Morgunblaðið - 11.06.2021, Side 19

MINNINGAR 19
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 11. JÚNÍ 2021
Kær nágranni og
vinur er fallinn frá
fyrr en nokkurn
grunaði. Marías og
fjölskylda hafa lengi verið mik-
ilvægur hlekkur í mannlífi á
Grenimel. Ef eitthvað stóð til var
oft leitað ráða hjá Maríasi enda
var hann mikill verkmaður, hjálp-
samur og ráðagóður með ein-
dæmum. Vinnusemin gerði það og
að verkum að hann var oft að
stússa utandyra snemma morg-
uns eða seint á kvöldin. Mörg
okkar hafa vanist því að vakna við
að Marías mokaði tröppur og inn-
keyrslu og þannig áttuðum við
okkur á því að kominn væri snjór.
Stundum var ekki látið þar við
sitja heldur gangstéttin mokuð
líka. Húsi og garði var sinnt með
sömu eljusemi og natni og við
þessar athafnir var oft tækifæri
til að spjalla við nágranna. Marías
dró oft björg í bú með veiðiskap
og hafði einnig einstakt lag á að
vinna úr aflanum. Fór á sjóinn á
báti sínum og dró þorsk og flakaði
eða fór á hreindýr. Oft kom hann
færandi hendi með nýflakaðan
fisk eða nýbakaða hreindýrakæfu.
Alltaf meðhöndlað af stakri natni,
smekkvísi og snyrtimennsku.
Heimili Maríasar, Höllu og barna
var oft þétt setið af börnunum í
götunni og vel var stutt við að þau
hefðu áhugaverð viðfangsefni.
Kanínubúskapur var rekinn með
miklum myndarskap um skeið og
íþróttaæfingar stundaðar af
kappi. Það var líf og fjör sem
börnin kunnu að meta. Nú eru ný
kynslóð komin til skjalanna og
mikil synd að barnabörnin og vin-
ir þeirra fái ekki lengur notið
samvistar við Marías eins natinn
og gefandi og hann var. Okkur er
það mikil huggun að hafa fólkið
hans nálægt okkur og allar góðu
minningarnar sem verma okkar
hjartarætur. Minningin um ein-
stakan vin og nágranna mun lifa
áfram og gera okkur að betri
manneskjum. Innilegar samúðar-
kveðjur til fjölskyldunnar. Við
stöndum með ykkur í sorginni.
Þar eigum við samleið.
Einar Gunnarsson.
„Eigum við ekki að vinna sam-
an?“ Með þessum orðum nálgað-
ist Massi, minn góði vinur og
vinnufélagi, mig á haustmánuðum
1999. Við höfðum setið saman í
stjórn Málarafélags Reykjavíkur
frá árinu 1997 þar sem leið okkar
lá saman í upphafi. Úr varð að
stofna Málar ehf. sem við rákum
sameiginlega í nokkur ár með
góðum árangri. En hugur okkar
leitaði á aðrar slóðir og hóf Massi
störf hjá Byggingafélagi náms-
manna í byrjun árs 2007. BN varð
sameiginlegur vinnustaður okkar
á ný í ársbyrjun 2012 til dagsins í
dag. Það er stundum merkilegt
hvernig sumum tekst að ná sam-
an góðum tengslum og vináttu í
kærleika og sátt. Það er nú það.
Það þótti eftirtektarvert hvernig
gekk hjá okkur, jafnólíkir og við
vorum á ýmsum sviðum mannlífs-
ins, en langlokur og vandræða-
gangur voru ekki í boði. Verkinu
skyldi ljúka. Massi var mikið nátt-
úrubarn og naut útiveru, en veið-
ar og sjómennska voru í miklu
uppáhaldi. Þar blómstraði hann.
Marías Hafsteinn
Guðmundsson
✝
Marías Haf-
steinn Guð-
mundsson fæddist
7.8. 1958. Hann lést
31.5. 2021.
Útför Maríasar
fór fram 10. júní
2021.
Við fórum saman til
rjúpna í allmörg ár.
Við þær aðstæður
lifnaði hann í ákafa
og elju. Stutt var í
góðan húmor og dill-
andi hlátur sem
smitaði út frá sér.
Minn góði vinur
hafði mjög sterka
réttlætiskennd og
mikla hjálpsemi til
að bera. Var hann
ávallt tilbúinn að vera til taks og
leggja af mörkum. Á stundu sem
þessari þegar ég reyni af veikum
mætti að tjá hug minn verður allt
svo smátt borið saman við það
ógnarafl sem mannshugurinn býr
yfir. Elsku vinur, þín er sárt sakn-
að. Ég man þig sem góðan og
kærleiksríkan mann. Elsku Halla
og fjölskyldan öll. Ég bið Almætt-
ið gott að styrkja ykkur og styðja
í þessari raun.
Ykkar vinur,
Baldvin Már (Balli).
Þetta er þungt. Þungt og erfitt.
Ég hef unnið með fólk í myrkri í
tuttugu ár vinur minn og mér datt
ekki í hug fyrr en það var of seint
að þetta myrkur hefur einnig um-
lukið þig.
Stundum vildi ég geta bakkað
lífinu og breytt því sem varð. Sú
gíraskipting verður væntanlega
ekki gerð úr þessu Massi minn.
Ég man næstum þegar ég hitti
þig fyrst, þú varst líklega 14 eða
eitthvað svoleiðis og varst að stíga
í vænginn við hana systur mína
sem er á svipuðu reki og þú. Okk-
ur fjölskyldunni fannst þetta
„obbo“ sætt eins og maður sagði
þá. Engum datt það í hug að ykk-
ar samband myndi endast og end-
ast. Þið voruð svo ung.
Þess vegna er ég leiður vinur
minn, afskaplega leiður. Yfir því
að myrkrið var svo algjört að ljós
sambands ykkar gat ekki einu
sinni yfirbugað það. Þess vegna,
vinur minn, er gert gert. Og minn
dómur yfir þér verður ekki felldur
því gögnin lýsa ekki inn í þá
dimmu sem stýrt hefur þínum átt-
um.
Ég man þann mann sem elsk-
aði öll börn, var góður við þau og
gerði allt sem í hans valdi stóð til
að þeim liði vel í mótbyr og and-
ófi.
Ég man þann mann sem hélt
um systur mína á sorgarstundu
sem engin á að þurfa að upplifa.
Hvernig þið sóttuð styrk hjá
hvort öðru og tókst að halda
stefnunni.
Ég man þann mann sem alltaf
var reiðubúinn til að hjálpa eigin
börnum og annarra.
Ég man þig sem sterkan í and-
byr og glaðan á lensi.
Þú varst ekki maður margra
orða, lést verkin tala og þar við
sat. En:
Trollið er rifið
túrinn er búinn
dallurinn fullur
kúrir við spring.
Járnþiljur freðnar
sleipar sem lífið
trosnuð er sálin
brúin sem blý.
Útreykt er pípan
farteski feðra
farðu vel vinur
hvar sem þú ert.
Leiðir víðföruls
verða ekki gengnar
hvert sem hann fer.
Samúð og söknuður til eftirlif-
andi.
Gunnar Kári Magnússon
og Nana Egilson.
Í dag kveð ég
yndislega móður-
systur mína sem
sofnað hefur svefn-
inum langa eftir að hafa glímt við
veikindi í langan tíma. Þótt veik-
indi hafi hrjáð hana í mörg ár var
andlátið skyndilegt og höggið
mikið. Hún var yngsta systir
mömmu minnar en þegar þær
systur komu saman var mikið
hlegið og rifjaðar upp skemmti-
legar sögur. Ég er viss um að
mamma hefur tekið vel á móti
Karlottu núna og passar vel upp á
hana og vona ég heitt og innilega
að þær eigi eftir að taka nokkur
hlátursköst saman þar sem þær
eru núna.
Karlotta var alltaf vel til fara
og man ég hvað mér þótti mikið til
hennar koma þegar ég var yngri
því hún átti svo mikið af fínum föt-
um. Þegar við fórum suður vildi
Karlotta alltaf fara með mig í bíl-
túr að kvöldi til að skoða ljósin í
borginni og fara í ísbúð. Ég man
hvað ég var heilluð af þessum ljós-
um og fannst meira segja bílarnir
hennar Karlottu frænku eitthvað
svo miklu flottari en aðrir bílar,
það var einhver prinsessulegur
ævintýrablær yfir þessum ferðum
okkar.
Við systurnar, mágkona okkar
og dætur okkar höfum alla tíð
verið duglegar að hittast í svoköll-
uðum frænkuklúbbi ásamt Karl-
ottu. Við höfum í mörg ár hist
reglulega og föndrað eða spilað. Á
hverju ári höfum við farið í bústað
á aðventunni og haldið okkar eig-
in litlu jól og skipst á gjöfum, spil-
að og spjallað. Síðustu árin hefur
Karlotta ekki alltaf treyst sér með
í ferðir erlendis en hún kom með í
skemmtilega ferð til Frankfurt
rétt eftir hrunið 2008 sem reynd-
ist verða ævintýraferð á margan
hátt. Ekki var hægt að hætta við
ferðina, það var erfitt að fá gjald-
eyri, íslensk kort virkuðu ekki er-
lendis og allt var svo miklu dýrara
fyrir okkur þar sem krónan var
fallin. Á hótelinu okkar var talað
um okkur sem mjög ríka Íslend-
inga fyrst við gætum ferðast þrátt
fyrir aðstæður og hefur fólk lík-
lega ekkert skilið af hverju við
borðuðum fríar kökur og kex í
lobbíinu og kláruðum daglega allt
sem í boði var á fría mínibarnum.
Við höfum oft rifjað upp skemmti-
legar sögur úr þessari ferð. Kar-
lotta sýndi okkur, afkomendum
systur hennar, alltaf mikinn
áhuga og eigum við mjög margar
góðar minningar saman. Það
verður tómlegt næst þegar við
hittumst og Karlotta verður ekki
með okkur en við munum halda
minningu hennar á lofti með því
að gera eins og hún gerði fyrir
okkur, segja hlýjar, fallegar og
skemmtilegar sögur af henni til
okkar afkomenda eins og hún
gerði fyrir okkur.
Hún var einstök perla.
Afar fágæt perla,
skreytt fegurstu gimsteinum
sem glitraði á
og gerðu líf samferðamanna hennar
innihaldsríkara og fegurra.
Fáar perlur eru svo ríkulega búnar,
gæddar svo mörgum af dýrmætustu
gjöfum Guðs.
Hún hafði ásjónu engils
sem frá stafaði ilmur
umhyggju og vináttu,
ástar og kærleika.
Hún var farvegur kærleika Guðs,
kærleika sem ekki krafðist endurgjalds.
Hún var vitnisburður
Karlotta Birgitta
Aðalsteinsdóttir
✝
Karlotta Birg-
itta Aðalsteins-
dóttir fæddist 11.
ágúst 1949. Hún
lést 1. júní 2021.
Útför Karlottu
fór fram 10. júní
2021.
um bestu gjafir Guðs,
trúna, vonina, kærleik-
ann og lífið.
Blessuð sé minning
einstakrar perlu.
(Sigurbjörn Þorkels-
son)
Takk fyrir allt,
elsku frænka, hvíl í
friði. Bið góðan Guð
að styrkja Lárus og
afkomendur á þessum erfiðu tím-
um.
Sigurlaug Hauksdóttir.
Kveðja frá Ríkisendur-
skoðun
Þegar við fréttum af andláti
Karlottu Aðalsteinsdóttur leitaði
hugurinn aftur í tímann en hún
starfaði hjá Ríkisendurskoðun í
um tíu ár eða frá árinu 2008 til
2018. Karlotta varð stúdent frá
MA árið 1969 og fékk löggildingu
sem endurskoðandi árið 1976.
Hún sat í stjórn Félags löggiltra
endurskoðenda árin 1990-1992 og
varamaður 1989-1990. Hún starf-
aði lengst af við endurskoðunar-
störf, fyrst á eigin stofu og síðar á
öðrum endurskoðunarstofum.
Þegar hún sótti um starf hjá Rík-
isendurskoðun var það fengur
fyrir stofnunina að fá hana með
sína miklu reynslu. Hún vann
verkefni sín af fagmennsku og
vandvirkni og voru þau til sóma
fyrir hana og stofnunina. Karlotta
var góður starfsmaður og leið-
beindi um fagleg efni, var hógvær
og þægileg í umgengi. Hún var
einnig góður félagi, létt í lund og
gamansöm og féll vel inn í starfs-
mannahóp stofnunarinnar. Hún
veiktist af krabbameini árið 2015.
Hún lét veikindin ekki hindra sig
og kom aftur til vinnu um leið og
hún treysti sér og þótt orkan væri
að sönnu minni en áður þá hafði
það ekki áhrif á hina faglegu
vinnu hennar. Hún ákvað þó að
segja starfi sínu lausu á árinu
2018. Starfsmenn Ríkisendur-
skoðunar minnast Karlottu með
hlýhug og virðingu og senda eig-
inmanni hennar, Lárusi P. Ragn-
arssyni, og fjölskyldu innilegar
samúðarkveðjur.
Sveinn Arason
fyrrverandi ríkisendur-
skoðandi.
Í dag kveðjum við Karlottu
mágkonu okkar. Margs er að
minnast eftir áralangt hjónaband
hennar og Lalla bróður okkar. Í
huga okkar kom upp þetta ljóð
þegar litið var yfir farinn veg.
Hryggðar hrærist strengur
hröð er liðin vaka
ekki lifir lengur
ljós á þínum stjaka.
Skarð er fyrir skildi
skyggir veröldina
eftir harða hildi
horfin ertu vina.
Klukkur tímans tifa
telja ævistundir
ætíð lengi lifa
ljúfir vinafundir.
Drottinn veg þér vísi
vel þig ætíð geymi
ljósið bjart þér lýsi
leið í nýjum heimi.
(Hákon Aðalsteinsson)
Við kveðjum Karlottu með
þakklæti í huga og vottum Lalla
bróður okkar og
sonum hans Sigurbirni, Jóni og
fjölskyldum þeirra okkar innileg-
ustu samúð.
Sigrún Karólína, Hall-
dóra Björg og Ásdís Lilja.
Sólin skein og sendi geisla sína
yfir fjallafagran Eyjafjörðinn
þann 17. júní 1969 þegar enn einn
hópurinn útskrifaðist með stúd-
entspróf frá Menntaskólanum á
Akureyri, menntasetrinu góða.
Leiðir voru að skilja eftir fjögurra
vetra samveru og við að halda út í
lífið með eftirvæntingar og vonir.
Haustið 1965 höfðum við safnast
þarna saman, rúmlega eitt hundr-
að ungmenni sem komu af öllum
landshornum. Þórarinn skóla-
meistari, sá mæti maður, lagði
okkur lífsreglurnar fyrir skóla-
gönguna: Vinna vel, hlusta af at-
hygli, eyða ekki um efni fram og
gæta okkar á áfengum drykkjum.
Mörg okkar fóru í heimavistina
sem tók vel á móti okkur. Á
stelpuganginum í vistinni mynd-
aðist góð stemning þótt við vær-
um ólíkar. Í sumum heyrðist hátt
en aðrar voru lágværari svo
blandan varð góð. Karlotta kom í
þennan hóp frá Dalvík og fljótt
kom í ljós að hún var ein af þess-
um rólegu og samviskusömu en
átti gott með að blanda geði og
taka þátt í daglega lífinu. Við vor-
um nokkuð iðnar við námið, svona
yfirleitt, en ef eitthvað vantaði var
hægt að leita til Karlottu með að-
stoð. Hún var alltaf með allt á
hreinu. Hún átti nákvæmustu og
bestu glósurnar, svo fallega skrif-
aðar að leitun var að öðru eins.
Það væri hægt að rifja upp allt
mögulegt frá þessum fjórum góðu
vetrum. Við gáfum okkur alveg
tíma frá náminu til að taka þátt í
félagsmálum og skemmtunum,
ekkert sjónvarp, ekkert net, nóg-
ur tími, margar sögur. Svona var
þetta, allt gott efst í minningun-
um. Í útskriftarbók okkar, Carm-
inu, er Karlottu lýst svo að hún
hafi verið þægasta barnið á Dal-
vík en hafi aðeins spillst þegar
hún kom í MA. Það er allt í lagi, ef
satt er. Einnig að hún hafi stiklað
sómasamlega milli bekkja. Ég
held að það hafi verið rúmlega
það. Mottóið hennar í þeirri bók
var: Framtíðin ber lítið nema
óvissuna í skauti sér. Fyrstu árin
eftir stúdentspróf var ekki mikið
um að hópurinn hittist. Hver og
einn var að hlúa að sínu daglega
lífi með námi og fjölskyldu. Við
höfum hist á útskriftarafmælum
og eftir því sem þeim fjölgar
verða samverustundirnar og
minningarnar dýrmætari svo ár-
legur hittingur hefur líka verið
tekinn upp. Síðasta útskriftaraf-
mælið var 50 ára afmælið árið
2019. Við hittumst á Akureyri og
eyddum þremur dögum saman.
Karlotta var dugleg að mæta á
allar samkomur og þrátt fyrir lé-
lega heilsu mætti hún þarna með
dyggri aðstoð Lárusar manns
síns sem hugsaði um hana af fá-
dæma natni. Við héldum fyrsta
daginn í ferðalag um Skagafjörð
sem skein við sólu, næst til Siglu-
fjarðar sem skartaði sínu fegursta
og enduðum í veislu að Tjörn í
Svarfaðardal, þar var veröldin
góð. Við vorum sólskinsbörn
þennan dag. Næstu dagar voru
líka dagar samveru og gleði, söng-
ur, dans og ljúfar endurminning-
ar. Að leiðarlokum minnast skóla-
systkinin Karlottu með mörgum
jákvæðum orðum: Hún var góð og
vönduð kona og góður skólafélagi.
Hlý, sterk og kjarkmikil kona
sem bar veikindin með reisn.
Góða Karlotta. Elskuleg í alla
staði og alltaf. Fyrir hönd sam-
stúdenta Karlottu sendi ég Lárusi
og fjölskyldunni allri samúðar-
kveðjur.
Jóna Möller.
Þegar við konurnar sem kom-
um að ritun þessarar minningar-
greinar kynntumst mannsefnum
okkar fyrir mörgum áratugum
fannst okkur tilvalið að stofna
saumaklúbb, merkasta fé-
lagsform kvenna. Með því móti
kynntumst við betur og gátum að-
stoðað menn okkar að viðhalda
æskuvinskapnum sín á milli. Mál-
in þróuðust síðar þannig í ljósi
jafnréttis að öllum meðlimum
hópsins var boðin full aðild að
klúbbnum. Fljótlega kom Kar-
lotta Aðalsteinsdóttir sem við nú
kveðjum inn í þennan félagsskap
er hún giftist Lárusi Ragnars-
syni, einum af þessum fé-
lagslyndu og hugmyndaríku vin-
um úr Kópavogi.
Árin liðu við barneignir og basl
en einhvern veginn fundum við
alltaf tíma til að ferðast og
skemmta okkur saman. Ferðir í
Þórsmörk, Húsafell og til annarra
fallegra staða eru ógleymanlegar.
Þar fór samhentur hópur og aldr-
ei bar skugga á. Við höfum deilt
ljúfum stundum og sárum og vin-
áttan hefur verið okkur styrkur.
Sannarlega duttum við í lukku-
pottinn þegar Karlotta bættist í
hópinn. Hún hafði einstaklega
góða nærveru, alltaf jákvæð, um-
burðarlynd, yfirveguð og elskuleg
og lagði jafnan gott eitt til mál-
anna. Hjálpsemi hennar var við
brugðið, þegar einhver úr vina-
hópnum var kominn í eindaga
með flókna skattskýrslugerð var
þrautalendingin að hafa samband
við Karlottu. Eftir aðstoð hennar
og ábendingar lá allt skýrt fyrir
enda var hún eldklár endurskoð-
andi með mikla reynslu.
Lárus eiginmaður hennar var
árum saman lögreglumaður og oft
með erfið mál á sinni könnu. Slík
störf reyna mikið á. Við þær að-
stæður sem aðrar stóð Karlotta
eins og klettur að baki honum,
enda voru þau hjón einkar sam-
rýnd. Synirnir Jón, Sigurbjörn og
Ragnar og barnabörnin voru
augasteinar hennar og hún var
mjög stolt af þeim.
Þegar við æskuvinir Lalla
færðum honum talandi leikfanga-
páfagauk að gjöf með þeim orðum
að nú gæti hann rifist við gaukinn
í stað þess að standa í venju-
bundnum hjónadeilum, leit Lalli á
konu sína og svaraði að bragði:
„Við Karlotta rífumst aldrei.“
Karlotta brosti á móti sínu kank-
vísa brosi sem sagði allt. Við nær-
stödd skynjuðum vel þrátt fyrir
alvöruleysi augnabliksins sterkan
samhug milli þeirra.
Síðustu árin fækkaði samveru-
stundunum. Bæði vegna alvar-
legra veikinda sem Karlotta
glímdi við og einnig vegna áhrifa
Covid-faraldursins. Í veikindun-
um sýndi hún sama æðruleysið,
kjarkinn og seigluna sem höfðu
einkennt hana alla tíð. Síðasta
ferðin með hópnum okkar var til
Benidorm 2018 og fór Karlotta
hana á viljanum og sýndi þar
styrkleika sinn.
Karlotta var ættuð úr Svarfað-
ardalnum og þar höfðu þau hjónin
komið sér upp sumarparadís í
landi Kóngsstaða, ættaróðals
Karlottu. Ætlunin var að dvelja
þar lungann úr sumrinu en það
fór á annan veg. Karlotta fékk
ekki sumarið í sveitinni sinni sem
hún hafði eflaust þráð. Hún lést á
heimili sínu þann fyrsta júní sl.
Lalli stóð á aðdáunarverðan hátt
með henni allt til enda.
Það er eins og hjól tímans snú-
ist æ hraðar eftir því sem aldurinn
færist yfir og það fækkar í hópn-
um. Æskuvinirnir af Kársnesinu
og makar þeirra kveðja nú með
sorg í hjarta enn einn úr hópnum,
Karlottu Aðalsteinsdóttur. Hug-
ur okkar er hjá vini okkar Lalla,
sonum þeirra og fjölskyldunni
allri. Við sendum þeim okkar inni-
legustu samúðarkveðjur.
Hvíldu í friði kæra Karlotta og
hafðu þökk fyrir vináttuna og all-
ar samverustundirnar.
Fyrir hönd saumaklúbbsins,
Frímann Ingi Helgason.
Í dag kveðjum við Karlottu vin-
konu okkar. Við kynntumst 1973
og hefur vináttan haldist í nær 50
ár. Það var gaman þegar þú og
Lalli komuð í heimsókn norður.
Elsku Lalli og fjölskylda, Guð
styrki ykkur öll á þessum erfiða
tíma. Okkur langar að kveðja þig
með þessu erindi úr Hávamálum.
Veistu ef þú vin átt
þann er þú vel trúir
og vilt þú af honum gott geta.
Geði skaltu við þann blanda
og gjöfum skipta,
fara að finna oft.
Ykkar
Alda og Bára.
Minningarvefur á mbl.is