Vaka : tímarit um þjóðfélags- og menningarmál - 01.06.1938, Blaðsíða 56

VAItA /. árgangur . 2. ársfjórðungur
varst ekki nema mánaSargamall,
þegar hann fór, og þá varst þú
einmitt að gráta. Ef þú verður að
gráta, þegar hann kemur, þá
heldur hann, að þú hafir grátið
í sífellu öll árin, sem hann er
búinn að vera í burtu!“
Þá gat drengurin ekki varizt
því að fara að brosa og gráturinn
gleymdist jafnframt. Móðirin tók
þá vasaklút úr barmi sínum,
þurrkaði andlit hans og dustaði
óhreinindin af fötum hans. Síðan
fór hún með hann inn í stofuna
og gaf honum te með afa sínum
og ömmu. Gamli maðurinn strauk
gisið skeggið, brosti ofurlítið og
sagði síðan:
„Sonur minn verður ánægður
með þig, dóttir mín. Sonur þinn
er honum til sóma og við munum
segja honum, að okkur hafir þú
verið kærleiksrík og umhyggju-
söm dóttir og góð móðir barna
hans, að þú hafir uppfyllt allar
skyldur góðrar tengdadóttur til
hins ítrasta. Það var dagur góðra
örlaga, þegar við báðum þín til
handa syni okkar, þó að við viss-
um ekki þá, hvílík fyrirmyndar
tengdadóttir þú myndir verða.“
„En við vissum að hún var af
góðum bændaættum," flýtti
gamla frúin sér að segja. „Eg
sagði alltaf, að kona sonar okkar
ætti að vera af bændaættum, en
ekki ein af þessum konum frá
borgunum, sem eru svo stoltar og
eigingjarnar. Eg er sjálf af
bændaættum og sveitafólkið elur
alltaf upp beztu konurnar."
„Það get eg bezt dæmt um,“
sagði gamli maðurinn brosandi.
„Nú hefi ég verið kvæntur þér í
full þrjátiu og fimm ár, og það
eina, sem mætti segja þér til
ámælis, er að þér hefir ekki tekizt
að halda lífi í öllum börnunum
þínum. Eg vil þó engan veginn
ásaka þig fyrir það, því að öllu
lífi lýkur fyrr eða síðar. Hvenær
það verður, ákveða forlögin.“
Gamla frúin andvarpaði og
sagði síðan: „En sá yngsti var líka
beztur af þeim öllum. Hann lifði
og hefir náð svo miklum frama,
að í gamla daga hefði hann verið
gerður að landsstjóra. En ég veit
ekki, hvernig slíku er háttað nú
til dags.“
„Sonur minn, Yuan, þarf ekk-
ert að óttast,“ svaraði gamli
maðurinn með sigurvissu. Vegna
lærdóms sín þarf hann engu að
kvíða, menntun hans er bæði
austræn og vestræn."
Hann hafði naumast lokið máli
sínu, þegar fótatak og hávaði
heyrðist úti fyrir. Þau þekktu rödd
gamla þjónsins, sem þau höfðu
sent til þess að taka á móti Yuan.
Síðan heyrðu þau aðra rödd, sem
þau þekktu einnig, enda þótt hún
væri nokkru dýpri og karlmann-
legri en þegar þau heyrðu hana
síðast, hún kom þeim þvi ein-
kennilega fyrir eyru.