Rökkur - 01.06.1950, Blaðsíða 33

R O K K U R
81
sinn. Forsalurinn var rúmgóður. Þar logaði eldur á arni.
Þar voru borð og hægindastólar á við og dreif, svo að menn
gætu setið þar í makindum, lesið blöð, reykt og rabbað
saman í næði. Catleigli fór gegnum forsahnn inn í borð-
salinn. Þar var þykk ábreiða á gólfi, eins og í forsalnum,
og lýsingin einkar viðfeldin, hvergi of bjart. Hann settist
við Htið borð nálægt glugga, sem vissi að bökkunum.
Þegar Catleigh hafði lokið miðdegisverði sínum og var
að drekka kaffið var hann kvaddur í síma.
„Afsakið mig,“ sagði þjónninn sem kom til hans þess-
ara erinda, „þér eruð herra Catleigli, er ekki svo?“
„Já.“
„Það var hringt til vðar frá New York. Viljið þér tala í
sima hér?“
„Já.“
Þjónninn sótti færanlegan talsíma og tengdi hann við
skiptiborðið frammi.
Catleigh tók heyrnartólið.
„Herra Catleigh?“ var sagt.
„Já.“
„New York er hér. Andartak, herra.“
Hann beið af nokkurri óþolinmæði og hugsaði um hver
það gæti verið þar, sem vildi hafa tal af honum á þessum
tíma dags. En þá hljómaði allt í einu rödd Callenders fé-
laga hans furðu skýrt, þrátt fyrir þá órafjarlægð sem milh
þeirra var. Catleigh var þvi feginn að heyra í honum,
fannst sem þeir væru nálægt hvor öðrum aftur.
„Halló, Duff. Ert það þú?“
„Callender, í hamingju bænum, er nokkuð að?“
„Er nokkuð að hjá þér, Duff?“
„Hjá mér? Nei, allt í bezta gengi. Hvað er um að vera?“
„Eg hefi haft áhyggjur af þér. Eg vona, að þú haldir ekki
að eg sé orðinn ruglaður.“
„Af liverju hefirðu haft áhyggjur af mér?“
Callender virtist hika, því að ekkert heyrðist í bili, en
loks mælti hann, næstum í afsökunartón:
„Það var hringt til mín hér i New York. Um þig. Eg
geri ráð fyrir, að hér hafi aðeins verið um glettur að ræða.
6