Rökkur - 01.01.1940, Blaðsíða 7

RÖKKUR
7
j.111 völlinn. Svanirnir (Hvert svífið þér, svanir,
af ströndu). Hvar eru fuglar —? Verndi þig
englar, tvær stökur. Hin fyrri er svona:
Verndi þig englar, elskan mín,
þá augun fögru lykjast þín.
Líði þeir kring um hvílu hljótt
á hvíturn vængjum um miðja nótt.
Þá er smáljóð, er nefnist Augun bláu, tvö er-
indi. Hið fyrra er þannig:
Af öllu bláu, brúður kær,
hið besta þér í augum hlær,
svo blár er himinbláminn ei,
svo blátt er ekkert „gleym-mér-ei.“
Þið sjáist aldrei framar. Kvæðið er aðeins
ívö erindi og er þetta hið fyrra:
Eg veit eitt liljóð svo lieljar þungt,
sem hugans orku lamar,
með helstaf lýstur hjartað ungt,
%g hrædd það tungan stamar.
Það dauðaklukku geymir glym
og gnýr sem margra hafa brim
þau dómsorð sár með sorgar ym:
„Þið sjáist aldrei framar.“
Þá er Nafnið, smákvæði:
Mitt nafn á liafsins hvíta sand
þú hafðir eitt sinn skráð.
En bylgju falska bar á land,
og burt það strax var máð.
Stúlkan skrifaði nafn piltsins miklu víðar en
í sandinn — „á ís við ey“, „á hreinan snjó“, á
björk í skógi, alls staðar — nema í hjarta sitt.
J>ar skrifaði hún ekki einn einasta staf: