Heilsuvernd - 01.12.1959, Blaðsíða 28

120
HEILSUVERND
Á akri mannlegs lífs
Það er eðli kattarins að forðast heitan graut. Eins er
það ofið í mannlegt eðli að forðast þjáninguna, hvernig
sem hún birtist. Hún sætir sömu meðferð og heiti graut-
urinn: við skríðum framhjá henni svo lengi sem við getum.
Og þó mun vera í henni nokkur saðning, ef rétt er á haldið.
Heimurinn er fullur af óþægilegum staðreyhdum, sem
valda okkur sársauka, ef við þorum að horfast í augu við
þær. Því er það, að við lokum oft augum til að forðast
sviðann. I stað raunsæis kemur þá blekkingaheimur ósk-
hyggju og kvíða. Þau haldast jafnan í hendur, skötuhjúin,
kvíðinn og óskhyggjan. Sannleikurinn er sá, að þau valda
enn meiri spjöllum en raunveruleikinn. Þau ættu því skilið
að fara sömu leiðina og Grýla gamla. Hver veit nema þau
eigi einnig eftir að verða þjóðsaga?
Hið óþægilegasta við óþægilegu staðreyndirnar er, hvað
þær eru margar. Flestir menn vilja reyna að bæta úr
þeirri eymd, sem þeim rennur til rifja, en jafnvel Ásaþór
gat ekki sopið sjóinn allan. Hvers má þá vænta af okkur
fátækum og smáum? Okkur hættir til að horfa á allt
það, sem við komumst aldrei yfir að vinna. Þessvegna
tölum við stundum um allt, sem þyrfti að gera, en gleym-
um að ganga að verki. — Svo er um presta og préláta
flesta, lærða og leika, sem lífsveginn reika.
Samt er það eitt af táknum tímans, að mönnum er að
lærast gildi samstarfsins. Voldugt dæmi er starf Samein-
uðu þjóðanna, en víðar sjást vormerkin. Aldrei fyr hefur
heimurinn sýnt slíka viðleitni að losa mannkynið af klafa
þjáningarinnar, — klafa hinnar óþörfu þjáningar.
Eitt sinn réðist ungur maður til starfa á býli nokkru.
Það var fyrir daga hinna stórvirku véla. Honum var
fengin reka í hönd og vísað á verkefnið, akur, sem átti