Sjálfsbjörg - 01.07.1960, Blaðsíða 13

ég veit þó með vissu um eina manneskju,
sem græddi á verkfalli, — og það er hún
Marsibil.
Þetta atvikaðist þannig, að það hafði stað-
ið yfir langt og harðvítugt verkfall af hálfu
verkalýðsfélaganna, og það var meininga-
munur með blöðum okkar hjónanna, og það
skapaðist líka meiningamunur okkar á milli.
Dag eftir dag stóð ég í því stímabraki, að
ná blaðinu mínu ósködduðu undan hefndar-
ofsóknum Marsibilar, rökræða við hana og
fræða hana um verkalýðsbaráttu, verkfalls-
rétt og verkfallsbrot, þó að ég teldi raunar
vonlítið um árangur. Ég efast stórlega um,
að nokkur verkfallsmanna hafi staðið eins
í eldinum og ég, þær vikurnar.
En árangurinn nú, stórkostlegri og örlaga-
ríkari, en mig gat órað fyrir.
Mér tókst nefnilega að kenna Marsibil að
gera verkfall.
Nokkrum dögum eftir að verkalýðssam-
tökin höfðu náð samningum, skeður það
einn morgun, yfir morgunkaffinu, að Marsi-
bil segir upp úr eins manns hljóði:
— Kristmundur. — Þú verður nú bara
að láta mig fá nýjan pels fyrir sumarmálin.
— Nýjan pels! Er það nú uppátæki!
— Já, nýjan pels. Ég er búin að ákveða,
að ég skuli fá nýjan pels fyrir sumardaginn
fyrsta, og ég veit líka, hvernig ég get fengið
því framgengt.
— Ég held þú sért ekki með öllum mjalla,
kona. Hvaða peninga heldurðu að maður
hafi til að leggja í svoleiðis brjálæðisfyrir-
tæki. Ég anza þessu ekki.
— Jæja, þú um það. En þá skal ég líka
tilkynna þér, að ég geri verkfall og snerti
ekki á nokkru verki, frá þessum degi og
þangað til þú hefur fært mér nýjan pels
eða peningana fyrir honum. Þeir fást núna
í Markaðinum og kosta 4825 krónur. Svo
ræður þú, hvað þú gerir.
— Hvaða þvættingur er þetta? Verkfall?
Hvemig átt þú að gera verkfall, sem ekki
ert í neinni atvinnu.
— Það er þó skrýtið. Vinn ég kannski
ekki hérna í heimilinu, hjá þér, sem þykist
þó vera húsbóndinn, minnsta kosti að nafn-
inu til. Þú færð kannski að komast að raun
um, hvort ég hef ekki unnið, ef ég hætti
alveg að taka til hendinni hérna.
— Jæja. Þú kannt svei mér að gera að
gamni þínu, Marsibil mín. Gera verkfall hjá
sjálfum sér — það er þó sniðugur brandari,
segi ég um leið og ég fer út til vinnunnar.
Þegar ég kem heim í hádegismatinn, er
mér þetta rabb okkar hjónanna fullkomlega
úr minni liðið.
En þegar ég kem í eldhúsið, sé ég fljótt,
að ekki er allt með felldu. Enginn matur
kominn á borðið, eldavélin auð og köld, og
húsfreyjan hvergi sjáanleg.
— Marsibil! Hvar ertu? Hvað gengur að
þér? Ertu búin að gleyma matnum, mann-
eskja? kalla ég í dyrunum. En fæ ekkert
svar.
Ég geng inn í dagstofuna, og situr þá ekki
Marsibil þar hin makindalegasta í hæginda-
stólnum og les i gömlrnn Morgunblöðum.
Stundum tekur hún ekfd blaSiS mitt upp af for-
stofugólfinu, en stígur ofan á þa<5 ...

SJÁLFSB JÖRG 13