Morgunblaðið - 23.11.2021, Page 20

20 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 23. NÓVEMBER 2021
✝
Arndís Kristín
Daðadóttir
fæddist á Litla
Langadal á Skóg-
arströnd á Snæ-
fellsnesi 6. júlí
1925. Hún lést á
hjúkrunarheim-
ilinu Höfða á
Akranesi þann 6.
nóvember 2021.
Foreldrar henn-
ar voru Anna Sig-
fúsdóttir, f. 11.3. 1896, d. 4.8.
1954, og Daði Kristjánsson, f.
30.11. 1895, d. 27.10. 1981.
Systkini hennar voru Ingi-
björg Daðadóttir, f. 9.4. 1923,
d. 6.8. 2011, og Sigfús Daða-
son, f. 20.5. 1928, d. 12.12.
1996.
Arndís Kristín giftist Olgeiri
Þorsteinssyni þann 30.3. 1947.
Hann lést 7.5. 2016.
Þau eignuðust tvær dætur.
Sigrúnu, f. 22.9. 1946. Hennar
maður er Friðrik Berg-
sveinsson, f. 27.9. 1946. Börn
þeirra eru Daði, f. 10.5. 1967.
Kvæntur Soffíu Dögg Hall-
dórsdóttur. Þeirra börn eru
Goði Már og Nína Margrét.
Margrét Friðriksdóttir, f.
22.12. 1970. Gift Elvari Erni
Reynissyni.
Börn Margrétar frá fyrra
ströndinni sem barn og ung-
lingur. Innan við tvítugt var
hún komin með starf sem hús-
hjálp í Reykjavík þar sem hún
starfaði í um tvo vetur.
Dísa og Olgeir kynntust á
þeim árum sem Dísa starfaði í
Reykjavík. Þau urðu par og
byrjuðu sinn búskap árið 1946
í Smálöndunum í Reykjavík við
Keldnaholtið. Þau eignuðust
fyrri dóttur sína í september
1946 og giftu sig síðan og
skírðu Sigrúnu á þrítugs-
afmæli Olgeirs í mars 1947.
Þau fluttu síðan búferlum að
Hólslandi í Eyjarhreppi þar
sem þau bjuggu í skamman
tíma, og þarnæst fluttu þau að
Hólmlátri á Skógarströnd þar
sem þau bjuggu frá árinu 1949
til 1958. Þar fæddist þeim önn-
ur dóttir, Anna Þórdís, í sept-
ember 1956. Árið 1958 fluttu
þau síðan að Hamraendum í
Breiðuvík á Snæfellsnesi þar
sem þau bjuggu í um 26 ár.
Árið 1984 seldu þau jörðina á
Hamraendum og færðu sig að
Lindarbrekku í Staðarsveit.
Árið 1988 festu þau svo kaup á
húsi á Bárugötu 18 á Akranesi.
Dísa bjó á Bárugötunni allt þar
til hún flutti á Höfða í maí árið
2020 en Olgeir var þá látinn.
Útför hennar fer fram frá
Akraneskirkju í dag, 23. nóv-
ember 2021, klukkan 13 með
nánustu fjölskyldu og vinum.
Streymt verður frá athöfninni
á vef Akraneskirkju. Hlekk á
streymi má finna á:
https://www.mbl.is/andlat
hjónabandi: Hlynur
Ingi, Steinar Frið-
rik og Ína Magney.
Elvar á einnig
tvær dætur frá
fyrra sambandi,
þær Mörtu Rut og
Rebekku Ýri.
Arndís Friðriks-
dóttir, f. 10.6.
1975. Gift Sigfúsi
Kristjánssyni. Börn
þeirra eru Guðrún
og Lára Björk.
Olgeir Sveinn Friðriksson, f.
26.11. 1978. Kvæntur Guð-
laugu Rós Hólmsteinsdóttur.
Börn þeirra eru Sigrún Halla
og Sigurður Hólmsteinn.
Anna Þórdís, f. 19.9. 1956, d.
19.10. 2021. Barn hennar er
Kristín Margrét Gísladóttir, f.
4.5. 1975. Gift Júlíusi Steinari
Heiðarssyni. Þeirra börn eru
Alex Þór, Andri Týr og Sara
Margrét. Olgeir átti einnig
tvær dætur, þær Hönnu Sigríði
og Ósk Maren.
Dísa bjó með foreldrum sín-
um og systkinum að Litla-
Langadal fyrstu ár ævi sinnar.
Síðan bjó hún fáein ár á Innri-
Drápuhlíð í Helgafellssveit og
árið 1932 flutti fjölskyldan að
Hólmlátri á Skógarströnd.
Dísa gekk í farskóla á Skógar-
Þann 23. nóvember kvaddi ég
ömmu Dísu. Amma Dísa var
dásamleg kona, mjúk, hlý og um-
vefjandi kærleiksljós, hún gat líka
verið föst fyrir og ákveðin, eins og
allar aðrar ömmur. Amma Dísa
bjó í sveit og þangað fórum við
systkinin oft þegar skóla lauk. Þar
var nýr heimur, fullur af verkefn-
um, og þar notuðum við systkinin
ímyndunaraflið óspart. Amma var
skjól til að leita í þegar rigningin
buldi á húsunum, hún sýndi mér
hvernig á að taka á móti kálfi,
hvernig kindur bera, hvernig
kleinur eru steiktar og hvernig er
best að raka slægjurnar á eftir
afa, taka þær saman og setja upp á
garðann. Amma var alltaf að, hún
vaknaði fyrst og fór seinust að
sofa. Þegar ég hugsa til hennar
kemur alltaf í hugann ljóðið um
konuna sem kyndir ofninn minn.
Hennar verk veittu okkur yl og
næringu alla daga. Við vorum eins
og lömbin í höndunum á henni.
Komum föl undan vetri á vorin og
fórum heim að hausti bústin og
sælleg. Seinustu árin bjó amma á
Akranesi, á Bárugötunni, og undir
lokin naut hún umönnunar á
hjúkrunarheimilinu Höfða. Þar
naut hún sín. Þangað var gott að
koma og hlusta á hana, horfa á fal-
legt andlitið, blikandi augun og
rifja upp öll leyndarmálin sem við
áttum og hún þóttist ekkert kann-
ast við. En blikið í augunum sagði
sitt, hláturinn og kátínan. Takk
elsku ömmugullið mitt. Ef guð lof-
ar, þá verð ég amma eins og þú,
hlý, mild og mátulega eftirgefan-
leg. En umfram allt umvefjandi
kærleik og hlýju.
Ég finn það gegnum svefninn,
að einhver læðist inn
með eldhúslampann sinn,
og veit, að það er konan,
sem kyndir ofninn minn,
sem út með ösku fer
og eld að spónum ber
og yljar upp hjá mér,
læðist út úr stofunni
og lokar á eftir sér.
Ég veit, að hún á sorgir,
en segir aldrei neitt,
þó sé hún dauðaþreytt,
hendur hennar sótugar
og hárið illa greitt.
Hún fer að engu óð,
er öllum mönnum góð
og vinnur verk sín hljóð.
Sumir skrifa í öskuna
öll sín bestu ljóð.
Ég veit, að þessi kona
er vinafá og snauð
af veraldlegum auð,
að launin, sem hún fær,
eru last og daglegt brauð.
En oftast er það sá,
sem allir kvelja og smá,
sem mest af mildi á.
Fáir njóta eldanna,
sem fyrstir kveikja þá.
(Davíð Stefánsson)
Þín
Margrét Th. Friðriksdóttir
(Magga).
Elsku ljúfa amma mín er ekki
lengur meðal okkar. Eftir að hafa
heimsótt táradalinn í góða stund,
þá hrúgast upp í huganum
skemmtileg minningabrot áranna,
minningabrot um samskipti okkar
alla mína ævi.
Amma Dísa er einhver ljúfasta
og elskulegasta manneskja sem
ég hef kynnst. Á Hamraendum
hitaði hún sængur okkar krakk-
anna á ofninum á kvöldin, bauð
kakósúpu ef soðningin var okkur
ekki að skapi og sýndi okkur alltaf
botnlausa ást og umhyggju.
96 ára gömul mundi hún ein-
hvern veginn allt, sá allt gler-
augnalaust og heyrði allt. Hún
spurði alltaf um börnin okkar,
fylgdist vel með og var inni í öllu.
Ég upplifði ömmu sem svona
pínu tímalausan töffara þegar hún
kom í bíltúr og setti upp sólgler-
augun sín. Hún var svo skemmti-
leg og hnyttin í tilsvörum og
hlátrasköllin fylgdu.
Alltaf fannst mér það jafn
merkilegt hvað hún náði að galdra
fram miklar og veglegar veitingar
þegar við komum í heimsókn, þótt
ég segðist bara vilja kaffisopa og
reyndi að hafa sem stystan fyrir-
vara á Heimsókninni til að koma í
veg fyrir fyrirhöfn. Og alltaf kom:
„Daði minn, elsku, viltu ekki að-
eins meira?“
Erfitt finnst mér að kveðja
hérna megin en ég bíð þess bara
að fá að heilsa henni á ný.
Sigfús Daðason, bróðir ömmu,
átti marga góða texta og þessar
línur úr ljóði hans „September-
bæn“ finnst mér núna svo viðeig-
andi:
… má ég biðja
kvöldið að gæta þín af þögulli alúð,
þig að þú sért þó ekki sértu hér.
Daði Friðriksson.
Arndís Kristín
Daðadóttir
Það sem er mér
efst í huga þegar ég
hugsa til baka um
þann tíma sem ég
fékk með henni
Björgu er þakklæti. Ég er þakk-
lát fyrir að hafa fengið að kynn-
ast henni, en betri tengdamóður
er ekki hægt að hugsa sér. Hún
tók mér opnum örmum frá því
þegar við hittumst fyrst og lét
mig alltaf finna að ég væri vel-
komin. Ég er þakklát fyrir allar
góðu stundirnar sem við áttum
saman, fyrir spilakvöldin, og fyr-
ir allar skrýtnu og skemmtilegu
samræðurnar.
Björg var yndisleg manneskja
og engri lík. Hún fór sínar eigin
leiðir, var dugleg, indæl, litrík,
gjafmild, baráttukona kvenrétt-
inda, ævintýragjörn, umhverfis-
sinni og ferðalangur. Hún elskaði
börnin sín og þau hana, og hún
má vera stolt af því fólki sem þau
eru í dag. Hún sá ekki sólina fyr-
ir barnabörnum sínum, og það er
þeim mikill missir að fá ekki
meiri tíma með ömmu sinni.
Björg
Gunnarsdóttir
✝
Björg Gunn-
arsdóttir fædd-
ist 11. mars 1964.
Hún lést 10. nóv-
ember 2021.
Útförin fór fram
22. nóvember 2021.
Elsku Björg, ég
mun segja Viktori
Mána sögur af þér
og halda minningu
þinni lifandi. Ég
mun kenna honum
að leysa sudoku og
spila við hann
skrafl, með þig í
huga. Og ég mun
dansa við hann
danssporin þín (eða
eins nálægt því og
ég get, ég held að enginn geti
leikið þau alveg eftir). Það eru
forréttindi að fá að hafa kynnst
þér og vera hluti af fjölskyldunni
þinni. Takk fyrir allt, þín verður
sárt saknað.
Guðmunda Þóra Jónsdóttir.
Björg vinkona mín hefur kvatt
þessa jarðvist, allt of snemma.
Það er óraunverulegt að kveðja
hana því mér finnst við enn svo
ungar og eiga svo margt ógert.
Við vorum varla meira en sjö eða
átta ára þegar við hittumst fyrst
í stórum garði við Njarðargötuna
og fórum strax að leika okkur
saman.
Ég man að mér fannst Björg
sem lítil stelpa feimin en líka
djörf og það var einmitt þannig
sem hún var alla tíð því undir ró-
legu yfirborði blundaði hávær
byltingarsinni. Við áttum eftir að
fylgjast að því ekki löngu seinna
lágu leiðir okkar saman í Breið-
holtsskóla og svo vorum við sam-
an alla tíð eftir það; stundum
meira saman og stundum minna
en alltaf traust vináttubönd. Með
sannleikann að leiðarljósi æddum
við vinkonur, Björg, Eygló, Unn-
ur og ég, í gegnum gelgjuna og
fyrstu menntaskólaárin, hand-
vissar um að okkar kynslóð
myndi ná árangri þar sem öðrum
hafði mistekist. Ást og friður allt-
af ofarlega í huga okkar.
En Björg skar sig úr og fór
sínar eigin leiðir. Hún var í stöð-
ugri uppreisn, alvöruhippi, sem
vildi jafnrétti og systralag. Hún
var sjálfstæð, réttsýn og dugleg.
Eftir nokkur sambönd, eins og
gengur, og eftir að hún átti
Sölku, tók hún saman við Friðrik.
Þau voru nokkur ár í sambúð hér
heima áður en litla fjölskyldan
hélt utan í nám. Árin í Finnlandi
höfðu mikil áhrif á Björgu og
Friðrik en þaðan komu þau með
næmi og vitund fyrir náttúrunni
og voru langt á undan sínu sam-
ferðafólki í hugmyndum um sjálf-
bærni og vistvænan lífsstíl.
Á Hvanneyri byggðu þau á
grænum hóli hús. Garðurinn varð
ástríða Bjargar og þar ræktaði
hún allt milli himins og jarðar.
Þar nærði hún líka vináttuna við
mig og aðra sem til hennar leit-
uðu, þar var sest við eld og spjall-
að og áhrifin af rabarbaravíninu
hennar leystu ýmislegt úr læð-
ingi. Eftir sitja góðar minningar
um trausta og góða vináttu sem
veitti innblástur og ró.
Björg var allt sitt líf hugsjóna-
manneskja með hjarta sem sló
vel til vinstri. Hún var glaðlynd
og ástríðufull og fátt reiddi hana
meira til reiði en óheiðarleiki og
lygi. Hún kom til dyranna eins
og hún var klædd og maður
þurfti aldrei að efast um ein-
lægni hennar. Hún tókst á við
veikindi sín með hreinskiptni og
sterkri eðlisgreind og náttúru-
skynjun. Þannig tók hún flest
það sem var mengað með auka-
efnum og sykri úr fæðunni og
náði þannig, að eigin sögn, að
draga úr áhrifum veikindanna. Í
minningunni gengur hún berfætt
um í grasinu, syngjandi, í litrík-
um bómullarkjól. Hún hélt í þá
trú að allir gætu haft áhrif með
því að sitja ekki á skoðunum sín-
um, breyta lífsháttum og stefna
að betra lífi með virðingu fyrir
móður jörð.
Ég votta foreldrum hennar,
börnum; Sölku, Valgerði og
Gunnari Inga, og Friðriki samúð
mína.
Heim hún stökk, þá sögu að segja,
að síðasta blómið væri að deyja.
Ungum pilti út í haga
einum fannst það markverð saga.
Saman forðuðu sveinn og meyja
síðasta blóminu frá að deyja.
Í heimsókn komu, að heilsa því,
hunangsfluga og kólibrí.
(Höf: James Thurber.
Þýð. Magnús Ásgeirsson)
Elfa Björk Ellertsdóttir.
Ástkær eiginkona mín, móðir, tengdamóðir
og amma,
GUÐRÚN JÓNA KNÚTSDÓTTIR,
Sautjándajúnítorgi 1, Garðabæ,
lést á heimili sínu laugardaginn 13.
nóvember. Útför fer fram frá Víðistaðakirkju
föstudaginn 26. nóvember klukkan 15.
Kirkjugestir þurfa að sýna fram á neikvætt Covid-hraðpróf við
innganginn, ekki eldra en 48 stunda.
Útförinni verður streymt á slóðinni www.sonik.is/jona.
Rúnar Sigursteinsson
Knútur Rúnarsson Linda Wessman
Aðalsteinn Rúnarsson Bettina Björg Hougaard
Sara Liang Wessman Knútsdóttir
Alma Rún Aðalsteinsdóttir
Elín Ylfa Aðalsteinsdóttir
Thelma Ósk Sigurgeirsdóttir
Milla Kristín Sigurgeirsdóttir
Ástkær dóttir mín, móðir okkar,
tengdamóðir, systir, mágkona og amma,
ELÍN ÞÓRA ALBERTSDÓTTIR,
Heiðargerði 29, Vogum,
lést á Landspítalanum, Hringbraut,
föstudaginn 12. nóvember.
Útförin fer fram frá Kálfatjarnarkirkju föstudaginn 26. nóvember
klukkan 13. Í ljósi aðstæðna munu einungis nánustu
aðstandendur vera viðstaddir athöfnina.
Athöfninni verður streymt á www.streyma.is.
Selma Kristín Jónsdóttir
Sigurður Rúnar Arnarson Harpa Ósk Sigurðardóttir
Jón Páll Arnarson
Örn Ingi Arnarson
Björn Rúnar Albertsson Sólveig Einarsdóttir
Mikhael Máni Sigurðsson
Sindri Þór Sigurðsson
Helgi Valur Jónsson
Róbert Rúnar Jónsson
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir og afi,
GUNNAR HELGI HJARTARSON,
Vallholti 7, Ólafsvík,
lést á Heilbrigðisstofnun Vesturlands á
Akranesi laugardaginn 20. nóvember.
Útförin fer fram frá Ólafsvíkurkirkju
27. nóvember klukkan 14.
Vegna aðstæðna í þjóðfélaginu munu einungis nánustu
aðstandendur verða viðstaddir. Streymt verður frá athöfninni.
Þeim sem vilja minnast hans er bent á kirkjuna í Ólafsvík.
Elísabet Jóna Ingólfsdóttir
Albína Gunnarsdóttir Baldur Jónsson
Hildur Gunnarsdóttir Ólafur Rögnvaldsson
Guðm. Rúnar Gunnarsson Þorbjörg Höskuldsdóttir
Rakel Ósk Gunnarsdóttir Ólafur Ingólfsson
afabörnin
Hjartans þakkir fyrir auðsýndan hlýhug
og vináttu við andlát móður minnar,
tengdamóður, ömmu og langömmu,
HELGU ÍVARSDÓTTUR,
sjúkrahússljósmyndara
á Landspítala.
Sérstakar þakkir færum við starfsfólki hjúkrunarheimilisins
Höfða á Akranesi fyrir einstaklega hlýja og góða umönnun
í gegnum árin.
Berglind H. Hallgrímsdóttir Gunnar Vagn Gunnarsson
María Helga Gunnarsdóttir Björn Ingi Victorsson
Róbert Orri Gunnarsson
Victor Vagn Björnsson
Orri Fannar Björnsson
Hólmfríður Hrönn Björnsdóttir
Elsku hjartans sonur okkar og bróðir,
PÉTUR JÓNSSON,
Furuás 10, Hafnarfirði,
lést í faðmi fjölskyldunnar laugardaginn
20. nóvember á Krabbameinsdeild
Landspítalans.
Jarðarför verður auglýst síðar.
Jón Gauti Jónsson Sigrún Magnúsdóttir
Berglind Jónsdóttir
Einar Jónsson