Rökkur - 01.06.1950, Qupperneq 5

RÖKKUR
53
verið saumuð hjá góðum klæðskera í New York. Verið þér
sælir, herra Gatleigh.“
Catleigh horfði á eftir Moxx þessum, sem var allþrek-
legur, þar til hann hvarf i grennd við káetur miðskipa.
Ekki var honum um mann þennan, — fannst eitthvað
grunsamlegt við liann og framkomu hans. Hann fór nú
að virða fyrir sér þokkaleg liús, sem stóðu við götur, sem
lágu þráðbeint upp frá sjónum. Hafnargarðar blöstu við
og allt í einu var sem hlið opnaðist — það var hafnar-
mynnið — skipið sveigði að opinu og blásið var snöggt í
eimpipuna, en þegar eimpípublásturinn þagnaði kvað við
klukknahljómur, sem lét Catleigh vel í eyrum. Honum
fannst eitthvað dásamlegt við hann i rökkurkyrrðinni.
Þetta vakti minningar frá Evrópu — hinum „gamla heimi“
— og hann komst í gott skap.
Hann fór nú að hugsa um það, að tími væri til þess
kominn, að fara að sýsla um töskur sínar. Þegar hann
kom niður voru göngin í "farþegarýminu auð, en meðan
hann var að þreifa um vasa sinn eftir lyklinum að káetu-
dyrum sínum, opnuðust dyr nokkru innar. Hann lieyrði
karlmannsrödd og greiriilegt var, að sá er mælti var reið-
U- eða óánægður yfir einhverju. Hann heyrði og að kven-
maður svaraði honum, í nokkrum fyrirlitningartón, en
eigi gat hann greint orðaskil. Maður nokkur kom út úr
káetunni og hafði hraðann á, en virtist stara á einhvern
inni i káetunni um leið og hann kom út. Allt í einu sá
Catleigli greinilega framan í manninn. Þetta var þá herra
Moxx, sem nú brosti út undir bæði eyru. Hann brosti, en
lvonum fannst frekar gæta úlfúðar en velvildar í svip hans.
„Kannske eg komi þá til gistihúss yðar, að miðdegis-
verði loknum,“ sagði hann. „Ef til vill getum við —“
„Nei,“ var svarað.
Dyrnar lokuðust skyndilega. Moxx rétti fram hönd sina
eins og hann ætlaði að ýta inn hurðinni. Catleigh flýtti sér
inn í káetu sína. Nokkrum augnablikum síðar var gengið
þungum skrefum fram hjá káetudyrum hans. Renndi
hann grun í, að þarna væri reiður maður á ferð.
Catleigh smeygði sér úr jakkanum og burstaði skóna