Lindin - 01.02.1956, Qupperneq 6

annars hreppstjórinn hann á líklega handvagn, en hað er víst
einhverskonar gamli-Ford, módel 1905« En hann er líka fínasti
maðurinn í sveitinni. Eörlunum finnst meira að segja allt vera
í fúnkis hjá sér fyrir hessu. Það var svei mér ekki seinna
vænna fyrir hann frænda minn að koma þessum fuglum í samband
við heimsmenninguna, með því að gefa syni sínum hjólhest, maður.
Pinnst ykkur hann ekki vera flott á því, gamli maðurinn, hann
er sko ekkert blávatn, skal ég segja ykkur, maður.”
Strákamir hlustuðu þólinmóðir á vaðalinn í G-eira, og þeir
höfðu í raun og veru gaman að heyra bullið í honum, hann var
alltaf svo frumlegur.
"Bíðið þið strákar - Þegið - Þið nú, hann er að koma."
Strákamir litu allir í áttina að húsi Geira, og horfðu
kringlóttum augum á risavaxinn náiinga, með rostungs-skegg, sem
kom út úr húsinu.
"Sjáið Þið stælinn á honum, strákar, glanna stæll er þetta.
Er hann ekki Jaka-legur, maður, " hvíslaði G-eiri, "hann er víst
að leita að mér, svo að ég verð víst að stinga af. Jæja, verið
þið bless, strákar, " kallaði G-eir til drengjanna um leið og
hann rölti á móti frænda sínum.
"Halló frændi," kallaði G-eir til frænda síns, þegar hann
sá að hann ætlaði ekki að taka eftir honum.
"Nú ertu þarna, kunningi," sagði Ketill frændi, þegar hann
sá Geir. "Mér finnst þið allir vera eins, drengimir héma í
henni Reykjavík. Eigum við ekki að fara að koma okkur af stað
og kaupa þennan blessaðan njólhest, dengur minn."
"Jú, maður lifandi," sagði G-eir, "það er ekki ástæða til
sð draga það."
Síðan gengu þeir hlið við hlið eftir götunni, strákarnir
horfðu á eftir þeim og mældu þá út með augunum. Þeim virtist
Geiri ekki vera stærri en meðal kettlingur við hlið frænda síns.