Rökkur - 01.06.1950, Blaðsíða 4

52
RÖKKUR
eftirtekt. Hann kunni þvi ekki vel, að svo skyldi vera.
Það fór eins og smáhrollur um hann og hann gerði sér
ljóst, að það var orðið langt liðið á daginn, og að á þess-
um norðlægu slóðum mundi dimma snemma um þetta
leyti árs, en komið var fram i nóvember. Hann sneri sér
við og ætlaði að ganga út aftur, en komst þá hvergi, því
að maður nokkur hafði tekið sér stöðu þar, og hallaði sér
fram á borðstokkinn.
„Fagurt á að horfa?“ sagði maðurinn í spumarhreim
og benti á ljósin á ströndinni. Catleigh samsinnti því og
beið eftir því, að maðurinn viki til hliðar, svo að hann
gæti komizt leiðar sinnar.
Maðurinn horfði á hann sem snöggvast íbygginn á svip.
„Þér eigið ekki heima á eynni,“ sagði hann. Þetta var
sagt í þeim tón, sem væri það yfirlýsing en ekki spurning.
Maðurinn kinkaði kolli.
„Eg er eyjaskeggi — og eg sé alltaf muninn. Við emm,
ef svo mætti — jæja — látum okkur ekki allt fyrir brjósti
brenna, sumir hverjir, og — okkur er ekki um ókunn-
uga.“
Maðurinn hló við stutt og kaldranalega.
Catleigh horfði á hann af nokkurri forvitni. Hann bar
barðastóran hatt á höfði og var í regnkápu, og hvorttveggja
slitið nokkuð, en þrátt fyrir það benti ekkert til, að þetta
væri maður úr alþýðustétt, sem hefði sagt þetta án nokk-
urs sérstaks tilgangs. Augun voru hvöss, en tillitið all-
flóttalegt stundum.
„Það er víst bezt, að eg fari að tína saman pjönkur
mínar,“ sagði maðurinn. „Við leggjum að þá og þegar.“
Hann stakk hendinni í jakkavasa sinn.
„Hérna er nafnspjaldið mitt. Eg heiti Temple Moxx —
og er lögfræðingur. Litið inn til mín, ef þér viljið, og
við snæðum hádegisverð saman í klúbbnum.“
Catleigh var hinn kuldalegasti og fyrirvarð sig fyrir
það.
„Þakka yður fyrir,“ sagði hann. „Eg heiti Catleigh.”
„Frá New York,“ sagði herra Moxx. „Verið ekki hissa
á því, að eg fullyrði þetta. Fötin yðar, sniðið — þau hafa