Merkúr - 01.09.1939, Blaðsíða 44

Brnt úr unrslunarsögu Islands.
93 ára gamalt brjef frá spönskum fiskkaupmönnum.
Það loddi lengi við íslendinga, að þeir væru alveg skeyt-
ingarlausir uni vöruvöndun. Ilelst lijer lengi sá liugsunar-
háttur, að alt væri fullgott í helv. kaupmanninn. Má nú
segja, að þeim hafi verið vorkunn, þótt þeir hugsuðu
þannig, því að þeir voru sviknir á útlendu vörunni, og
hefir því fundist það vera „kaup kaups“ að revna að
svíkja líka. En þeir liafa áreiðanlega ekki gert sjer neina
liugmynd um það, að með þessu sviku þeir sjálfa sig
verst, sviku þjóðina með því að koma óorði á íslenskar
vörur erlendis. Verður aldrei hægt að meta það tjón, sem
af þessu hefir ldotist, því að jafnvel eftir að vöruvöndun
var tekin upp, höfðu erlendir kaupendur ótrú á íslenskum
vörum.
Hjer skal gefið dálítið sýnishorn af því, hvernig horfði
með sölu íslenskra vara fyrir rúmum 90 árum.
Ullin seldist á þeim árum aðallega til Svíþjóðar og
Englands. Svíar liöfðu þá tekið upp á því, að borga svarta
ull sama verði og hvíta, og þess vegna gáfu kaupmenn
hjer sama verð fyrir hana. En það var rækilega tekið fram,
að íslendingar mættu alls ekki hlanda annari mislitri ull
saman við svörtu ullina. En það var eins og við manninn
mælt, undir eins og verðið hækkaði á svörtu ullinni, tíndu
menn alt, sem til var af grárri og' mórauðri ull saman við
liana, svo að hún fell aftur niður í sama verð og mislit
ull. Komu þessi vörusvik því þegar niður á Islendingum
sjálfum.
Af tólg fluttist þá út 2.200 skippund og var þá hátt verð
á henni í Danmörku, vegna þess að lítið hafði flust þang-
að af þeirri vöru frá Rússlandi. Þó var tólgin svikin, og
miklu Ijelegri en tóig frá öðrum löndum og var talin ó-
seljanleg ef framboð kæmi annars staðar frá.