Lindin - 01.02.1956, Page 14

Jú, hún sagðist vera glorhungruð. Hún hefði engan iiatarbita fengið síð
síðan hún fór úr Skóginiim. Ég gaf henni inn lýsi og sótti svo
brauðhita. Ég spurði, hvort húgi vildi ekki taka 4±± inn kvefmeðal-
ið, sem ég hafði keypt handa henni. Hún Jjakkaði mér umhyggjusemina,
tók inn dálítið af hóstasafti og borðaði brauð' á eftir og fór
svo að sofa aftur.
Hæsta morgun var mýflugan hin hressasta, þó að hún treysti
sér ekki til þess að fara á fætur. Við töluöum saman um alla heima
og geyma, en þó mest um Vatnaskóg. Ég sagði henni frá starfi
Skógarmanna hér í bænum og frá "Lindinni," sem væri lesin upp á
hverjum Skógarmanna-fimdi. 0g þar sem einn af ritstjórum "Lind-
arinnar" hefði einmitt nýlega beðið mig um að skrifa eitthvað £
"Lindina}' spurði ég mýfluguna, hvort hún mundi ekki vilja segja
mér sitthvað af því, sem á daga hennar hefði drifið, sem ég mætti
skrifa niður og senda ritstjóran\im. Hún var strax fús til þess,
og hér á eftir fer frásaga hennar:
"Sá dagur, sem ég man fyrst eftir, var sólbjarfur sumardagur.
Það var reyndar snamma í júní núna í sumar. Ég var þá á fjögri inni
á milli runnanna fyrir vestan skálann £ Lindarrjóðri. Þá sé ég
allt £ einu, hvar strákur kemur labbandi heiman frá skálanum og
stefn'ir vestur £ skóginn, Þegar hann kemur nær, sé ég hvar
fjöldinn allur af mýflugum sveima kringum höfuðið á honum. Hann
virtist alls ekkert vera hrifinn af sl£ku og sló frá sér £ s£fellu,
en mýflugurnar viku sér fimlega undan höggunm og héldu svo áfram.
Ég hugsaði méð mér, að þetta hlyti að vera voða gaman, svo að ég
slóst £ hópinn. Ég skemmti mér l£ka konunglega, þangað til ég fékk
bylmingshögg beint á andlitið. Mér sortnaði fyrir augura, svo vissi
ég ekkert af mér £ dál£tinn t£ma. Ég var einna helzt farinn að halda,
að ég væri dáin. En svo var nú ekki. Ég hafði bara rotast.
Þegar ég rankaði við mér, aáx var ég með dynjandi höfuðverk. Mér
i>ótti þv£ ráðlegst að hafa mig burt frá skálanum, til þess að þetta