Huginn - 01.04.1953, Síða 8

I
DOROTHY PARKER:
8 H U E I N N
íí/lohjfumjiawkar
Dúr, moll: (with expression eftir vild
og þörfum).
Noh, þar hringir helv. . . ég tek viðbragð og
reyni að teygja mig í hana, þar sem hún stend-
ur á borðinu, — sem kvöldið áður hefir verið
sett á nákvæmlega útreiknaðan stað, með til-
liti til þess, að ég aðeins nái í hana, — en
djöf... of langt. Jæja, ég hafði nú samt af að
gefa henni stuð í skallann og hún þagnar,
merkilegt nok. A-ah éld maður fái sér einn
beauty blund svo sem fimm —-------fari nú
allir hundar í .... vantar hana þá ekki tíu
mínútur! Framúr með það sama, sokkana,
djöf... . hvar skyldi hinn nú vera? Einkenni-
legt, hvað þessi grey virðast hafa gaman af
útilegumannaleik einmitt, þegar maður
hefur ekki tíma til að leika við þá! Nú, annar
úthverfur, skítt með það, laga það seinna.
Jæja, skyrtan, bindið í vasann, læt það á mig
í næstu frímínútum. Þá eru það blessaðar
elsku aumingja litlu djöfuls ... skruddurnar.
Ég hlýt að geta galhoppað upp í skóla á fimm
sex mínútum. Svona nú, þar kom að því að
maður varð brjálaður. Ég sé ekki betur en
vekjarann vanti fimm mínútur í sjö. Ja, nú
er ég bara þó nokkuð hissa. Og úrið, jú, það
er eins. Ég hef nú bókstaflega aldrei á allri
minni hunds- og kattaræfi heyrt nokkurn
tala um, að nokkur hafi nokkurn tíma heyrt
um eða lent í nokkru, sem líkist þessu hið
minnsta, svo ég hugsa með mér, að hér sé
ærið rannsóknarefni, og byrja að fást við
vandamálið. Hvað kemur í ljós? Blessað litla
fallega sæta sigurverkið mitt hefur þá alls
ekki látið sína klingjandi rödd hljóma í ó-
tíma, heldur hefur þetta verið vekjaragarm-
urinn hjá pakkinu hinum megin við þilið!
Ég tek brosandi í hendina á sjálfum mér, sendi
klukkunni minni fingurkoss, býð ljósakrón-
unni góðar nætur og bý mig undir að klára
síðasta hálfa drauminn á hálftíma.
Spörri i sjómannaskólanum.
BOÐIÐ, UPP I
aanó
„Já, auðvitað, mín er ánægjan.“ Mig langar
ekkert til þess að dansa við hann. Mig langar
ekki til þess að dansa við neinn, sízt af öllum
við hann. Hugsið ykkur, fyrir hálftíma var ég
einmitt að vorkenna stúlkuvesalingnum, sem
hann var að dansa við. Og nú stend ég í
sporum þessarar vesalings stúlku. Þarna sat
ég eins og sakleysið uppmálað og gerði engum
mein, — og svo kemur hann allt í einu, bros-
andi út að eyrum og allur á hjólum af ein-
tómri kurteisi og dæmir mig til þess að dansa
við sig marzúrka. Hvers átti ég að gjalda?
Hvað getur maður sagt, þegar manni er boðið
upp i dans. 'Nei, þakka yður fyrir, fyrr vildi
ég sjá yður hjá fjandanum sjálfum — eða —
ó, mér væri það sönn ánægja — en ég er í
þann veginn að taka léttasóttina. — Nei, ég
gat ekki sagt neitt af þessu — ég varð að
segja: Jú, takk, mín er ánægjan.
„Nei, ég held annars, að þetta sé frekar
vals. Er það ekki? Ættum við ekki að hlusta
á músíkina augnablik. Jú, það er vals. Sama!
Auðvitað er mér sama, það væri svo gaman
að dansa vals við yður!“
Gaman að dansa vals við yður, ja, gaman!
Mér þætti gaman að láta taka úr mér háls-
kirtlana, gaman að lenda í eldsvoða á skipi
úti á rúmsjó. Ja, gaman!!! Jæja, það er of
seint að iðrast eftir dauðann. Ó, Jesús minn!
Þetta er jafnvel verra en ég hélt.
Ég er samt fegin, að ég vakti athygli hans
á því, að þeir væru að leika vals þarna í
hljómsveitinni. Hamingjan má vita, hvað
gerzt hefði, ef hann hefði haldið áfram í
þeirri trú, að það væri einhver stökkdans.
Við hefðum sparkað veggina úr húskofanum.
Hvers vegna þarf hann alltaf að hafa býfurn-
ar einhvers staðar, þar sem þær eiga ekki að
vera? Það er þessi eilífi hraði, hraði, hraði
— bölvun nútimalífsins. Þess vegna erum við
öll svona — ó, ó, ó, í guðs bænum, sparkaðu
ekki svona í mig, asninn þinn — ég hefi