Rökkur - 01.06.1950, Blaðsíða 37

ROKKUR
85
framan stúlkuna og brosti. Brosið var viðfeldið, hugsaði
Catleigh.
„Ungfrú 0’Donnell?“
„Já, maður minn. Gerið svo vel að setjast. Eg þarf að
spyrja yður um stað nokkurn. Og það er til þessa staðar,
sem eg ætla að biðja yður að aka mér.“
Catleigh sá, að bifreiðarstjórinn varð undrandi á svip.
en er hann settist gat hann ekki séð framan í hann.
„Hvaða staður er þetta?“
„Segið mér, þekkið þér stað, sem nefnist Clonaleur?“
„Já, ungfrú, það geri eg.“
„Hugsið nú aðeins um — Clonaleur. Hve langt er þang-
að?“
„Það er um 50 kílómetra vegarlengd.“
„Það er ekki umræðuvert. Eg hefi gengið lengra. Viljið
þér aka mér þangað og hingað aftur — í kvöld“
„Eg er ekki viss um, að eg geti það, ungfrú.“
„Hvers vegna ekki?“
„Vegirnir, ungfrú. Fyrstu 30 kílómetrana er upphleypt-
ur vegur, líkur þeim, sem algengir eru hér á evnni, en svo
er bersvæði —- vegleysur.“
„Það er furðulegt — vegleysur?1'
„Það er timburflutningavegur, sem notaður er, þegar
færð er góð, en eg veit ekki hvort liann er opinn til um-
ferðar nú.“
,,En þá getum við gengið þennan spotta — þér eruð
ekki smeykur við það?“
Maðurinn hló kyrlátlega — og var ánægjuvottur í
röddinni.
„Nei, ungfrú.“
„Þér kannist við Clonaleur, skilst mér. Segið mér frá
þvi.“
„íveruhúsið er stórt.“
„Svo sem gera mátti ráð fyrir,“ sagði stúlkan.
„Stórt hús, mjög afskekkt. Eg sá það tvisvar, þegar
eg var drengur. 1 fyrra skiptið fór eg þangað í kænu, —
í seinna skiptið höfðum við byssu meðferðis. En við
græddum ekkert á þessu ferðalagi.“