Morgunblaðið - 05.08.2021, Blaðsíða 46

46 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 5. ÁGÚST 2021
✝
Ingi Frið-
björnsson
fæddist á Nýlendi í
Deildardal 28.
október 1945.
Hann lést á líkn-
ardeild Landspít-
alans í Kópavogi
28. júlí 2021. Ingi
var sonur hjónanna
Svanhildar Guð-
jónsdóttur, f. 12.
febrúar 1926, og
Friðbjörns Þórhallssonar, f. 23.
júlí 1919, d. 8. janúar 2003.
Systur Inga eru Helga, f. 1947,
Fanney, f. 1951, Þórdís, f. 1955,
og Ingibjörg Rósa, f. 1963.
Hinn 10. október árið 1970
kvæntist Ingi Rósu Eiríks-
dóttur, f. 15. júní 1946. For-
Ingibjörg, f. 19. mars 1973,
maður hennar er Jón Sindri
Tryggvason, f. 13. ágúst 1972.
Dætur þeirra eru Rósa Sól, f.
16. ágúst 1996, og Katla Lind, f.
11. desember 2004.
Ingi ólst upp á Hofsósi, hann
fór fyrst til sjós í sumarvinnu
eftir fermingu og starfaði sem
sjómaður fram til tvítugs. Eftir
það keyrði hann rútur og flutn-
ingabíla, þar til hann keypti og
rak sinn eigin vörubíl í nokkur
ár. Árið 1982 stofnaði hann
ásamt fleirum vertakafyr-
irtækið Króksverk ehf. og
seinna Norðurbik ehf., Ingi var
framkvæmdastjóri þeirra allt
þar til fyrirtækin voru seld árið
2016. Eftir söluna starfaði Ingi
áfram sem ráðgjafi hjá Króks-
verki allt til dauðadags.
Útför Inga fer fram frá Sauð-
árkrókskirkju í dag, 5. ágúst
2021, klukkan 14.
eldrar hennar voru
Þóra Friðjóns-
dóttir, f. 31. októ-
ber 1922, d. 28.
janúar 2005, og Jó-
hann Eiríkur Jóns-
son, f. 19. ágúst
1921, d. 20. mars
2004, stjúpfaðir
Friðrik Jón Jóns-
son, f. 7. ágúst
1925, d. 19. júlí
2017. Dætur Inga
og Rósu eru: 1) Þórhildur, f. 4.
maí 1967, maður hennar er Pét-
ur Friðjónsson, f. 10. ágúst
1967. Börn þeirra eru Óli Arn-
ar, f. 29. maí 1990, sambýlis-
kona Kristín Anna Erlings-
dóttir, f. 12. júlí 1989, Helga og
Ingi, f. 19. febrúar 1994. 2)
Það er sárt að kveðja stoð sína
og styttu, pabbi var alltaf til stað-
ar, heyrði í okkur næstum dag-
lega bara til að heyra í okkur
enda var hann beinn og óbeinn
þátttakandi í flestu sem við gerð-
um, sýndi því áhuga, gaf ráð,
sagði sína skoðun, studdi okkur
og hafði trú á okkur.
Það eru ótal góðar minningar
sem við geymum í hjörtum okkar
hvort sem það eru ógleymanleg
ferðalög sem við fórum saman í
eða hversdagslegt spjall við eld-
húsborðið á Grundarstígnum.
Einnig koma upp í hugann minn-
ingar um fallegt samband pabba
og mömmu sem alla tíð voru afar
samrýnd og samstillt.
Pabbi hafði skoðanir á flestu
sem fram fór í samfélaginu og
sterka sannfæringu fyrir því sem
hann trúði á. Honum fannst betra
að vera við stjórnvölinn og vildi
að hlutirnir gengju hratt og vel
fyrir sig, talaði mikið og oft um
ákvarðanafælni og var ekki hrif-
inn af.
Sjórinn heillaði pabba alltaf en
hann byrjaði sinn starfsferil á sjó
kornungur. Fyrir allnokkrum ár-
um lét hann gamlan draum ræt-
ast og keypti sér bát, Hrönn SK
28, og átti margar af sínum uppá-
haldsstundum þar. Við fjölskyld-
an fórum öll með honum út á sjó,
mismikið og vorum misgóð sem
sjómenn en okkar uppáhalds-
minningar samt sem áður. Strák-
arnir hjálpuðu honum að stand-
setja bátinn í vor þar sem hann
ætlaði sér að komast á sjóinn í
sumar, hann náði að sjósetja og
sigla inn á smábátahöfnina í byrj-
un júní en því miður urðu sjóferð-
irnar ekki fleiri hér í þessari til-
vist. Stangveiði stundaði pabbi öll
sumur, við systur fórum oftar en
ekki með honum í veiðitúra sem
börn, bara til að vera með honum,
ekki vegna veiðiáhuga, en sem
betur fer fyrir hann eignaðist
hann seinna tengdasyni sem báð-
ir eru miklir stangveiðimenn og
fóru með honum í ófáar árnar í
gegnum árin. Veður var eitthvað
sem pabbi vissi allt um, ef eitt-
hvert okkar var á ferðinni var
hann alltaf búinn að taka stöðuna
á veðrinu áður en lagt var af stað.
Alltaf stóðst hans mat á stöðunni,
maður vissi að ef pabbi sagði að
það væri í lagi að fara af stað, þá
var það í lagi.
Það hlutverk sem pabbi naut
sín best í var að vera afi, hann
elskaði og dáði barnabörnin fimm
og er missir þeirra mikill. Hann
ræktaði sambandið við þau allt
frá fyrstu stundu og var ótrúlega
duglegur að búa til gæðastundir
með þeim. Þau sóttu í að vera
með honum, stússa í garðinum,
skúrnum, Hrönninni, fara í veiði-
ferðir, fara út í Hofsós og svo auð-
vitað að keyra í æfingaakstri þar
sem þau fengu fyrirlestur um
akstur og hættur í umferðinni í
kaupbæti. Nú síðast í byrjun júní
náði hann að fara með yngsta
barnabarninu eina ökuferð út í
Hofsós.
Hann siglir nú vonandi á lygn-
um sjó, laus við þennan ömurlega
sjúkdóm sem tók hann á innan við
ári. Hann barðist hetjulega og af
þvílíku æðruleysi að ótrúlegt var
að fylgjast með, talaði alltaf um
að aðrir hefðu það nú verra en
hann.
Pabbi var traustur, fastur fyrir
og rökvís en jafnframt blíður og
tilfinningaríkur. Hann bjó yfir
innri ró, var sáttur í eigin skinni
og með sitt og sína.
Hvíldu í friði elsku pabbi, þín
verður sárt saknað.
Þínar dætur,
Þórhildur (Tóta) og
Ingibjörg (Inga).
Elsku hjartans afi minn, þetta
gerðist allt svo hratt en samt svo
hægt. Þú barðist hetjulega í þín-
um veikindum með æðruleysið að
vopni. Ekkert smá flottur eins og
þú hefðir sagt sjálfur. Því þannig
varst þú, fannst alltaf það góða og
fagra í því sem ég og við hin gerð-
um, hrósaðir fyrir stóra sigra
sem smáa og hvattir áfram þegar
verr gekk. Þú vissir alltaf alger-
lega upp á hár við hvaða iðju afa-
börnin þín voru hverju sinni,
enda hringdir þú oft í viku – bara
af því bara, sjá hvernig við hefð-
um það.
Góðvild og þolinmæði voru
kostir sem gerðu þig að ekki bara
góðum afa heldur frábærum.
Þegar ég var yngri og þjáðist af
mikilli feimni gat ég alltaf verið
viss um að ég fengi að vera í fang-
inu þínu heilu fjölskylduboðin en
þar fann ég fyrir mesta örygginu.
Nærvera þín var einstaklega
notaleg því rólegri maður er
vandfundinn. „Við erum alveg ró-
leg Rósa mín,“ sagði hann alltaf,
„þú hefur þetta bara eins og þú
vilt,“ því aldrei nokkurn tímann
var neinn asi eða stress.
Þú bjóst yfir mikilli visku og
góðum ráðum sem þú varst alltaf
til í að deila. Skoðun þín á hinum
ýmsu hlutum skipti mig miklu
máli. Ég keypti ekki bíl fyrr en afi
var búinn að samþykkja að hann
væri nógu góður, en þá þurfti ég
líka að kaupa nagladekk því ekki
væri vit í öðru. Ef einhver í fjöl-
skyldunni gerði sér ferð norður í
land var mikilvægt að heyra fyrst
í veðurfræðingnum eins og við
kölluðum hann stundum en hann
var snillingur í að segja fyrir um
færðina á leiðinni.
Það er svo óraunverulegt að
skrifa texta um afa í þátíð þegar
bækurnar sem hann var að lesa
liggja á náttborðinu hans og inni-
skórnir hans standa í forstofunni
eins og hann skildi við þá. En því
miður er þetta raunveruleiki sem
þarf nú að læra að lifa við.
Takk fyrir allt sem þú gerðir
fyrir mig, takk fyrir að veita mér
öryggi alla mína tíð en fyrst og
fremst: takk fyrir að vera afi
minn.
Rósa Sól.
Traustur, umhyggjusamur,
skemmtilegur eru orð sem koma
upp í huga okkar systra þegar við
minnumst Inga, okkar kæra
bróður, sem lést eftir alvarleg
veikindi. Í Inga áttum við góðan
og traustan vin og umhyggjusam-
an bróður. Hann var húmoristi,
góður sögumaður og minnugur á
menn og málefni. Ingi var fastur
fyrir og stóð á sínu en sanngjarn.
Manngæska og heiðarleiki voru
hans aðalsmerki. Hann var ekki
maður margra orða en úrræða-
góður og ráð frá Inga voru alltaf
vel þegin því hann sagði alltaf
sína meiningu. Honum var mjög
annt um fólkið sitt og fylgdist vel
með því sem hver og einn tók sér
fyrir hendur. Okkar börnum þótti
mikið til hans koma og fundu í
honum góðan vin. Foreldrum
okkar reyndist Ingi góður sonur
og var bakland mömmu meðan
hún rak Saumastofuna á Hofsósi.
Við systurnar munum eftir
Inga á mismunandi tímum eftir
aldri okkar. Ingi rifjaði oft upp
með glampa í augum þegar hann,
18 ára, á vertíð, var á veiðum við
Vestmannaeyjar og í sömu mund
og hann horfði á Surtsey mynd-
ast fékk hann þær fréttir að hann
hefði eignast litla systur. Þær
eldri muna hann sem hörkugæja,
með greitt í píku og keyrandi um
á rauðum Fíat. Þær stjönuðu við
hann, pressuðu buxur og skyrtur
fyrir böllin.
Fljótlega kom til sögunnar ung
og glæsileg stúlka, hún Rósa.
Óhætt er að segja að þau hafi
haldist í hendur síðan, svo sam-
rýnd hafa þau verið. Dæturnar
Þórhildur og Inga komu fljótt til
sögunnar og síðar meir tengda-
synirnir og barnabörnin. Ingi
naut sín vel í afahlutverkinu og
barnabörnin áttu hauk í horni þar
sem hann var. Aðaláhugamál
Inga voru veiði og sjómennska.
Nú seinni árin átti hann bát sem
hann naut þess að nota, skreppa á
sjóinn og veiða í matinn handa
fjölskyldu og vinum. Fyrir tveim-
ur árum kom til ánægjulegt verk-
efni okkar systkinanna með
mömmu. Það var vatnspóstur
sem settur var upp á Hofsósi, til
minningar um pabba okkar. Ingi
stjórnaði verkinu og fórst það vel
úr hendi. Saman höfum við systk-
inin verið sterk heild og stutt
hvert annað í gleði og sorg. Að
lokum viljum við þakka okkar
kæra bróður fyrir allan hans
stuðning, kærleik og vináttu sem
aldrei bar skugga á.
Við trúum því að hann sé kom-
inn á fallegan stað, siglandi bátn-
um sínum á spegilsléttum firðin-
um, inn í sólarlagið þar sem
austurfjöllin og Tindastóllinn
skarta sínu fegursta. Við vottum
elsku Rósu, Þórhildi, Ingu og fjöl-
skyldum, sem og aldraðri móður
okkar, innilegustu samúð.
Helga, Fanney,
Þórdís og Inga Rósa.
Ingi Friðbjörnsson
HINSTA KVEÐJA
Takk fyrir allt elsku afi.
Takk fyrir öll símtölin,
utanlandsferðirnar, bíl-
túrana og allar hinar góðu
stundirnar. Takk fyrir að
vera alltaf til staðar. Takk
fyrir að vera svona þolin-
móður og góður og takk
fyrir að vera þú sjálfur.
Elska þig að eilífu.
Katla.
✝
Magnús Theo-
dór Magnússon
– Teddi fæddist í
Reykjavík 8. janúar
1935 og ólst upp í
Reykjavík. Hann
andaðist á Hrafn-
istu í Hafnarfirði
20. júlí 2021. For-
eldrar hans voru
Dóra Magnúsdóttir,
f. í Reykjavík 2.4.
1900, d. 22.8. 1977,
talsímakona í Reykjavík, og
Magnús Björnsson, f. á Akureyri
16.3. 1896, d. 2.2. 1960, skip-
herra hjá Landhelgisgæslunni.
Systkini Magnúsar Theodórs
voru Jón, lögmaður, f. 20.3.
1928, d. 3.7. 2016, og Elín Helga,
gæslukona, f. 26.3. 1929, d. 8.2.
1990.
Eiginkona Magnúsar Theo-
dórs var Guðbjörg Ársælsdóttir,
deildarstjóri í samgöngu-
ráðuneytinu, f. 30.6. 1939, d.
24.4. 2016. Foreldrar hennar
voru Ársæll Sveinbjörnsson, f.
16.9. 1910, d. 26.7. 1974, múrari í
Garði, og Lilja Vilhjálmsdóttir, f.
16.12. 1909, d. 30.4. 2000, hús-
freyja í Garði.
Börn Magnúsar Theodórs og
Guðbjargar eru: 1) Ársæll, f.
27.8. 1956, húsasmiður í Reykja-
ár sem brunavörður og sjúkra-
flutningsmaður hjá Slökkvilið-
inu í Reykjavík 1964-’85, kokkur
á kaupskipum 1985-’90 og síðar
kokkur í hlutastarfi og mynd-
höggvari 1990-2002. Frá árinu
2002 starfaði hann alfarið sem
myndhöggvari. Listamanns-
nafnið Teddi notaði hann frá því
hann gaf sig listgyðjunni á vald
snemma á 10. áratugnum.
Vegur Tedda sem listamanns
óx jafnt og þétt upp úr síðustu
aldamótum og skúlptúrar hans
vöktu víða athygli en hann vann
verk sín í við og málm. Í viðnum
og Tedda sjálfum mættust ára-
tugir af reynslu sem kölluðu
fram form í verkum hans og um
leið á nýjan tilgang efniviðarins.
Teddi var ævintýramaður af
gamla skólanum og viðurinn
sem hann notaði bar heimsmynd
hans vitni en í verkum hans má
finna við sem sóttur er víðsvegar
að úr heiminum. Úrval verka
hans má sjá á www.teddi.net.
Teddi hélt fjölda sýninga hér
heima og erlendis og eru mörg
verka hans í opinberri eigu,
þ.m.t. í eigu Reykjavíkurborgar,
Reykjavíkurhafnar og sam-
gönguráðuneytis en einnig eiga
Lands- og Seðlabankinn, Ice-
landair og mörg önnur af stærri
fyrirtækjum landsins verk eftir
hann. Auk þess hafa Dalai Lama
og fyrrverandi forseti Þýska-
lands, Richard von Weizsäcker,
veitt verkum Tedda viðtöku.
Útförin fer fram frá Nes-
kirkju 5. ágúst 2021 klukkan 13.
vík, fyrrverandi
kona hans er
Sandra Remigis,
búsett í Kanada.
Þau eiga Andra
Edwin, f. 1985, Atla
Magnús, f. 1987, og
Daða Evan, f. 1995.
2) Magnús Ingi,
matreiðslumeistari
í Reykjavík, f. 19.5.
1960, d. 27.11. 2019.
Ekkja hans er Anal-
isa Monticello matreiðslukona.
3) Dóra, f. 25.10. 1965, fræðslu-
stjóri og varaborgarfulltrúi, en
maður hennar er Guðmundur
Jón Guðjónsson kennari og eiga
þau börnin Kára, f. 1992, Lilju, f.
1997, Láru Guðbjörgu, f. 2007,
Theodór, f. 2007, og Hjalta, f.
2009.
Magnús Theodór, kallaður
Teddi, gekk í Melaskóla í æsku
en lauk sveinsprófi í offset-
prentun frá Iðnskólanum árið
1955 og meistaraprófi 1958. Síð-
ar á lífsleiðinni sótti Teddi
margvísleg námskeið í tengslum
við list sína, m.a. í Þýskalandi og
í Finnlandi.
Hann starfaði í Lithoprent á
árunum 1951-’61, vann á tog-
urum og á Keflavíkurflugvelli
1961-63. Teddi starfaði í rúm 20
„Ekkert helvítis halelújakjaft-
æði!“ Þessi setning föður míns
hefur skotist upp í huga mér sl.
vikur þegar ég hugsa um innihald
hinstu kveðju minnar til pabba.
Þessi orð hans varpa líka ljósi á
oft óheftan talsmáta karlsins.
Hann hljómaði stundum eins og
gamaldags sjóari; talaði í frösum
og líkti lífinu við sjóferð, þar sem
gæfi á bátinn í lífsins ólgusjó,
jafnvel brotsjó, og að fólk renndi
oft blint í sjóinn en þá dygði ekki
að leggja árar í bát.
Pabbi gerði sér grein fyrir eig-
in breyskleika en hann hafði gott
hjartalag. Hann sýndi velvilja
sinn með ýmsum hætti, svo sem
með mikilli tryggð og ástúð gagn-
vart vinum og fjölskyldu. Sér-
staklega þegar á móti blés. En
stundum fékk hann fólk og at-
burði á heilann og átti erfitt með
að sleppa takinu, sérstaklega ef
honum fannst að sér vegið. Hann
var kannski bara óvenju mann-
legur og hafði ólíka ásjónu eftir
því hver félagsskapurinn var; eig-
inmaður, listamaður, pabbi,
brunavörður, afi, AA-maður eða
bara óhefti náunginn í sundlaug-
unum gegnum tíðina, sem naut
lífsins í sólinni með Gauju sinni og
talaði við alla um heima og geima.
Náunginn sem talaði svo mikið,
að eigin sögn, að hann einn
manna gat sólbrunnið á tungunni.
Það er ekki hægt að skrifa um
pabba nema minnast á mömmu.
Tveir krakkar sem urðu ung ást-
fangin en náðu næstum 60 árum
saman. Algerar andstæður, yin
og yang. Mamma var jarðbundna
týpan sem halaði pabba niður
þegar hann flaug of hátt, pabbi
var týpan sem örvaði mömmu og
kom henni til að hlæja. Þegar þau
eltust og þroskuðust gáfu þau
hvort öðru frelsi og stuðning til
að gera það sem þau langaði til.
Mamma fór utan til að læra er-
lend tungumál og í mörg ferðalög
tengd vinnu og áhugamálum og
pabba studdi hún til þess að fara
á sjóinn þegar ævintýraþráin
gerði vart við sig og síðar til að
hætta í slökkviliðinu til að geta
einbeitt sér að listinni, sem var
undirliggjandi þráður í lífi hans
alla tíð.
Pabbi var með klassískan at-
hyglisbrest og ofvirkni, eiginleika
sem í senn gerðu hann heillandi
og fyndinn en líka oft erfiðan í
umgengni. Hann var eins og
óstöðvandi náttúruafl í því sem
hann tók sér fyrir hendur. Þar
kom þessi innri ofurkraftur (of-
virkni) sér oft vel því hann gafst
ekki upp ef hann stefndi að ein-
hverju, hvort sem það var í vinnu,
listsköpun eða samskiptum sín-
um við fólk.
Það tók hann dágóðan tíma að
deyja eftir að ljóst var hvert
stefndi, því hann reis upp aftur og
aftur. Okkar maður glotti eftir
eina upprisuna, heimtaði kaffi og
með’í og sagði: „Jájá, ég er alveg
ólseigur!“ Og það var hann; allt
fram í andlátið. „Maður verður að
standa keikur við korðann!“ Þeg-
ar hann vann í slökkviliðinu í
vaktavinnu vann hann stundum
aukavinnu þegar færi gafst.
Mamma og pabbi voru oft blönk
og vinnuálagið mikið. Pabbi var
stoltur af sínu vinnuframlagi;
hann stóð nefnilega keikur við
korðann. Best þótti honum hólið
frá tengdapabba sínum, sem var
orðvar maður og hældi fólki ekki
nema innistæða væri fyrir því.
Síðastliðin tvö ár var pabbi sóttur
daglega og skilað heim síðdegis á
Hrafnistu. Skömmu áður en hann
fékk vist var hann nánast hættur
að geta farið og ég skil ekki enn
hvernig hann fór þetta því bæði
hugur og fætur voru farnir að
svíkja. En hann stóð svo sannar-
lega keikur við korðann í síðasta
verkefninu sínu.
Ég mun sakna pabba en gleðst
líka í hjartanu yfir því að hann
hafi fengið hvíldina eftir erfiðan
lokakafla. Pabbi var spíritisti af
gamla skólanum og trúði því að
eitthvað tæki við eftir jarðvistina.
Það er freistandi að hugsa til þess
að hann hafi rétt fyrir sér og að
og að ég hitti gamla settið fyrir
hinumegin þegar þar að kemur.
Dóra Magnúsdóttir.
Við, barnabörn Tedda, erum
sammála um að afinn sem við átt-
um var ekki hefðbundinn afi held-
ur mikill grallari og „spekúler-
ari“. Við sem vorum honum
nánust ólumst upp við að eiga afa
sem fór óhefðbundnar leiðir í líf-
inu, trúði á æðra afl og gat talað
við hvern sem er um lífið og til-
veruna.
Öll eigum við minningar af því
þegar við heimsóttum hann í
Perluna þar sem hann sýndi lista-
verk sín reglulega í mörg ár, þeg-
ar við gistum heima hjá afa og
ömmu og fengum óhóflegt magn
af ís. Einnig þegar afi talaði um
sjálfan sig (sem gerðist ekki
ósjaldan!) og sagði okkur sögur af
því þegar hann ferðaðist um
heiminn sem kokkur á skipi eða
þegar hann vann á sjúkrabíl og
tók eitt sinn á móti barni.
Afi var hvatvís, óhræddur við
að vera hann sjálfur og átti það til
að segja skrítnar og skemmtileg-
ar setningar. Ein setning sem
hann sagði gjarnan við okkur var:
„Gangi þér vel í bardaganum,“ en
hann leit á lífið sem bardaga sem
þyrfti að vinna. Nú hefur hann
lokið sínum bardaga og er eflaust
með ömmu okkar í góða heimin-
um.
Afi má eiga það, að hann skilur
eftir sig barnabörn sem eru
óhrædd við bardagann og tilbúin
að sigra.
F.h. barnabarna Tedda,
Lilja Guðmundsdóttir.
Magnús Theodór
Magnússon