Morgunblaðið - 19.07.2021, Síða 21

síðustu jól heima hjá Bubbu syst-
ur hennar í skötuveislu Orra
frænda, móðurbróður míns og
föðurbróður hennar. Hún var kát
og skemmtileg eins og hennar
var vandi og þegar ég mundi eft-
ir veikindunum og spurði hana út
í stöðu mála afgreiddi hún það
hratt og ákveðið, hafði meiri
áhuga á að sýna mér myndir af
nýja húsinu sem þau hjónin
höfðu byggt á Djúpavogi. Úr
stofunni þar var eitthvert besta
útsýni á Íslandi og Elísabet var
viss um að hún ætti eftir að njóta
þess um langa tíð. Á þeim bjart-
sýnu nótum kvaddi ég frænku
mína og við ræddum um hversu
gaman yrði þegar ég kæmi í
heimsókn til hennar í nýja húsið.
Með Elísabetu frænku minni
er gengin harðdugleg og heil-
steypt manneskja. Það er skarð
fyrir skildi í hópnum okkar og
erfitt að sætta sig við að hún hafi
farið svona snemma. En þannig
er það og okkar verður að heiðra
minningu hennar með því að
gera allt hið besta úr öllu því sem
við erum að fást við. Þannig var
hún frænka mín og það er frá-
bært að hafa fengið að kynnast
henni og fjölskyldunni hennar.
Hugur minn er hjá þeim, guð gefi
þeim styrk og þrek.
Illugi Gunnarsson.
Elsku Elísabet.
Það er erfitt að sætta sig við
að þú sért farin frá okkur. Þú
sem varst alltaf svo ræktarsöm
við okkur fjölskylduna og boðin
og búin að aðstoða ef eitthvað
stóð fyrir dyrum eða ef eitthvað
kom upp á. Þú varst okkur ómet-
anlegur stuðningur þegar Guðný
Helga féll frá og þegar dætur
hennar fermdust varst þú – og
systkini þín auðvitað líka –
fremst í flokki að hjálpa til, alltaf
svo yfirveguð en um leið drífandi.
Okkur langar líka að nefna sér-
staklega hvað þú tókst vel utan
um hana Kamillu þegar mamma
hennar féll frá. Kamilla talaði
einmitt um þig sem eina af þrem-
ur manneskjum sem að ein-
hverju leyti fylltu skarðið sem
mamma hennar skildi eftir sig.
Henni þótti alltaf svo gott að
leita til þín og spjalla við þig,
enda var sama hvar maður hitti á
þig, þú gafst þér alltaf tíma til að
skrafa (meira að segja gafstu þér
alltaf tíma til að líta inn í Borg-
argarð á aðfangadag og það var
orðinn hluti af jólahefðinni að þú
kíktir við og andaðir að þér
hangikjötsilminum). Þú hafðir
líka svo skemmtilega húmoríska
sýn á lífið og við eigum alltaf eftir
að muna smitandi hláturinn en
líka þinn mikla innri styrk sem
hjálpaði þér að takast á við erfið
veikindi af miklu og aðdáunar-
verðu æðruleysi. Þín verður sárt
saknað.
Elsku Emil, Guðmunda,
Fanný, Sibba og fjölskyldan öll,
megið þið finna styrk hvert hjá
öðru í sorginni.
Þínar frænkur,
Svandís og Anna Heiður.
Elsku Elísabet, hve sárt það
er að þú sért farin á annan stað
svo snemma. Þú hefur verið mér
efst í huga undanfarna daga. Þú
varst einstök og tókst mig hálf-
partinn að þér eftir að mamma
dó og fyrir það verð ég ævinlega
þakklát. Minningarnar eru
margar og dýrmætar, eins og
þegar ég var hjá ykkur sumarið
2016 í Miðtúni. Þú að hjálpa mér
að reyna skilja stærðfræði. Ég
og Fanný að stelast í súkkulaðið
þitt eftir skóla. Símtölin okkar
sem voru aldrei styttri en
klukkutími og þá var talað út í
eitt um allt og ekkert. Eins og ég
segi eru þessar minningar dýr-
mætar og þær verða varðveittar
þar til minn tími kemur. Ég lof-
aði þér á spítalanum að standa
með og styrkja Fanný alla tíð og
það skal ég svo sannarlega gera.
Takk fyrir allt, elsku Elísabet.
Kærleikskveðja,
Kamilla Marín.
MINNINGAR 21
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 19. JÚLÍ 2021
✝
Ásdís Jón-
asdóttir fædd-
ist í Stykkishólmi 4.
júní 1941. Hún lést
á Landspítalanum í
Fossvogi í Reykja-
vík 24. júní 2021.
Foreldrar hennar
voru Jónas Pálsson,
f. 24.9. 1904, d. 13.9.
1988, og Dagbjört
H. Níelsdóttir, f.
6.2. 1906, d. 14.5.
2002. Systur Ásdísar eru: Ástríð-
ur Helga, f. 14.11. 1930, d. 28.3.
2018; Unnur Lára, f. 30.3. 1935,
d. 30.11. 2019, og Jóhanna, f. 6.6.
1937.
Eiginmaður Ásdísar var Frið-
þjófur Max Karlsson, f. 6.5. 1937,
d. 26.10. 2015. Foreldrar hans
voru Regína Jónasdóttir, f. 24.7.
1909, d. 24.4. 1943, og Karl Ferd-
inand Schulz, f. 12.7. 1902, d. 6.2.
er fjölskyldan flutti í Stykk-
ishólm. Hún gekk í Barnaskól-
ann í Stykkishólmi og flutti 16
ára gömul til Reykjavíkur. Þar
vann hún meðal annars í mat-
vöruversluninni Jónsbúð í
Blönduhlíð. Veturinn 1958 til
1959 var hún í Húsmæðraskól-
anum í Reykjavík á Sólvallagötu
12, sem þá var heimavistarskóli.
Ásdís stofnaði ung fjölskyldu
og var framan af heimavinnandi
húsmóðir. Hún vann síðar meir
mismunandi skrifstofustörf í
Framkvæmdastofnun ríkisins,
sem síðar varð Byggðastofnun
og hjá Lífeyrissjóði starfsmanna
ríkisins (LSR). Árin 2001-2004
bjó Ásdís ásamt eiginmanni sín-
um, Friðþjófi, á Sauðárkróki og
unnu þau bæði hjá Byggða-
stofnun, en stofnunin fluttist á
Sauðárkrók árið 2001. Þau hjón-
in fluttu svo til baka til Reykja-
víkur 2004.
Ásdís verður jarðsungin frá
Fossvogskirkju í Reykjavík í
dag, 19. júlí 2021, klukkan 15.
1940. Ásdís og Frið-
þjófur giftust 14.11.
1959. Börn Ásdísar
eru 1) Sigurlaug
Regína Friðþjófs-
dóttir, f. 10.9. 1961.
Dóttir hennar er
Birta Marlen
Lamm, f. 15.3. 1991,
sem er gift Bárði Ís-
leifssyni, f. 25.8.
1991. Dóttir þeirra
er Lóa Máney, f.
19.3. 2021. 2) Jónas Gauti Frið-
þjófsson, f. 17.7. 1966. Sambýlis-
kona Jónasar Gauta er Ragn-
hildur Georgsdóttir, f. 6.1. 1980.
Sonur Jónasar er Maximilian
Mikolaj Gauti Klimko, f. 24.4.
1994. Sonur Jónasar og Ragn-
hildar er Júlían Georg Metúsal-
em, f. 13.2. 2021.
Ásdís ólst upp í Elliðaey á
Breiðafirði til fimm ára aldurs,
Tengdamóðir mín, Ásdís Jón-
asdóttir, hefur kvatt þessa jarð-
vist og mig langar að minnast
hennar og þakka henni samfylgd-
ina með nokkrum orðum. Ég
kynntist Ásdísi, eða Dísu, fyrir
tæpum 12 árum þegar við Jónas
fórum að vera saman. Dísa hafði
ákveðna eiginleka sem gerðu það
að verkum að auðvelt var að kynn-
ast henni og tengjast. Hún kom til
dyranna nákvæmlega eins og hún
var klædd og var auk þess létt í
skapi og hlý. Til marks um hlýju
hennar hafði ég aldrei fengið betri
og innilegri knús en hjá henni og
ég fullyrði að slík knús eru vand-
fundin. Ég mun sakna þeirra inni-
lega en á jafnframt auðvelt með að
rifja tilfinninguna upp í huganum.
Annar kostur Dísu var einstök
gjafmildi hennar. Hún bauð
rausnarlega út að borða, gaf fínar
gjafir og jafnvel gaukaði að manni
einhverju af sínum eigum. Heimili
þeirra hjóna, Dísu og Diddós, var
líka einstaklega hlýlegt og maður
fann þar einstaka ró og stemmn-
ingu. Fallegir munir, hlýleg ljós
og persónulegur stíll umvöfðu
mann. Dísa sjálf var alltaf vel til-
höfð og fín og ekki minnist ég
hennar öðruvísi en með nýlakkað-
ar táneglur. Ekki er hægt að
minnast Dísu án þess að minnast á
æskuna í Elliðaey og Stykkis-
hólmi. Að alast upp í slíkri teng-
ingu við náttúruna er alveg hreint
stórkostlegt. Ég man sögu af Dísu
lítilli að klappa æðarkollu! Ævin-
týralegur heimur en hin miskunn-
arlausu náttúruöfl samt svo nálæg
líka. Ákveðin örlagatrú og æðru-
leysi sem ég skynjaði hjá tengda-
móður minni hefur án efa mótast
þarna í þessu samspili manns og
náttúru. Dísa var ung þegar hún
kynntist manninum sínum og þau
höfðu greinilega lifað innihalds-
ríku lífi saman. Eignast tvö börn
og barnabörn sem þau voru ákaf-
lega stolt af. Notið samvista við
vini og vandamenn. Sumrin í
Stykkishólmi og ferðirnar fram í
Elliðaey. Utanlandsferðir um all-
an heim. Dvöl í Þýskalandi á 8.
áratugnum og tímabundnir flutn-
ingar til Sauðárkróks í upphafi
nýrrar aldar. Svo margt brallað.
Dísa missti mikið þegar Diddó dó
og einnig var höggið þungt þegar
Helga systir hennar lést. Dísa
hafði þá á orði að sér liði hálfpart-
inn eins og hún hefði verið skilin
eftir. Nú hefur hún fengið hvíldina
og ég vil trúa að hún sé nú umvafin
sínum nánustu í annarri vídd. Ég
þakka Dísu innilega fyrir sam-
fylgdina og faðma hana að mér í
huganum og hjartanu.
Ragnhildur S. Georgsdóttir.
Ég sit á litlum palli við þvotta-
húsdyrnar í Ási og græt. Hjarta
mitt er fullt af sorg og söknuði. Þá
kemur unglingsstúlka gangandi
og sest hjá mér, tekur utan um
mig og spyr mig af hverju ég sé að
gráta. Með ekkasogum segi ég –
nú á ég enga systur lengur, hún
Sigga mín er farin og það er svo
leiðinlegt. Dísa mín tekur mig í
fangið og segir: ég skal vera systir
þín, elsku Dadda mín.
Þessi fallega og góða frænka
mín stóð við orð sín, ég fékk frá
henni jólagjafir og afmælisgjafir,
hún heimsótti okkur oft og ég veit
að mömmu var hún mikil huggun
og henni þótt mjög vænt um Dísu
eins og allar fallegu systurnar á
Staðarfelli. Ásdís var yngst og hún
var afar glæsileg og ég var stolt af
því að eiga hana fyrir frænku. Við
vorum systkinabörn í báðar ættir.
Það voru fjögur systkini úr Sel-
látri sem giftust fjórum systkinum
úr Höskuldsey. Af þessu fólki lifir
nú aðeins ein kona af hverjum
legg. Breiðfirðingar í báðar ættir.
Jónas og Dagbjört voru mjög náin
pabba og mömmu og var mikill
samgangur á milli fjölskyldanna.
Ég var alltaf aufúsugestur á Stað-
arfelli og þær systur ólatar að
passa mig og leika við mig. Þær
lánuðu mér og gáfu barnabækur
sem þær voru búnar að lesa þegar
þær fundu út lestrarsýki frænku
sinnar. Helga var farin að heiman
þegar ég man eftir mér, en kom
oft í Hólminn með strákana sína.
Þær Unnur, Jóhanna og Ásdís
voru heima við. Dísa fór að heiman
ung en sendi mér alltaf jólakort og
þegar hún kom í heimsókn í Hólm-
inn hitti ég hana alltaf. Hún giftist
svo Friðþjófi og fór að búa í
Reykjavík. Við mamma gistum oft
á Baldursgötunni þar sem þau
bjuggu fyrst. Þangað var ég send
þegar ég fór í fyrsta sinn ein til
Reykjavíkur, þurfti að hitta augn-
lækninn minn, sem ég gerði ár-
lega. Dísa og Diddó mættu niður
að rútu og sóttu mig og Dísa fór
með mér til augnlæknisins.
Merkilegast var í þeirri ferð að ég
fór í Tívolí sem þá var í Vatnsmýr-
inni, með stelpu sem var nýflutt úr
Stykkishólmi og bjó stutt frá. Dísa
leyfði það og gaf mér aura svo ég
gæti farið í nokkur tæki.
Samband okkar minnkaði eftir
því sem lífið fór að þvælast fyrir
okkur. En alltaf var samband okk-
ar á milli og svo eignuðust þau
Sigurlaugu Regínu og seinna Jón-
as Gauta sem var jafnaldri eldri
sonar míns. Þau eignuðust síðar
lítið hús í Stykkishólmi og þar
dvaldi Dísa oft og var gaman að
heimsækja hana þar. Hafði á til-
finningunni að Dalakofinn væri
hennar griðastaður. Friðþjófur
andaðist svo fyrir nokkrum árum
og síðustu árunum eyddi Dísa í
íbúð fyrir aldraða. Ég held að
hennar tími hafi verið kominn og
hún hafi verið sátt við að fara. Hún
andaðist eftir stutta sjúkrahús-
legu. Gott var að heyra að Jó-
hanna systir hennar gat kvatt
hana á dánarbeði. Ég óska Ásdísi
Jónasdóttur góðrar ferðar á haf
minninganna og landtöku í gróð-
ursælum reit, í dalakofa Dísu
minnar. Sigurlaugu, Jónasi og
fjölskyldum þeirra sendi ég kær-
leikskveðjur. Einnig Jóhönnu sem
nú lifir ein fallegu systranna frá
Elliðaey og Staðarfelli í Stykkis-
hólmi.
Dagbjört S. Höskuldsdóttir.
Vináttan er vorsins ljómi
vináttan er lífið manns,
jafnt í æsku og aldurdómi,
er hún máttur kærleikans.
(Rósa B. Blöndals)
Það var á haustmánuðum 1958
að hópur ungra stúlkna hittist í
Húsmæðraskólanum í Reykjavík
en á þeim tíma var húsmæðra-
skólavist talin góður undirbúning-
ur fyrir lífið. Framundan var 9
mánaða samvera hópsins okkar í
heimavist skólans. Ein stúlkan var
hin 17 ára Ásdís Jónasdóttir frá
Stykkishólmi og var hún trúlofuð
Friðþjófi Max Karlssyni (Diddó).
Það að búa svo lengi saman í
heimavist varð til þess að mörgum
vinafræjum var sáð sem urðu afar
dýrmæt með árunum og hafa nú
lifað góðu lífi í yfir 60 ár. Eftir út-
skrift hópsins árið 1959 giftust
Dísa og Diddó og stofnuðu heimili.
Árið 1961 fæðist þeim Sigurlaug
Regína (Silló) og árið 1966 Jónas.
Dísa og Diddó voru alltaf afar
stolt af börnunum sínum og
studdu þau í námi og starfi. Fljót-
lega eftir að húsmæðranáminu
lauk stofnaði árgangurinn okkar
saumaklúbb. Allar voru velkomn-
ar en eins og gengur varð eftir
hópur sem hefur hist á tveggja
vikna fresti í öll þessi ár. Þegar
börnin okkar fóru að vaxa úr grasi
var stofnaður ferðaklúbbur og
voru eiginmennirnir teknir með.
Við leigðum okkur rútu hjá Aust-
urleið og fengum frábæran bíl-
stjóra, Jón Sigurjónsson, sem
varð bílstjóri okkar í ótal ferðum
um landið bæði í byggðum og
óbyggðum. Þessar ferðir voru
mjög vel skipulagðar og ógleym-
anlegar. Dísa og Diddó voru alltaf
með og miklir gleðigjafar. Einnig
fórum við nokkrar ferðir til út-
landa og þar á meðal skipulagði
Diddó mjög vel heppnaða ferð til
Þýskalands. Árin liðu og því miður
fór að fækka í góða hópnum okk-
ar. Krabbameinið tók stóran toll
og aðrir sjúkdómar. Dísa og
Diddó voru afar samtaka í öllu og
erfitt að nefna annað án þess að
nefna hitt. Margar veislurnar höf-
um við setið á þeirra fallegu heim-
ilum. Dísa var mikill fagurkeri og
var heimili þeirra prýtt fallegum
munum sem hún kom alls staðar
fallega fyrir. Síðustu stórveisluna
sátum við eftir að þau fluttu í
glæsilega íbúð í Mörkinni. Diddó
veiktist síðan af alzheimer og tók-
ust þau á við það saman eins og
allt annað með hjálp barna sinna.
Hann lést í október árið 2005. Það
var Dísu afar erfitt því sjálf var
hún orðin lasin. Alltaf reyndi hún
að koma í saumaklúbb og þegar
hún treysti sér ekki lengur til að
hafa saumaklúbb heima, bauð hún
okkur af miklum rausnarskap út
að borða. Hún elskaði börnin sín
og barnabörnin þrjú og nýlega
eignaðist hún fyrstu langömmus-
telpuna sem hún náði ekki að hitta
þar sem hún býr í Danmörku.
Dísa varð síðust af okkur í sauma-
klúbbnum til að verða 80 ára þann
4. júní sl. Hún treysti sér ekki út
en átti gott kvöld með börnunum
sínum. Örfáum dögum síðar var
hún flutt á spítala og þar uppgötv-
aðist að hún var miklu veikari en
nokkur vissi. Þar sofnaði þessi
kæra vinkona okkar 24. júní sl.
Við vottum Silló, Jónasi og fjöl-
skyldum innilega samúð. Einnig
Jóhönnu systur hennar og fjöl-
skyldum. Við vitum að nú er elsku
Dísa komin í fangið á Diddó og líð-
ur vel.
Fyrir hönd saumaklúbbsins,
Árný J. Guðjohnsen.
Ásdís Jónasdóttir
✝
Inga ísaks-
dóttir fæddist í
Ási í Ásahreppi 19.
júlí 1927. Hún and-
aðist 9. júlí 2021.
Foreldrar henn-
ar voru Kristín
Þuríður Sigurðar-
dóttir frá Selalæk,
f. Helli í Ásahreppi
25.12. 1905, d. 6.3.
2002, og Ísak Jakob
Eiríksson, bóndi í
Ási í Ásahreppi og síðar útibús-
stjóri Kaupfélags Rangæinga á
Rauðalæk, f. á Stokkseyri 8.3.
1899, d. 1.5. 1977. Systkini Ingu
eru Eiríkur f. 24.6. 1931, d. 18.5.
2008, Sigurður, f. 16.8. 1934, og
Fríða, f. 16.1. 1937. Inga giftist
29. desember 1956 Matthíasi
Jónssyni frá Lækjarbotnum í
Landssveit, f. 21. september
1918, d. 20. október 2006.
Börn: 1) Friðrik Axel
Þorsteinsson, f. 23. nóvember
1947, d. 19. nóvember 2011.
Faðir Þorsteinn E.V. Einarsson,
f. 5. júní 1927, d. 27. október
2) Steinunn Jóna Matthías-
dóttir, f. 13. júní 1957.
3) Ísak Jakob Matthíasson, f.
25. júní 1963. Maki Hulda
Gunnarsdóttir, f. 13. júlí 1962.
Börn: a) Matthías Orri, f. 16.
desember 1991. Maki Rut
Ingvarsdóttir, f. 1. mars 1992.
Börn: Ronja Sif, f. 31. desember
2013, Bjartey Mía, f. 17. sept-
ember 2020. b) Steinar, f. 16.
september 1995 c) Inga, f. 22.
ágúst 2002.
Inga lauk fullnaðarprófi og
gekk í Kvennaskólann á Hvera-
bökkum í Hveragerði. Inga og
Matthías flytja til Reykjavíkur
1955 og ganga í hjónaband 29.
desember 1956.
Kaupa sína fyrstu íbúð á
Rauðarárstíg árið 1957 og búa
þar til ársins 1968 þegar þau
flytja í raðhús í Brúnalandi í
Fossvogi. Árið 1997 flytja þau í
Hæðargarð 33. Inga var lengst
af húsmóðir en vann síðar við
ýmis félagsstörf og framreiðslu-
störf. Hún var liðtæk á orgel og
hafði gaman af því að yrkja vís-
ur.
Útförin fer fram frá Bústaða-
kirkju í dag, mánudaginn 19.
júlí, klukkan 13.
2010. Eiginkona
Helga Þ. Einars-
dóttir, f. 7. júlí
1948. Börn: a) Matt-
hías Örn f. 18. febr-
úar 1970. Eigin-
kona Svafa
Grönfeldt, f. 29.
mars 1965, börn
Viktor Grönfeldt
Steinþórsson, f. 17.
maí 1994, og Tinna
Grönfeldt, f. 27.
apríl 2002. b) Bjarki Hrafn Frið-
riksson, f. 13. apríl 1975, eigin-
kona Bryndís Guðmundsdóttir,
f. 22. apríl 1974, synir þeirra eru
Friðrik Örn, f. 31. ágúst 2001,
Anton Ari, f. 8. apríl 2004, Arn-
ar Darri, f. 24. janúar 2008 og
Helena Björk, f. 10. ágúst 2014
c) Ingibjörg Dröfn Friðriks-
dóttir, f. 7 júlí 1979, eiginmaður
hennar er Gunnar Hafsteinsson,
f. 20. september 1976, börn
þeirra eru Hafsteinn Orri, f. 18.
júlí 2006, Helga Dögg, f. 26. maí
2010, og Friðrika María, f. 17.
júlí 2014.
Elskuleg tengdamóðir mín,
Inga Ísaksdóttir, hefði orðið 94
ára í dag, en hún kvaddi tíu dög-
um fyrir afmælið, þann 9. júlí sl.
Ég kynntist Ingu í júní árið 1983
þegar ég og Ísak vorum að byrja
saman. Ég var afar stressuð og
feimin en hann leiddi mig upp í
stofu til hennar þar sem hún var
að lesa blöðin og leggja kapal.
Ísak kynnti mig fyrir mömmu
sinni og hún tók mér opnum örm-
um og bauð mig hjartanlega vel-
komna í fjölskylduna. Inga var
falleg kona, ávallt róleg í fasi,
vandvirk, félagslynd og mikil
hannyrðakona. Hún hafði gaman
af því að hitta fólk og spjalla um
daginn og veginn en hún hafði líka
gaman af ættfræði og spurði
gjarnan um uppruna. Hún var
fædd og uppalin í Ási í Ásahreppi
og var elst af fjórum systkinum. Í
bernsku aðstoðaði hún við heim-
ilishaldið og búskapinn eins og þá
var til siðs. Hún fór síðar að vinna
í kaupfélaginu á Rauðalæk þar
sem faðir hennar var útibússtjóri.
Hún hafði gaman af því starfi, allt-
af að hitta sveitunga sem áttu er-
indi í kaupfélagið og nóg að gera.
Inga eignaðist soninn Friðrik Ax-
el tvítug að aldri og bjuggu þau
mæðgin hjá foreldrum hennar
fyrstu árin. Inga var áhugasöm
um ferðalög og greip tækifærið
þegar Ungmennafélag Íslands
bauð upp á ferð til Norður-
landanna árið 1953 og sagði hún
oft frá þeirri ferð sem var henni
afar minnisstæð. Hún kynntist
Matthíasi Jónssyni frá Lækjar-
botnum í Landsveit skömmu síðar
og gengu þau í hjónaband árið
1956. Fjölskyldan flutti til
Reykjavíkur og hóf búskap á
Rauðarárstíg 30. Þar fæddist
þeim dóttirin Steinunn árið 1957
og sex árum síðar sonurinn Ísak.
Inga og Matthías byggðu raðhús í
Brúnalandi í Fossvogi og fluttu
þau þangað árið 1968. Matthías
vann um áratugaskeið sem bíl-
stjóri, lengst af hjá BSR meðan
Inga sá um heimilið og börnin en
hún var alltaf natin og góð hús-
móðir. Þau hjónin ferðuðust mikið
innanlands og fóru einnig til sólar-
stranda í góðra vina hópi. Síðar á
ævinni vann Inga við framreiðslu í
veislum og á mannamótum en það
starf hentaði henni vel, enda hafði
hún gaman af því að hitta fólk.
Inga samdi ótal vísur um sam-
ferðamenn sína, börnin sín og
barnabörnin en var lítið fyrir að
flíka hæfni sinni í þessari
skemmtilegu kúnst sem vísnagerð
er. Inga gekk í gegnum margt á
langri ævi en það sem stóð henni
alltaf næst var fjölskyldan; hún
var afar stolt af hópnum sínum og
hrósaði öllum óspart. Hún glímdi
við heyrnarleysi sem gerði henni
erfitt fyrir hin síðari ár en alltaf
var stutt í brosið og hún þráði
ekkert frekar en að vera innan um
aðra þó svo að hún gæti ekki heyrt
það sem fram fór. Ég kveð
tengdamóður mína með hlýju og
einlægri þökk fyrir samfylgdina
og læt hér fylgja með vísu sem
hún orti til mín er ég var á leið í
nám til Frakklands.
Hafðu það nú Hulda mín
helst sem allra best.
Mundu að gleði og gæfa þín
gefst þér heima mest.
Úr Fossvoginum ferðu nú
fararheilla njóttu.
Til ættlandsins þú aftur snú
á heiðri sumarnóttu.
Á sama hátt óska ég henni
góðrar heimferðar í sumarlandið.
Hvíl í friði, elsku Inga.
Hulda.
Inga Ísaksdóttir