Rökkur - 01.01.1940, Blaðsíða 3

R O K K U R
3
arnir islensku — fremur en aðrir — að kynnast
Jóni Sigurðssyni. Steingrímur Thorsteinsson
mun liafa metið Jón umfram alla menn aðra og
borið til hans mikla elsku. Og sennilega hefir
hann ort sum allra bestu kvæði sín fyrir áhrif
frá Jóni og ef til vill beinlínis að hvötum hans.
En hvað sem um það er, þá á skáldið heiður og
þökk fyrir þau kvæði, enda eru mörg þeirra
stór-merkileg og höfðu mikil og góð áhrif á
hugsunarhátt þjóðarinnar, þó að litt hafi því
verið á loft haldið. Og svo sagði mér bóndi norð-
ur í Húnavatnssýslu, er eg var drengur, að vænt
hefði mönnum þar um sveitir þótt um Vorhvöt
Steingríms, er þeir kyntust henni (Þú, vorgyðja,
svífur úr suðrænum geim á sólgeisla vængjun-
um breiðum o. s. frv.). Hefði þá mörgum manni
hlaupið kapp í kinn og fest það heit með sjálf-
um sér, að liggja ekki á liði sínu, heldur duga
landi og þjóð sem best. Kvæðið er afburða fag-
urt og snjalt og mildll fengur í tvennum skiln-
ingi: sem eggjunarljóð og listaverk. Það er ort
í Kaupmannahöfn, eins og mörg liin fegurstu
og bestu ættjarðarljóð íslenskra skálda. Höf.
biður vorgyðjuna að bera ljóð sitt og kveðju
„heim í ættjarðarskaut“. í kvæðinu syngur
skáldið m. a.
um þjóðvorið fagra, sem frelsi vort skal
með fögnuði leiða’ yfir vengi.
Þá vaxa meiðir, þar vísir er nú —
svo verður ef þjóðin er sjálfri sér trú.
Höf. biður Fjallkonuna að vakna nú til fulls
„við vonsælan glaum af vorbylgjum tímans á
djúpi.“ Og hann ráðleggur henni að halda ekki
Iengur fyrir eyrun. Hún þurfi að hlusta eftir
hjartaslögum erlendrar mentunar og menning-
ar miklu betur en hún hafi gert að þessu. Og
nú megi hún ekki fresta þvi lengur, að strjúka