng, hann
þekkti hálendið vel og var hafsjór
af fróðleik, hann unni náttúrunni
og hafði áhuga á skógrækt.
Seinna rúntuðum við um gömlu
Reykjavík, Þingholtin og Vest-
urbæinn og hann rifjaði upp árin
sem hann var barn þar og lék sér í
fjörunni við Ufsaklett eða árin
þegar hann var í Iðnskólanum og
hjá vélasjóði. Hann var víðsýnn og
mikið fyrir nýjungar, hann fylgd-
ist vel með þrátt fyrir sjón- og
heyrnarleysi og stundum fór hann
yfir fréttatíma dagsins þegar við
töluðum saman á kvöldin. Hann
var mikill aðdáandi alnetsins og
bað mig oft að gúgla hitt og þetta,
hann var afskaplega lausnamiðað-
ur og frasinn „þetta er ekki hægt“
var ekki í hans orðaforða. Núna
hefur hann lagt í sína hinstu för,
við geymum með okkur myndina
af honum, á ferð milli jökla, sólin
skín og hann brosir út í annað.
Góða ferð pabbi minn og takk
fyrir allt.
Ingibjörg Sigurþórsdóttir.
Frá því að ég man eftir mér
fannst mér alltaf yndislegt að koma
til ömmu og afa í Messuholti. Þar
spilaði afi Sigurþór, eða Sóri eins
og hann var oft kallaður, stórt hlut-
verk. Það var svo gaman að renna í
hlað og kíkja fyrst inn á verkstæði
til afa og sjá hann logsjóða hluti,
skoða öll verkfærin og fá að setjast
í talíu hjá honum og láta lyfta sér
upp í loft. Á mínum yngri árum var
líka ótrúlega spennandi að leika sér
í gömlu bílunum sem voru inni í
skúr og að setjast á snjósleðann
hans afa og þykjast keyra. Þegar
ég varð eldri fékk ég svo að fara
með afa á snjósleða upp í fjall sem
var mikið ævintýri. Þá fórum við
líka á sjó saman og veiddum fisk
sem síðan var hafður í soðið um
kvöldið. Það var alltaf nóg gera hjá
afa og aldrei leiðinlegt. Það var þó
ekki þannig að hann þyrfti alltaf að
vera að. Það var mikil ró og værð
yfir Messuholti í eftirmiðdegið og
þá sugum við nafnar gjarnan kand-
ís, hann drakk kaffi og við spiluðum
kasínu.
Það er sagt að á efri árum verði
sjóndeildarhringurinn oft þrengri
og heimurinn minni og lokaðri en
ég upplifði aldrei að sú væri raun-
in hjá afa. Þegar hann eltist og
heyrnin fór að daprast og síðar
sjónin var hann samt alltaf jafn
víðsýnn og fróðleiksfús. Eftir að
ég varð eldri ræddum við stund-
um saman um bækur sem við
höfðum báðir lesið en hann var
duglegur að hlusta á bækur eftir
að sjónin fór. Mér fannst afi í raun
og veru aldrei vera neitt sérlega
gamall þó hann væri bæði heyrn-
ar- og sjónskertur og vissulega
gamall í árum talið, en hann var
ungur í anda, alltaf tilbúinn að
læra eitthvað nýtt, fara í göngu-
ferðir, spjalla við fólk og njóta lífs-
ins. Hann var yndislegur afi og
minning hans mun lifa með fólkinu
sem var svo heppið að fá að deila
lífinu með honum.
Sigurþór Einarsson.
Elsku afi. Þegar ég var lítil var
það besta sem ég vissi að fara
norður til ykkar ömmu í sveitinni.
Ég man eftir að hafa hugsað hvað
krakkar sem ekki ættu afa og
ömmu í sveit væru óheppnir. Mér
fannst svo gott og gaman að koma
að heimsækja ykkur og sérstak-
lega ef ég fékk að vera eftir og
vera lengur hjá ykkur. Ég var svo
heppin að fá að ferðast með ykkur
víða og sérstaklega um hálendið
og á ég margar góðar minningar
af þessum ferðalögum. Þegar ég
varð eldri áttum við margar góðar
stundir þar sem við fengum okkur
tebolla saman og þú sagðir mér
áhugaverðar sögur úr þínu lífi.
Eftir dvöl mína í Ameríku voru
sögustundirnar oft um þá staði
sem ég ferðaðist til og þá áttir þú
líka sögur frá sömu stöðum sem
þú heimsóttir þegar þú varst ung-
ur.
Afi minn, ég vil þakka þér fyrir
allar góðu stundirnar og ferðalög-
in.
Melkorka.
Okkur langar að kveðja með
nokkrum orðum heiðursmanninn
Sigurþór Hjörleifsson, sem nú er
horfinn á vit feðra sinna eftir lang-
an genginn æviveg. Sigurþór var
giftur föðursystur okkar Guð-
björgu Hafstað, sem dó ung frá
manni sínum og þremur ungum
dætrum, þeim Arngunni, Stein-
unni og Ingibjörgu, en fyrir átti
Sigurþór dótturina Hjördísi Þóru.
Sjálf vorum við systkinin of ung til
að kynnast Guðbjörgu að ráði,
þótt þau elstu eigi óljós minninga-
brot um hana.
Það var mikill samgangur á
milli Messuholts og Útvíkur og
dvaldi Ingibjörg sem kornabarn
um tíma hjá okkur í Útvík í erf-
iðum veikindum Guðbjargar og
einnig eftir andlát hennar. Og
samgangurinn hélt áfram eftir að
Fjóla B. Bárðdal, sem gekk þeim
systrum í móðurstað, kom til sög-
unnar og dæturnar stálpuðust. Oft
óku Útvíkursystur með Sigurþóri
og Fjólu á rússajeppanum milli
Útvíkur og Messuholts, með nátt-
föt og tannbursta til að gista og
leika við frænkur sínar. Það voru
góðar stundir.
Í Messuholti voru hlutirnir
öðruvísi en við áttum að venjast að
heiman þar sem þar var ekki hefð-
bundinn sveitabúskapur, heldur
rak Sigurþór vélaverkstæði og
gerði við stórvirkar vinnuvélar og
vörubíla, það fannst okkur bæði
framandi og spennandi. Við systk-
inin munum Sigurþór vel á þeim
árum í köflóttri vinnuskyrtu með
skiptilykil í hendi og honum fylgdi
engin fjósalykt, heldur angan af
olíum og smurningu sem var af
öðrum heimi en við systkinin
þekktum. Við minnumst líka ótelj-
andi gamlárskvölda í Messuholti,
en það var föst hefð fjölskyldn-
anna að njóta gamlárskvölds og
fagna nýju ári saman. Þá reiddi
Fjóla gjarnan fram dýrindis
lambahrygg, nú eða gæs sem Sig-
urþór hafði veitt. Svo var farið að
brennunni fyrir neðan bæinn, þar
sem hann hafði séð til þess að
köstur væri hlaðinn svo við börnin
fengjum okkar brennu. Hápunkt-
urinn var svo þegar Sigurþór
skaut upp á himininn skærbleik-
um sólum sem lýstu upp hjarnið
og sköpuðu hátíðarstemningu sem
festist í barnsminninu.
Sigurþór var einn af forkólfum
björgunarsveitar Skagafjarðar,
Skagfirðingasveitar. Oft heyrðum
við af svaðilförum hans upp um
fjöll og ófærur en alltaf kom hann
heill heim aftur. Stundum fór hann
að sækja fólk sem lent hafði í
ógöngum í óbyggðum, en Sigurþór
hafði einnig yndi af því að ferðast
um hálendið og njóta ósnortinnar
náttúrunnar með Fjólu, sem naut
þess ekki síður. Og stundum fengu
dæturnar líka að fara með.
Sigurþór var hæglátur maður
og við munum ekki eftir að hann
tranaði sér fram eða hækkaði
róminn. Hann naut virðingar,
hafði þægilega nærveru, af honum
stafaði öryggi og þegar hann tal-
aði þá lögðum við við hlustir. Hann
kunni líka að hlusta og það var eft-
irtektarvert hversu vel hann
fylgdist með sínum nánustu og því
sem var að gerast í þjóðfélaginu
allt til hinstu stundar. Hann naut
þess líka að dætur hans og fjöl-
skyldur voru óþreytandi að heim-
sækja hann norður í Skagafjörð til
að njóta samvista við hann. Það
hefur verið honum ómetanlegt.
Fyrir hönd fjölskyldunnar frá
Útvík/Dýjabekk færum við þeim
öllum ásamt öðrum ættingjum
samúðarkveðjur.
Ingibjörg, Ingunn,
Arnór og Árni.
Sigurþór
Hjörleifsson
- Fleiri minningargreinar
um Sigurþór Hjörleifs-
son bíða birtingar og munu
birtast í blaðinu næstu daga.