Morgunblaðið - 27.07.2021, Qupperneq 18

18 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 27. JÚLÍ 2021
✝
Sigurður
Björnsson
fæddist að Felli í
Kollafirði,
Strandasýslu, 12.
september 1925.
Hann lést á Hjúkr-
unar- og dvalar-
heimilinu Höfða á
Akranesi, 18. júlí
2021.
Sigurður var
sonur hjónanna
Guðlaugar Lýðsdóttur, f.
1890, d. 1979, og Björns
Finnbogasonar, f. 1890, d.
1978. Sigurður var næst-
yngstur fimm bræðra, þeirra
Benedikts, Lýðs, Guðmundar
og Jóns. Þeir eru allir látnir.
Sigurður giftist Sólveigu
Sigurðardóttur frá Stóra-
Lambhaga 1954. Sólveig er
dóttir hjónanna Sigurðar
Sigurðarsonar, f. 1889, d.
1953, og Sólveigar Jóns-
dóttur. Þau eiga tvo syni, a)
Daða, hann á eina dóttur og b)
Sigurð.
Sigurður ólst upp í Hrúta-
firði, á fjórtánda ári flutti
hann með fjölskyldu sinni að
Giljalandi í Miðfirði og tæp-
lega tvítugur flutti hann til
Reykjavíkur. Þar stundaði
hann akstur en seinn réð hann
sig á togara. Árið 1953 flutti
hann að Stóra-Lambhaga þar
sem hann bjó allar götur síð-
an. Þar byggðu þau Sólveig
nýbýli og hófu búskap. Að-
alstarf Sigurðar, samhliða bú-
störfum, var vörubílaakstur,
fyrst á mjólkurbílum en síðar
keypti hann sér vörubíl og hóf
sinn eigin rekstur. Sigurður
keyrði vörur fyrir bændur í
sveitinni, vann í vegavinnu og
fleira. Síðustu starfsárin vann
Sigurður hjá Íslenska járn-
blendifélaginu á Grund-
artanga. Sigurður sinnti ýms-
um félagsstörfum á lífsleiðinni
og var meðal annars lengi for-
maður hestamannafélagsins
Dreyra.
Útförin fer fram frá Akra-
neskirkju í dag, 27. júlí 2021,
og hefst athöfnin klukkan 13.
dóttur, f. 1889, d.
1975.
Sigurður og
Sólveig eignuðust
tvo syni.
1) Sigurður,
fæddur 1955, hann
er í sambúð með
Hrefnu Guðjóns-
dóttur, hún átti
fyrir soninn Val-
geir Valda Val-
geirsson.
Sigurður á fjögur börn. a)
Hallur Þór, giftur Hildigunni
Ægisdóttur, eiga þau þrjú
börn. b) Sigurður Valur, í
sambúð með Ingu Rún Grét-
arsdóttur, eiga þau tvö börn.
c) Sólveig, gift Njáli Vikari
Smárasyni, eiga þau þrjú
börn. d) Heiðrún Anna, í sam-
búð með Ragnari Má Viktors-
syni, eiga þau einn son.
2) Björn fæddur 1966, hann
er giftur Áslaugu Ásmunds-
Við hjónin erum afar þakklát
fyrir tímann sem við áttum
Sigga Björns fyrir föður og
tengdaföður og góðan vin.
Hann var einstakur maður sem
við kveðjum nú með djúpstæð-
um söknuði.
Það er dýrmætt að hafa deilt
með honum sameiginlegu
áhugamáli, hestamennskunni,
og allar minningarnar um
stundir varðandi hestana eru nú
ómetanlegar. Þar var hann mik-
ill félagi og þegar hann hætti að
ríða út á níræðisaldri þá studdi
hann okkur áfram með ráðum
og dáð. Það var sama hvar bar
niður, allt sem hann tók sér fyr-
ir hendur einkenndist af dugn-
aði, áhuga, starfsgleði og heil-
indum. Þar verður hann okkur
alltaf fyrirmynd. Pabbi/tengda-
pabbi lifði tímana tvenna, til
dæmis hvað varðar heyskap.
Frá því að vinna hörðum hönd-
um við að koma heyi í hús í bar-
áttu við náttúruöflin sem ungur
drengur, til þess að upplifa hey-
skap unninn vélrænt á örfáum
dögum. Hann gladdist mjög yfir
framþróun í því mikilvæga
verkefni að ná saman góðum og
miklum heyforða fyrir skepnur.
Hann var líka einstakur dýra-
vinur og velferð þeirra skipti
hann miklu máli.
Það er ekki hægt að minnast
pabba/tengdapabba án þess að
nefna í sömu andrá hversu sam-
hent hjón þau voru, Solla og
Siggi Björns í Stóra-Lambhaga.
Þau voru heild, foreldrar, amma
og afi, ekki einungis fyrir sína
afkomendur heldur fyrir svo
marga aðra, enda er heimilið
gestkvæmt. Siggi Björns var fé-
lagslyndur og viðræðugóður,
hafði mikinn áhuga á málefnum
líðandi stundar og það breyttist
ekki þó að árin færðust yfir.
Margt var rætt við eldhúsborð-
ið en svo voru líka verkin látin
tala, hann var ekki mikið fyrir
að hangsa lengi þegar eitthvert
verkefni var fyrirliggjandi.
Komið er að kveðjustund.
Það verður aldrei eins að koma
heim í Stóra-Lambhaga 3 og
heyra ekki pabba/tengdapabba
heilsa okkur með því að spyrja
með stríðnisbrosi: „Hvert eruð
þið að villast?“, eins og hann
gerði stundum. Það var stutt í
grínið, lundin var einstaklega
létt og lífsgleði hans smitandi.
Við munum minnast hans í
framtíðinni í stóru og smáu í
Stóra-Lambhaga.
Elsku mamma/tengda-
mamma við syrgjum hann sárt
með þér.
Björn (Bjössi) og Áslaug.
Verandi á barnsaldri og eiga
ömmu og afa sem búa í sveit;
sem eiga vörubíl, traktorsgröfu
og aðra tvo traktora til, slatta
af hestum, nokkrar kindur og
hænur voru einstök hlunnindi
sem ég var ófeiminn að grobba
mig af við jafningja, vini og
vandamenn. Margar af sterk-
ustu minningum barnæskunnar
eru frá því er ég sat við hliðina
á afa í vörubílnum að sækja möl
í malarnámur hér og þar um
sveitina eða í húsinu á gröfunni
að moka skurði eða snjó, að elta
hann og ömmu upp á flóa að
sækja hesta eða að fara í fjár-
húsið á morgnana. Að ég tali nú
ekki um þegar ég hafði aldur til
að fara með þeim í útreiðartúra.
Með afa voru engar daufar
stundir, það var alltaf nóg að
gera, nóg fram undan og fólk
leitaði til hans með alls konar
viðvik. Hvar sem hann kom
voru málin brotin til mergjar og
það var alltaf stemning.
Afi Siggi var selskapsmaður
fram á síðasta dag. Hann átti
einstaklega auðvelt með að
tengjast fólki og það honum.
Honum var ekkert óviðkomandi
og hann hafði skoðanir á flestu.
Þrátt fyrir að undir það síðasta
hafi heyrnin verið orðin döpur
og röddin farin að bresta bar
aldrei skugga á hve gaman var
að ræða við hann um hvers-
dagslegustu hluti. Hann hlust-
aði alltaf af svo einlægum
áhuga á því sem maður var að
fást við þann daginn, spurði og
gaf af sér.
Ég var ekki hár í loftinu þeg-
ar ég komst að þeirri niður-
stöðu að það væri mikil upphefð
í því að vera frá Stóra-Lamb-
haga, ég upplifði alltaf að það
væri ákveðin gæða- og upp-
runavottun meðal þeirra sem
þekktu til. Ég tala nú ekki um
að heita í höfuðið á afa. Að vera
Siggi, Sigga, Sigga Bjöss í
Stóra-Lambhaga er titill sem
ég bar og ber eins og kórónu.
Nú er hann elsku afi Siggi
farinn. Þó ég viti að hann hafi
verið hvíldinni feginn og það sé
ekki sjálfgefið að ná svo virðu-
legum aldri, að þá breytir það
því ekki að tilveran verður
miklu fátæklegri án hans. Ég
hugga mig þó við það að börnin
mín fengu að kynnast lífinu í
Stóra-Lambhaga III með lang-
afa Sigga. Þau fengu að upplifa
umhyggjuna og virðinguna sem
einkenndi samband hans og
langömmu Sollu. Þau munu
geta sett þetta allt í samhengi
þegar ég fer að segja þeim sög-
ur af langafa Sigga. Af nægu er
að taka.
Takk fyrir mig og mína,
elsku afi Siggi.
Þinn
Sigurður (Siggi) Valur.
Elsku afi minn.
Nú hefur þú kvatt þetta líf
og eftir sitjum við, afkomendur
þínir, og hugsum um allar fal-
legu minningarnar. Þú varst
dásamlegur maður og besti afi
sem hugsast gat. Ég er svo
þakklát fyrir að hafa haft þig
og ömmu Sollu í mínu lífi svona
lengi. Ég á bara góðar minn-
ingar af öllum stundunum í
sveitinni, bæði frá því að ég var
sjálf barn og líka sem fullorðin
kona með mín eigin börn í
heimsókn hjá langömmu og
langafa í sveitinni. Þar var allt-
af gott að vera. Afi minn, þú
varst alltaf jákvæður og hress
og tókst ávallt á móti okkur
með bros á vör. Þér fannst
gaman að grínast og slá á létta
strengi og svo varstu líka svo
skemmtilega stríðinn. Samband
þitt og ömmu var alltaf svo fal-
legt og gott. Þið voruð frábærar
fyrirmyndir og það var alltaf
gaman að sitja með ykkur við
eldhúsborðið í sveitinni og
spjalla um allt og ekkert. Þú
varst hreinn og beinn afi, og
sagðir þína skoðun. Ég man vel
eftir því í fyrsta skipti sem þú
hittir Njál, manninn minn, þeg-
ar við vorum 16 og 17 ára göm-
ul og nýorðin kærustupar. Þeg-
ar við kvöddum þig það kvöld
sagðir þú við hann: „þú sefur
svo bara heima hjá þér, væni
minn“. Þú hefur alltaf reynst
mér og okkur vel, haft áhuga á
því sem við erum að gera og
gefið góð ráð. Mér þykir svo
vænt um að þú komst í heim-
sókn til okkar til Svíþjóðar árið
2015, þegar þú varst að verða
90 ára. Ykkur ömmu fannst
nauðsynlegt að koma og taka út
aðstæður og heilsa upp á okkur
í nýjum heimkynnum. Mikið var
það góð ferð.
Ég mun ávallt bera minn-
inguna um fallega og góða afa
minn með mér. Þú sem elskaðir
lífið og fólkið í kringum þig. Við
vorum svo lánsöm að eiga þig
að. Takk fyrir allt og sofðu
vært, elsku afi! Við lofum að
passa vel upp á ömmu Sollu.
Þín sonardóttir,
Sólveig Sigurðardóttir.
Hvernig lifir maður fallegu
og góðu lífi? Spurningunni hef
ég hef oft velt fyrir mér og lesið
margar bækur, sem reyna að
finna svar með einum eða öðr-
um hætti. En í hvert skipti sem
spurningin kemur upp verður
mér hugsað til þín afi minn og
ömmu Sollu, ykkar lífshlaups,
ástar, daglegs lífs, umhverfis og
viðmóts. Ykkur tókst að mála
þetta allt þeim fegurstu litum
sem ég þekki. Þið eruð besta
svarið sem ég þekki. Mínar fyr-
irmyndir.
Það gerist margt á tæplega
96 ára lífshlaupi og vissulega
er margt í lífi þínu mér hulið.
Frásagnir þínar af fyrri tíð
fjölluðu sjaldnast um tilfinn-
ingalíf, þó augljóslega skorti
ekki áskoranir og erfiðleika.
Ég minnist þess til að mynda,
frá unglingsárunum, þegar þú
bentir mér á hvar þú hefðir al-
ist upp, ásamt foreldrum og
fjórum bræðrum, vestur á
Ströndum. Ég varð alveg
hlessa. Það var mér óskiljan-
legt hvernig sjö manna fjöl-
skylda gat dregið fram lífið í
torfkofa í fjallshlíð yfir harða
vetur. En þarna voru ræturnar
þínar. Ekki alls ólíkar lifnaðar-
háttum Íslendinga fyrri alda.
20. öldin fleygði þér og þinni
kynslóð inn í nútímann af mikl-
um krafti, með tilheyrandi róti
og breytingum. En á þrítugs-
aldri varstu hins vegar svo
heppinn að hitta ömmu. Ást
ykkar þurfti aldrei á orðum að
halda. Hún var ykkur og öllum
sem þekktu ykkur bæði augljós
og tær. Eins og virðingin og til-
litssemin sem þið sýnduð hvort
öðru.
Aftur, ég þykist vita að ekki
hefur verið skortur á áskorun-
um, harki og erfiði. Hvað væri
Sigurður
Björnsson
HINSTA KVEÐJA
Elsku afi, það fyrsta sem
kemur upp í hugann þegar
ég hugsa til þín er þakk-
læti. Ég er svo þakklát fyr-
ir allt grínið, glensið og
gamanið. Fyrir eggin,
rjómann og dökku súkku-
laðirúsínurnar. Fyrir köldu
hendurnar og hlýja hjartað.
Að við höfum alla tíð verið
svona miklir vinir. Að þú
hafir verið eina manneskj-
an í heiminum sem hafðir
trú á því að ég gæti verið
atvinnukona í hvaða íþrótt
sem er. Fyrir húmorinn og
hláturinn, sveitina og allt
það sem þið amma hafið
kennt mér um ástina og líf-
ið. En helst af öllu er ég
þakklát fyrir að hafa fengið
að vera afastelpan þín.
Takk fyrir allt, afi minn.
Heiðrún Anna
Sigurðardóttir.
✝
Bjarki Þór-
hallsson fædd-
ist í Reykjavík 3.
febrúar 1977.
Hann lést á heim-
ili sínu í Hafnar-
firði 12. júlí 2021.
Foreldrar hans
voru Þorbjörg
Hansdóttir, f. 8.
febrúar 1939, d.
15. október 2013,
og Þórhallur Ægir
Þorgilsson, f. 13. september
1939. Systkini hans eru Bald-
ur, f. 25.1. 1968, Ólafur Hans,
f. 12.1. 1971, d. 8.5. 1971, og
Ólöf, f. 23.5. 1975.
Bjarki ólst fyrstu árin upp á
Ægissíðu í Rangárþingi þar til
hann fluttist á deild 20 á
Kópavogshæli. Árið 1999 flutt-
ist hann í Berjahlíð 2 í
Hafnarfirði og dvaldi þar til
æviloka.
Hann fór alla
virka daga í Hæf-
ingarstöðina í
Bæjarhrauni
Hafnarfirði, tvisv-
ar í viku í sund
og sjúkraþjálfun í
Endurhæfingu –
þekkingarsetri
Kópavogi og sótti
margs konar
námskeið í Fjöl-
mennt yfir
vetrarmánuðina. Bjarki hafði
yndi af sundi og utanlands-
ferðum. Hann undi sér sér-
staklega vel í ýmiskonar af-
þreyingu með starfsfólki
Berjahlíðar eins og sumar-
bústaðaferðum, tónleikum, að
fara út að borða og margs
konar dagsferðum.
Útför Bjarka fer fram frá
Hafnarfjarðarkirkju í dag, 27.
júlí 2021, klukkan 13.
Það er mér í fresku minni sem
barn hversu undurfagur mér
fannst Bjarki bróðir minn þegar
ég sá hann loks nokkurra mán-
aða gamlan. Hann kom þá loks-
ins heim af Landspítalanum. Ég
naut þess að passa hann enda
Bjarki einstaklega ljúfur og góð-
ur allt frá barnsaldri. Hann
gladdi okkur með nærveru sinni
og lét okkur svo sannarlega vita
þegar hann gladdist yfir góðum
gjörningi, gjöfum eða skemmtun.
Hann var rólegur að eðlisfari en
gat orðið kampakátur á góðri
stundu. Hann vissi nákvæmlega
hvað hann vildi og lét það skýrt í
ljós.
Bjarki dvaldi fyrstu árin
heima en þurfti oft að dvelja á
spítala vegna veikinda. Hann
fluttist svo á deild 20 á Kópa-
vogshæli þar sem starfsfólkið
hugsaði einstaklega vel um hann.
Þar var ef til vill þröng á þingi en
hugsað var um hann af alúð og
nærgætni. Það var ávallt gott að
koma á deild 20. Í Kópavogi
byrjaði hann að fara reglulega í
sund. Hann naut þess að synda
og varð það að hans helsta
áhugamáli.
Rétt rúmlega tvítugur flutti
hann á sambýlið í Berjahlíð í
Hafnarfirði og átti þar heimili
allar götur síðan. Í Berjahlíð
sköpuðu hann, sambýlisfólk hans
og starfsfólk dásamlegt heimili.
Bjarki naut sín í Berjahlíð. Orð
fá ekki lýst einstakri umhyggju
og væntumþykju sem starfsfólk
heimilisins í gegnum árin hefur
sýnt honum. Allir lögðust á eitt
að finna út hvernig Bjarki nyti
sín best. Hann gat sinnt þjálfun
og áhugamálum að vild. Farið
var í utanlandsferðir þar sem
Bjarki naut sín aldrei betur en í
sól og sundi svo ekki sé nú talað
um þá dýrindisveitingastaði sem
sóttir voru. Flugferðirnar sjálfar
voru líka í uppáhaldi. Bjarki var
mikill matmaður og starfsfólkið
dekraði við hann í mat og drykk.
Það er ekki laust við að sumum
okkar í fjölskyldunni fyndist á
stundum nóg um allar kræsing-
arnar sem á boðstólum voru. En
það fór ekki á milli mála að
Bjarki naut alls þess sem í boði
var. Minnisstæð eru líka jólaboð-
in, árleg vortiltekt í garðinum og
garðveisla og afmæli. Fjölskyld-
an í Berjahlíð tók öllum opnum
örmum og eru höfðingjar heim
að sækja.
Bjarki náði aðdáunarverðum
tengslum við þá sem hugsuðu um
hann. Margt starfsfólk sem ann-
aðist hann varð ekki bara hans
bestu vinir heldur taldi hann til
fjölskyldunnar. Í Berjahlíð býr
og starfar ein stór fjölskylda sem
teygir anga sína á þjónustustofn-
anir þar sem Bjarki sótti þjálfun
og gat sinnt áhugamálum sínum.
Ég hef alla tíð dáðst að hæfi-
leikum Bjarka að ná til allra
þessara fjölmörgu aðila og þeim
að ná að tengjast honum á ein-
stakan hátt. Bjarki var nefnilega
sjarmör þegar sá gállinn var á
honum og hreif fólk með sér.
Það er með sorg í hjarta sem
við fjölskyldan kveðjum Bjarka.
Jólaboðin á Túnsbergi verða ekki
söm án hans. Við munum sakna
heimsóknanna í Berjahlíð. En
Bjarki hefur nú fengið hvíld eftir
erfið veikindi undanfarin miss-
eri. Við þökkum fyrir það sem
við höfum fengið að njóta saman
og eigum góðar minningar um
Bjarka sem munu lifa með okkur
um ókomna tíð. Starfsfólki
Berjahlíðar og Kópavogshælis vil
ég þakka einstaka umhyggju, ást
og hlýju í garð Bjarka.
Baldur.
Bjarki, bróðir minn, er látinn.
Þegar hann fæddist árið 1977 var
ekki talað opinskátt um fjölfatl-
aða og sú skilgreining ekki til.
Ég var tæplega tveggja ára og
man því ekki eftir viðbrögðunum
en fyrsta orðið sem ég man eftir
að notað var í samfélaginu var
vangefni og því fylgdi undarleg
skömm. Bjarki bjó heima fyrstu
árin og mamma sinnti okkur af
kostgæfni enda bæði yndisleg
móðir og framúrskarandi hús-
freyja. Það var ekki mikið talað
um viðkvæm eða erfið mál á
þessum árum og ég hafði á til-
finningunni að margir vissu ekki
að Bjarki væri til. Hann var oft
veikur og lá iðulega á barnadeild
Landspítalans. Heimsóknartími
foreldra var takmarkaður og
skiltið framan á hurðinni um að
börn yngri en 12 ára mættu ekki
koma inn á deildina er minnis-
stætt. Sem betur fer hafa þessar
reglur gjörbreyst. Síðar var
ákveðið að Bjarki myndi dvelja á
deild 20 á Kópavogshæli. Þar var
vel hugsað um hann og hann
hafði aðgang að bæði sjúkra-
þjálfun og sundi. Enn er talað
um þegar hann fór í fyrsta sinn í
sund og naut þess að fljóta alger-
lega óstuddur. Bjarka var sinnt
af umhyggju en á deildinni voru
margir saman í herbergi og oft
talsverð læti. Sem barn fannst
mér oft óþægilegt að koma í
heimsókn en starfsfólkið var allt
vingjarnlegt og lagði sig t.d.
fram um að halda vegleg jólaboð
fyrir fjölskyldurnar. Þegar
Bjarki flutti í Berjahlíð í Hafn-
arfirði fyrir um tveimur áratug-
um varð gjörbylting, þar sem um
var að ræða heimili fárra ein-
staklinga sem allir höfðu sitt eig-
ið herbergi og huggulegt sameig-
inlegt rými. Orð eru til alls fyrst
og það að kalla Berjahlíð heimili
en ekki hæli skipti máli. Bjarka
leið mjög vel og naut bæði and-
legrar og líkamlegrar þjálfunar.
Með tímanum áttaði ég mig á að
Bjarki skildi miklu meira en ég
hélt. Hæfni hans óx jafnt og þétt
og hann fylgdist vel með. Síðustu
árin naut ég þess að eiga hann að
trúnaðarvini og á minningar þar
sem hann sýndi ýmis viðbrögð
við blaðrinu í mér. Síðasta hálfa
árið versnaði heilsan til muna og
hékk líf hans á bláþræði í nokkur
skipti. Ásamt starfsfólki í Berja-
hlíð og endurhæfingu, þá skipti
þjónusta heilbrigðisstarfsfólks
miklu máli, en Bjarki kom öllum
á óvart með því að krafla sig upp
úr hverjum veikindunum á fætur
öðrum. Það er heilmikil lífs-
reynsla fólgin í því að eiga fjöl-
fatlað systkini og ég lærði óend-
anlega mikið af Bjarka og öllum í
Berjahlíð. Á þessum rúmu fjöru-
tíu árum sem liðið hafa síðan
Bjarki fæddist hefur orðið bylt-
ing í umönnun fjölfatlaðra og
virðingu fyrir þeim sem einstak-
lingum. Þetta skynja ég alls stað-
ar í þjóðfélaginu, en betur má ef
duga skal. Ég veit að margir for-
eldrar fatlaðra barna eiga í vand-
ræðum með að fá nauðsynlegan
stuðning og lág starfsmanna-
velta umönnunaraðila er lykilat-
riði. Bjarka var sinnt af mikilli
alúð á sama tíma og honum var
ýtt gætilega út fyrir þæginda-
rammann til að þroskast og efl-
ast. Umönnunaraðilar hans urðu
vinir hans og fjölskylda. Um leið
og ég minnist Bjarka hugsa ég
því af hlýhug og með þakklæti til
allra þeirra sem sinntu honum í
gegnum tíðina.
Ólöf Þórhallsdóttir.
Við Bjarki, mágur minn,
kynntumst fyrir rúmum 25 árum
þegar ég kom inn í fjölskylduna á
Ægissíðu. Hann bjó þá, 19 ára
gamall, á Kópavogshæli á deild
Bjarki Þórhallsson