Sögur og skrítlur - 15.11.1938, Page 8

72
Sögur og skrítlur,
með háfleygu málsskrúði og miklum orðalengingum.
0g hún hafði hlegið innvortis, er amma hennar hafði
sagt frá því, hvernig afi hennar hefði beðið hennar
fyrir 70 árum síðan. Þá hafði Gréta heitið sjálfri sér
því, að það skyldi nú verða ó allt annan veg, er röðin
keemi að henni. Djarflega og hlátt áfram í algengum
einföldum orðum. En þrátt fyrir það hefði Knútur
farið að biðja hennar hérna um daginn nákvæmlega á
sama hátt, og afi hennar hafði gert. Hann sagðist
elska hana og ekki getað lifað án hennar, og margt
fleira af sama tagi hafði hann sagt.
Og það var ennþá fleira, sem hún hafði áhyggjur af.
Hún haföi sagt, að hann yrði að biða heilt ár. Hún
hafði ekki einu sinni sagt það sérlega ákveðið; en
samt hafði Knútur undir eins sætt sig við það, Og nú var
hann stilltur og rólegur eins og riddari, sem unnið
hefir heilagt heit. Og nú gai hann spjallað um litla
hunda, sem kunnu allskonar kúnstir. Að hann skyldi
ekki geta skiJið það, að nú lifðu þau á allt öðruin
tfmum!
Það var alveg, eins og Knútur hefði lesið hugsanir
hennar. Er þau rétt á eftir komu inn á milli hárra
grenitrjáa, tók hann hana allt í einu í faðm sinn og
kyssti hana mörgum sinnum.
»Þú tókst líklega eftir því, að ég sagði ekki eitt
einasta orð«, sagði hann, er hann sleppti henni aftur. •
‘Þó að þú þyrðir það nú ekki!« svaraði Gréta
»En það var nú samt einskonar snuð, og það má ekki
koma fyrir aftur«, bætti bún við í ströngum tón,