Skólavarðan - 2021, Blaðsíða 41

VOR 2021 SKÓLAVARÐAN 41
Smásögur / NEMANDINN
Darin Mardin Azees
Leikskólanum Sæborg
 X Umsögn dómnefndar: Höfundur
þessarar sögu á tvö nöfn því hann á tvö
lönd! Ísland og Kúrdistan. Það er fallegur
boðskapur! Nú er algengt að fólk tengist
fleiri löndum en einu og höfundur
textans gleðst yfir því. Það getum við
lært af þessu unga skáldi, ef okkur hefur
sést yfir þann möguleika. Heimurinn er
margbreytilegur. Það getur verið erfitt
að læra sum nöfn en
þeir sem heita þessum
nöfnum geta samt verið
góðir vinir okkar.
Hvað sem vinirnir heita geta
þeir líka glaðst saman yfir ævin-
týraheimum eins og til dæmis í Hálsa-
skógi, þar sem allir verða vinir að lokum,
þó hætturnar leynist víða og Mikki refur
ætli að læsa klónum í eigur annarra,
bæði óætar piparkökur og svínslæri.
Vinir mínir
Ég á fullt af vinum en ég veit ekki
hvað heita allir. Allir vinir mínir eru í
Kúrdistan nema einn.
Þegar snjór er hérna þá er í
Kúrdistan sól. Í Kúrdistan er núna
milljón og sextán hiti. Það er mjög sól!
Þarna er Niza! Hann á
plastsundlaug. Hann biður mig að
koma. Ég elska hann og hárið hans.
Það er svona til hliðar, flott. Svo er líka
Shakhawan þarna, Zhyar og amma sem
er daja á kúrdísku. Allir í Kúrdistan
supræsa mig og gefa mér eitthvað flott.
Ég á ekki hús þar en get alltaf farið
í heimsókn til Niza, Shakhawan...til
margra. Þeir vilja alltaf vera með mér!
Það er gaman.
En sjáðu, ég kannski veit hvað
heitir einhver í Kúrdistan en þú getur
ekki sagt þetta nafn. Ég get sagt. Ég
er með kúrdískt nafn og ég er með
íslenskt nafn. Ég á tvö nöfn því ég á
tvö lönd.
Vinurinn minn á Íslandi var vinur
minn alla daga í Hálsaskógi, þar sem
ég var fyrst þegar ég kom. Hann elskar
mig bara mikið. Ég veit það, en ég er
búinn að gleyma hvað hann heitir.
Núna er ég búinn að segja sögu á
kúrdísku og íslensku.
Dögun Rós Steinarsdóttir
2. bekk Grunnskólanum á
Þórshöfn.
 X Umsögn dómnefndar: Enn einu
sinni flytur trúin fjöll! Í sögunni Uppvakn-
ingavandræði standa vinkonurnar Dögun
Rós og Ísey frammi fyrir því á Norðfirði,
að uppvakningar frá Þórshöfn gera vart
við sig í bænum. Í framvindu sögunnar
verður ljóst að uppvakningarnir eru fólk
í álögum. Ef einhver trúir því mun þetta
óhamingjusama fólk
losna úr álögunum og
það er einmitt það sem
gerist. Trú Dögunar Rósar
og Íseyjar bjargar þessum
óhamingjusömu Þórshafnarbúum og
leysir þá úr viðjum álaganna.
Þar með verður bærinn uppvakningalaus
með öllu og allt fer vel. Hreinlyndi og
einlægni tveggja, góðra stúlkna hefur
bjargað óhamingjusömu fólki frá glötun
og Neskaupstað frá illum örlögum.
Uppvakningavandræði
Hæ, ég heiti Dögun Rós og á heima á
Norðfirði. Í sveit sem heitir Hof, rétt hjá
Norðfirði, búa fimm draugar sem heita
Þórhalla og Viddi og draugasysturnar
þrjár og þær heita Birna, Inga og
Ágústa. Þau eru mjög draugaleg.
Ég á nokkra vini sem eru ekki
draugar. Það væri svo kjánalegt að
eiga drauga sem vini. Dag einn var ég
að ganga heim úr skólanum með Ísey,
vinkonu minni. Þá hittum við draugana
fimm. Ísey hvíslaði að mér: „við skulum
hlaupa í burtu“ en ég sagði: „ég ætla
að hringja í mömmu og segja henni“.
En skyndilega sagði einn draugurinn:
„úúúúúúúúúúú“. Þá öskruðum við
báðar í kór og hlupum heim til mín.
En þá voru draugarnir komnir á undan
okkur því auðvitað komast draugar í
gegnum veggi og allt, nema mannfólk.
Mamma og pabbi komu hlaupandi
út en þá voru komnir uppvakningar
í bæinn. Þau hétu Svala og Eyþór og
uppvakningasysturnar tvær sem hétu
Álfrún og Bjarney.
Uppvakningarnir eru það versta
sem ég hef hitt!
Allt í einu sagði einn uppvakn-
ingurinn: „mig langar til þess að
fara heim, uhuhhuhu“. Þá vældi litli
uppvakningurinn Bjarney: „Mig langar
aftur heim til Þórshafnar í Háafell“.
„Æ, hættu þessu Bjarney!“ hrópaði
Álfrún á hana. Aftur grét Bjarney
enn hærra en áður. Þá sagði Svala
uppvakningur: „æ, Álfrún Marey,
vertu ekki að hræða litlu systur þína“.
Bjarney var mjög móðguð við hana.
Uppvakningarnir voru nefnilega í
álögum, til þess að losna úr þeim þurfti
einhver að trúa því að þau væru ekki
uppvakningar.
„Æ, komdu í barbie,“ sagði ég við
Ísey því ég nennti ekki að hlusta lengur
á uppvakningasysturnar rífast. „Jáááá,“
sagði Ísey, „það er það skemmtilegasta
sem ég veit“. Þá heyrðum við í Birni
bróður mínum segja „úúúú“ og héldum
þá að hann væri uppvakningur líka,
eða draugur. En þegar við komum í
herbergið hans sagði ég Ísey að hann
væri bara strákur.
„Úúú!“ Jón uppvakninganágranni
var kominn í heimsókn til að segja
okkur að allir uppvakningarnir í bæn-
um væru bara í álögum og við þyrftum
að trúa því. Þá myndu þeir losna úr
álögunum. „Ó nei, Ísey, þau eru ekki
uppvakningar, heldur fólk eins og við“.
Þá trúðum við Ísey því sem Jón sagði.
Hann var ánægður með það og lét hina
uppvakningana vita.
Dag einn eftir þetta fór fjölskyldan
mín í fjallgöngu. Efst upp á toppnum á
fjallinu bjó fátækt fólk sem hét Gulla og
Þór. Þau sögðu okkur að nú væru ekki
lengur uppvakningar í Norðfirði vegna
þess að við trúðum að þau hefðu verið
í álögum.
Við urðum svo glaðar að heyra það
og hoppuðum af gleði! Svo hlupum við í
skólann og sögðum öllum bekkjarfélög-
um okkar góðu fréttirnar.