Morgunblaðið - 06.12.2021, Blaðsíða 20

20 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 6. DESEMBER 2021
✝
Sjöfn Kristjáns-
dóttir læknir
fæddist í Reykjavík
4. júlí 1951. Hún lést
á Droplaugar-
stöðum 19. nóv-
ember 2021. For-
eldrar hennar voru
Jóhanna Ósk Elías-
dóttir, húsfreyja í
Reykjavík, f. 7. des.
1910, d. 11. mars
1994, og Kristján
Þorvarðsson læknir, sérfræðingur
í tauga- og geðsjúkdómum, yfir-
læknir í Reykjavík, f. 19. ágúst
1904, d. 8. nóv. 1993. Systkini
Sjafnar eru; Andrea Elísabet, f.
1936, Margrét, f. 1941, maki henn-
ar var Jón Friðgeir Einarsson, f.
1931, d. 2015, og Bragi, f. 1945,
maki Bjarnfríður Árnadóttir.
Eiginkona Sjafnar er Fríða
Bonnie Andersen, f. 21. maí 1964.
Þær staðfestu samvist sína á
gamlársdag árið 2001 og stað-
festu hjúskaparheit sín aftur í
Neskirkju á gamlársdag 2020.
Foreldrar Fríðu voru Margrét
Björgvinsdóttir, f. 1925, d. 2008,
og Richard C. Andersen, f. 1931,
d. 2017.
Sjöfn ólst upp á Grenimel og
gekk í Melaskóla og Hagaskóla,
ala á Íslandi, og frá árinu 2006
starfaði hún eingöngu á sinni
einkareknu stofu og speglanaveri,
lengst af í Læknasetrinu í Mjódd.
Með þessu stundaði hún rann-
sóknir og skrifaði greinar sem
birtust í erlendum tímaritum.
Sjöfn starfaði að ýmsum mann-
réttindamálum á námsárunum í
Danmörku og hér heima var hún
meðal annars virkur meðlimur í
Amnesty International. Hún var
fyrsti formaður kvennadeildar
Taflfélags Reykjavíkur við stofn-
un hennar 1975. Sjöfn var formað-
ur Félags sérfræðinga í
meltingarsjúkdómum og forseti
norræns þings meltingarsérfræð-
inga sem haldið var í Reykjavík
2001 og 2007, einnig í stjórn Nor-
rænna meltingarsérfræðinga.
Hún var aðalmaður í yfirkjör-
stjórn Reykjavíkur 1995-1999 og
varamaður í yfirkjörstjórn
Reykjavíkur 1999-2003.
Læknisfræðin var alltaf aðal-
áhugamál Sjafnar en hún naut
þess líka að leika golf, fara í ferða-
lög heimshorna á milli, leikhús,
tónleika og lesa góðar bók-
menntir.
Útför Sjafnar verður gerð frá
Neskirkju í dag, 6. janúar 2021,
klukkan 13. Kirkjugestir eru
beðnir að sýna neikvætt hraðpróf
við komuna, sem er ekki eldra en
48 klst. Útförinni verður streymt
á (stytt slóð):
https://tinyurl.com/2azjf8ja
Hlekk á streymi má finna á:
https://www.mbl.is/andlat
síðan lá leið hennar í
Verslunarskóla Ís-
lands, þaðan sem
hún tók stúdents-
próf úr máladeild
1972. Hún lauk
læknisprófi frá há-
skólanum í Árósum
1980. Amerískt út-
lendingapróf
(FMGEMS) 1984.
Hún stundaði fram-
haldsnám fyrst ís-
lenskra lækna í Hollandi, var í
sérfræðinámi í lyflækningum og
meltingarsjúkdómum á We-
steinde Ziekenhuis í Den Haag í
Hollandi 1985-1990. Einnig bætti
hún við sig námi og starfaði við
Herlev Sygehus og Bispebjerg
Hospital í Kaupmannahöfn 1990
og 1991. Árið 2006 bætti Sjöfn við
sig MBA gráðu frá Háskólanum í
Reykjavík, sér til skemmtunar.
Hún starfaði sem sérfræðilæknir
við Sjúkrahúsið á Akranesi og var
yfirlæknir á hjúkrunarheimilinu
Grund um tíma.
Frá 1992 rak hún stofu í
Reykjavík; í Læknastöðinni
Landakoti, Læknasetrinu í Mjódd
og Lífsteini í Álftamýri. Í janúar
2000 opnaði hún og rak fullkomið
speglanaver, hið fyrsta utan spít-
Sjötug 4. júlí. Hrun á nokkrum ár-
um. Ég kynntist Sjöfn sumarið 1973.
Hún kom með fjölskyldunni til Spán-
ar og við fórum saman á diskótekin.
Hún var systir stjúpu minnar Mar-
grétar. Svo kom hún til Bolungarvík-
ur. Við gátum kjaftað heilu næturn-
ar. Amma og afi voru ánægð með
þessa morgunhressu mágkonu
pabba sem þau mættu á morgun-
göngum sínum um víkina fögru.
Við töluðum endalaust saman.
Pældum í lífinu og tilverunni. Bæði á
línunni, eins og hún sagði og hló.
Samkynhneigð. Ég kom út með lát-
um. Hún ekki. Trúði ekki á það þá.
Við gátum hlegið mikið saman og
skemmt okkur. Þegar hún fékk alz-
heimer var það líka leyndó. Hún hélt
verndarhendi yfir sínu. Vildi ekkert
gefa upp en við vorum alltaf vinir.
Átta ár á milli okkar. Á áttunda
áratugnum flutti hún til Danmerkur
í læknisfræði. Ég var þar í lýðhá-
skóla á þeim tíma og fór oft til henn-
ar. Svo fór hún í sérnám í Hollandi.
Ég heimsótti hana stundum til Haag
eftir djammið í Amsterdam. Þá töl-
uðum við um HIV og alnæmi.
Hommar. Auðvitað var þetta oft
erfitt fyrir lesbíurnar líka. Það hent-
aði Sjöfn að búa úti en hún flutti á
Flyðrugrandann, í blokkina þar sem
ég bjó, þegar hún kom heim úr námi.
Samgangurinn var mikill. Við vorum
fínir félagar. Hún reyndist mér á svo
margan hátt vel. Það var gott að leita
til hennar.
Sjöfn var á fimmtugsaldrinum
þegar hún kynntist Fríðu. Þær voru
saman í aldarfjórðung. Voru eining
og giftust. Sjöfn tengdist samfélagi
samkynhneigðra kvenna í gegnum
hana. Hún átti innihaldsríkt og
skemmtilegt líf í kringum það og
vann sem sérfræðilæknir.
Hún kom oft heim til okkar Stigs
og við Fríða skildum hvort annað
þegar makar okkar fóru að missa
minnið. Alzheimer breytti þeim.
Það var alltaf gleði og lífsánægja
yfir Sjöfn. Ljós í lífi hennar og mikill
meðbyr. Hún var sterk en dul og
Fríða lyfti dulunni af henni og stóð
svo með henni í veikindunum.
Sjöfn varð sjötug í sumar. Við vilj-
um öll lifa lengur en það. Lifa góðu
lífi og halda heilsu. Það fáum við ekki
öll.
Ég samhryggist þér Fríða inni-
lega. Samhryggist þér, stjúpa mín.
Einar Þór.
Veistu ef þú vin átt
þann er þú vel trúir
og vilt þú af honum gott geta.
Geði skaltu við þann blanda
og gjöfum skipta,
fara að finna oft.
(Úr Hávamálum)
Föstudagsmorguninn 19. nóv-
ember sofnaði líf æskuvinkonu okk-
ar, Sjafnar Kristjánsdóttur. Við
höfum leiðst hönd í hönd í gegnum
lífið allt frá æskuárunum á Greni-
mel. Samveru okkar hefur fylgt
mikill hlátur og höfum við ekki
hlegið jafnmikið með nokkrum öðr-
um en Sjöfn.
Sjöfn var glæsileg, hávaxin og
með skarplegt andlit. Hún var afar
sterkur persónuleiki, skemmtileg,
víðlesin og með einstaka kímnigáfu.
Gaman var að ræða við hana um
pólitík, heimsmálin og tónlist. Hún
hafði sérstaklega mikinn áhuga á
heimsstyrjöldinni síðari og Evrópu
yfirleitt en minna álit á Ameríku.
Við ólumst upp við mikið ástríki
á Grenimel. Fjölskylda Sjafnar bjó
á Grenimel 30 og við á númer 25 og
24. Ósjaldan rifjuðum við upp minn-
ingar frá Grenimel og þeim fylgdu
oft bakföll af hlátri. Æska okkar
einkenndist af útileikjum eins og
bófahasar og þá fórum við um bak-
garðana, yfir grindverk og upp á
bílskúra. Við stofnuðum leynifélag
og njósnuðum um fólk og skráðum
hjá okkur ýmis atriði í bók sem sett
var í vindlakassa og á hverju kvöldi
grófum við hann niður í moldarbeð
baka til á númer 30. Erfiðlega gekk
okkur að fá Sjöfn með í dúkku- og
dúkkulísuleik en hún var stundum
til í læknisleik. Á glæsilegu heimili
fjölskyldu Sjafnar ríkti mikil sam-
heldni og ást. Kristján var vel met-
inn læknir, glæsilegur en svolítið
utan við sig. Frú Jóhanna var afar
hlý, falleg og hæglát. Sjöfn var mik-
il pabbastelpa og var hún einkar ná-
in báðum foreldrum sínum og
systkinunum, Braga, Duddu og
Ellu.
Við vinkonurnar höfum alla tíð
hist oft og reglulega. Sjöfn var vin-
mörg og var því oft glatt á hjalla á
Lágholtsvegi á fallegu og menning-
arlegu heimili þeirra Fríðu. Við fór-
um líka oft út að borða og varð Jóm-
frúin oft fyrir valinu enda
dill-snafsinn í uppáhaldi. Skemmti-
lega ferðin okkar til New York er
ógleymanleg og þar hlógum við
mikið eins og venjulega. Tímamun-
urinn angraði okkur svolítið og eftir
að hafa gengið allan daginn um
borgina tvo fyrstu dagana ákváðum
við að hvíla litlu þreyttu augnlokin
svolítið áður en við færum út að
borða. Það leiddi til þess að við sváf-
um af okkur bæði kvöldin, en
ákváðum að segja ekki nokkrum
manni frá því. Síðasta kvöldsins
nutum við hins vegar í botn, borð-
uðum á Balthazar og sáum sýningu
Complicité, The Chairs.
Sjöfn var jafnheil í ástinni og
öðru og var samband hennar og
Fríðu einstaklega fallegt og gæfu-
ríkt. Hún kallaði Fríðu gjarnan
Guðsgjöfina og eru það orð að
sönnu. Myndin af þeim saman sem
var á vegg herbergis Sjafnar á
Droplaugarstöðum lýsir ást þeirra
svo vel.
Hugar okkar eru fullir þakklætis
fyrir vináttuna og samveruna.
Minningin um kæra vinkonu er
björt, falleg og full af hlátri. Við
vottum Fríðu, Guðsgjöf Sjafnar,
samúð og þökkum henni jafnframt
fyrir að elska vinkonu okkar og
hugsa svona vel um hana. Blessuð
sé minning Sjafnar Kristjánsdótt-
ur.
Svo djúp er þögnin við þína sæng,
að þar heyrast englar tala,
og einn þeirra blakar bleikum væng,
svo brjóst þitt fái svala.
(Davíð Stefánsson)
Marta María Oddsdóttir
og Kristín Jónsdóttir.
Elsku Sjöfn. Í minningargrein
þinni um ömmu Magg lýstir þú
henni sem víðsýnni. Það orð átti svo
vel við um ykkur báðar.
Ég var ekki orðin táningur þegar
ég kynntist þér fyrst. Þegar Daði
bróðir spurði ömmu hver væri mað-
urinn hennar Fríðu þá svaraði
amma að Fríða ætti ekki mann
heldur „rosalega góða konu“. Síð-
ustu þrjú orðin voru sögð með
áherslu. Því það varstu – rosalega
góð. Þegar þið Fríða svo stofnuðuð
til staðfestrar samvistar heiðraði
amma tilefnið á táknrænan hátt –
með því að kveikja á kerti.
Síðan þá hefur þú lýst upp fjöl-
skylduna okkar á fleiri vegu en
margan skyldi gruna. Þú varst ljós-
ið hennar Fríðu og þar með okkar
allra. Þú hafðir lag á því að sjá fólk í
réttu ljósi. Hjálpa því. Styðja.
Lækna. Það vita þeir best sem til
þín hafa leitað því þú hafðir ekki
þörf fyrir að auglýsa það út á við.
Það segir mikið um þig.
Manstu þegar ég var í mennta-
skóla og þú bauðst mér að vera með
í speglunum. Þú kynntir mig óhikað
sem „tilvonandi læknanema“ og ég
stækkaði um nokkur númer. Í yf-
irborðskenndum heimi kenndir þú
okkur að konur væru alls konar og
að það væri bara allt í lagi að vera
eins og maður er og segja það sem
manni finnst.
Þú varst nefnilega hreinskilin en
samtímis góð og nægjusöm. Þú
kunnir að setja mörk. Þú hikaðir
ekki við að heimta að fá að tala við
„manager“ ef hlutirnir voru ekki
eins og um hafði verið samið. Þú
settir í glettni upp fyndinn svip þeg-
ar um þetta var rætt. Þú skelltir oft
upp úr á þinn einstaka hátt og sagð-
ir að eitthvað væri „alger brandari“.
Brandararnir voru reyndar margir.
Þú varst fórnfús. Þegar þér var
boðið eitthvað þáðir þú það ekki
fyrr en þú vissir að aðrir hefðu nóg.
Ein af síðustu góðu minningun-
um er frá því þið Fríða komuð í
heimsókn til okkar í Gautaborg. Við
fórum í Liseberg og krakkarnir töl-
uðu lengi eftir á um „FíoSjön“ og
hvað þau söknuðu ykkar mikið. Nú
eiga þau fallegar minningar og
mynd af þér í ramma og horfa upp
til himnaríkis á kvöldin til að bjóða
þér góða nótt.
Elsku Sjöfn. Þú varst okkur svo
kær og svo mikil fyrirmynd. Ég
hugsa til þess með þakklæti að hafa
fengið að kynnast þér. Takk elsku
Sjöfn fyrir allt. Við söknum þín og
minnumst þín með hlýju í hjarta.
Kær kveðja,
Thelma.
Við Sjöfn kynntumst þegar við
báðar hófum nám í læknisfræði.
Hún ekta Vesturbæingur með
stúdentspróf úr Verslunarskólan-
um, ég nýkomin heim eftir margra
ára dvöl í Noregi. Einhvern veginn
smullum við saman þótt bakgrunn-
urinn væri ólíkur og ég gerðist
heimagangur á Grenimelnum. Þar
kynntist ég hennar góðu foreldrum
og systkinum. Við lásum læknis-
fræði í sama lessal og þess á milli
lyftum við okkur upp. Oft rúntuðum
við á Ford Maverick föður hennar
og einu sinni fórum við yfir Hellis-
heiðina eingöngu til að kaupa okkur
tómata í Hveragerði. Við höfðum
gaman af að taka lagið á góðum
stundum þótt ég sé laglaus og hún
ekki örugg á hálfnótunum. Það sem
henni var skemmt þegar henni var
bent á þetta með hálfnóturnar.
Hlátur var reyndar eitt sem ein-
kenndi Sjöfn. Hún hafði dillandi
húmor sem stundum var svolítið
svartur. Hún hafði næmt auga fyrir
umhverfinu og var skarpgreindasta
manneskja sem ég hef kynnst með
mikla athyglisgáfu. Ekkert fór
fram hjá henni og fólk gat lent í
þriðju gráðu yfirheyrslu ef hún vildi
kynnast því betur. Það var hún sjálf
sem sagðist vera að setja tékklist-
ann á fólk. Þessi athyglisgáfa og
greiningarhæfileiki gerði hana að
þeim frábæra lækni sem hún var.
Ég syrgi góða vinkonu til 50 ára.
Lífið er tómlegra án hennar. Hún
var trygg og trú vinkona. Það var
mikil reisn yfir henni alla tíð, líka
eftir að alzheimersjúkdómurinn fór
að leika hana grátt. Allt sem hún
átti var valið af smekkvísi. Hún var
réttsýn og þoldi ekkert ranglæti.
Hafði ímugust á tækifærissinnum.
Hún vann ötullega fyrir Amnesty
International á yngri árum. Snobb
fyrirfannst ekki hjá henni, hún kom
eins fram við alla. Hreinskilni var
henni í blóð borin, hún sagði
óhrædd sína skoðun. „Sjöfn er svo
skemmtilega hreinskilin,“ heyrði ég
mann segja fyrir margt löngu. Hún
hafði líka yndi af að rökræða ýmis
málefni, henni fannst ekki verra ef
einhver var ósammála henni. Ég
held hún hafi gert þetta til að læra
meira sjálf um málefnin. Hún vildi
vita og skilja.
Minningarnar sem ég á um Sjöfn
eru margar og góðar og er það mik-
il huggun. Ég hef undanfarið verið
að rifja upp skemmtileg ferðalög
með henni í gegnum tíðina. Flott-
asta ferðin var án efa vikuferð til
Champagne, þar sem við bjuggum í
fornri konungshöll og kampavíns-
framleiðendur voru heimsóttir dag-
lega. Það átti nú við „hefðardöm-
una“.
Ekki er hægt að skrifa um Sjöfn
án þess að minnast á Fríðu eigin-
konu hennar til margra ára. Fal-
legra samband er ekki hægt að
hugsa sér. Það einkenndist af ást og
virðingu eins og góð hjónabönd eiga
að gera, einnig gleði og húmor.
„Hún Fríða er Guðs gjöf,“ heyrði
maður Sjöfn oft segja. Þær áttu
gott og innihaldsríkt líf saman bæði
í leik og starfi.
Þegar heilsu Sjafnar fór að
hraka var augljóst að hún setti allt
sitt traust á Fríðu og það var aðdá-
unarvert hvernig Fríða brást við
því. Þar var ástúð í fyrsta sæti, svo
gamansemi og umfram allt virðing.
Enda fór Sjöfn ekki á hjúkrunar-
heimili fyrr en í fulla hnefana og
dvaldi þar stutt áður en hún lést.
Elsku Fríða, þinn missir er
mestur.
Guðný Bjarnadóttir.
Sjöfn og Fríða voru vinahjón
okkar, merkilegt hvað þetta hvers-
dagslega orð getur haft djúpa
merkingu. Sjöfn var vel þekkt, en
persónuleg kynni okkar hófust þeg-
ar Fríða varð hennar lífsförunaut-
ur. Guðsgjöfin mín sagði Sjöfn oft
og hlý stroka um vanga Fríðu fylgdi
gjarnan. Sjöfn var ekki hrædd við
að opinbera ást þeirra tveggja, skil-
yrðislaus ást þeirra sást langar leið-
ir. Samkynhneigðir áttu almennt
ekki að vera að bera ást sína á torg,
að halda henni hjá sér var í lagi.
Sjöfn kaffærði með beinskeyttu við-
móti hvern þann sem vogaði sér að
koma fram við hana af virðingar-
leysi, enginn gerði það tvisvar. Bíla-
sölumaðurinn hjá Saab áttaði sig
ekki á hvaða kona kom inn til að
skoða nýjan dýrindis Saab, Sjöfn
var Saab-kona og hún hafði ákveðið
að bílinn skyldi hún kaupa. Sölu-
manninum þótti lítið til koma að
mannlausar konur væru að skoða
dýrgripinn, ekki tæki því að sýna
konum svona bíl, hvar er maðurinn
spurði hann. Hann fékk það víst
óþvegið, Sjöfn fór beinustu leið í
Brimborg og staðgreiddi flottasta
Volvoinn sem var í búðinni.
Sjöfn var skarpgreind, réttsýn,
hrein og bein og afburða hlátur-
mild, hafði mjög gaman af því að
rifja upp skemmtilega tíma og mik-
ið var hlegið. Sjöfn var vinsæll
læknir, fær í sjúkdómsgreiningum
og oft greindi hún sjúkdóma utan
síns sérsviðs, hún fylgdi sínum
sjúklingum vel eftir, varði heilu
kvöldunum í að hringja í þá, upp-
lýsa og ræða málin. Við erum þess
fullvissar að hún bjargaði lífi ann-
arrar okkar með einskærri færni í
sinni sérgrein, það verður seint
þakkað að fullu. Sjöfn var mjög
hæfur meltingarfæralæknir, kröfu-
hörð og vildi að hlutirnir gengju
fumlaust fyrir sig, „Ordnung muss
sein“ var oft sagt okkar á milli.
Minningar um Sjöfn eru hlaðnar
ánægjulegum stundum, oft á Jóm-
frúnni eða í matarboðum. Erfitt var
að fylgjast með sjúkdómnum ná yf-
irhöndinni, sjá hana hverfa frá okk-
ur smátt og smátt. Þessi skörungur
þurfti að láta undan, enginn ræður
við alzheimersjúkdóminn, ekki
ennþá.
Við vottum Fríðu guðsgjöf Sjafn-
ar okkar dýpstu samúð.
Hanna María og
Sigurborg (Bogga).
Það er gæfa að eiga góða vini og
söknuðurinn verður mikill þegar
góðir vinir hverfa á braut. Í dag
kveðjum við Göngugarpar Sjöfn
Kristjánsdóttur vinkonu okkar.
Þessi gönguhópur, sem í upphafi
voru tíu konur, á upphaf sitt í Versl-
unarskóla Íslands, þar sem við vor-
um í sama árgangi. Sumar okkar
kynntust Sjöfn jafnvel enn fyrr og
sumar voru einnig samtíða henni í
námi erlendis. Við höfum því þekkst
í rúma hálfa öld eða lengur.
Í allmörg ár höfum við Göngu-
garpar hist reglulega. Eins og nafn-
ið bendir til höfum við gengið sam-
an en ekki síst spjallað á göngu og
eftir göngu, þegar við höfum tyllt
okkur niður á veitingastað til að fá
okkur hressingu. Það hefur líka
verið til siðs að fara í jólagöngu í
desember og þá höfum við litið í
nokkrar verslanir og hvatt hver
aðra til dáða í jólainnkaupum ásamt
því að gera vel við okkur í jólamat.
Ekki hefur okkur þótt nóg að ganga
á Íslandi, við höfum farið í nokkrar
ferðir saman til Skotlands, Þýska-
lands og Frakklands, þar á meðal í
afmælisferð til Parísar í tilefni af 60
ára afmælum okkar. Samveru-
stundir okkar hafa alltaf verið góð-
ar og gefandi. Enda hefur samver-
an verið mikilvægust í vinskap
okkar, en göngurnar hafa verið í
aukahlutverki, þrátt fyrir nafn
hópsins, og skrefatalning hefur
verið víðs fjarri okkur.
Sjöfn var alltaf mikill gleðigjafi.
Grunnt var á gríninu hjá henni og
því oft mikið hlegið á fundum okk-
ar. Í umræðum um ýmis mál var
Sjöfn oft með ákveðnar skoðanir,
en ekki síst vildi hún uppfræða okk-
ur um málefni sem tengdust fag-
sviði hennar. Hún benti okkur á
forvarnir vegna krabbameins í
meltingarfærum og barðist gegn
ýmsum bábiljum sem fóru á flug
meðal almennings. Ef eitthvað am-
aði að einhverri okkar var hún um-
svifalaust tilbúin til að liðsinna okk-
ur. Og það var sannarlega gott að
leita til hennar. Hún var góð vin-
kona og góður læknir.
Þegar heilsu Sjafnar fór að
hraka kom kona hennar, Fríða
Bonnie, oft með henni til fundar við
okkur. Samband þeirra var fallegt
og farsælt. Fríða reyndist Sjöfn
einstaklega vel í veikindum hennar.
Við Göngugarpar höfum nú
misst tvo félaga og erum því átta
talsins í dag. Makar hafa tekið þátt
í sumum viðburðum, einkum árshá-
tíðum og utanlandsferðum. Við er-
um öll þakklát fyrir að hafa átt
samleið með Sjöfn. Vináttan við
hana hefur verið okkur mikils virði
og minning hennar mun lifa með
okkur um ókomin ár. Fríðu send-
um við innilegar samúðarkveðjur,
en missir hennar er mestur. Við
sendum líka fjölskyldu og vinum
Sjafnar og Fríðu innilegar samúð-
arkveðjur.
Ingibjörg Elsa Guðmundsdóttir,
Ella Stefánsdóttir,
Gillý Guðmundsdóttir,
Hjördís Claessen,
Ingibjörg Sigurðardóttir,
Lára Valgerður Júlíusdóttir,
Oddrún Kristjánsdóttir,
Þórunn Þórisdóttir.
Meira en hálf öld er frá því að
leiðir okkar Sjafnar lágu saman í
Verzlunarskóla Íslands.
Eftir stúdentspróf vorum við
hvor í sínu landinu í háskólanámi;
hún í læknisfræði og ég í um-
hverfisfræðum.
Nokkru eftir að heim var kom-
ið slógumst við í hóp skólasystra
úr Verzló sem enn hittist reglu-
lega, og köllum við okkur Göngu-
garpa, þó svo að hvorki hafi alltaf
verið gengið langt né lengi. Við
vorum tíu og 600 ára afmæli okk-
ar samanlagt var fagnað í París.
Aldrei var Sjöfn hamingju-
samari en eftir að hún kynntist
Fríðu og samband þeirra var ein-
stakt. Sjöfn kallaði Fríðu gjarnan
„guðsgjöfina“ sína, sem svo sann-
arlega var réttnefni. Þá var hún
með sterka réttlætiskennd og
hafði samúð með lítilmagnanum.
Húmorinn var samt aldrei langt
undan.
Sjöfn var sérfræðingur í melt-
ingarlækningum og var afar vin-
sæll læknir enda sérlega fær í
sínum fræðum og störfum. Engin
færibandavinna þar, því hún gaf
sér góðan tíma með hverjum
sjúklingi og ósjaldan uppgötvaði
hún sjúkdóma alls ótengda henn-
ar sérgrein.
Ekki minnkaði vinátta okkar
þegar ég tók að mér bókhalds-
störf fyrir læknastofuna hennar,
og árshátíðir fyrirtækisins eru
ógleymanlegar. Þá höfum við
Leifur átt dásamlegar stundir
með þeim Sjöfn og Fríðu og við
fjögur ferðuðumst víða, s.s. til
Kína, Ástralíu og Suður-Amer-
íku. Veislum var slegið upp af
minnsta tilefni og ekki voru þær
sístar árlegu Eurovision-veisl-
urnar, ýmist í Borgarfirði eða
Reykjavík, með Ellu vinkonu
okkar.
Það er þyngra en tárum taki
að hafa fylgst með heilsu Sjafnar
smám saman hraka. Enginn
hefði getað stutt hana betur í
veikindunum en Fríða; hún um-
vafði hana með ást sinni alla tíð
og hennar missir er mestur.
Við Leifur sendum okkar inni-
legustu samúðarkveðjur til Fríðu
og fjölskyldna þeirra Sjafnar
beggja.
Oddrún
Kristjánsdóttir.
Sjöfn
Kristjánsdóttir