Sjómannablaðið Víkingur - 01.03.2016, Qupperneq 10

10 – Sjómannablaðið Víkingur
„Hvað kom fyrir?“ spyr ég.
Hann svarar: „Úranus fór með fullri
ferð framhjá okkur á bakborða og mun-
aði ekki nema nokkrum föðmum að
hann lenti á okkur.“
Um það bil klukkutíma seinna kom
kall frá Úranusi. Hann hafði orðið fyrir
brotsjó þegar hann kom í kantinn á Fær-
eyjarbanka og misst báða björgunarbát-
ana og fleira á afturskipi og skorsteinn-
inn lagst að hálfu saman. Um þetta bil
snarlægði.
Við héldum á fullri ferð til Úranusar
og það gat á að líta þegar við komum til
hans. Allt farið af bátaþilfari og
báts uglurnar eins og snúið roð í hund og
skorsteinninn samanklesstur.
Við lónuðum í smátíma hjá Úranusi
en þegar hann taldi að hann þyrfti ekki
hjálp héldum við áfram. Við vorum
greinilega í lægðarmiðjunni því það var
nærri logn en mikill sjór og mikið rok
suðaustan við okkur en lægðin færðist í
suðaustur með svipuðum hraða og við
sigldum.
Þegar kom niður undir Heligoland, og
höfðum við samband við þýsku hafn-
söguþjónustuna, fengum við að heyra að
hafnsöguskipið sem lá útá hefði farist
með manni og mús, tvö fraktskip strand-
að austan við Elbuna, allar baujur slitnað
upp og stórflóð herjað á Cuxhaven,
Hamborg og alstaðar við Norðursjóinn.
Við komum inn fyrir Heligoland í
myrkri en þegar birti lónaði ég nær og sá
að það braut báðum megin við álinn. Ég
gat því þrætt mig áfram upp til Cux-
haven án þess að hafa nokkra leiðsögn.
Ekki man ég hvað við fengum fyrir farm-
inn en ég man að bjórinn kom í striga-
pokum, því allt hafði blotnað, og að
ferðin heim gekk vel.
Vítavert kæruleysi eða hvað?
Næsta himinglæra sem ég segi frá stang-
aði okkur á b/v Jóni Þorlákssyni. Ég var
þá skipstjóri á Jóni og kemur mér nú í
koll að hafa ekki haldið dagbók. Þetta
var um miðjan vetur, annað hvort 1966
eða ´67. Við erum á leið til Englands, átt-
um að selja í Grimsby. Mig minnir að við
værum komnir um 200 sjómílur suð-
austur fyrir Vestmannaeyjar. Það voru
aust-norð-austan 7 til 8 vindstig en við
sigldum á því sem næst fullri ferð og fór
sæmilega á. Það var sama með Jón og
Hallveigu að þau voru góð ferðaskip, þó
var mikill vaðall á þeim.
Svo gerist það að ég fæ all hrikalega
ræsingu. Ég flýt upp í kojunni en dyrnar
á klefanum mínum voru beint á móti
stóru kýrauga sem hafði brotnað undan
brotsjó. Ég var ómeiddur en hvað hafði
gerst uppi ?
Þegar ég kom í brúna lyftist heldur á
mér brúnin. Þar hafði enginn meiðst.
Þegar brotið skall á skipinu höfðu þeir
tveir sem voru í brúnni náð að kasta sér
niður svo að þeir meiddust ekki en fjórar
rúður brotnuðu og öll tæki í brúnni
eyðilögðust. Kompásarnir fóru báðir,
radar og dýptarmælir eyðilögðust.
Þarna var ein himinglæfran að verki.
Við lokuðum gluggunum í brúnni með
tréhlerum og bundum varakompás á
stýrisvélina og héldum áfram okkar ferð.
Og ég get þess til gamans að við vorum á
hárréttri leið, þurftum ekki að breyta um
gráðu þegar við höfðum landsýn.
Við náðum réttum degi í Grimsby og
fengum sæmilega sölu og öll tæki ný.
Sjóslysanefnd gerði skýrslu um þessa
ferð og lagði þann dóm á að það hefði
verið vítavert kæruleysi að halda áfram
til Englands.
Ég veit ekki hvað þeim kom til, skipið
var að fullu sjófært, enginn meiddur, en
sennilega settu þeir fyrir sig að öll tækin
eyðilögðust.
Ef víkingarnir hefðu haft kompás eins
og varakompásinn okkar hefðu þeir lent
í færri hafvillum.