Strandapósturinn - 01.06.2018, Síða 103

101
Ég var staddur út af Víkunum sem eru um miðja leið milli
Miðhúsa og bæjar. Þá gerist það að þá kemur allt í einu mikill
hnykkur á bátinn og hann lyftist upp stjórnborðsmegin og fer al-
veg um á rönd. Og það skipti engum togum að ég féll út úr bátn-
um og í sjóinn. Báturinn hélt nokkurri ferð áður en hann fór svo
á hvolf. En ég dróst með hangandi í spottanum sem ég hafði vafið
utan um hendina. Þetta skeður um 200 metra frá landi.
En hvað varð til þess að bátnum hvolfdi? Þegar verið er að slefa
rekavið eins og þarna, þá gerist það stundum að spýturnar taka að
rása sitt á hvað og rykkja þá mikið í þegar þær skipta um stefnu.
Þetta kemur ekki svo mikið að sök ef maður er á kjölbát. En þessi
bátur er ekki með kjöl og er mjög léttur.
Mín fyrstu viðbrögð eftir að báturinn var stopp og á hvolfi, var
að draga mig að honum og reyna að átta mig á hvað ég gæti gert
til að komast lifandi frá þessum hremmingum. Það var ekki um
marga kosti að ræða. Í rauninni ekki annað en reyna að halda sér
á floti. Sjórinn var ískaldur og ég gerði mér grein fyrir því að ef ég
yrði lengi í sjónum mundi ég fljótt kólna og dofna. Þar sem bátur-
inn var á hvolfi var enga festu að hafa á honum. En mótorinn stóð
aftur úr bátnum og gat ég komið öðrum fætinum yfir hann og gat
því haldið mér nokkuð upp úr sjónum.
Meðan á þessu basli stóð gerði smá norðangolu þannig að bát-
inn tók að reka í áttina að landi. Var ég þá nokkuð bjartsýnni að á
endanum ræki bátinn og trén að landi. En þá skeður það að rekið
stöðvast og allt er stopp. Drekinn hafði náð botni og þar sem
hann var opinn náði hann festu í botninum. Þetta voru ekki lítil
vonbrigði. Ég hafði gert mér svo góðar vonir um að reka upp í
fjöru. Þá datt mér í hug að reyna hvort spýturnar gætu haldið mér
uppi og þannig geta svamlað á þeim í land. Dró ég þær að mér og
reyndi að fara út á þær en það var vonlaust, þær fóru bara niður
þegar á reyndi. Var mér fátt til ráða og kuldinn farinn að bíta.
Áður en ég fór að heiman voru dætur mínar, Guðbjörg og
Hafrún, að ræða um að fara á bílnum til Norðurfjarðar. Þar sem
ég var nú staddur sá ég vel til vegarins og vonaði að þær hefðu
farið og væru ekki komnar til baka. Ef svo væri hlytu þær að sjá til
mín. Ég hef líklega hangið þarna á bátnum um klukkutíma og ég
fann að kuldinn var farinn að deyfa mig ansi mikið og athyglin
farin að minnka. En þá skeður það að ég tek eftir því að bíll kem-