Rökkur - 01.01.1940, Blaðsíða 11

RÖKKUR
11
aftur í huga Yasile. Hinir dauðu
eru dauðir og þeirra þjáningar
eru um garð gengnar, en þarna
fyrir handan voru nokkurir
menn að frjósa í hel, djarfir
menn, sem höfðu barist fyrir
ættjörð sína, menn sem voru
að gera skyldu sina, — ef hinir
dauðu mættu mæla mundu þeir
kalla til hans, að hirða krossana
— alla þrjá — til þess að ylja
þeim, sem vörðu ættjörð þeirra
-— til þess að ylja vesalings her-
mönnunum, sem mundu ella
frjósa í hel....
Vasile brá við og greip í
fyrsta krossinn traustu taki og
reyndi að lmika honum til í
frosinni jörðinni .... en það
var eins og krossinn veitti mót-
spyrnu, — eins og tré, sem hefir
slcotið rótum sinum djúpt nið-
ur í jörðina, — krossinn veitti
mótspvrnu, eins og maður, sem
ver helgan reit. En Vasile hafði
hlaupið kapp i kinn — mót-
spyrnan vakti baráttuhug hans,
kappið, sem hver maður á, þó
kannske sé svefnbundið, en
vaknar, er stríða þarf. Ivrossinn
varð andstæðingur, sem liann
setti metnað sinn í að sigra.
Og nú hófust hin einkenni-
legustu átök þarna á eyðilegri
og kaldri sléttunni -—• stormur-
inn lamdi miskunnarlaust pilt-
inn, sem stritaði við lcrossinn
af sliku kappi, að engu var lík-
ara en að hann væri að berjast
við fjandmann sinn, sem hann
yrði að sigra.
Vasile vafði örmum um
krossinn, eins og' væri hann lif-
andi vera, og hann reyndi að
lyfta lionum upp og ýta honum
til hliðar, eða hnika honum til
annarar hvorrar hhðarinnar, en
krossinn sat svo fastur í jörðu,
að liann bifaðist ekki. Vasile
hafði varpað frá sér loðhúfunni
og byssunni, og af þrá og heift
þess, sem hatar, stritaði hann
og barðist af öllum lífs og sál-
ar kröftum.
Og alt í einu féll krossinn —
féll til jarðar svo skyndilega, að
Vasile féll til jarðar með hon-
um, og hann lá þar endilangur
yfir hinum fallna andstæðingi
— þessum andstæðingi, sem
var ekkert annað en óbrotinn
trékross.
Bardagalieiftin blossaði enn í
augum Vasile og liann lá móð-
ur með hálfopinn munn og
reyndi að stilla andardráttinn.
Hann andaði enn ótt og títt, svo
að líkast var andvörpum, sem
árangurslaust var reynt að hæla
niður. Vindurinn næddi kring-
um hann og þyrlaði snjó og
hvössum ískornum framan í
hann......
En hann hafði sigrað! Hann
hafði náð upp krossinum. Hann
hafði fundið við til þess að