Sjómannablaðið Víkingur - 01.03.2010, Qupperneq 9

Sjómannablaðið Víkingur – 9
en Sigríður var ákveðin og fékk Eirík til
að koma með sér. Þau drifu sig því heim
fyrr en ætlað var.
Þegar þangað kom var ástandið ekki
gott. Gamla konan hafði háttað þegar
hún var búin að koma börnunum í
rúmið og sofnað. Þegar hjónin komu
heim var gamla konan vöknuð og gekk
um húsið í mikilli geðshræringu, taut-
andi um að hún sæi að Norðlendingur
væri að farast. Í þessu ástandi var hún
alla nóttina. Undir morgun róaðist hún
og sagði að nú væri allt í lagi, Norðlend-
ingur væri úr hættu. Hjónin héldu að
þetta væri eitt óráðskastið eins og hún
hafði fengið áður, en allt passaði með
tíma og veruleika er Stefán kom heim og
sagði frá atvikum. Hvernig gat gamla
konan fylgst með atburði í órafjarðlægð?
Það verður víst aldrei skýrt. Er þetta ekki
það sem kallað að vera sjáandi?
Þegar við komum heim, var trollinu
kastað við hraunkantinn hjá Eldey. Þar
fengum við slatta af ýsu en lentum svo í
festu og töpuðum trollinu. Þá var farið á
Patreksfjörð og fengið troll með togara
frá Reykjavík sem var á leið á Halamið.
Er búið var að slá trollinu undir var farið
út á Vestfjarðarmið og trollinu kastað.
Ekki var búið að toga nema korter til
tuttugu mínútur er komið var suðvestan
ofsaveður. Lentum við í miklu basli að
ná trollinu inn og sjóbúa. Menn voru oft
og tíðum á kafi í sjó við lunninguna við
að sjóbúa trollið. Þetta var veðrið sem
grandaði vitaskipinu Hermóði með tólf
manna áhöfn við Reykjanes 18. febrúar.
Ekki verður feigum forðað
Nú var leitað hafnar á Flateyri og legið
þar uns veðrið gekk niður. Er við vorum
búnir að binda skipið við bryggju sett-
umst við inn í matsal, fengum okkur
kaffi og spjölluðum saman. Einn háset-
inn hét Gísli Gíslason frá Akranesi, alveg
hörkunagli. Það var eins og kuldi biti
ekki á hann, alltaf léttklæddur við vinnu
um borð, við hvaða aðstæður sem var.
Segist hann nú munu fara af skipinu um
leið og við komum næst á Sauðárkrók.
„Úr því að við sluppum úr manndráps-
veðrinu við Nýfundnaland þá fer ég ekki
að drepa mig hér heima við landstein-
ana.“ Hann stóð við orð sín og fór af
skipinu er við komum næst á Sauðár-
krók. Hann átti kærustu á Hofsósi og fór
til hennar. Búið var að gera margar at-
rennur til að ná honum um borð, því
þetta var harðasti og duglegasti hásetinn
á skipinu, en allar tilraunir mistókust.
Hann réði sig svo um haustið á mótor-
bátinn Svan á Hofsósi og fórst með hon-
um ásamt tveimur öðrum hinn 9. nóv-
ember þá um haustið í norðvestan
áhlaupi. Báturinn lenti upp í fjöru neðan
við Hofsósþorpið. (Þar sannaðist mál-
tækið að ekki verður feigum forðað né
ófeigum í hel komið.)
Stýrimaðurinn fyrir borð
– óhappaannáll Norðlendings –
Þegar við komum inn á Flateyri eftir
ofsaveðrið var enn bara einn björgunar-
bátur á skipinu. Hinn lá ennþá brotinn í
davíðunum. Ég hafði þá orð á því við
skipstjórann að við værum enn bara með
annan bátinn. Skipstjóri sagði að einn
bátur gæti tekið allan mannskapinn og
spurði hvort ég væri hræddur? Ég hvað
það ekki skipta máli, en það væri lág-
markið að geta bjargað sér frá borði í
logni. Þetta varð samt til þess að skip-
stjóri fékk lánaðan bát áður en við fórum
á Grænlandsmið, minni bát sem bundin
var niður á bátadekkið. Í það skipti upp-
lýsti skipstjóri að það væru reyndar til
gúmmíbjörgunarbátar á skipið, en þeir
væru í geymslu á Akureyri. Þessir bátar
komu aldrei um borð á meðan ég var
þar, a.m.k. ekki svo ég yrði var við.
Í þessum túr á Vestfjarðamiðum
náðum við þokkalegum afla sem landað
var á Sauðárkrók. Þá var enn ekki bráðn-
aður allur ís af skipinu og þurftu kallanir
í löndunargenginu margt að spyrja um
þessa löngu og viðburðaríku sjóferð.
Síðan fórum við næsta túr til Grænlands,
tókum þar eitt hal af stórum en grind-
horuðum þorski, trollið var nánast fullt.
Það óhapp vildi til að fyrsta stýrimann
tók út vegna einhverra mistaka við að
taka trollið inn. Hann náðist þó lifandi
seint og um síðir. Annar stýrimaður batt
sig í tóg, fór með enda á öðru tógi og
batt um stýrimann og voru þeir svo
dregnir um borð. Var hann orðinn stífur
af kulda og mjög dasaður. Farið var
með hann inn í matsal, hann klæddur
úr hverri spjör síðan lagður á annað mat-
borðið og nuddaður með grófum hand-
klæðum þar til honum hlýnaði. Hann
var svo kominn til vinnu eftir tveggja
eða þriggja daga hvíld.
Trollið var nú híft um borð, fiskurinn
slægður og ísaður í lest. (seinna sá ég að
þessi fiskur var hengdur upp í hjalla á
Sauðárkróki og verkaður í skreið) Svo
var haldið heim á Vestfjarðarmið og veitt
þar um veturinn, aflanum landað ýmist á
Sauðárkróki, Húsavík eða Ólafsfirði.
Mjólkurbrúsarnir gleymdust
Eitt sinn er við komum á Ólafsfjörð til
löndunar vorum við ekki byrjaðir að
landa er sjó jós upp á örskömmum tíma
og braut yfir bryggjuna. Urðum við að
leysa landfestar í flýti og forða okkur út
úr höfninni. Það var svo lítill gufuþrýst-
ingur á vélinni að lengi mátti ekki milli
sjá hvort við kæmust út eða hrektumst
upp í sandinn. Við fórum til Sauðárkróks
og lönduðum þar, fengum versta veður
á leiðinni. Búið var að fara með tóma
mjólkurbrúsana út á dekk á Ólafsfirði til
að taka mjólk í næsta túr en í óðagotinu
við að komast út úr höfninni á Ólafs-
firði gleymdust mjólkurbrúsarnir. Eng-
inn mundi eftir þeim fyrr en einhver í
brúnni sá fljótandi mjólkurbrúsa í
kjölfarinu.
Í brúnni, Ingimundur, 1. stýrimaður, og Óli Færeyingur.