Rökkur - 01.01.1940, Blaðsíða 5

RÖKKUR
5
hvöt“ verður ódauðlegt í bókmentum þjóðar-
innar. Og svo mun reynast um mörg önnur
kvæði höfundarins.
----o----
SteingrímurThorsteinsson fluttist hingað heim
rúmlega fertugur og gerðist kennari í Latínu-
skólanum. Og þar sat hann það sem eftir var
ævinnar, full 40 ár, og sleit sér út á kenslu.
Hann orti nokkur snildarkvæði fyrstu ár sín
heima, en eftir það tók honum að daprast flug-
ið. Lífið varð tilbreytingarlaust og starfið þreyt-
andi. Níu mánuðir ársins fóru í seig-drepandi
kenslustrit. Hann var talinn góður kennari,
skyldurækinn og samviskusamur. Embættis-
störfin sátu i fyrirrúmi, listin á hakanum.
Skáldskapurinn varð tómstunda-iðja lúins
manns. Önn dagsins lagðist yfir með miklum
þunga, og smám saman byrgðist glóðin í brjósti
þessa viðkvæma listamanns. Skáldlegum sýn-
um fækkaði, vængirnir stirðnuðu og hagmælsk-
an virtist fara i þurð. — Honum fór ekki ósvip-
að því, er hann segir í þessu erindi:
Þó guð gefi vængi, má binda við þá blý,
svo bannað verður flugið til himins yfir ský.
Æ, vald því ei sjálfur, þvi fár er flugsins þrot,
og farinn er hver andi, sem missir vængja not.
Mér virðist ekki fjarri lagi að ætla, að liann
hafi liaft sjálfan sig í huga, er hann kvað er-
indið. I Kaupmannahöfn hafði hann verið fá-
tækur, en fleygur og frjáls og engum háður.
Hér hafði hann að vísu nóg fyrir sig að leggja,
en var tjóðraður á kennara-bás, samkvæmt
eigin ósk og umsókn. Og skyldustörfin „bundu
blý“ við vængina, sem guð hafði gefið honum,
svo að hann fékk ekki neytt þeirra til neinnar
hlitar.
o-